Σ' αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, σύντομα οι νέοι θα «βγάζουν τη γλώσσα τους»

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΕΡΙΑΣ.  Του Χρήστου Κάτσικα

Η νέα συνάντηση με τους «εμπειρογνώμονες» της τρόικας στην Αθήνα την ερχόμενη Δευτέρα (8/11) κατ΄ αρχάς και τη μεθεπόμενη Δευτέρα (15/11) σε δεύτερη φάση, θα ρίξει στο τραπέζι τις προτάσεις για το 2011 που θα αρχίζουν από νέες περικοπές στις δαπάνες του Δημοσίου, θα προχωρούν σε νέες περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και του στενού δημόσιου τομέα και θα φτάνουν  μέχρι και στις απολύσεις στο δημόσιο τομέα. 

Η όρεξη έχει ανοίξει και το κυβερνητικό επιτελείο περιμένει πως και πώς να τελειώσουν οι εκλογές χωρίς απώλειες για να μπορεί να προχωρήσει μέσα στο 2011 στην υλοποίηση του δεύτερου μέρους του σχεδίου. Το πιο ισχυρό πλήγμα σε πρώτη φάση θα δεχτεί ο τομέας της υγείας και ο τομέας της εκπαίδευσης (ιδιαίτερα της ανώτατης αλλά και της Α/βάθμιας και Β/βάθμιας) όπου θα υπάρχει μεγάλη μείωση των δημοσίων δαπανών με ότι αυτό συνεπάγεται στην αύξηση των ιδιωτικών δαπανών των νοικοκυριών.

 Η Κυβέρνηση θεωρεί ότι μέχρι τώρα έχει κατορθώσει χωρίς σοβαρές αντιδράσεις να υλοποιήσει ένα μέρος του σχεδίου της. Στο κυβερνητικό επιτελείο υπάρχει αισιοδοξία ότι στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές δεν θα υπάρξουν ανησυχητικές απώλειες καθώς πιστεύει αφενός ότι ο φόβος και το αδιέξοδο μπλοκάρει το θυμό και τις αντιδράσεις και αφετέρου ότι η αποχή δεν τις χαμηλώνει τα ποσοστά σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι και στα υπόλοιπα κόμματα. Στα πλαίσια αυτά κυριαρχεί η άποψη ότι πρέπει να πάει με τη βολονταριστική γραμμή Λοβέρδου  και όχι με γραμμή διαπραγματεύσεων και καθυστερήσεων. Το σχέδιο αυτό πριμοδοτείται και από την κατασκευασμένη, στα «εργαστήρια Παναγόπουλου», παράλυση της ΓΣΕΕ, ενώ, βεβαίως, δεν απειλείται, ούτε από τις χωριστικές δραστηριότητες του ΠΑΜΕ, ούτε από τις αναιμικές κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

 Περιστολές θα επιχειρηθούν σε όλο το φάσμα των κονδυλίων του Δημοσίου, με το βάρος να πέφτει κυρίως στις επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις δημοσίων οργανισμών και φορέων, στις λειτουργικές δαπάνες καθώς και στους εθνικούς πόρους του Προγράμματος Δημοσίων επενδύσεων. Ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, τοπική αυτοδιοίκηση θα υποστούν νέο μεγάλο πλήγμα το 2011. Το ψαλίδισμα θα αφορά βεβαίως και μισθολογικές δαπάνες. Πέρα από τους μισθούς στις ΔΕΚΟ που θα υποστούν μεγάλη μείωση η Κυβέρνηση προσανατολίζεται να ψαλιδίσει, με όχημα το νέο μισθολόγιο, τους μισθούς των υπαλλήλων του στενού δημοσίου τομέα. Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, οι νοσοκομειακοί και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ θα δουν στο β΄ εξάμηνο του 2011 το μισθό τους να υφίσταται νέες περικοπές. 

Ωστόσο όλα ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ακινησία με κάποια μικρή ή μεγάλη αφορμή μπορεί να γίνει κίνηση. Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει μια θάλασσα στεριάς. Είναι φανερό ότι υπάρχει εύφλεκτο υλικό που προς το παρόν μπλοκάρεται από το φόβο και το αδιέξοδο με τα οποία έχουν ψεκαστεί οι εργαζόμενοι μέσα από πρωτοφανή μπαράζ των τεχνικών της επικοινωνίας, των διανοούμενων της αυλής και της οθόνης, αυτής της γνωστής διασταύρωσης τιτλούχων, εμπορευματούχων και μηχανορράφων. Όσο, όμως, μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού θα πυκνώνουν τις ουρές αυτών που δεν έχουν πλέον τίποτε να χάσουν τόσο θα πλησιάζει το σπίρτο στα αραδιασμένα ξερόκλαδα. Και τα πρώτα ξερόκλαδα είναι η νεολαία. Η φοιτητική, η μαθητική, η άνεργη, και αυτή του 500άρικου το μήνα. Και τότε όλα θα λειτουργήσουν σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και «έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη. Νάτη μπροστά μας:  ο αποκλεισμός και η ματαίωση των προσδοκιών μιας ολόκληρης γενιάς που επένδυσε χρόνια και χρήματα στους σχολικούς τίτλους και βουλιαγμένη στην προοπτική της ανεργίας αισθάνεται ότι την κορόιδεψαν. Είναι η «εξαπατημένη γενιά» με τα λόγια του Pierre Bourdieu, η «γενιά του κινητού και της Γιουροβίζιον», που γαλουχήθηκε με την ψευδαίσθηση ότι κυνηγώντας την ατομική λύση, το βαθμό, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, θα έχει ανοιχτούς τους δρόμους της επαγγελματικής αποκατάστασης και της καριέρας. 

Γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τις θύελλες μια για πάντα σε γυάλινα κλουβιά. Όσοι πιστεύουν και πολύ περισσότερο όσοι καραδοκούν να έχουν «αιώνια» μια νεολαία όπως το χιόνι στο βουνό να λιώνει για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.

Σ' αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, σύντομα οι νέοι θα «βγάζουν τη γλώσσα τους».

Αυτή η νεολαία στην οποία προτείνουν κάτι ανάμεσα σε ξεριζωμένο μέλλον και σε «μαύρη» μετανάστευση θα διασαλεύσει την «τάξη», θα ανάψει φωτιές και θα επαναφέρει στο προσκήνιο την ζωντανή πολιτική και την αποτελεσματικότητα της, και  μαζί τον κόσμο των δραστήριων –δυσαρεστημένων, κάνοντας κομμάτια τα δεσμά των ψευδαισθήσεων και μαζί τους την ησυχία των δεσμοφυλάκων τους. 

Και τότε όλες οι προβλέψεις για τις εξελίξεις θα είναι επισφαλείς. Τότε η ευχή της μιας πλευράς θα είναι να επικρατήσει ο Ταμερλάνος για να μπορούν να ξαναστήσουν μετά τη θύελλα τα νέα δεσμά. Της άλλης ο μακαρίτης ο Κάρολος. Για να υπάρχει ανάσταση και να αποφευχθεί η παλινόρθωση και ο νοών νοείτω. 

Όμως εδώ αρχίζουν οι ευθύνες…