Για την δολοφονική καταδίωξη και το θάνατο του 19χρονου Στράτου Π. στα Χανιά

 Από την εφημερίδα δρόμου "Απατρις". Στις 14 του Οκτώβρη ο 19χρονος Στράτος Π., οδηγώντας μηχανάκι, πέφτει πάνω σε διερχόμενο αυτοκίνητο στη συμβολή των οδών Τσόντου και 8ης Δεκεμβρίου, μετά από καταδίωξη της ομάδας ΔΙΑΣ. Ο λόγος της καταδίωξης: δεν σταμάτησε σε μπλόκο που είχαν στήσει οι μπάτσοι.

Μετά το σοβαρό τραυματισμό του ο Στράτος Π. μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και έπειτα από μερικές μέρες οι γονείς του αποφασίζουν να δωρίσουν τα όργανά του. Για αρκετό καιρό οι πληροφορίες για τα γεγονότα είναι θολές και επικρατεί μια παγερή σιωπή. Μόλις πρόσφατα οι γονείς του δήλωσαν πώς δεν πρόκειται για τροχαίο, αλλά για το αποτέλεσμα μιας πιεστικής καταδίωξης ακόμα και ανάποδα σε μονοδρόμους. Επίσης ανέφεραν ότι οι αστυνομικές αρχές τους ζήτησαν να υπογράψουν χαρτί ότι δεν θα προχωρήσουν σε μηνύσεις εναντίον αστυνομικών, πράγμα το οποίο αρνήθηκαν να κάνουν.

Είναι ξεκάθαρο πως μιλάμε για μια δολοφονική καταδίωξη από τους αλήτες της ομάδας ΔΙΑΣ, με τα αντίστοιχα τραγικά αποτελέσματα. Από την πρώτη στιγμή τα media και οι μπάτσοι προσπαθούν αφενός να αποκρύψουν το γεγονός και αφετέρου να παρουσιάσουν τον 19χρονο μαθητή ως ένα «θύμα της ασφάλτου». Στους δρόμους της Κρήτης τα τροχαία ατυχήματα είναι πολλά και εκεί «πόνταραν» οι μπάτσοι ‘ώστε να αποκρύψουν τον λόγο του θανάτου του Στράτου Π. Τα δημοκρατικά media της πόλης των Χανίων, δεν είχαν χώρο για μια δολοφονία. Οσα μπήκαν στον κόπο να αναφέρουν το γεγονός, είτε υιοθέτησαν την οπτική της ασφάλειας περί τροχαίου, είτε δημοσίευσαν λογοκριμένες ανακοινώσεις από το σχολείο του Στράτου Π. Με αυτή τους τη στάση είναι συνένοχη της δολοφονίας και επιβεβαιώνουν το ρόλο που έχουν αναλάβει. Η δημοκρατία δολοφονεί τα media συγκαλύπτουν. Όχι ότι θα ζητούσαμε ποτέ να συμμετέχουμε στο θεαματικό διάλογο των media. Παραμένουμε εχθρικοί σε τέτοιου είδους μεσολαβήσεις. Απλά το συγκεκριμένο περιστατικό αναδεικνύει τη φύση των ΜΜΕ, ενάντια στην κυρίαρχη αντίληψη που επικρατεί στα Χανιά για τον χαρακτήρα και την ποιότητα των τοπικών media. Ιδού τα κάλη της δημοκρατίας των Χανίων και τι αυτή παράγει: συγκάλυψη, σιωπή, συνενοχή.

Η δολοφονική καταδίωξη και ο θάνατος του Στράτου Π. είναι το αποτέλεσμα της ασφυκτικής επιτήρησης και του ελέγχου που έχουν επιβάλλει τα σώματα ασφάλειας σε κάθε γωνιά της πόλης. Είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της κατασταλτικής φύσης των σωμάτων ασφαλείας. Καθώς και της φιγούρας του σερίφη, νταή μπάτσου. Τα τελευταία δυο χρόνια στα Χανιά, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, η αστυνομική επιτήρηση προσπαθεί να εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ειδικά τους τελευταίους μήνες και με την δημιουργία των ομάδων ΔΙΑΣ, εντάθηκαν οι περιπολίες σε όλους τους δρόμους και όλο το 24ωρο. Ταυτόχρονα η φιγούρα του καλά εκπαιδευμένου στον τσαμπουκά και κωλοπαιδισμό μπάτσου, αυτού που έχει στα χέρια του κάθε εξουσία για να «εφαρμόσει το νόμο», γνωρίζοντας πως για τις όποιες συνέπειες θα μείνει ατιμώρητος, είναι τα χαρακτηριστικά που δημιουργούν τον ένστολο δολοφόνο.

Τα σώματα ασφαλείας υπάρχουν για να διατηρούν την ισχύ της κυρίαρχης τάξης, να την προστατεύουν από κοινωνικές δυνάμεις που την εχθρεύονται και την μάχονται, να διατηρούν την κανονικότητα της και την ομαλή λειτουργία της. Η πειθάρχηση των υπηκόων στην κανονικότητα της δημοκρατίας απαιτεί την υποταγή, την «πάταξη» της «παρανομίας», την προσαρμογή στις επιταγές της εξουσίας. Ακόμη παραπέρα και ειδικότερα σήμερα, εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης και ενώ οι δεσμοί πίστης των υπηκόων με το καθεστώς διαλύονται, η δημοκρατία δεν έχει άλλη λύση για να διατηρηθεί από το να αοξύνει τον αστυνομικό/στρατιωτικό της χαρακτήρα.

Ο Στράτος Π. δολοφονήθηκε γιατί «δεν συμμορφώθηκε προς τα υποδείξεις» και καταδιώχτηκε από τους μπάτσους με τίμημα την ίδια του την ζωή. Το 2003 ο Ηρακλής Μαραγκάκης, «πλήρωσε» με το ίδιο τίμημα επειδή κι αυτός δεν σταμάτησε σε μπλόκο στο Ηράκλειο Κρήτης. Το 2005 στη Γαλλία δυο ανήλικοι κάηκαν ζωντανοί, όταν κρύφτηκαν σε υποσταθμό ηλεκτρικής ενέργειας, για να ξεφύγουν από μπάτσους. Τα περιστατικά δολοφονικής ή μη βίας είναι χιλιάδες. Από τους εξευτελιστικούς ελέγχους, τους ξυλοδαρμούς και τις «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» μέχρι τις ‘αυτοκτονίες» μέσα στα τμήματα, τους πνιγμούς μεταναστών στο Αιγαίο και στον Εβρο.

Οσο η παγερή αδιαφορία και η σιωπή μετρούν αυτές τις δολοφονίες σαν απλούς αριθμούς ή «τροχαία ατυχήματα», τόσο αυτές θα επαναλαμβάνονται, τόσο η κοινωνία θα είναι συνένοχη.
Οι απαντήσεις μας θα δίνονται στο δρόμο. Να μην ανεχτούμε την στρατιωτικοποίηση που επιχειρείται στις γειτονιές και στις πόλεις. Να σπάσουμε τον αστυνομικό κλοιό της δημοκρατίας, Δεν ξεχνάμε –δεν συγχωρούμε.