Το δίλημμα

 Από το "Ποντίκι"

   Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει το ασυνήθιστα βαρύ (για δημοτικές εκλογές) πολιτικό δίλημμα που διατύπωσε ο πρωθυπουργός: Να δικαιώ­σουμε την πολιτική του μνημονίου του ΔΝΤ και της άγριας αλλά χωρίς διέξοδο λιτότητας ή να «τιμωρηθούμε» με βουλευτικές εκλογές;

   Να μας συγχωρέσει ο πρωθυπουργός, αλλά έχου­με την εντύπωση ότι το δίλημμα που διατύπωσε δεν αφορά την ελληνική κοινωνία, αλλά την κυ­βέρνηση του, το κόμμα του και τον ίδιο. Για την ακρίβεια, περιγράφει την αγωνιώδη αναζήτη-οη πολιτικής διαχείρισης και διεξόδου από την οδυνηρή πραγματικότητα, η οποία συνοψίζεται, όπως παραδέχονται στο «Π» και κυβερνητικά στελέχη, ως εξής:

* Παρά τα μέτρα (μάλλον εξ αιτίας τους) το χρέος της χώρας, από 320 δισ. που ήταν φέτος, θα εί­ναι 400 (και βάλε) το 2013.

* Η χρηματοδότηση των δανειακών υποχρεώσεων μέσα από νέους δανεισμούς (δηλαδή η περί­φημη κυβερνητική διαβεβαίωση ότι επιστρέ­φουμε σύντομα στη Γη της Επαγγελίας των αγορών) απλώς ανακυκλώνει και πολλαπλασιά­ζει το χρέος.

* Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι - όπως κι αν θέλουμε να το... περιτυλίξουμε («αναδιάρθρω­ση», «επιμήκυνση» κ.ο.κ.) - η χώρα έχει βαρέ­σει κανόνι.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι αυτό που ζητούν οι πιστωτές της Ελ­λάδας είναι μια κυβέρνηση ικανή και πρόθυμη να διασφαλίσει τα κεφάλαια τους ή, έστω, την αδιατάρακτη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων εις το διηνεκές και τη μόνιμη νομική δέσμευση της χώρας μας, η οποία θα την υποχρεώνει να τους παραδίδει, εκτός από τα μετρητά, και κάθε εί­δους πλουτοπαραγωγικό πόρο.

Αυτό μπορεί να γίνει με τη δημιουργία του εργασι­ακού μεσαίωνα που θεσμοθέτησε η παρούσα κυβέρνηση και με την παραχώρηση δημόσιων επιχειρήσεων - φιλέτων, γαιών, ενεργειακών πόρων, δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στον του­ρισμό κ.λπ.

Το πολιτικό δίλημμα, λοιπόν, του πρωθυπουργού είναι απλό: Μπορούν ή όχι η κυβέρνηση του και το κόμμα του να σηκώσουν... μόνα τους το βάρος που συνεπάγεται η όποιου είδους αναδιάρθρωση του χρέους -δηλαδή η πτώχευση.