Κλυδωνίζεται το αστικό πολιτικό σκηνικό

Του Γ.Γ.

Το ότι το ντόπιο αστικό πολιτικό σκηνικό αναζητεί τρόπους και μεθοδεύσεις για να μπορέσει να ξεπεράσει την τεράστια κρίση που αντιμετωπίζει το έχουμε γράψει πολλές φορές.

Σήμερα –και δεν είναι η πρώτη φορά- η δημοσιοκαφρική φωνή του ΣΕΒ, η «Καθημερινή», το ομολογεί ανοιχτά. Βλέπει την λύση στο σημερινό αδιέξοδο, για το σύστημα, σε «μια κυβέρνηση προθύμων για εθνική σωτηρία». («Εθνική σωτηρία» για την φυλλάδα του Αλαφούζου είναι, φυσικά, να υπάρχουν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η κερδοφορία των πλουτοκρατών και να εξαθλιώνονται όλο και παραπέρα τα λαϊκά στρώματα).

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το οικονομικό κατεστημένο προλειάνει το έδαφος για να δούμε στο προσεχές μέλλον, μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με δεκανίκια ΛΑΟΣ, το κόμμα της Μπακογιάννη και πιθανόν το πολιτικό μόρφωμα του Φώτη Κουβέλη.

Ακόμα και οι αστικές φυλλάδες είναι αναγκασμένες να γράφουν για τις πρωτόγνωρες συνθήκες στις οποίες βρίσκεται τεράστιο μέρος του ελληνικού λαού. Διαβάσουμε, π.χ χτες στην φυλλάδα του Μπόμπολα, «Εθνος»:

«Στους κάδους των σούπερ μάρκετ και στα καφάσια που αφήνουν πίσω οι έμποροι των λαϊκών αγορών βρίσκουν πλέον τα βασικά είδη διατροφής τους χιλιάδες άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τα προς το ζην (...) Μέχρι πριν από λίγο καιρό η εικόνα της φτώχειας στην Αθήνα περιοριζόταν στους κλοσάρ και στους άπορους μετανάστες που κοιμόνταν στα παγκάκια και έτρωγαν στα συσσίτια των δήμων. Σήμερα, ωστόσο, το φαινόμενο έχει επεκταθεί και πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων που ανήκουν σε "ανθρώπους της διπλανής πόρτας". Σημαντικό ποσοστό όσων δεν μπορούν πλέον να τα βγάλουν πέρα είναι πρώην εργαζόμενοι με οικογένειες ή συνταξιούχοι που ζούσαν με αξιοπρέπεια τα γεράματά τους μέχρι να έρθει η οικονομική κρίση και να μειώσει τα χρήματα που έπαιρναν σε σημείο που να μη φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα. Μια βραδινή επίσκεψη σε κάποιο σούπερ μάρκετ αποκαλύπτει πρωτοφανείς, για την Ελλάδα, εικόνες. Με το κλείσιμο, γύρω στις 9 το βράδυ, άνθρωποι εμφανίζονται και αρχίζουν να ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν οτιδήποτε φαγώσιμο».

Φυσικά η λαχανοφυλλάδα βρίσκει τον «ένοχο» στην «οικονομική κρίση» και καθάρισε. Λες και αυτή είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια πλημμύρα, ένας σεισμός, που δημιούργησε, άστεγους και πεινασμένους.

Το ότι σήμερα η δραματική οικονομική κατάσταση τεράστιων μαζών έχει περιοριστεί να εκφράζεται με απόγνωση, χωρίς ουσιαστικές δυναμικές αντιδράσεις, δικαιώνει προς το παρόν τις εκτιμήσεις της αστικής τάξης ότι ένας λαός που οδηγείται στην απόλυτη εξαθλίωση και εξαχρείωση δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια άμορφη μάζα νομάδων σε αναζήτηση εργασίας και βιοπορισμού και είναι ελέγξιμες για το σύστημα οι όποιες αντιδράσεις του. Και σ’ αυτές τις διαπιστώσεις έχουν καταλήξει οι αστοί γνωρίζοντας ότι έχουν στο «τσεπάκι» τους την ξεπουλημένοι εργατοπατερία, ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από αντιδράσεις πολιτικών κομμάτων που έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα.

Η άποψη μου είναι ότι αυτές οι αστικές εκτιμήσεις είναι επιφανειακές. Κι αυτό γιατί δεν παίρνουν υπ’ όψιν τους δυο βασικούς παράγοντας. Την νεολαία, την νέα εργατική βάρδια, που απαλλαγμένη απ’ τα βαρίδια του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και τις επιρροές των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων νιώθει στο πετσί την ολομέτωπη καπιταλιστική επίθεση.
Προοπτικές για ουσιαστικές σπουδές δεν έχει. Μέλλον για μια αξιοπρεπή εργασία δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Και αυτή η νεολαία δεν τσιμπάει στις φωνές «λογικής και ρεαλισμού» που πιπιλίζουν καθημερινά τα καθεστηκυία ΜΜΕ. Κι αυτό το έδειξε τον Δεκέμβρη του 2008.

Επίσης υπάρχει ένα τμήμα της εργατικής τάξης –μειοψηφικό είναι η αλήθεια- που έστω και αν είναι ανοργάνωτο, χωρίς να διαθέτει ενιαία έκφραση, διαθέτει ατσάλινη ταξική συνείδηση.
Ναι, μέχρι τώρα αυτές οι δυνάμεις δεν έχουν βγει στο προσκήνιο με μορφές πάλης όπως απαιτούν οι καιροί. Είναι όμως ζήτημα χρόνου να γίνει κι αυτό. Οποιος έχει επαφή μ’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού μας το αντιλαμβάνεται. Υπάρχει μια οργή, μια αγανάκτηση που σιγοβράζει και όταν εκδηλωθεί θα έχουμε ανεξέλεγκτες εξελίξεις.

Γι’ αυτό και το σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Θωρακίζει παραπέρα τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, ενώ κάποια έντυπα της κεφαλαιοκρατίας, που έχουν στοιχειώσει διορατικότητα, όπως η «Καθημερινή» προσπαθούν να αποτρέψουν τις κοινωνικές επερχόμενες εκρήξεις ξαναμοιράζοντας την τράπουλα του αστικού πολιτικού σκηνικού. Χαρακτηριστικό το σημερινό της δημοσίευμα:

«Καθώς παραμένει πιθανός ο κλονισμός της κυβέρνησης Παπανδρέου κατά την εκπνοή της τρίτης μνημονιακής φάσης και την περαιτέρω βύθιση της χώρας στην ύφεση, το παλαιό πολιτικό προσωπικό αναζητεί νέες θέσεις για την αναπαραγωγή του, δηλώνει την ετοιμότητά του για συμμετοχή σε σχήματα και σενάρια της επόμενης μέρας. Μια κυβέρνηση προθύμων για εθνική σωτηρία θα χωρούσε όλους όσοι τώρα υπερβαίνουν εν σπουδή τα παλαιά όρια».