Μπανανία, "κινεζοποίηση" των εργατών, και η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη

«Κέντρα ευζωίας» τα ελληνικά νησιά

Η Ελλάδα εξέρχεται από την κρίση δανεισμού, ισχυρίζονται οι γνωστοί για τη φιλαλήθειά τους κυβερνώντες. Η πατρίς, κύριοι, εσώθη διά μίαν εισέτι φοράν. Ήρθε η ώρα της υπέρτατης δικαίωσης του ενδόξου αυτού τέκνου της, του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. «Παρέμεινες Υπερήφανος, συνειδησιακά Ελεύθερος, ιδεολογικά Αδούλωτος, στους πλατείς καθαρούς ουρανούς, διότι εκεί ανεγνώριζες τον φυσικό σου χώρο», όπως διακήρυττε το 1999 ο πατήρ του γνωστού Μίχαλου (υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στη χούντα) για ένα ακόμη άξιο τέκνο της ημετέρας πατρίδος, τον Γεώργιο Χ. Παπαδόπουλο.

Με τα ίδια περίπου λόγια και ο πρόεδρος της Deutsche Bank, ο Γιόζεφ Άκερμαν, μέγας φιλάνθρωπος και φιλέλλην – γνωστός στους διεθνείς τραπεζικούς κύκλους για την αδυναμία που τρέφει για όλα τα πλάσματα της φύσης, ιδίως τα κατοικίδια – παρέδωσε στο Βερολίνο το βραβείο Quadriga (τέθριππο) στον κ. Γ. Παπανδρέου με σκοπό να τον τιμήσει για τη θεσπέσια δουλειά που κάνει στην Ελλάδα.

Κι ο τιμηθείς, με νοτισμένα τα μάτια από τη συγκίνηση, αναφώνησε σαν άλλη Βούλα Πατουλίδου: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο»... Και αφιέρωσε το βραβείο στους Έλληνες, όπως ακριβώς κάνουν οι ντίβες των Όσκαρ όταν απευθύνονται στους κομπάρσους...

Μπορεί να μας στοίχισε λίγο ακριβά αυτό το βραβείο με την εκχώρηση ολόκληρου του εγχώριου τραπεζικού συστήματος στη δικαιοδοσία της Deutsche Bank, η οποία έχει αναλάβει επισήμως να το «αποτιμήσει», αλλά χαλάλι στο άξιο τέκνο της πατρίδος.

Μπορεί να μη γνωρίζουμε ακριβώς πόσο κόστισε στον Έλληνα φορολογούμενο αυτή η γαλαντομία του κ. Άκερμαν, αλλά μπρος σε τέτοια προσωπικότητα ας πάει και το παλιάμπελο. Προκειμένου να προωθήσουμε τη διεθνή καριέρα του κ. Παπανδρέου, ας πληρώνουμε την πρωθυπουργία του μέχρι δεκάτης γενεάς. Ο Έλληνας για το κέφι του υπήρξε πάντα ανοιχτοχέρης...

Εστίες κοινωνικής αθλιότητας

Και μπορεί ο κ. Άκερμαν να είχε δίκιο όταν είπε στον κ. Παπανδρέου ότι από ’δώ και πέρα μπορεί να δηλώνει υπερήφανα «Ich bin ein Berliner» (Είμαι ένας Βερολινέζος), όμως ο τελευταίος όλο και περισσότερο αποφεύγει ακόμη και τη σκέψη: «Ich bin ein Griehe» (Είμαι ένας Έλληνας).

Δείτε, π.χ., πώς απάντησε σε συνέντευξη της «Die Welt» (30.9) σχετικά με την πώληση ελληνικών νησιών. Αναλύοντας το «όραμά» του για τη χώρα, τόνισε ότι «η Ελλάδα οφείλει να γίνει το κέντρο ευζωίας της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, ορισμένοι μάς πρότειναν να πουλήσουμε μερικά νησιά»...

Δημοσιογράφος: «Δύο Γερμανοί βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού».

Γ.Α. Παπανδρέου: «Μια παράλογη πρόταση! Αυτά τα νησιά είναι θησαυρός για όλους τους Ευρωπαίους. Όχι για λίγους πλούσιους, που θα τα αγοράσουν. Θέλουμε να τα μετατρέψουμε σε νησιά ευζωίας».

Τώρα, αν εσείς νομίζετε ότι τα ελληνικά νησιά είναι ή πρέπει να είναι κέντρα ευζωίας πρώτα απ’ όλα για τους κατοίκους τους, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας, απλά αυταπατάστε. Αν νομίζετε ότι ετούτος ο τόπος σάς ανήκει, ξεχάστε το. Η χώρα και τα νησιά της στο «όραμα» του κ. Παπανδρέου είναι να μετατραπούν σε κέντρα ευζωίας των Ευρωπαίων, όπως ακριβώς η Κούβα του δικτάτορα Μπατίστα είχε μετατραπεί σε κέντρο ευζωίας των Αμερικάνων.

Αν όλα τα «κέντρα ευζωίας» ανά την υφήλιο συνδέονται με την εκπόρνευση του ντόπιου πληθυσμού, με την άνθιση του οργανωμένου εγκλήματος, με τη γενίκευση της κοινωνικής αθλιότητας και με μια άκρως παρασιτική οικονομία - έρμαιο των βίτσιων της διεθνούς αγοράς, σ’ αυτό δεν φταίει ο κ. Παπανδρέου, αλλά το κακό το ριζικό μας.

Γι' αυτό και ο κ. Παπανδρέου λειτουργεί ως Ευρωπαίος πολιτικός και όχι ως πρωθυπουργός κυρίαρχου κράτους. Άλλωστε τι έχει απομείνει από την κυριαρχία της χώρας; Μόνο κάτι τυπικά. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να τα εξαλείψει κι αυτά. Δεν είναι τυχαίο που η δική μας κυβέρνηση ήταν από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, που προσυπέγραψε και αποδέχτηκε τη μετατροπή της ευρωζώνης σε γαλλογερμανικό Νταχάου κάτω από το νέο καθεστώς της «οικονομικής διακυβέρνησης».


Φορολογία... Αλ Καπόνε!

Πριν καν δημοσιοποιηθούν οι 6 βασικές προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που προβλέπουν την ασφυκτική εποπτεία των δημόσιων και μακροοικονομικών λειτουργιών της οικονομίας και την αυτοματοποίηση των κυρώσεων εναντίον των κρατών - μελών, πριν ζητηθεί επίσημα από τα κράτη - μέλη να νομιμοποιήσουν αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές με κυβερνητικές νομοθετικές πράξεις, η δική μας κυβέρνηση είχε ήδη συμμορφωθεί.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου ήδη από τις 7.9 σε συνέντευξή του στο περιθώριο των συμβουλίων Eurogroup και Ecofin δήλωνε:

«Όπως ξέρετε, υπάρχει συμφωνία για το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο". Το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο" είναι μια αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του πλαισίου του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Με βάση αυτό θα υπάρξει μια συζήτηση. Θα υπάρχει τον Απρίλιο κάθε έτους η υποβολή των σχεδίων από κάθε χώρα, των Προγραμμάτων Σταθερότητας και Ανάπτυξης, αλλά και προγραμμάτων μεταρρυθμίσεων. Εδώ θέλω να τονίσω ότι η Ελλάδα, από τον Ιούλιο, έχει ένα νέο δημοσιονομικό πλαίσιο με την ψήφιση του σχετικού νόμου στη Βουλή που εναρμονίζεται πλήρως και, θα έλεγα, εκ των προτέρων στην αλλαγή αυτή του "Ευρωπαϊκού Εξαμήνου"».

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση όχι μόνο συμφώνησε με το «εαρινό εξάμηνο», που συνιστά την ουσιαστική μεταφορά της αρμοδιότητας κατάρτισης του κρατικού προϋπολογισμού στις Βρυξέλλες, αλλά είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος για τη νομιμοποίησή του με νόμο από τον Ιούλιο.

Φυσικά, η κυβέρνηση ούτε και με την αυτοματοποίηση των κυρώσεων είχε κανένα πρόβλημα. Για έναν πρωθυπουργό και υπουργούς που έχουν συνηθίσει να εκτελούν εντολές άνωθεν και έξωθεν, όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ολοκληρώσουν την κατεδάφιση της χώρας το ταχύτερο δυνατό, κάτι που στην ορολογία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ονομάζεται «διαρθρωτική αλλαγή».

Έτσι η κυβέρνηση προβαίνει στην περαίωση των φορολογικών δηλώσεων, όχι μόνο επιβεβαιώνοντας τη μόνιμη τακτική... Αλ Καπόνε που έχει υιοθετήσει το κράτος απέναντι στους φορολογούμενους, δηλαδή το να πουλά προστασία, αλλά και για έναν άλλο πολύ πιο σοβαρό λόγο. Η κυβέρνηση βιάζεται να μηδενίσει το κοντέρ με τις εκκρεμούσες φορολογικές υποθέσεις, όχι τόσο για να εισπράξει μέρος από τα καθυστερούμενα, αλλά για να ανοίξει τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών πιστοποίησης και είσπραξης των φορολογικών εσόδων του κράτους.

Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση από τις 21.4 έχει ανακοινώσει την παράδοση της «τύχης» εκτέλεσης του προϋπολογισμού, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και σε αυτό των δαπανών, σε πέντε πολυεθνικές: Arthur Andersen, Deloitte & Touche, Ernst and Young, KPMG, Price Waterhouse Coopers.

Η ανάληψη των καθηκόντων τους συνδέεται με την εκκαθάριση του τοπίου στον τομέα της φορολογίας. Δεν μπορούν να υπάρχουν φορολογικές εκκρεμότητες τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να χειριστεί ο ιδιωτικός φορέας. Ούτε μόνιμο τακτικό προσωπικό στις ΔΟΥ και τις εφορίες. Άλλωστε ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει δηλώσει ότι θα κλείσουν οι ΔΟΥ που δεν αποφέρουν έσοδα.

Αυτός είναι ο λόγος που ο μέγας και πολύς κ. Πάγκαλος ανέλαβε να ξεμπερδέψει με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι μόνο επειδή η τρόικα απαιτεί πάνω από 170 χιλιάδες απολύσεις μόνιμου τακτικού προσωπικού του δημόσιου τομέα, αλλά και γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος για την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Πάγκαλου, μόνο για τις ένοπλες δυνάμεις, τις δυνάμεις ασφαλείας και το ΣΔΟΕ πρέπει να διατηρηθεί η μονιμότητα. Για όλους τους υπόλοιπους δεν είναι, υποτίθεται, απαραίτητη. Ούτε για τον εκπαιδευτικό, τον νοσηλευτή, τον γιατρό, τον κοινωνικό λειτουργό ούτε για κανέναν.

Υπεράνω όλων η «πειθαρχία»

Η προσέγγιση αυτή δεν παραπέμπει μόνο σε μια χυδαία αντίληψη για το κράτος, που το θέλει υποχείριο και κτήμα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, των ημετέρων και των υποτακτικών του, χωρίς ούτε καν τους τυπικούς περιορισμούς που θέτει η μονιμότητα. Υποδηλώνει επίσης και τον τρόπο που θέλει η κυβέρνηση τη λειτουργία του κράτους. Όταν τελειώσει με τις «διαρθρωτικές αλλαγές», το κράτος θα έχει ιδιωτικοποιήσει κάθε λειτουργία του εκτός από την κατασταλτική.

Ο μόνος ρόλος που επιφυλάσσουν για το κράτος είναι να καταστέλλει την κοινωνία και τις αντιδράσεις της, να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος που διαρκώς θα αυξάνεται και να επιδοτεί τα ιδιωτικά μονοπώλια που θα έχουν αναλάβει όλες τις άλλες λειτουργίες του. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις Μπανανίες του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτή είναι η εσωτερική πτυχή της «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης». Δεν υπάρχει πια κανένα σημείο επαφής της κυρίαρχης πολιτικής με την πραγματικότητα. Αντίθετα, η ίδια η πραγματικότητα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο χειραγώγησης της καθαρής θέλησης. Το τι θέλουν οι γραφειοκράτες, οι τραπεζίτες και οι επενδυτές έχει σημασία. Η πραγματικότητα, η οικονομία και φυσικά η ζωή οφείλουν να πειθαρχήσουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι της διοίκησης της ΕΚΤ, σε ομιλία του (15.9) στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, είπε τα εξής:

«Τώρα υπάρχει μια ευρεία συναίνεση σχετικά με το τι πήγε στραβά. Το σύστημα δεν είναι σε θέση να επιβάλει την πειθαρχία που είναι αναγκαία σε μια νομισματική ένωση. Πιο συγκεκριμένα, οι μηχανισμοί που είχαν σχεδιαστεί να προωθήσουν τη δημοσιονομική πειθαρχία δεν λειτούργησαν όπως αναμενόταν...

Οι χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το νομισματικό εργαλείο για να απαξιώσουν το χρέος τους, έτσι η επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών έφερε στην επιφάνεια μια σειρά θεμάτων τα οποία δεν είχαν πλήρως κατανοηθεί στην αρχή της ΟΝΕ.

Το πρώτο είναι ότι οι χώρες μπορεί να έχουν προβλήματα στην εξυπηρέτηση των χρεών τους. Αυτό δεν θεωρήθηκε σημαντικό γιατί το ΣΣΑ υποτίθεται ότι θα απέτρεπε κάτι τέτοιο από το να συμβεί.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να αλλάξουν γρήγορα την αξιολόγησή τους για τη φερεγγυότητα μιας χώρας... Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να κερδίσει χρήματα από τη χρεοκοπία μιας επιχείρησης, ή ακόμη και μιας χώρας, δίχως να έχει επενδύσει ποτέ σ’ αυτή, θέτει ζητήματα που σχετίζονται με τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών και τα οποία δυστυχώς δεν έχουν αντιμετωπιστεί – κατά τη γνώμη μου – στις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι μια κρατική πτώχευση μπορεί να έχει συστηματικές συνέπειες σε μια νομισματική ένωση σαν αποτέλεσμα των χρηματοπιστωτικών διασυνδέσεων. Αυτό εξηγεί το γιατί οι κίνδυνοι που επηρεάσαν ένα σχετικά μικρό μέρος της ευρωζώνης κατά τη διάρκεια της προηγούμενης άνοιξης είχε τόσο σημαντικές συνέπειες πάνω στο ευρώ».

Μαστιγώνουν τον Ελλήσποντο

Η λογική αυτή, που θέλει με κανόνες και πλαίσια να πειθαρχήσει διαδικασίες και φαινόμενα που πηγάζουν αυθόρμητα από τη ίδια την εσωτερική λειτουργία της οικονομίας, μοιάζει με τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη, που έβαλε να μαστιγώσουν τον Ελλήσποντο γιατί δεν υπάκουε στις διαταγές του. Στην ίδια λογική ο Μπίνι Σμάγκι αποφαίνεται:

«Όποια αλλαγή στη θεσμική συγκρότηση του ευρώ θα πρέπει να ξεκινά με το να αποφύγει τις ίδιες απλοϊκές παραδοχές που έγιναν στο παρελθόν. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω τρεις.

Η πρώτη είναι να νομίζει κανείς ότι οι αγορές έχουν πάντα δίκιο και ότι είναι σε θέση να πειθαρχήσουν τις χώρες και τα χρέη τους. Οι αγορές έκαναν λάθη στο παρελθόν με το να υποτιμούν τον κίνδυνο, είναι το ίδιο πιθανό να το ξανακάνουν τώρα με την υπερτίμησή του και σίγουρα θα κάνουν λάθη στο μέλλον. Το να αφήσει κανείς στις αγορές το καθήκον να πειθαρχήσουν τις πολιτικές του προϋπολογισμού και να αναγκάσουν τα κράτη - μέλη να κάνουν διορθωτικές κινήσεις είναι μια αυταπάτη που μόνο οι οικονομολόγοι μπορούν να έχουν.

Αν πραγματικά θέλουμε να προλάβουμε και να διορθώσουμε ανισορροπίες, ειδικότερα δημοσιονομικές ανισορροπίες, χρειαζόμαστε ισχυρότερους θεσμικούς μηχανισμούς, στο επίπεδο της ευρωζώνης, αλλά και στο εσωτερικό των κρατών. Αυτό σημαίνει περισσότερους κανόνες και αυτόματες κυρώσεις.

Το δεύτερο λάθος είναι να νομίζει κανείς ότι οι κρίσεις μπορούν να αποφευχθούν. Κρίσεις εκδηλώθηκαν στο παρελθόν και είναι πιθανό να εκδηλωθούν στο μέλλον, λόγω μετάδοσης της μόλυνσης. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτές και να είμαστε σε θέση να τις διαχειριστούμε αποτελεσματικά.
Το τρίτο λάθος είναι να νομίζει κανείς ότι υπάρχουν εύκολες ή "συντεταγμένες" λύσεις στις κρίσεις. Οι κρίσεις είναι ακατάστατες, μεταδοτικές και έχουν ακούσιες συνέπειες».


Σύμφωνα με αυτήν τη λογική, αυτό που χρειάζεται είναι να διατάξουμε την οικονομία να μην αρρωστήσει, να μην εμφανίσει συμπτώματα όπως είναι τα ελλείμματα και το χρέος.

Δεν μας ενδιαφέρει τι τα προκαλεί, ποιες είναι εκείνες οι διαδικασίες που αντικειμενικά γεννούν αυτά τα συμπτώματα. Απλώς δεν πρέπει να υπάρχουν. Και για να γίνει αυτό επιβάλλουμε καθεστώς κυρώσεων και ασφυκτικού ελέγχου. Ένα καθεστώς του αποφασίζουμε και διατάσσουμε, όπου λαοί και χώρες δεν έχουν παρά να πειθαρχήσουν.

Έχει δίκιο ο καθηγητής Μάικλ Χάντσον όταν έγραψε πρόσφατα για «χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα» στην ευρωζώνη:

«Η Ευρώπη πρέπει να μετατραπεί σε δημοκρατία της μπανάνας με τη φορολόγηση της εργασίας – όχι του χρήματος και της πίστης, των εταιρειών ασφάλισης και ακινήτων. Οι κυβερνήσεις πρέπει να επιβάλουν βαρύτερους φόρους επί της απασχόλησης και των πωλήσεων και ταυτόχρονα να περικόψουν δραστικά συντάξεις και άλλες δημόσιες δαπάνες...

Αυτό απαιτεί δικτατορία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει αναλάβει αυτήν την εξουσία από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Η "ανεξαρτησία" της από οιονδήποτε πολιτικό έλεγχο εκθειάζεται ως "σήμα κατατεθέν της δημοκρατίας" από τη σημερινή νέα χρηματιστική ολιγαρχία.

Αυτή η παραπλανητική αναφορά θυμίζει την άποψη του Πλάτωνα ότι η ολιγαρχία είναι απλώς το πολιτικό στάδιο που ακολουθεί τη δημοκρατία. Το επόμενο βήμα της νέας εξουσιαστικής ελίτ σ’ αυτό το αιώνιο πολιτικό τρίγωνο είναι το να μετατρέψει τον εαυτό της σε κληρονομική – καταργώντας ως αρχή τις φορολογίες της περιουσίας – έτσι ώστε να μετατραπεί σε αριστοκρατία... Η Ευρώπη εισέρχεται σε μια εποχή ολοκληρωτικής νεοφιλελεύθερης εξουσίας» («Counterpunch», Weekend Edition, October 1-3, 2010).

Το ερώτημα είναι:

● Γιατί η χώρα και ο λαός της πρέπει να αποδεχτούν αυτήν τη μετεξέλιξη της ευρωζώνης και της Ε.Ε.;

● Ποιος περίεργος και τερατώδης λόγος τής επιβάλλει να τα υπομένει όλα αυτά;

● Μήπως τελικά η απαλλαγή από το δημόσιο χρέος είναι μια καλή ευκαιρία για να απαλλαγούμε τελειωτικά και από τα δεσμά που εξυφαίνονται στην Ε.Ε. ερήμην και εις βάρος των λαών;


"Τι έκανε λέει; Υπάρχει περίπτωση η Χ ή η Ψ εθνική κυβέρνηση να πάρει κάποια απόφαση που δεν είναι υπέρ του διεθνούς κεφαλαίου, κυρίως του τραπεζικού, πιεζόμενοι από το λαό; Ε αν είναι έτσι, καταργήστε τις εθνικές κυβερνήσεις και δώστε σε εμάς την εξουσία..."


The EU is an antidote to democratic governments, argues President Barroso
The President of the European Commission, José Manuel Durrão Barroso, has offered one of the few utterly honest arguments for European integration. The reason we need the EU, he suggests, is precisely because it’s not democratic. Left to themselves, elected governments might do all sorts of things simply to humour their voters:
"Governments are not always right. If governments were always right we would not have the situation that we have today. Decisions taken by the most democratic institutions in the world are very often wrong."


Όλα στο σφυρί υποσχέθηκε σε ξένους ο Γ. Παπακωνσταντίνου
Γενικό ξεπούλημα λιμανιών, ακινήτων, τζόγου, αεροδρομίων, ενέργειας κ.λπ. “υποσχέθηκε” στους ξένους ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου με συνέντευξή του στη "Wall Street Journal". Όπως τόνισε, στόχος του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων είναι η συγκέντρωση εσόδων 3 δισ. ευρώ, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου συνέντευξή του.
Αναλυτικότερα σημείωσε ότι υπάρχει ενδιαφέρον τόσο για τον ΟΣΕ, όσο και για τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, για τα οποία, όπως ανέφερε, έχει εκφραστεί "ρητό ενδιαφέρον" από μεγάλη ευρωπαϊκή ταχυδρομική εταιρεία
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=572895

ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ!
Με εντολή κυβέρνησης και τρόικας ο ΟΑΕΔ διαμόρφωσε ένα νέο «πρωτότυπο πρόγραμμα, που βάζει άμεσα σε εφαρμογή με διαδικασίες εξπρές τις επόμενες βδομάδες, και με το οποίο παρέχει επιδότηση 100% των εργοδοτικών εισφορών.
Συγκεκριμένα, ο ΟΑΕΔ θα παρέχει πλήρη απαλλαγή στους εργοδότες για το μισό προσωπικό τους από ασφαλιστικές εισφορές για ένα χρόνο, εφ’ όσον «δεσμευτούν» (!) ότι δεν θα απολύσουν το σύνολο του προσωπικού τους για 18 μήνες!

Spoiler:

Με τέτοιου είδους αποφάσεις είναι προφανές ότι ανοίγει ο δρόμος για το τελικό χάρισμα, στο όνομα της κρίσης και της ανεργίας, των εργοδοτικών εισφορών στο κεφάλαιο, τις οποίες σε πρώτη φάση θα επωμίζεται το κοινωνικό σύνολο, ενώ σε δεύτερη φάση θα οδηγηθούμε στην κατάργηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και τον θρίαμβο της ιδιωτικής!

Σε αυτό το πλαίσιο μάλλον πρέπει να ενταχθούν και οι εξαγγελίες της κ. Λ. Κατσέλη, αρμοδίως υπουργού Εργασίας, για την «συνεργασία δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης» προκειμένου να τύχουν υγειονομικής περίθαλψης οι άνεργοι, το κόστος της οποίας, όπως είπε η κ. υπουργός δεν υπερβαίνει τα 5 ευρώ το μήνα!

Αν και η κ. Λ. Κατσέλη δεν προχώρησε σε επεξηγήσεις, είναι αυτονόητο ότι το κόστος θα το πληρώνει το δημόσιο και οι φορολογούμενοι , ενώ τη δουλειά θα την αναλάβουν στην πράξη οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες! Χαράς ευαγγέλια! Η ιδιωτικοποίηση θα ξεκινήσει από τους ανέργους και έχει ο θεός! Άλλωστε σε λίγο μπορεί να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους!

Την ίδια ώρα που το πρόγραμμα επιδότησης των εργοδοτικών εισφορών τρέχει με ταχύτητα φωτός, οι συναρμόδιοι υπουργοί έχουν ξεχάσει να συνυπογράψουν, κατά το «ΒΗΜΑ», προγράμματα για τους ανέργους ύψους 600 εκατ. ευρώ! Μπορεί να είναι για ανέργους αλλά δεν είναι για εργοδότες…

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1221:2010-10-09-15-25-25&catid=43:koinoniki-asfalisi&Itemid=169

Στό βάθος του ορίζοντα αυτό πού διαφαίνεται είναι η τοποθέτηση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, απέναντι στά ολιγάριθμα στρώματα των συνδεδεμένων με τη διεθνή χρηματοπιστωτική ελίτ μεγαλοεπιχειρηματιών καί στό αυτονομημένο πολιτικό σύστημα, πού είτε συνειδητά, είτε μη αντιδρώντας αποτελεσματικά, τά υποστηρίζει.

Spoiler:

Στό σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθούμε λίγο εκτενέστερα στο φαινόμενο της ανεργίας η οποία θα παίξει ρόλο καταλύτη στίς εξελίξεις. Ανεργία (μέχρι σήμερα κυρίως ανεργία των νέων) υπήρχε πάντα στην Ελλαδα πλήν όμως η ανεργία αυτή δέν οδηγούσε σε κοινωνικά προβλήματα καθώς οι οικογένειες αναλάμβαναν το κόστος διαβίωσης των παιδιών τους ακόμα καί σέ μεγάλη ηλικία μέχρι να βρούν δουλειά. Στό μέλλον, αυτό δεν θα μπορεί να συνεχιστεί αφού το εισόδημα των οικογενειών συνεχώς υποχωρεί. Στην ανεργία δέ των νέων θα προστεθεί καί η ανεργία των μεγαλύτερων ηλικιών, που θα αποκτήσει μονιμότερο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μεσοπρόθεσμα, εκρηκτικών καταστάσεων. Η ανεργία μπορεί να αποτελέσει την θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στην έκρηξη.

Εδώ γεννάται το ερώτημα: Οι παραπάνω κοινωνικές μεταβολές θα οδηγήσουν από μόνες τους καί αυτόματα σε καθολική εξέγερση καί πότε θα γίνει αυτό αφού πρός το παρόν τα πράγματα φαίνονται να ηρεμούν, μετά από μιά πρώτη περίοδο κινητοποιήσεων, καί η κοινωνία δείχνει να μη συμφωνεί μέν, αλλά να αποδέχεται στωικά τα μέτρα; Η απάντηση είναι όχι. Αυτοματισμοί δέν υπάρχουν. Αυτό που αναμένεται πρός το παρόν είναι μόνον επιμέρους κινητοποιήσεις από τίς ομάδες που κάθε φορά θα θίγονται όπως συνέβει τίς προηγούμενες ημέρες μέ τους ιδιοκτήτες φορτηγών ΔΧ. Η φαινομενική ηρεμία πάντως δέν θα πρέπει να ξεγελάει. Εξηγείται. Μέχρι τώρα σέ όλη την περίοδο από την μεταπολίτευση, οι κινητοποιήσεις ήσαν μέρος ενός «διαλόγου» μεταξύ του λαού καί της εξουσίας. Ήσαν δηλαδή πλήρως ενταγμένες στό σύστημα. Όταν υπήρχε διαφωνία σέ κάποια μέτρα πού έπαιρνε η εκάστοτε κυβέρνηση, η κινητοποίηση το διατράνωνε αυτό καί αρκετές φορές τα μέτρα παίρνονταν πίσω ή μετριάζονταν. Ας θυμηθούμε τα μέτρα Γιαννίτση γιά το ασφαλιστικό τα οποία πάρθηκαν πίσω από την κυβέρνηση Σημίτη μετά από τίς τεράστιες διαδηλώσεις πού ξεσήκωσαν. Το ίδιο έγινε προσπάθεια νά γίνει καί με το μνημόνιο. Πρίν υπογραφεί είχαμε σημαντικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα την πρωτοφανή σέ όγκο καί μαχητικότητα διαδήλωση της 3ης Μαίου. Το αίτημα ήταν να μήν υπογραφεί το μνημόνιο. Το μνημόνιο υπογράφτηκε όμως, καί έκτοτε οι κινητοποιήσεις άρχισαν να φθίνουν. Ο λαός κατάλαβε ότι αυτός ο ιδιότυπος «διάλογος» με την εξουσία πλέον δέν έχει νόημα. Τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί καί δέν γυρίζουν πίσω. Άλλωστε καί η εξουσία η ίδια δέν ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στην κυβέρνηση. Ένα μεγάλο κομμάτι της το διαχειρίζονται ξένοι.

Τώρα βρισκόμαστε σε μιά μεταβατική φάση όπου ο καθένας κοιτάζει ατομικά να αντιμετωπίσει τό πρόβλημά του. Όταν μετά από κάποια περίοδο εξαντληθούν οι ατομικές λύσεις, τότε ο κόσμος θα ξαναβγεί απ’ τα σπίτια του καί οι διαδηλώσεις θα ξαναρχίσουν μόνο που τότε δεν θα είναι διαδηλώσεις έκφρασης γνώμης αλλά θα είναι διαδηλώσεις συγκρουσιακές, εξεγερσιακού χαρακτήρα μέ όλο καί πιό έντονο πολιτικό περιεχόμενο. ή μπορεί και όχι: Μπορεί απλά να είναι "χαοτικές", αν δεν υπάρξει η οργάνωση που αναφέρει το άρθρο... Ποιός όμως θα ηγηθεί σέ αυτές τίς διαδηλώσεις καί πού τελικά θα οδηγήσουν; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή δέν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Υπάρχουν δύο εναλλακτικές λύσεις. Η πρώτη είναι να προέλθει η νέα πολιτική ηγεσία της χώρας από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Γιά να γίνει αυτό θά πρέπει κάποια προβεβλημένη προσωπικότητα χωρίς βεβαρυμένο παρελθόν, επικεφαλής σημαντικής ομάδας να διαχωρίσει σαφώς καί κάθετα τη θέση της από το μνημόνιο καί να αποφασίσει να το πολεμήσει αφού προηγουμένως διαρρήξει εντελώς τη σχέση της με το πολιτικό σύστημα. Στή συνέχεια θα πρέπει να πείσει γιά τη συνέπειά της καί την αγωνιστικότητά της τον ελληνικό λαό παρουσιάζοντας καί ρεαλιστικές προτάσεις γιά τήν έξοδο από τήν κρίση. Τέτοια προσωπικότητα επί τού παρόντος δέν φαίνεται να υπάρχει. Ίσως πιό πιθανό είναι να προέλθει κάποια αξιόπιστη πρωτοβουλία από την αριστερά μέ τόν σχηματισμό μετωπικου σχήματος, μέ σαφείς στόχους καί πρόγραμμα, πού να μπορέσει να εκφράσει τον λαό. Καί αυτό όμως πρός το παρόν φαίνεται δύσκολο καθώς προυποθέτει αλλαγή ηγεσίας. Μέ τις υπάρχουσες ηγεσίες τα κόμματα της αριστεράς δέν μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό που κάνουν ήδη. Δηλαδή μιά φραστική αντιπαράθεση με τις πολιτικές του μνημονίου καί μηδενική αντίσταση στήν πράξη.

Τί μένει λοιπόν; Η άλλη λύση. Η ηγεσία θα αναδειχθεί «από τα κάτω». Από τόν ίδιο τον λαό ο οποίος κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι δέν έχει άλλη λύση από το να πάρει την κατάσταση στά χέρια του. Δέν έχει άλλη λύση από το να δημιουργήσει δομές αυτοοργάνωσης σέ όλους τούς χώρους που εργάζεται καί ζεί. Μέσα από αυτές τίς δομές θα αναδειχθεί η νέα πολιτική ηγεσία της χώρας. Μιά ηγεσία δοκιμασμένη σέ δύσκολες συνθήκες καί βγαλμένη μέσα από τόν λαό. Ακούγονται μήπως ουτοπικά όλα αυτά σε μερικά αυτιά; Καί όμως δέν είναι. Έχουν ξαναγίνει πολλές φορές στό παρελθόν, διεθνώς καί στην Ελλάδα, κάτω από ανάλογες συνθήκες. Η ιστορία προσφέρει αρκετά τέτοια παραδείγματα.
Πού θα οδηγήσουν όμως όλα αυτά; Θα οδηγήσουν στήν πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού μέσα σέ ένα χρονικό ορίζοντα 4 έως 5 χρόνων. Η ανατροπή τού πολιτικού σκηνικού θά είναι το αποτέλεσμα γενικευμένης εξέγερσης η οποία θα κορυφώσει τίς συγκρουσιακές κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου. Στό μεταξύ διάστημα, το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα οργανώνει εκλογές στίς οποίες θα εκφράζεται όλο καί περισσότερο η αδιαφορία του λαού μέσω της αποχής καί του λευκού – άκυρου. Ενδεχομένως αρκετές κυβερνήσεις θα εναλλαχθούν στήν εξουσία των οποίων ο βίος θά είναι όλο καί πιό βραχύβιος. Καθώς θα προχωράει ο χρόνος όλα θα φαίνεται να προετοιμάζουν την επερχόμενη γενική εξέγερση. Στο βάθος τού τούνελ δέ θα φαίνεται φώς. Μιά βαθυκόκκινη ανταύγεια φωτιάς θα σπάει το σκοτάδι.

Τελειώνοντας ίσως θα έπρεπε να διευκρινίσουμε ένα – δυό πράγματα ακόμη. Κατ’ αρχάς αυτά που περιγράφονται παραπάνω συνιστούν αυτό που λέμε κοινωνική επανάσταση; Η απάντηση είναι όχι. Μιλάμε γιά ανατροπή πολιτικού σκηνικού. Η κοινωνική επανάσταση είναι κάτι ριζικώτερο καί βαθύτερο. Καί τό δεύτερο: Η πορεία που διαγράφηκε υπάρχει πιθανότητα να διακοπεί από κάτι έκτακτο; Η απάντηση εδώ είναι ναί.

http://dialogoi.enet.gr/post/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82