Η Διακήρυξη για τις εκλογές σε ΠΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ-ΚΥΣΔΕ

Στα χέρια μας ο αγώνας                                   Όχι σε αιρετούς υποχείρια της Διοίκησης
για το σχολείο των αναγκών                                Όχι στον υποταγμένο συνδικαλισμό
και των δικαιωμάτων μας!

Συναδέλφισσα/-ε

Η φετινή χρονιά βρίσκει το δημόσιο σχολείο, όπως και όλη την ελληνική κοινωνία, στο έλεος των πολιτικών του μνημονίου και της τρόικας. Μόλις 1.425 διορισμοί έγιναν στη Β΄θμια Εκπ/ση, τη στιγμή που οι συνταξιοδοτήσεις έφτασαν αριθμό ρεκόρ (7.526), ως αποτέλεσμα της αντι-ασφαλιστικής «μεταρρύθμισης» Λοβέρδου. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι η Β΄θμια Εκπ/ση θα πρέπει να λειτουργήσει εφέτος με προσωπικό μειωμένο περίπου κατά 6% συνολικά (6.000 εκπαιδευτικοί λιγότεροι σε σύνολο 100.000 περίπου πανελλαδικά). Είναι δηλ. σαν να έγιναν 6.000 απολύσεις…

Το «Νέο Σχολείο» αποκαλύπτεται…

Για να αντιμετωπίσει τα κενά αυτά που δημιούργησε, αλλά και για να καλύψει τα υπάρχοντα που ξεπερνούσαν τα 10.000, το Υπουργείο Παιδείας οργάνωσε μία τακτική συμπτύξεων τμημάτων, λειτουργίας τους με περισσότερους από 25 μαθητές, υποχρεωτικές υπερωρίες των συναδέλφων, μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο, διάθεση στην Α΄θμια κ.λπ.. Προσδοκά ότι θα καλύψει τα κενά επεκτείνοντας την ελαστική εργασία (αναπληρωτές πλήρους και μειωμένου ωραρίου), ενώ δεν
 διστάζει να καταργήσει ή να υποβαθμίσει σημαντικούς θεσμούς όπως η ΠΔΣ, τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας κ.λπ.. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση αποσύρεται σιγά-σιγά από την ευθύνη της χρηματοδότησης των σχολικών επιτροπών, μειώνοντάς την στο 1/3, και τα σχολεία δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο… Το ότι για μια ακόμα χρονιά τα βιβλία δεν είναι όλα εγκαίρως στα σχολεία φαντάζει μπροστά στα παραπάνω πταίσμα…

Το «Νέο Σχολείο» λοιπόν που εξήγγειλε η κ. Διαμαντοπούλου δεν είναι παρά ένα σχολείο με παιδιά στοιβαγμένα σε μεγάλα τμήματα, με λιγότερους και πιο κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, ένα σχολείο που αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας, σε βαθμό που η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία υπονομεύεται και εντέλει ακυρώνεται. Γιατί δεν αρκεί απλώς να «φαίνεται» ότι γίνεται μάθημα… Σ’ αυτά τα πλαίσια, για άλλη μια φορά τα πρώτα θύματα είναι οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς που καλούνται, ο καθένας από την πλευρά του, να καλύψουν τις ανεπάρκειες του δημόσιου σχολείου.

Και στο βάθος …νέο «φτωχολόγιο»!

Ωστόσο τα ζητήματα αυτά δεν είναι παρά μια πρόγευση του τι μας περιμένει μετά τις εκλογές του «Καλλικράτη». Το νέο «μισθολόγιο» θα είναι κόλαφος για τους εκπαιδευτικούς καθώς η κυβέρνηση έχει βάλει στο μάτι το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, αλλά και, στο σύνολό του, στόχο δεν έχει τον εξορθολογισμό των αμοιβών ορισμένων κλάδων και την εξίσωσή τους αλλά το μισθολογικό τσάκισμα όλων των εργαζόμενων. Η μείωση της μισθολογικής δαπάνης για το Δημόσιο προβλέπεται εξάλλου καθαρά στο μνημόνιο και κανείς δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Το όραμά τους είναι και στο Δημόσιο μισθοί ιδιωτικού τομέα (700-1.000 €). Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση χαρίζει δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, «περαιώνει» τις οφειλές μεγαλοοφειλετών, ξεπουλά τις ΔΕΚΟ και εκχωρεί κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες στο κεφάλαιο…

Σε θέση μάχης!

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το εκπαιδευτικό κίνημα καλείται να πάρει θέση μάχης απέναντι στις πολιτικές του μνημονίου και στους εκφραστές και υποστηρικτές του. Κόντρα στο αγωνιστικό σιωπητήριο που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (η απεργία της 7/10 δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής στη γύμνια του φιλοκυβερνητικού συνδικαλισμού), τα ταξικά συνδικάτα και τα αγωνιστικά σχήματα θα πρέπει να ανοίξουν όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και να τους προετοιμάσουν για απεργιακούς αγώνες μέσα στο φθινόπωρο. Για εμάς και οι εκλογές στα υπηρεσιακά συμβούλια που διεξάγονται την Τετάρτη 3/11 είναι μια τέτοια ευκαιρία.

Τι είναι τα υπηρεσιακά συμβούλια

Τα υπηρεσιακά συμβούλια (ΠΥΣΔΕ για τον νομό, ΑΠΥΣΔΕ για την περιφέρεια και ΚΥΣΔΕ πανελλαδικά) είναι όργανα διοίκησης της εκπαίδευσης στα οποία συμμετέχουν εκτός από τους τρεις διορισμένους υπηρεσιακούς παράγοντες και δύο αιρετοί εκπρόσωποι του κλάδου και ασχολούνται με τη διαχείριση των υπηρεσιακών μεταβολών μας (αποσπάσεις, μεταθέσεις, τοποθετήσεις, πειθαρχικά κ.λπ.). Παρά το κλίμα ευφορίας που επικράτησε όταν δημιουργήθηκαν (1982), επειδή δήθεν θα επέτρεπαν τον έλεγχο της διοίκησης και τη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτή, γρήγορα οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Η συμμετοχή των αιρετών σ’ αυτά δεν ήταν παρά ένα «φύλλο συκής» για να επιβάλλονται πλήρως οι κυβερνητικές επιλογές. Στα συμβούλια οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά πλειοψηφία και έτσι η κυβερνητική γραμμή περνάει πάντα. Τρανό παράδειγμα ο Ν.3848/2010 της Διαμαντοπούλου στον οποίο συμπεριλαμβάνεται διάταξη (άρθ. 47, § 9) σύμφωνα με την οποία τα διορισμένα μέλη του ΠΥΣΔΕ επιλέγονται από πίνακα 15 υποψηφίων στελεχών με διοικητική εμπειρία, ενώ ως τώρα επιλεγόταν υποχρεωτικά ο πρώτος και πιο έμπειρος σε διοικητικές θέσεις… Δεν ήταν όμως ο πρώτος πάντα «δικός τους», οπότε προβλέψανε μια δεξαμενή 15 στελεχών για να βρουν τον πιο πειθήνιο… Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την διάταξη για αύξηση των μελών του ΠΥΣΔΕ με δύο πρόσθετα διορισμένα στελέχη στις περιπτώσεις κρίσεων για τους Διευθυντές. Η κυβερνητική πλειοψηφία (5-2) δεν θα σπάει με τίποτα… Πλήρης εναγκαλισμός των υπηρεσιακών συμβουλίων με την κυβέρνηση!

Ο αιρετός φύλλο-συκής…

Παρόλα αυτά θα μπορούσε ένας αιρετός με δημοκρατικό ήθος και αγωνιστική συμπεριφορά να λειτουργήσει σαν εκφραστής του εκπαιδευτικού κινήματος μέσα στα συμβούλια και να αποτελέσει- όπως λέγεται- το «μάτι και το αυτί» των συναδέλφων μέσα στα όργανα, όπως έχει συμβεί σε άλλες περιοχές. Ωστόσο εμείς εδώ στη Λέσβο ποτέ δεν είδαμε κανέναν τέτοιο… Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει εδώ είναι οι διάφοροι μεγαλοσυνδικαλιστές των κομματικών παρατάξεων να ζητάνε την ψήφο των συναδέλφων με τη σημαία της διαφάνειας και του ελέγχου και μετά την εκλογή τους να ξεχνούν τις υποσχέσεις και να συμπεριφέρονται σαν στελέχη της διοίκησης: συναίνεση στις κυβερνητικές επιλογές, παραγοντισμός και αδιαφάνεια, ρουσφέτια και ημετεροκρατία, κλειστές πόρτες…

Ειδικά οι δύο απερχόμενοι αιρετοί, που μάς ταλαιπώρησαν για μια εξαετία, δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα: ούτε κενά δημοσιοποιούσαν ποτέ τον Σεπτέμβρη, ούτε τις συνδικαλιστικές αποφάσεις του κλάδου τήρησαν, ούτε σε κανένα ζήτημα διαχώρισαν τη θέση τους από τη διοίκηση, ούτε συναδέλφους που δέχτηκαν επίθεση από τη διοίκηση υπερασπίστηκαν. Μπροστά τους γίνονταν όλα: υποσχέσεις, πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές… Το «κόψε-ράψε» της Διοίκησης τους βρήκε συνένοχους και δύσκολα μπορούσε κανείς να τους διακρίνει από τα στελέχη της… Τα συλλογικά δικαιώματα του κλάδου αυτοί τα μετέτρεψαν σε ατομική εξυπηρέτηση. Σε χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη, δήθεν ότι θα μεριμνήσουν αυτοί για σένα, και μέσα στο ΠΥΣΔΕ ψήφιζαν εναντίον σου… Σου προσέφεραν ως «αντάλλαγμα» αυτονόητα πράγματα, για να σε «χώσουν» να πηγαίνεις σε δύο και τρία σχολεία και να καλύπτεις κενά.

Δεν θα τους βάλουμε βέβαια στο ίδιο τσουβάλι… Η αλήθεια είναι ότι πρωταγωνιστής στο παραπάνω σκηνικό ήταν ο αιρετός της ΔΑΚΕ Η. Διγιδίκης. Έκανε τόσα για τα «γαλάζια» παιδιά που δεν τα έκαναν ούτε οι ντόπιοι βουλευτές. Στήριξε όλες τις κυβερνητικές επιλογές. Δείτε και τι λένε- ενδεικτικά- εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ που γυρίζουν στα σχολεία αυτές τις ημέρες: «ο αιρετός δεν πρέπει να λειτουργεί ως συνδικαλιστής αλλά ως έμπειρο και ικανό στέλεχος της Διοίκησης»!!! Ωστόσο κι ο αιρετός από την παράταξη της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Δ. Ζαχαριάδης υπήρξε μέρος του προβλήματος και σε καμία περίπτωση δεν φάνηκε να διαχωρίζει την θέση του. Κυρίως όμως διακατεχόταν από μια εντελώς συνδιαχειριστική αντίληψη του τύπου «να κάνουμε ότι μπορούμε για να λειτουργήσουν εύρυθμα τα σχολεία», η οποία όμως πολύ απέχει από μια πραγματικά μαχητική αριστερή αντίληψη κριτικής στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Όσο για το ψηφοδέλτιο των διευθυντών της ΠΑΣΚ, τι να πούμε; Αν οι συνάδελφοι πιστέψουν ότι μπορούν να τους εκπροσωπήσουν οι προϊστάμενοί τους, που στα σχολεία τούς συμπεριφέρονται σαν τυραννίσκοι, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας… Όσοι ψηφίσουν ΠΑΣΚ να ξέρουν ότι ψηφίζουν τους συνδαιτυμόνες του Πάγκαλου, της Διαμαντοπούλου και του GAP.

Για την παρέμβαση στα υπηρεσιακά συμβούλια

Στην σημερινή εκπαιδευτική συγκυρία τα υπηρεσιακά συμβούλια θα κληθούν να διαχειριστούν όλο το πλαίσιο των αντιδραστικών θεσμικών αλλαγών και των επιπτώσεών τους στο δημόσιο σχολείο. Καλούνται ήδη να διαχειριστούν την καθημερινή μιζέρια της αδιοριστίας, των κενών, της υποχρηματοδότησης… Θα κληθούν να διαχειριστούν- ενόψει επιβολής της αξιολόγησης- κρίσιμα ζητήματα όπως ο έλεγχος των εκπαιδευτικών, η μονιμοποίηση των νεοδιόριστων (η οποία πλέον διακυβεύεται), η υπηρεσιακή και μισθολογική μας εξέλιξη, οι πειθαρχικές ποινές κ.λπ.. Από την άποψη αυτή η παρέμβαση στα υπηρεσιακά συμβούλια δεν μπορεί να απουσιάζει από την οπτική ενός μαχητικού εκπαιδευτικού κινήματος, το οποίο παλεύει τόσο τα «μεγάλα» όσο και τα «μικρά» ζητήματα της καθημερινότητας του εκπαιδευτικού.

Συναδέλφισσα/-ε

Η Αγωνιστική Παρέμβαση συμμετέχει στις εκλογές των υπηρεσιακών συμβουλίων χωρίς αυταπάτες για το ρόλο τους. Η συμμετοχή των αιρετών σε αυτά εξυπηρετεί πρωτίστως τη νομιμοποίηση των βασικών κυβερνητικών επιλογών και την επίτευξη της συναίνεσης και της υποταγής των εκπαιδευτικών καθώς και μιας επίφασης ελέγχου και συμμετοχής. Η μέχρι τώρα προβληματική παρουσία των αιρετών σε αυτά δεν αντανακλά παρά τους πραγματικούς συσχετισμούς, τους προσανατολισμούς και τη γραφειοκρατική λειτουργία του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού. Ωστόσο θεωρούμε πως μια μαχητική, ανυπόταχτη και θαρραλέα παρουσία στα υπηρεσιακά συμβούλια- παράλληλα με ένα αντίστοιχο εκπαιδευτικό κίνημα- θα μπορούσε να ορθώσει πραγματικά εμπόδια στον διοικητικό αυταρχισμό, ιδιαίτερα σήμερα που αυτός στοχεύει στη καθυπόταξη και την χειραγώγηση του εκπαιδευτικού μέσα από ποικίλες διαδικασίες. Διεκδικούμε έναν αιρετό με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα καθιερωμένα, έναν αιρετό
» με αντιδιαχειριστική λογική και πρακτική,

» που δεν θα συμμετέχει στις όποιες διαδικασίες αξιολόγησης, συναδέλφων ή διευθυντών (κατ’ εξαίρεση, ο αιρετός οφείλει να βαθμολογεί με μηδέν διευθυντές που έχουν καταγγελθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα),

» που θα αρνείται το «απόρρητο» στην πράξη και θα ξεσκεπάζει όλες τις αδιαφανείς και παράνομες αποφάσεις και διαδικασίες,

» που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των συναδέλφων και δεν θα συμβάλλει στη δήθεν «εύρυθμη» λειτουργία των σχολείων, κομμάτι του εκπαιδευτικού κινήματος, που θα δρα σύμφωνα με τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων και θα λογοδοτεί σε αυτά, και άρα άμεσα ανακλητό από αυτά.

Συναδέλφισσα/-ε


Μπροστά στις ιστορικές στιγμές που ζούμε απαιτούνται ιστορικές αποφάσεις:
» Να πάρουμε στα χέρια μας τον αγώνα για το σχολείο των αναγκών και των δικαιωμάτων μας!

» Να πούμε ΟΧΙ σε αιρετούς-υποχείρια της διοίκησης – ΟΧΙ στον υποταγμένο συνδικαλισμό!

» Με κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας, για να διώξουμε την τρόϊκα, το μνημόνιο και αυτούς που τους έφεραν!

» Να μην περάσει το σχολείο της αγοράς και της ΕΕ-ΔΝΤ, το σχολείο των περικοπών!

» Αγώνας πανεκπαιδευτικός – πανεργατικός – παλλαϊκός για την ανατροπή της πολιτικής ΠΑΣΟΚ – ΕΕ- ΔΝΤ, για την ανατροπή του μνημονίου!