Φουκογιάμα - "Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος". Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μετά από την πτώση του "ανατολικού μπλοκ" και ανέθρεψε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων να πιστέψει ότι τάχα "η ιστορία τελείωσε", "ο καπιταλισμός θριάμβευσε για πάντα", "δεν υπάρχει άλλη διέξοδος", "δεν υπάρχει λόγος να παλέψουμε".
"Αριστούργημα" το είπαν, και πούλησε αμέτρητα αντίτυπα. Τσίμπησε και τα [απαραίτητα] βραβεία και διδάχθηκε σε τόσες και τόσες αίθουσες διδασκαλίας ανά τον κόσμο. Οι πλέον ανιστόρητες απόψεις κυριάρχησαν για 2 δεκαετίες περίπου.
Μήπως όμως πρόκειται και αυτό για "φούσκα", για να χρησιμοποιήσουμε και την πιο "μοδάτη" έκφραση;
Εκείνοι οι Γάλλοι εργάτες/αγρότες/φοιτητές/μαθητές για παράδειγμα τι ακριβώς θέλουν; Κάθε μέρα στο δρόμο είναι. Και έχουν και την "κοινή γνώμη" με το μέρος τους, παρά το ότι "η βενζίνη τελειώνει" όπως πανικόβλητοι μας λένε οι κεφαλαιοκράτες από τις τηλεοράσεις και τα άλλα ΜΜΕ που ελέγχουν.
Το ότι τα λεφτά του εργάτη επίσης τελειώνουν και δε μπορεί να αγοράσει ούτε φαί για να φάει, ή να πληρώσει το λογαριασμό για το νοίκι ή το ρεύμα και το νερό δεν τους νοιάζει. Τι να κάνουμε, αν είναι να πέσουν οι μισθοί [μας] και να αυξηθούν τα κέρδη [τους], είναι και αυτό μια "απαραίτητη θυσία".
Μόνο μη σταματήσει η παραγωγή και χάσουν αυτοί λεφτά. Αυτό ναι, τους νοιάζει. Βέβαια, πολλές επιχειρήσεις κλείνουν λόγω των πολιτικών τους, αλλά "άλλο αυτό", το θέμα είναι το γιατί οι εργάτες δεν παράγουν. Αυτό είναι το μόνο που τους καίει.
Αφού μας χρειάζονται, χωρίς εμάς δεν παράγεται ΤΙΠΟΤΑ. Χωρίς εμάς, τα παράσιτα αυτά θα είχαν εξαφανιστεί, άλλο αν οι πράξεις τους έχουν φτάσει να είναι "υπεράνω κριτικής" (ή μήπως όχι;).
Έλα όμως που θέλουν κι άλλο αίμα, και ολοένα και περισσότεροι εργάτες απλά αποστραγγίζονται: Μερικοί ήδη έχουν ψοφήσει, άλλοι κοντεύουν, άλλοι έχουν αρχίζει να χλωμιάζουν (κλασσικό σύμπτωμα όταν το αίμα δεν κυκλοφορεί σωστά άλλωστε), και σίγουρα πάντως όσοι είχαν πιστέψει στο "τέλος της ιστορίας" που κύρηττε ο Φουκογιάμα έχουν αρχίσει να "δαγκώνουν τη γλώσσα τους". Το πως θα εξελιχθεί βέβαια θα φανεί στην πράξη, αλλά πάντως φαίνεται πως υπάρχουν και μερικοί (ολοένα και περισσότεροι) οι οποίοι απλά έχουν πάψει να δέχονται το υπάρχον πλαίσιο.
Όσο για το ποιος θα κερδίσει στη Γαλλία, αλλά και οπουδήποτε αλλού, η αλήθεια είναι πως οι απεργοί εκεί έχουν πάθος και αγωνιστικότητα, έχουν πίστη σε αυτό που κάνουν, έχουν ένα συγκεκριμένο αίτημα για να μην αυξηθεί το έτος συνταξιοδότησης, αλλά δεν έχουν ένα συγκεκριμένο όραμα για το πως θα ήθελαν να είναι η κοινωνία.
Εδώ ο Σαρκοζί και ο κάθε Σαρκοζί υπερέχει αυτή τη στιγμή. Μη φανταστείτε βέβαια πως οι Σαρκοζίδες ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν, αυτή τη στιγμή απλά ρημάζουν (γιατί αλλιώς οι τράπεζες είναι χρεωκοπημένες, και οι όροι τους για να συνεχίσει ο καπιταλισμός να λειτουργεί είναι σαφείς: "Ή μας δίνετε τρισεκατομύρια επί τρισεκατομυρίων, ή...game over").
Αλλά αυτό που λείπει σήμερα από τους εργάτες, ίσως αύριο να το βρουν. Ίσως σήμερα να μη ξέρουν αν θέλουν κομμουνισμό, ούτε καν άλλωστε μπορούν να τον ορίσουν. Τι είναι "κομμουνισμός"; Αλλά κάθε απεργία που κάνουν, για να προασπίσουν το δικό τους συμφέρον απέναντι στο συμφέρον του κεφαλαιοκράτη, κάθε πορεία, κάθε ομιλία, κάθε οργάνωση, κάθε σύνθημα που φωνάζουν στην απεργία τους φέρνει μάλλον πιο κοντά στο να δώσουν μια απάντηση στο ερώτημα "τι είναι κομμουνισμός", παρά τους απομακρύνουν. Και αυτό είναι που τρέμουν οι Σαρκοζίδες, αυτό είναι επικίνδυνο για αυτούς, γιατί ίσως οι εργάτες να αποφασίσουν ότι ο εχθρός τους δεν είναι...οι Ρομά (όπως πολύ θα βόλευε το Σαρκοζί) ούτε οι "ισλαμιστές", ούτε κάποιοι άλλοι "νέοι Εβραίοι". Ίσως οι εργάτες να αποφασίσουν ότι ο εχθρός τους είναι...ο Σαρκοζί, ο Τρισέ, οι διάφοροι βιομήχανοι και εφοπλιστές. Και, ακόμα χειρότερα, ίσως να αποφασίσουν ότι εχθρός τους είναι όχι το Α ή το Β πρόσωπο, , αλλά ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, που νομοτελειακά καταλήγει στη συγκέντρωση τεράστιου πλούτου και εξουσίας στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων, που ορίζουν τη ζωή όλων των υπόλοιπων
Έκτη ημέρα διαδηλώσεων στη Γαλλία κατά των μεταρρυθμίσεων για το συνταξιοδοτικό - και όχι μόνο
Δημοσίευση σχολίου