Έχετε δει μια "κλασσική" σκηνή, μια σκηνή που τη συναντάμε σε πολλές ταινίες, όπου δύο άνθρωποι παλεύουν στην άκρη ενός γκρεμού, και δίνουν μάχη "μέχρι τέλους", ο ένας εναντίον του άλλου; Κάπως έτσι είναι η κατάσταση, και αυτό φαίνεται ως τώρα να το αντιλαμβάνονται καλύτερα η άρχουσα τάξη: Γι' αυτό και δεν υποχωρούν. Ιστορικοί όπως ο Φέργκιουσον προειδοποιούν ότι "θα χυθεί αίμα", ο Simon Schama έλεγε στους Financial Times ότι αν συνεχίσουν έτσι, τότε μάλλον πάμε σε μια εποχή όπου οι εργάτες θα αρχίσουν να ακονίζουν τις γκιλοτίνες, κτλ, κτλ, κτλ. Κι όμως, δεν ακούν. Ή τέλος πάντων ακούν, αλλά δεν πτοούνται οι κυβερνώντες. Ακόμα και στη Γαλλία, η απεργία διαρκείας δε λύγισε το Σαρκοζί. Γιατί; Το "μυστικό" είναι ότι βρίσκονται και αυτοί στο χείλος του γκρεμού. Οι εργάτες, αλλά και πολλοί μικροαστοί, κτλ βλέπουν να κατρακυλούν, βλέπουν διαρκώς να τους πηγαίνουν ολοένα και πιο πίσω, και κοιτάζοντας βλέπουν πλέον...την "άβυσσο". Είναι τόσο σφοδρή η επίθεση που δέχονται, που διαπιστώνουν ότι, για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του, θα ΠΡΕΠΕΙ να παλέψουν, αλλιώς "χάνονται". Όμως, σε μια "παρόμοια" κατάσταση βρίσκονται και οι κυβερνώντες. Μόνο που αυτοί το ξέρουν, και την ίδια ώρα που εμείς ακόμα "ψαχνόμαστε", αυτοί επελαύνουν με πολύ μικρότερες αναστολές και αμφιβολίες.
Στα μάτια ενός κεφαλαιοκράτη, θα ισοδυναμεί με το να "πέσει στο γκρεμό" το να αφήσει τα όρια συνταξιοδότησης στο 65 χρόνια, ή να αφήσει τους μισθούς στα 700 ευρώ, όπως είναι τώρα. Ακόμα και αυτό θα το θεωρήσει τρομακτική ήττα. Διότι από τη στιγμή που θα πρέπει να ανταγωνιστεί στην αγορά τα προιόντα που έρχονται από χώρες όπς η Κίνα, με εργατικό κόστος μπανανίας, είτε θα πρέπει να μας μπανανοποιήσει και εμάς, ώστε να "είμαστε ανταγωνιστικοί", είτε δε θα είναι ανταγωνιστικός και θα κλείσει. Καταστροφή δηλαδή, από την οπτική γωνία του κεφαλαιοκράτη. Γι' αυτό και στο μυαλό του, το να ρημάξει τους εργάτες είναι μια μάχη επιβίωσης - "ή ταν ή επί τας". Είτε θα μας ρίξει στο γκρεμό, είτε θα ρίξουμε εμείς αυτόν. "Αναίμακτη" λύση δεν υπάρχει.
Μια αναδημοσίευση από το blog "Μαρξιστική Θεωρία και Πράξη"
Μεταβατικό Πρόγραμμα σε μια μεταβατική εποχή
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τη σημερινή κατάσταση θα λέγαμε ότι είναι μεταβατική –μια κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνά όπως παλιά αλλά και η εργατική τάξη δεν είναι ακόμη έτοιμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Όπως έγραφε ο Λένιν τον Ιούλη του 1917:
«Συμβαίνει πολύ συχνά σε μια απότομη καμπή της ιστορίας, τα ίδια τα προχωρημένα κόμματα να μην μπορούν, για ένα χρονικό διάστημα λίγο ή πολύ μεγάλο, να συνηθίσουν με την καινούργια κατάσταση, επαναλαμβάνοντας τα ίδια συνθήματα που, ενώ χτες ήταν σωστά, σήμερα έχουν χάσει κάθε νόημα, κι αυτό τόσο “ξαφνικά” όσο ξαφνική ήταν η ιστορική καμπή».[1]
Αλλά ορισμένα “προχωρημένα κόμματα” επιμένουν σε συνθήματα που είναι αφηρημένα και γενικά ενώ άλλα εκφράζουν μεσοβέζικες θέσεις που δεν είναι σε θέση να οργανώσουν την εργατική τάξη και επομένως δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα.
Το ΚΚΕ απευθύνει «πρόταση συμμαχίας» προς τον ίδιο τον λαό ξεχνώντας την ίδια την έννοια και τη σημασία του Ενιαίου Μετώπου, ότι δηλαδή μια πρόταση συμμαχίας πρέπει να απευθύνεται όχι μόνο στο λαό γενικά αλλά και στις πολιτικές του οργανώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ορθότερη πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση αλλά πρέπει να υιοθετήσει διαφορετικά αιτήματα, να προτείνει –όπως πρέπει να το κάνει και το ίδιο το ΚΚΕ- ένα σαφές, μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης.
Πρέπει μ’ άλλα λόγια να προταθεί μια σαφής και καθαρή ταχτική με σκοπό μια Δημοκρατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων που θα πάρει συγκεκριμένα μέτρα:
- Τη διαγραφή του Δημόσιου Χρέους,
- τη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους των φτωχών νοικοκυριών,
- την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από τον έλεγχο της Κυβέρνησης των εργαζομένων,
- την αποχώρηση από την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ,
- τη συνέχιση της εφαρμογής της πολιτικής ενίσχυσης των αγροτικών εισοδημάτων, ακόμα περισσότερο τώρα που σύντομα έρχεται η κατάργηση της ΚΑΠ,
- την ανεξάρτητη οργάνωση των εργαζομένων σε επιτροπές και συμβούλια με στόχο την απαγόρευση των απολύσεων, το άνοιγμα των βιβλίων των επιχειρήσεων και τη δημοσιοποίηση των ερευνών τους,
- μια οικονομική πολιτική που θα μηδενίσει την ανεργία στη βάση του αιτήματος για κινητή κλίμακα ωρών, που θα αυξήσει αποφασιστικά τα εργατικά εισοδήματα και θ’ αναστρέψει την οικονομική καταστροφή.
Με βάση αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα, η βάση πρέπει να απευθυνθεί προς τις ηγετικές ομάδες των εργατικών κομμάτων και ν’ απαιτήσει τη λεγόμενη “εναλλακτική πρόταση” της αριστεράς. Η εναλλακτική πρόταση πρέπει να είναι σαφής και ξεκάθαρη προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Δεν μπορεί να είναι μια πρόταση που λέει “όλα θα τα λύσουμε στον σοσιαλισμό” ούτε μια μεσοβέζικη πρόταση που σταματά στη μέση του δρόμου, που δεν προτείνει ούτε καν κατάργηση αλλά “μερική διαπραγμάτευση” του χρέους και που δεν σπάει τους δεσμούς με την ευρωζώνη προς όφελος μιας Δημοκρατικής Κυβέρνησης των Εργαζομένων.
Το ΚΚΕ λέει ότι το χρέος δεν είναι η αιτία για την κρίση κι’ απ’ αυτό βγάζει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για κατάργηση του χρέους. Ξεχνά ότι ο αγώνας αυτός θα δημιουργήσει νέες προϋποθέσεις για το λαϊκό κίνημα, ότι θα το ανεβάσει ποιοτικά, ότι θα το βάλει να παλέψει στη σωστή κατεύθυνση που πάνω απ’ όλα δεν μπορεί να είναι παρά το να μπει φραγμός στην οικονομική καταστροφή των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών ή των μικροβιοτεχνών και μικρεμπόρων.
Το σύνθημα του «5μερου – 7ωρου – 35ωρου» δεν λέει τίποτε για τους ανέργους. Το σύνθημα για 1.400 ευρώ δεν σημαίνει τίποτε αν δεν συνδεθεί με τα πολιτικά και μεταβατικά αιτήματα για την ανατροπή της κυβέρνησης και μια νέα δημοκρατική κυβέρνηση των εργαζομένων. Δεν αρκεί πια ο συνδικαλιστικός αγώνας κι’ επομένως η «οργάνωση στο ΠΑΜΕ», ο αγώνας της εργατικής τάξης πρέπει να γίνει πολιτικός αγώνας με τα σωστά μεταβατικά αιτήματα. Χωρίς μεταβατικά αιτήματα δεν υπάρχει κανένας αγώνας για τον σοσιαλισμό. Ένα τέτοιο μεταβατικό αίτημα αφορά την κινητή κλίμακα ωρών: Να πέσει ο εργάσιμος χρόνος στις 4 ώρες και να δουλεύουν όλοι χωρίς μείωση των αποδοχών, αλλά την πάλη για το άλλο μεταβατικό αίτημα –την αύξηση των αποδοχών και φυσικά τη σύνδεσή τους με τον πραγματικό πληθωρισμό, που πρέπει να υπολογισθεί από επιτροπές των εργαζομένων με βάση το καλάθι των αγαθών που πραγματικά αγοράζουν.
Η οργάνωση της εργατικής τάξης
«Οργανωθείτε», φωνάζει το ΠΑΜΕ. Συμφωνούμε απόλυτα κι’ επαυξάνουμε. Αλλά δεν αρκεί πια η οργάνωση σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά σε πολιτικές οργανώσεις. Δεν αναφερόμαστε σε μια οργάνωση γενική κι’ αφηρημένη αλλά μια οργάνωση που γίνεται με βάση ένα συγκεκριμένο μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης που μπορεί ν’ αποκτήσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από την οικονομική καταστροφή.
Η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με τα λόγια αλλά με το πρόγραμμα και τις ενέργειες που γίνονται –αν είναι ή δεν είναι συμβατές με το πρόγραμμα αυτό. Μόνο έτσι μπορεί να καταχτηθεί η “λαϊκή πλειοψηφία”, με βάση τα μεταβατικά αιτήματα, τη διαρκή πάλη, την ενθάρρυνση της οργάνωσης σε επιτροπές σ’ όλα τα επίπεδα. Εκεί θα κριθεί και το αίτημα της ενότητας της αριστεράς, στο πρόγραμμα και την εκπλήρωση των συγκεκριμένων καθηκόντων, όχι γενικά κι’ αφηρημένα στις γραφειοκρατικές ανακοινώσεις.
Το ν’ αντιτάσσεις σήμερα στην τρόικα και την κυβέρνησή της το αίτημα μιας άλλης εποχής για «5μερο – 7ωρο – 35ωρο», και να το κάνεις μάλιστα και σημαία σου, σημαίνει να πισωγυρίζεις και να καθυστερείς σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων και των αγροτών. Σημαίνει να μη θες να βάλεις συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα που ν’ αντανακλούν τη σημερινή κατάσταση και τις σημερινές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.
Οι ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων επικεντρώνονται στο να προστατευθεί το εισόδημά τους, ν’ ανέβει στα επίπεδα του 2008 κι’ από κει ν’ ανέβει ώστε ν’ ανταποκρίνεται στις πραγματικές αποδοχές που πρέπει να έχει σήμερα η εργατική οικογένεια. Ωστόσο για να μην μένει αυτός ο “στόχος” στα λόγια πρέπει να γίνει μεταβατικό αίτημα, να κατευθυνθεί η πάλη προς τα εκεί αποφασιστικά, ενεργητικά και δραστήρια.
Δημοσίευση σχολίου