Αριστερές αντιπαραθέσεις ....

Η αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ του ΚΚΕ και άλλων δυνάμεων της αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα έντυπα «Ριζοσπάστης», «Δρόμος της Αριστεράς» και «Πριν» μόνο σε ένα εποικοδομητικό διάλογο δεν παραπέμπει, όπως θα έπρεπε, αλλά εξελίσσεται σε μια πολεμική χωρίς να αποφεύγονται, εκατέρωθεν, οι «βαριές» εκφράσεις και οι ανοίκειοι χαρακτηρισμοί. Ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.

Την Τρίτη 21/12 ο "Ριζοσπάστης" δημοσιεύει άρθρο με τίτλο "Βεβήλωση μνημείου για την Σωτηρία Βασιλακοπούλου"

Το αναδημοσιεύουμε:

Τις εντονότατες και εύλογες αντιδράσεις της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, αλλά και πλήθους φοιτητικών συλλόγων και εργατικών σωματείων έχει προκαλέσει η πράξη βεβήλωσης του μνημείου της δολοφονημένης κομμουνίστριας φοιτήτριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Το μνημείο, μια χάλκινη πλακέτα με το πρόσωπο της δολοφονημένης αγωνίστριας και στίχους από το ποίημα που είχε γράψει ο Γιάννης Ρίτσος στη μνήμη της, το είχε αναρτήσει η ΚΝΕ στο χώρο του Παντείου Πανεπιστημίου, μετά από εκδήλωση που οργάνωσε στο ίδρυμα την περασμένη Δευτέρα (13 Δεκέμβρη) αφιερωμένη στην Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Θυμίζουμε ότι η Σ. Βασιλακοπούλου δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τραμπούκους της εργοδοσίας, το 1980, έξω από το εργοστάσιο - γκέτο της ΕΤΜΑ, όπου συμμετείχε σε εξόρμηση - κάλεσμα προς τους εργαζόμενους για την απεργία της επόμενης μέρας. Από τότε, κάθε χρόνο, η ΚΝΕ, ο Σύλλογος Φοιτητών Παντείου (του οποίου ήταν μέλος η Σωτηρία), η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών κι άλλοι φορείς τιμούν τη μνήμη της με εκδηλώσεις την επέτειο της δολοφονίας της έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ και σε μια αντίστοιχη κίνηση η ΚΝΕ ανάρτησε και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τιμητική πλακέτα στη μνήμη της.

Αυτό το μνημείο, όμως, βεβηλώθηκε και αποκαθηλώθηκε την Παρασκευή 17 Δεκέμβρη από ομάδα μελών της ΕΑΑΚ, στο όνομα τού ότι η κολόνα όπου αναρτήθηκε το μνημείο ήταν εντός του χώρου όπου ...κολλάει τις αφίσες της η ΕΑΑΚ!

«Η πλακέτα θα τοποθετηθεί ξανά όσο κι αν ενοχλεί»

Για την κατάπτυστη αυτή ενέργεια, η Οργάνωση Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ εξέδωσε ανακοίνωση που μιλάει για «βεβήλωση του μνημείου της κομμουνίστριας φοιτήτριας του Παντείου Σωτηρίας Βασιλακοπούλου από τους σύγχρονους ΕΚΟΦίτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΑΑΚ».

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Την Παρασκευή 17/12/2010 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ομάδα 60 ατόμων από όλη την Αθήνα από τις γνωστές αντικομμουνιστικές ομάδες των ΕΑΑΚ, βεβήλωσαν και αφαίρεσαν την πλακέτα που είχε τοποθετηθεί από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου.

Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου είναι δολοφονημένο μέλος της ΚΝΕ, φοιτήτρια Παντείου που δολοφονήθηκε έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ.

Είναι γνωστοί σεσημασμένοι αντικομμουνιστές.

Αυτό που έκαναν σήμερα οι σύγχρονοι ΕΚΟΦίτες της ΕΑΑΚ στο Πάντειο το έχουν κάνει μόνο οι Χρυσαυγίτες και άλλες φασιστικές ομάδες στα μνημεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και οι απόγονοι των Ες-Ες στη Βαλτική.

Καιρό τώρα είναι μαέστροι στις αντιΚΚΕ - τραμπούκικες επιθέσεις μέσα στα Πανεπιστήμια και τους χώρους δουλειάς, γι' αυτό και αβαντάρονται από αστικά ΜΜΕ.

Είμαστε βέβαιοι ότι με αυτήν τη σημερινή τους κίνηση θα γέμισαν χαρά και ικανοποίηση τους γνωστούς σεσημασμένους αντικομμουνιστές - μεγαλοκαθηγητές του Παντείου.

Επιβεβαιώνεται ότι παρά τα μεγάλα λόγια παλεύουν για να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα, όλη τους η αγωνία είναι να χτυπηθεί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

Τους ενοχλεί ότι η συντρόφισσα Σωτηρία δολοφονήθηκε σε εξόρμηση έξω από ένα εργοστάσιο. Τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι μπορούμε να διδαχθούμε από την πλούσια ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας, από τους αγώνες και τις θυσίες χιλιάδων μελών και στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Τρέμουν στην ιδέα ότι οι φοιτητές από τα εργατικά λαϊκά στρώματα θα παλέψουν στο πλευρό της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού. Τρέμουν τη συμπόρευση με το ΚΚΕ .

Αξιος, λοιπόν, ο μισθός τους.

Καλούμε κάθε φοιτητή, ειδικά τους ριζοσπάστες φοιτητές να βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο αυτών των ομάδων μέσα και έξω από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, να τους γυρίσουν την πλάτη.

Η πλακέτα της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου θα τοποθετηθεί ξανά στη θέση της, όσο και αν ενοχλεί τα σύγχρονα φασιστοειδή».

Η απάντηση ήρθε χτες από το "Πριν" με άρθρο που υπογράφει ο Θάνος Ανδρίτσος:

Επίθεση ΚΝΕ στην ΕΑΑΚ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΑΘΗΤΟΥ

Η Σ. Βασιλακοπούλου εμπνέει τον αγώνα για την ανατροπή

 Οργή και θλίψη προκαλεί η μεθοδευμένη και συντονισμένη πανελλαδικά επίθεση της ΚΝΕ σε αγωνιστές της ΕΑΑΚ Ακόμα περισσότερο όταν καπηλεύεται τη μνήμη της δολοφονημένης αγωνίστριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου για να τη δικαιολογήσει.

Τις τελευταίες μέρες λαμβάνουν χώρα επιθέσεις ενάντια σε μέλη της ΕΑΑΚ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση από μέλη της ΚΝΕ. Το αποκορύφωμα ήταν τη Δευτέρα 20 Δεκέμβρη στο Βόλο, με αποτέλεσμα 5 τραυματίες στο νοσοκομείο, ένας με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι. Ως αιτία για τις ενέργειες αυτές προβάλλεται η υποτιθέμενη «βεβήλωση» μνημείου της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από την ΕΑΑΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Στη συγκεκριμένη σχολή, τα μέλη της ΚΝΕ έχουν προβεί σε σειρά προκλήσεων και επιθέσεων εις βάρος των αγωνιστών της ΕΑΑΚ. Πλευρά αυτών, ήταν η συνεχής καταπάτηση του χώρου παρέμβασης του σχήματος, ο οποίος μάλιστα είναι ελάχιστος σε σχέση με της ΚΝΕ και ακόμα περισσότερο με τις δυνάμεις των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ, που κυριαρχούν εκλογικά σαφώς στη σχολή.
Σ' αυτό το πλαίσιο τοποθετήθηκε πριν μερικές μέρες πάνω στο χώρο του σχήματος της ΕΑΑΚ τιμητική πλακέτα στη μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, με την υπογραφή ΚΚΕ - ΚΝΕ, με αφορμή τη διοργάνωση εκδήλωσης. Από σεβασμό προς την αγωνίστρια αλλά και με διάθεση αποφυγής διενέξεων σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, η πλακέτα παραδόθηκε στα μέλη της ΚΝΕ μετά το πέρας της εκδήλωσης χωρίς καμία φθορά, καλώντας τους να τη βάλουν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Ποια ήταν η απάντηση; Σαν προετοιμασμένη από καιρό, η ηγεσία της ΚΝΕ εκδίδει ανακοίνωση που κατηγορεί την ΕΑΑΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ΕΚΟΦίτες, για «αντικομμουνισμό», για «βεβύλωση του μνημείου» που είναι πρακτική «φασιστική», που μοιάζει με τη Χρυσή Αυγή.

Το παραλήρημα λάσπης συνεχίζεται αναφέροντας ότι η αντικαπιταλιστική Αριστερά «παλεύει για να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα» και «τρέμει» από την ιστορία της ταξικής πάλης, κλείνοντας με το ακόμα πιο προκλητικό «άξιος ο μισθός σας»! Παράλληλα ξεκινά μια εκστρατεία τραμπουκισμών και καταστροφής υλικών της ΕΑΑΚ σε πολλές σχολές.

Η ΕΑΑΚ αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο που θα είχε συνέχεια. Έτσι εξέδωσε ανακοίνωση, προσπαθώντας να αποτρέψει αυτή την προοπτική, αναδεικνύοντας ως εχθρούς της επαναστατικής Αριστεράς την κυβέρνηση, την τρόικα και το σύστημα και όχι την υπόλοιπη Αριστερά.
«Από την πλευρά μας δηλώνουμε ότι θα παραμείνουμε προσηλωμένοι στον καθημερινό αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση σε εκπαίδευση και εργασία, για τα συμφέροντα της νεολαίας και των εργαζομένων, έχοντας πάντα ως έμπνευση τη Σωτηρία και όλες τις ηρωικές μορφές του κινήματος των περασμένων χρόνων. Δεν θα ακολουθήσουμε την ηγεσία της ΚΝΕ στον ολισθηρό δρόμο της, χωρίς αρχές, σύγκρουσης», τόνιζε.

Δυστυχώς τα γεγονότα που ακολούθησαν την επόμενη μέρα την επιβεβαίωσαν. Τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Βόλο, οι επιθέσεις σε αγωνιστές της ΕΑΑΚ και μέλη και στελέχη της νΚΑ ήταν πρωτοφανούς αγριότητας, με 10 τραυματίες. Το σκηνικό, αυτό γεμίζει πίκρα κάθε αριστερό άνθρωπο, ειδικά όταν χρησιμοποιείται η μνήμη της Σωτηρίας, της ηρωικής κομμουνίστριας και μέλους της ΚΝΕ, που δολοφονήθηκε από την εργοδοσία τον Ιούλιο του 1980.

Πρόκειται για ένα προαποφασισμένο σχέδιο της ηγεσίας της ΚΝΕ και του ΚΚΕ για τη δημιουργία επεισοδίων «αριστερού εμφυλίου», ενίσχυση των τάσεων περιχαράκωσης και περιορισμού κάθε εσωτερικής αμφισβήτησης. Το αναγκαίο συμπλήρωμα της γραμμής που ακολουθεί η ΚΝΕ στο φοιτητικό κίνημα, όταν απέναντι στον καταστροφικό νόμο της Α, Διαμαντοπούλου επιλέγει την αποχώρηση από τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, δημιουργώντας μέτωπα - ταμπέλες μόνο με τον εαυτό της. Είναι μια λογική που προσπαθεί να προλάβει περιπτώσεις σαν την είσοδο της ΚΝΕ στις καταλήψεις το 2007, μετά από τρομερή πίεση της βάσης, που αποτιμήθηκε από το κόμμα με διαγραφές. Γι' αυτό, η αντιπαράθεση αρχών και θέσεων μεταξύ της Αριστεράς φαντάζει λίγη και επιστρατεύεται η λασπολογία και η οργανωτική αντιπαράθεση, που θυμίζει τις πιο άσχημες στιγμές της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος. Όχι της ΕΚΟΦ, ούτε της Χρυσής Αυγής, εμείς ξέρουμε σε ποιόν απευθυνόμαστε και τι σημαίνουν τα λεγόμενα μας.

Όμως οι εποχές είναι πολύ κρίσιμες και απαιτούν μια Αριστερά ψηλότερη από το τωρινό της μπόι, Εμείς δηλώνουμε ότι τον εχθρό μας τον ξέρουμε, τον ξέρει και η εργατική τάξη και δεν βρίσκεται στην Αριστερά. Δεν θα ακολουθήσουμε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Θα συνεχίσουμε αταλάντευτα προωθώντας την ανατρεπτική κοινή δράση της Αριστεράς, που τόσο έχουν ανάγκη οι καιροί και τόσο φοβάται η ηγεσία του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα θα προχωρήσουμε στα βήματα συγκρότησης μιας νέας επαναστατικής προοπτικής. Αυτό το δρόμο θα βαδίσουμε, ακόμα και αν είναι δύσκολος. Αυτόν βαδίζουμε εδώ και χρόνια, δίπλα στη συντρόφισσα Σωτηρία και σε τόσους άλλους. Γιατί οι ήρωες του εργατικού κινήματος δεν είναι ιδιοκτησία για κομματικά παιχνίδια, είναι φάροι στη μεγάλη μας κομμουνιστική προοπτική.


Δυστυχώς η αντιπαράθεση μεταξύ ΚΚΕ-ΝΑΡ, δεν σταματάει εδώ αλλά επεκτείνετε με αφορμή αυτή την φορά ένα άρθρο από το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Δημήτρη Γόντικα που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη".

Το ΝΑΡ δεν προσπερνά όσα του καταλογίζονται από το στέλεχος του ΚΚΕ και με άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή απαντάει από το "ΠΡΙΝ":

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΚΕ ΣΕ ΝΑΡ ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ποιον συμφέρει ο πόλεμος στην επαναστατική Αριστερά;

Ο Ριζοσπάστης της περασμένης Τρίτης ήταν εντυπωσιακός. Μπαράζ επιθε'σεων ενάντια στην κινηματική και πολιτική παρέμβαση της επαναστατικής Αριστεράς. Άρθρο από μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ (Δ. Γόντικας). Δυο σχόλια της εφημερίδας και τέσσερις (!) ανακοινώσεις καταγγελίας: Από Σπουδάζουσα Αθήνας της ΚΝΕ, Εκτελεστική Γραμματεία ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ και ΜΑΣ.

Για να υπογραμμιστεί μάλιστα η σπουδαιότητα τους, συνοδεύονται από δεκάδες ψηφίσματα καρμπόν. Ποιοι είναι στο εδώλιο; Η ΕΑΑΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων Σωματείων και φυσικά, το ΝΑΡ.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείται, το ήθος και ο πολιτισμός που αυτή αποπνέει: Η ΚΝΕ κάνει λόγο για «αντικομμουνιστικές ομάδες της ΕΑΑΚ», «σύγχρονους ΕΚΟΦίτες» και «φασιστοειδή». Η ΠΑΣΥ προσθέτει το χαρακτηρισμό για «χαϊδεμένα παιδιά των ΜΜΕ». Ο Δ. Γόντικας θα ...πολιτικοποιήσει τις κατηγορίες αναφέροντας ότι οι παραπάνω κατηγορούμενοι εχθρεύονται το ΚΚΕ από την σκοπιά «των θέσεων του ΠΑΣΟΚ και της εργοδοσίας». Με κάθε σοβαρότητα πληροφορεί πως «είναι πέρα για πέρα βέβαιο» πως «ο χώρος αυτός (της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κηδεμονεύεται από διάφορα κέντρα». Και ενώ με περισσή ευκολία μιλά για «πεμπτοφαλαγγίτες», κάνει μια μεγαλόψυχη παραχώρηση, διευκρινίζοντας πως αυτό «δεν σημαίνει ότι είναι όλοι πράκτορες»!

Η επίθεση αυτή γίνεται ξεχωριστή, λόγω και του αδίσταχτου τρόπου με τον οποίο το ΚΚΕ τη συνδέει με την ηρωική μορφή της κομμουνίστριας φοιτήτριας της Παντείου και μέλους της ΚΝΕ, Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, που άφησε την τελευταία της πνοή στις πύλες της ΕΤΜΑ τον Ιούλη του 1980. Στην προκλητική ψευδολογία που αναπτύσσεται σχετικά με αυτό το ζήτημα, έχουν απαντήσει τεκμηριωμένα, νηφάλια και πολιτισμένα, η ΕΑΑΚ, η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθεύρωση και το ΝΑΡ (Όλόκληρες οι ανακοινώσεις στο www.narnet.gr)


Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως αυτό το αλόγιστο ξέσπασμα του ΚΚΕ είναι μια ακόμη εκδήλωση της αντίληψης ατομικής ιδιοκτησίας που έχει για την ιστορία του κινήματος και τους αγωνιστές του. Σε αυτή την πρόσκληση διαμάχης μαζί του -με τέτοιους όρους- δεν θα δηλώσουμε παρόντες. Δεν θα ταίριαζε στο χαμόγελο της Σωτηρίας, θα αδικούσε την όμορφη στράτευση της. Επιδιώκουμε μια άλλη προσέγγιση στο παρελθόν του κινήματος μας. Δεν το αντιλαμβανόμαστε ως νεκρή παρακαταθήκη με στατικά νοήματα, χωρίς κριτική δύναμη και άρα, χωρίς χειραφετητική δυνατότητα.

Ωστόσο, η χυδαία χρήση της κληρονομιάς της Σωτηρίας, είναι απλά ένα άχαρο μέσο για το πολιτικό «δια ταύτα» που θέτει η ηγεσία του ΚΚΕ: Το διακύβευμα είναι η πολιτική και συμβολική κήρυξη πολέμου στον «οπορτουνισμό», ο οποίος σύμφωνα με το σχετικό άρθρο στο Ριζοσπάστη, είναι το «βασικό στήριγμα της αστικής τάξης». Βεβαίως, στο εδώλιο μπαίνει πλέον αποκλειστικά σχεδόν ο «αριστερός» οπορτουνισμός, δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο άρθρο. Με απόλυτη ειλικρίνεια ο αρθρογράφος, επισημαίνει ότι «ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να υποτιμηθεί», επιβεβαιώνοντας αυτό που αναφέρει η ανακοίνωση του ΝΑΡ, ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ είναι θορυβημένη από την άνοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα».

Γιατί θα έπρεπε όμως να ανησυχεί το ΚΚΕ; Γιατί μια δύναμη που αναφέρεται στον κομμουνισμό να μην χαίρεται που ένας άλλος πολιτικός χώρος με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και αναζήτηση μιας νέας επαναστατικής προοπτικής έρχεται να προστεθεί στο ζητούμενο μέτωπο της κοινωνικής αλλαγής που έχει ανάγκη η εποχή μας; Αυτό το ερώτημα προκαλεί πραγματικό αμόκ στην ηγεσία του ΚΚΕ. Και αυτό διότι συγκεφαλαιώνει άλλα πολιτικά ερωτήματα, που συζητούν οι κομμουνιστές και οι αριστεροί, πιο έντονα και πιο κοινά από ποτέ.

Όλοι αυτοί -μαζί τους και το ΝΑΡ- ευχαρίστως θα συμφωνούσαν με τη διαπίστωση του ΚΚΕ ότι «μιλάμε σήμερα για ένα πραγματικό πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη». Μετά τη διαπίστωση αυτή, θεωρεί το ΚΚΕ ακριβώς αυτή τη στιγμή ως την πιο κατάλληλη για να κλιμακώσει τον εμφύλιο πόλεμο του ενάντια σε κάθε άλλη κομμουνιστική και αριστερή δύναμη και μάλιστα με τους παραπάνω εκφυλιστικούς όρους και υβριστικούς χαρακτηρισμούς; Η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση είναι φυσικά αναγκαία και ουδέποτε έβλαψε. Η αλληλοαπαξίωση όμως των ρευμάτων αντικαπιταλιστικής πάλης είναι ό,τι χειρότερο.

Το ΚΚΕ πολύ σωστά επισημαίνει ότι είναι αναγκαία η συνολική αμφισβήτηση των αιτιών της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης. Από εκεί και πέρα όμως, διαστρέφει με τη στάση του και την κοινή λογική και τη διαλεκτική μιας επαναστατικής σύνδεσης τακτικής και στρατηγικής: Η κήρυξη του «πολέμου στον καπιταλισμό», από πού και ως πού θα έπρεπε να σηματοδοτεί τη σταδιακή αλλά σταθερή απόσυρση του «πολέμου» για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ, την άρνηση του χρέους, την ανατροπή του μνημονίου του ΔΝΤ και του κεφαλαίου;

«Ψεύδεστε!», αγαναχτεί συχνά πυκνά ο Ριζοσπάστης απέναντι σε αυτές τις αιτιάσεις. «Το ΚΚΕ φυσικά και θέτει αυτά τα ζητήματα αταλάντευτα, θεωρώντας ωστόσο πως θα λυθούν μόνο στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας», συμπληρώνεται. Ίσως θεωρεί ότι μας βγήκε και από τα ...αριστερά. Έτσι όμως εκφυλίζεται η ουσία της επαναστατικής πολιτικής, τόσο στο επίπεδο της τακτικής όσο και της στρατηγικής: Στο επίπεδο της πρώτης, εγκαταλείπεται κάθε υλική δυναμική σύνδεση της αντικαπιταλιστικής προοπτικής με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ανέργων, με τον ανερχόμενο πολιτικό ρόλο του κινήματος τους. Δεν συμβάλλει έτσι στην ωρίμανση της συγκρότησης του κοινωνικού υποκειμένου - φορέα ανατροπής της αστικής επίθεσης μέσω της πολιτικής του πράξης και των νικηφόρων αγώνων του. Το ΚΚΕ θεωρώντας μεταφυσικά πως την επίθεση θα την ανατρέψει το ίδιο, αρκείται σε νεκρά ιδεολογικά μαθήματα προς την εργατική τάξη, που καλείται να «καταλάβει».

Σε συνέχεια της παραπάνω αφελούς συλλογιστικής θα απαντούσε κάποιος πως η αυτοχειρία στο επίπεδο της άμεσης πολιτικής γραμμής, σώζεται με την αναβάθμιση της στρατηγικής. Μα ούτε και με αυτή την παράλογη συλλογιστική είναι συνεπές το ΚΚΕ, καθώς θα πρέπει να κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει κάποια στιγμή: Αυτή η «λαϊκή οικονομία και εξουσία», πώς θα γίνει πράξη χωρίς επανάσταση; Αρκεί γι' αυτό η διαρκής εκλογική αύξηση του ΚΚΕ και οι αποστειρωμένες πορείες του προς τη Συγγρού ή το Μεταξουργείο;

Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί ως «λυδία λίθο» τις εκτιμήσεις και τη στάση απέναντι στο «σοσιαλισμό και κομμουνισμό που γνωρίσαμε». Θα συμφωνήσουμε σε ένα βαθμό. Αλλά πρέπει να συζητήσουμε τι συνιστά τελικά αντικομμουνισμό: Η επαναστατική κριτική στα καταπιεστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης που γέννησαν (όχι από το κεφάλι του Δία) τους συγχρόνους ολιγάρχες και νεο-καπιταλιστές ή η ταύτιση της απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής με αυτά;

Σαν ΝΑΡ τολμήσαμε το πρώτο στα «πέτρινα χρόνια» μετά το 1989. Δεν το μετανιώνουμε τώρα που η Αριστερά καλείται να συμβάλει και να συναντηθεί με ένα ανερχόμενο ρεύμα αναζήτησης μιας απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής. Το ΚΚΕ δεν θα αποφύγει να πάρει θέση σε αυτό το δίλημμα.

Το ΝΑΡ δεν υποτιμάει καθόλου τις διαφορές που υπάρχουν, ούτε υποβαθμίζει τη σημασία της αντιπαράθεσης γι' αυτές με τη λογική των μέσου όρου ή του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Αυτό θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Θεωρούμε όμως πως το πεδίο της ανατρεπτικής κοινής δράσης, στη βάση της ισοτιμίας και της αυτοτέλειας, είναι το καλύτερο έδαφος για ένα ουσιαστικό διάλογο, αλλά και για την ανάπτυξη της ευρύτερης εργατικής και λαϊκής αυτοπεποίθησης. Θα καταλάβαινε κανείς -μέσα στην υπερβολή του- το φόβο του Δ. Γόντικα ότι θα δημιουργηθούν «συγχύσεις» από αυτή τη συνεύρεση, αν την ίδια στιγμή η Α. Παπαρήγα δεν έτρεχε τόσο πρόθυμα να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό την παραμονή της πανεργατικής απεργίας. Η δήλωση μετά τη συνάντηση ότι «τώρα αρχίζει ο πόλεμος», μάλλον παραπέμπει ότι το ΚΚΕ πάει να κλειστεί στο δικό του φρούριο. Το ποιος λειτουργεί σαν «ανάχωμα» επομένως, πρέπει να συζητηθεί.

Το άγχος του ΚΚΕ, να αποδείξει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να κηρύξει πόλεμο, να ελέγξει ή/και να συντρίψει ό,τι κινείται στα αριστερά του, έχει πολιτική ση¬μασία και δεν σχετίζεται μόνο με κομματικό πατριωτισμό. Επιχειρείται να φτιαχτεί μια υγειονομική ζώνη με στόχο την ανακοπή τάσεων αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικοποίησης και νέας κομμουνιστικής στρατηγικής και τον περιορισμό τους στο στενό δοκιμασμένο και αποτυχημένο κορσέ του κοινοβουλευτισμού και του ρεφορμισμού.

Τα έφερε έτσι η ιστορία, το ΚΚΕ να μην τα πηγαίνει καλά με τους Δεκέμβρηδες. Τον Δεκέμβρη του 1944, το ερώτημα των κομμουνιστών γιατί δεν μπαίνει ο ΕΛΑΣ στην Αθήνα να διεκδικήσει την εξουσία, επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί με το κυνήγι του Ζέρβα στην Ήπειρο. Στη μεγάλη νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 και τα ερωτήματα που έθεσε, το ΚΚΕ είδε μόνο την κουκούλα και τους αντιεξουσιαστές. Τον Δεκέμβρη του 2010, εν μέσω κλιμάκωσης του ταξικού πολέμου ενάντια σε εργαζόμενους, νεολαία και ανέργους, το ΚΚΕ επιχειρεί να συντρίψει τον «αριστερό οπορτουνισμό». Υποτάσσοντας ταυτόχρονα την ΚΝΕ σε έναν άχαρο ρόλο απέναντι στη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου, την ίδια στιγμή που τρέχει να μαζέψει ψηφίσματα από ΔΣ συλλόγων ενάντια στην ΕΑΑΚ, σε συνεργασία με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ.

Ελπίζουμε πως κάποια στιγμή, σε ένα μελλοντικό Δεκέμβρη, να έχει ξεπεραστεί το φάντασμα του 1989, που στοιχειώνει ακόμη την ηγεσία του ΚΚΕ. Το ιερατείο του αλάθητου, θα πρέπει να εξηγήσει στους κομμουνιστές πώς γίνεται να έχουν πάντα δίκιο (μάλιστα οι ίδιοι άνθρωποι); Και σήμερα που κατηγορούν όλους τους άλλους για «οπορτουνιστές». Και όταν κοίταζαν με μισό μάτι την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Και όταν στη μεταπολίτευση έψαχναν την κοινή δράση με την ΟΝΝΕΔ. Και όταν μετά ανακάλυψαν τις «δημοκρατικές δυνάμεις» και το μορατόριουμ με το ΠΑΣΟΚ. Και όταν διέγραφαν την ΚΝΕ από κοινού με το «δεξιό οπορτουνισμό» και τους έχοντες καριέρα σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, για να μην αμφισβητηθεί η συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που συμμετείχαν. Είχαν δίκιο και όταν υμνούσαν τον Στάλιν και τον Μπρέζνιεφ και όταν έτρεχαν να φωτογραφηθούν με τον Γκορμπατσόφ και όταν χαιρετούσαν μετά το πραξικόπημα εναντίον του...

Λίγη σεμνότητα, σύνεση και αυτοκριτική, μάλλον είναι απαραίτητη.

Από τα πυρά όμως του ΚΚΕ και του "Ριζοσπάστη" δεν εξαιρέθηκαν και αυτοί που αρθρογραφούν στην βδομαδιάτικη εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς":

 Οι «χρήσιμοι»...

«Η πολιτική συμπεριφορά του ΠΑΜΕ είναι σαφής. Περιχαρακωμένη πορεία, σε ξεχωριστό σημείο συγκέντρωσης. Καμιά παραμονή στο χώρο που έχει αναδειχθεί ως επίκεντρο (το Σύνταγμα) και γρήγορη αποχώρηση προς ανώδυνους για το "κεφαλαιοκρατικό σύστημα" χώρους. Επομένως, τα λεγόμενα "τώρα έχουμε πόλεμο" δεν παίρνονται τοις μετρητοίς από την αντίπαλη όχθη... Για τον Ριζοσπάστη υπήρξε μια μόνο πορεία, αυτή του ΠΑΜΕ και το υπόλοιπο ήταν όχι ακριβώς πορεία αλλά το μαξιλαράκι για να γίνουν προβοκάτσιες και προβοκατόρικες επιθέσεις ή να εφαρμοστούν σχέδια της κυβέρνησης. Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία και η απουσία αιχμών αποσκοπεί ... στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το ίδιο αλλά και για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008)».

Αυτά γράφονται σε άρθρο στην εφημερίδα «Δρόμος» (20/12/2010), από τον Ρ. Ρινάλντι. Αφήνουμε κατά μέρος τα γνωστά περί «απομόνωσης» και «περιχαράκωσης» του ΠΑΜΕ. Αυτό κρίνεται καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, και η ζωή αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Κάποιες δυνάμεις σαν και αυτή που ανήκει ο συγκεκριμένος αρθρογράφος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τώρα τραβούσαν κατά ΓΣΕΕ μεριά στο όνομα της ενότητας, και σπεκουλάριζαν για το αντιενωτικό ΠΑΜΕ, ενώ την ίδια ώρα συμβάδιζαν με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες - όργανα του κεφαλαίου.
***
Αλλού είναι η στόχευσή του. Λέει ο συγκεκριμένος: Για τον «Ριζοσπάστη» υπήρξε μια μόνο πορεία, αυτή του ΠΑΜΕ και το υπόλοιπο ήταν όχι ακριβώς πορεία αλλά το μαξιλαράκι για να γίνουν προβοκάτσιες και προβοκατόρικες επιθέσεις». Μήπως δεν ήταν έτοιμο στημένο το σκηνικό της προβοκατόρικης δράσης στο Σύνταγμα τη μέρα της απεργίας;

Τι άλλο λέει; «Καμιά παραμονή στο χώρο που έχει αναδειχθεί ως επίκεντρο (το Σύνταγμα) και γρήγορη αποχώρηση προς ανώδυνους για το "κεφαλαιοκρατικό σύστημα" χώρους. Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία αποσκοπεί... στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το ίδιο αλλά και για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008)». Λέει, λοιπόν, ότι η δράση του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ για την οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος, είναι ανώδυνη για το σύστημα, ότι κίνημα επικίνδυνο για το σύστημα είναι «η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008» όπως την αποκαλούν, δηλαδή το κίνημα των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών», της κουκούλας, της σπασμένης βιτρίνας, των μολότωφ για καταστροφές κ.λπ. Τέτοιο κίνημα στηρίζουν αυτοί.
***
Αυτό το «κίνημα» που στηρίζουν δυνάμεις σαν και αυτές που ανήκει ο αρθρογράφος δεν ενοχλούν στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα είναι συμπλήρωμά του. Τους το έχουμε ξαναπεί. Τέτοιο «κίνημα» το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, ούτε το στηρίζουν ούτε συμμετέχουν, γιατί αυτό δεν είναι κίνημα, αντίθετα υπονομεύει την ταξική πάλη. Βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία ως διέξοδο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, αφού καλλιεργεί κλίμα αποστροφής στο κίνημα, στους αγώνες. Τέτοιες υπηρεσίες προσφέρουν, λοιπόν, οι θιασώτες αυτού του κινήματος. Οχι στο λαό, αλλά στην άρχουσα τάξη. Και της είναι χρήσιμοι...


Αφού είδαμε, λοιπόν, τα γραφόμενα του "Ριζοσπάστη" ας δούμε και την απάντηση του συντάκτη του "Δρόμου της Αριστεράς" στον οποίο αναφέρεται το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ:

 Για την ταμπακέρα ... ασουπή!

 Ο Ριζοσπάστης της Τρίτης 21 Δεκέμβρη, δημοσίευσε σχόλιο στην τελευταία σελίδα του για το άρθρο του υπογράφοντα (Ρ. Ρινάλντι) στο φύλλο 44 του Δρόμου σχετικά με τα συμπεράσματα της γενικής απεργίας της 15/12. 

Ο αρθρογράφος αναφέρει τρία και μόνο ζητήματα: α) ότι «κάποιες δυνάμεις όπως αυτή που ανήκει ο αρθρογράφος» στο όνομα της ενότητας πήγαιναν με την ΓΣΕΕ και έτσι συμβάδιζαν με τα όργανα του κεφαλαίου,
β) ότι οι ίδιες δυνάμεις αναγορεύουν σε κίνημα τις σπασμένες βιτρίνες, τις μολότοφ, το Δεκέμβρη και γ) ότι αυτό το «κίνημα» δεν ενοχλεί στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα, είναι συμπλήρωμα του.

Η κριτική που ασκήσαμε στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ αφορούσε άλλο ζήτημα και σε αυτό δεν απάντησε καθόλου ο αρθρογράφος του Ριζοσπάστη. Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, την άποψη μας. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν πολιτικοποιούν τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και την ειδική καθεστωτική φάση που μας έχει επιβληθεί. Δεν προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα, συνθήματα, στόχους πάλης που να ανεβάζουν την υπαρκτή δυσαρέσκεια και οργή σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικοποίησης συνδέοντας τη με τη γενικότερη προοπτική του λαϊκού κινήματος.

Η σημερινή πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη επίθεση και κατάλυση δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατάλυση της λαϊκής κυρ ιαρχίας, μετατροπής της Βουλής σε ένα μηχανισμό μετάφρασης και πρωτοκόλλησης αποφάσεων της τρόικας, εκχώρησης και κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές της χώρας, δείχνει πιο πρέπει να είναι το πλαίσιο κάποιων άμεσων αιτημάτων, κάποιων αιχμών στη πολιτική των αριστερών κομμάτων.

Όταν οι μάζες με τον αυθόρμητο, έστω, τρόπο καταδεικνύουν ότι βλέπουν ως αντίπαλο το πολιτικό σύστημα που έχει επιβληθεί και κινούνται προς στο Σύνταγμα και τη Βουλή και ζητούν να φύγουν οι ψεύτες και νά τιμωρηθούν οι κλέφτες, ποια πρέπει να είναι η στάση ενός κομμουνιστικού κόμματος απέναντι σε αυτήν τη διάθεση; Πώς ανεβάζει τους τόνους, πώς πολιτικοποιεί, πως «ακούει» αυτήν την αγανάκτηση και σε τι κίνηση και δράση τη μετατρέπει; Υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί μαζικό, δηλαδή παλλαϊκό κίνημα, πολιτικοποιημένο χωρίς αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα να ενσωματωθεί και να μεταπλαστεί στην πολιτική της Αριστεράς;


Ολοένα και περισσότεροι το αντιλαμβάνονται, ανάμεσα σ' αυτούς και απλοί άνθρωποι του ΚΚΕ. Αιτήματα όπως "να φύγει η τρόικα", "να πέσει άμεσα η κυβέρνηση του ψέματος και της τρομοκρατίας", "να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους και να φύγουμε από την Ευρωζώνη", να "αγωνιστούμε για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού"  κ.λπ. λείπουν εντελώς από την γραμμή, τον τόνο, την συνθηματολογία του ΚΚΕ.

Για ορισμένα από όσα αναφέρουμε (π.χ. παύση πληρωμών για το χρέος, έξοδος από Ευρωζώνη κ.λπ.) όχι απλώς απουσιάζουν αλλά θεωρούνται ως «διαχειριστικές προτάσεις νεοκεϊνσιανικού τύπου».
Συνεπώς, η κριτική που ασκούμε αφορά το κεντρικό της πυρήνα, ότι το ΚΚΕ δεν κάνει έναν άμεσο πολιτικό αγώνα ενάντια σε όλα αυτά, αλλά περιορίζεται σε μια ζύμωση για την ανάγκη ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος στο οποίο αυτά θα επιλυθούν. Έως τότε, στο μόνο που καλούνται οι εργαζόμενοι και η νεολαία, είναι να συσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ και τις παρατάξεις του και να τα ενδυναμώσουν με κυρίαρχη μορφή την ψήφο σε εκλογικές αναμετρήσεις.

Μέχρι τώρα η συγκεκριμένη πολιτική στάση ήταν ο διαχωρισμός και η περιχαράκωση από αυτό το λαϊκό αίσθημα . Σχεδόν σε όλες τις πανεργατικές απεργίες το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ όριζαν άλλο τόπο συγκέντρωσης, άλλη ώρα πορείας, και αφού έφταναν στο Σύνταγμα (μια άλλη φορά ούτε καν, πορεύτηκαν προς Πειραιώς και μετά Θησείο) έφευγαν αμέσως μην τυχόν και συναντηθούν με άλλα μπλοκ που θα έφταναν και αυτά και θα παρέμεναν στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα έχει γίνει απαγορευμένος χώρος για τους διαδηλωτές, πρέπει να «καθαρίζει» γρήγορα, να μην σταθμεύουν διαδηλωτές μπροστά στη Βουλή.

Το ΚΚΕ θεωρεί πως έχουν στηθεί προβοκάτσιες και αποχωρεί γρήγορα. Άλλα μαζικά μπλοκ και δυνάμεις (κι όχι οι «γνωστοί άγνωστοι») γνωρίζουν την κτηνωδία και τα χημικά των δυνάμεων καταστολής. Εδώ τίθεται ένα ερώτημα; Ποια είναι η εκτίμηση του ΚΚΕ για όσους διαδηλώνουν πέρα απ' τις γραμμές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Είναι λίγοι, είναι πολλοί, είναι λιγότεροι ή περισσότεροι από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, εκφράζουν κάτι ή είναι όλοι συνοδοιπόροι της εργοδοσίας και του καφαλαίου;

Ο τρόπος γραφής του αρθρογράφου επιδεικνύει μια έπαρση και μια αλαζονεία, αδικαιολόγητη κατά την άποψη μας στις συνθήκες που ζούμε και με την επίθεση που δεχόμαστε.

Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι ένα τμήμα της λαϊκής διαμαρτυρίας και όχι όλο το κίνημα. Ίσως το πιο οργανωμένο τμήμα της. Αλλά από δω απορρέουν και οι μεγαλύτερες ευθύνες του. Το κίνημα σήμερα και όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό, οπαδοί του ΚΚΕ, αριστεροί ανένταχτοι, ριζοσπαστικοποιημένοι, πολίτες που έχουν ερωτήματα, ζητούν διέξοδο ζητούν προσανατολισμό. Χρειάζοντι απαντήσεις που θα ξεμπλοκάρουν, θα λειτουργήσουν σαν επαγωγή της συνηδητοποίησης για όλους. Τη διαλεκτική αυτή της πολιτικοποίησης, μέσω αιχμών που προσανατολίζουν την ξέρουν καλά στο ΚΚΕ. Καλύτερα ίσως απ' όλους, αλλά δεν την εφαρμόζουν γιατί δεν έχουν τέτοια στόχευση.

Για την ταμπακέρα, λοιπόν, ο αρθργράφος δεν είπε κουβέντα. Για τη συμπεριφορά του χώρου του, υπονόησε ότι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ φεύγουν απ' το Σύνταγμα (προς Στύλους Ολυμπίου  Διός, σταθμός Ακρόπολη, ίσως και οδό Συγγρού) γιατί έρχεται η προβοκάτσια (αυτό είναι μια σπουδαία ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης).

Για τη ΓΣΕΕ ήταν κάπως προσεκτικός, γιατί αυτή απουσίαζε από τη διαδήλωση και γιατί ο συγκεκριμένος χώρος έχει «λογαριασμούς» τους οποίους οι πάντες γνωρίζουν με τους εργατοπατέρες της ΓΣΣΕ.

Απομένει ξανά η καταγγελία του Δεκέμβρη. Σαν να μην έχουν αντιληφθεί καθόλου σε ποια εποχή έχουμε ήδη μπει. Ή κι αν έχουν αντιληφθεί, θέλουν να υπογραμμίζουν με έμφαση ποια είναι και θα είναι η «καθαρή» θέση τους!

Ξαναλέμε για μια ακόμα φορά: Η πραγματική ταμπακέρα αφορά τους κεντρικούς πολιτικούς στόχους και αιχμές του κινήματος. Η απουσία πολιτικών στόχων και αιχμών είναι αυτή που «καλλιεργεί κλίμα αποστροφής στο κίνημα, στους αγώνες», «και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης», κρίσης και του πολιτικού συστήματος. Γιατί η απουσία πολιτικών στόχων και αιχμών «βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία».

Μπορεί η αντιπαράθεση να διεξαχθεί γύρω από την ταμπακιέρα ή θα στροβιλιζόμαστε σε άλλα θέματα; Ή μήπως είναι καλύτερη η "ασουπή" του Κ. Χατζηχρήστου ...

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Προς το παρόν αρκούμαστε να παραθέσουμε πώς έχει εκφραστεί αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών χώρων της Αριστεράς.
Πολιτική θέση, σαν μπλογκ, σ’ αυτή την κριτική-πολεμική, που δεν μας ενθουσιάζει φυσικά, θα πάρουμε σύντομα.