Η θεωρία των «ρετιρέ» αναβιώνεί και πάλι. Χτές ήταν οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ, σήμερα οι εργαζόμενοι των αστικών συγκοινωνιών, αύριο θα είναι οι τραπεζοϋπάλληλοι και θ' ακολουθήσουν κι άλλοι.
Εχει γίνει, όμως, εξίσου φανερό, ότι ο μεγάλος σύμμαχος της κυβέρνησης σ' αυτή την τακτική της είναι η πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με το συντεχνιασμό και τη διάσπαση της ταξικής ενότητας. Οταν χτυπιόταν ο ΟΣΕ, οι υπόλοιποι καθόταν και κοίταζαν, λες και δεν θα ερχόταν η σειρά τους. Οταν επιστρατεύτηκαν οι ναυτεργάτες (και παλιότερα οι φορτηγατζήδες) κανένας άλλος κλάδος δεν κινήθηκε, λες και δεν θα βρίσκονταν και άλλοι υπό την απειλή της επιστράτευσης, όπως ήδη γίνεται με τους εργαζόμενους της ΕΘΕΛ. Χτυπιούνται τώρα οι ΔΕΚΟ που ελέγχονται άμεσα από το δημόσιο και ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κάνει πος δεν καταλαβαίνει και θέτει ερωτήματα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, αν θα ισχύσει το πετσόκομμα και για τις εισηγμένες, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.
Αναφερόμαστε στους εργαζόμενους σης ΔΕΚΟ και τις πρώην ΔΕΚΟ-Τράπεζες γιατί γ' αυτούς είναι πιο εύκολο να αντιδράσουν, λόγω του ειδικού καθεστώτος εργασίας που έχουν. Γιατί οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται με το πιστόλι στον κρόταφο και για να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να πούμε ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιδράσουν μαχητικά Κι αυτοί, όμως, διαπιστώνουν πλέον, μετά το πολυνομοσχέδιο-σκούπα, ότι στο στόχαστρο κυβέρνησης και τρόικας δεν βρίσκονται μόνο τα «ρετιρέ» όπως αφελώς πίστεψαν κάποιοι, αλλά ακόμα και οι χαμηλομισθοι που εργάζονται τρεις ώρες την μέρα (έκοψαν και τα δικά τους άθλια ωρομίσθια).
Είναι μείζον ζητούμενο, λοιπόν, η ταξική ενότητα και αλληλεγγύη, Η ίδια η έννοια της απεργίας αλληλεγγύης μοιάζει πλέον με ιστορικό απολίθωμα στο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα. Φρόντισε γι' αυτό η αστικοποιημένη και πλήρως διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι θα γινόταν αν έμπαιναν ταυτόχρονα σε απεργία όλοι οι κλάδοι της λεγόμενης κοινής ωφέλειας: ΔΕΗ, τράπεζες, αστικές συγκοινωνίες κλπ. Μέσα σε λίγες μέρες θα μπορούσαν να παραλύσουν τη χώρα και να πυροδοτήσουν ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης. Γιατί όλος ο εργατόκοσμος είναι οργισμένος, συν τη νεολαία.
Κάτι τέτοιο, όμως, μοιάζει με όνειρο. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει εκείνη η δύναμη που θ' αναλάβει να οργανώσει έναν τέτοιο αγώνα. Η πρωτοβουλία παραμένει στα χέρια των αστικών δυνάμεων, σε πολιτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Κι είναι αυτές οι δυνάμεις που προωθούν τη διάσπαση, προβάλλοντας είτε τον συντεχνιασμό είτε το στενό κομματικό συμφέρον.
Οι πουλημένοι της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οδηγήσουν τους αγώνες σε ήττα, ο ΣΥΝ κολυμπάει εντός, εκτός και επί τα αυτά και ο Περισσός κηρύσσει εκ των προτέρων την αναποτελεσματικότητα των αγώνων και την αποτελεσματικότητα της κάλπης που θα φέρει τη... λαϊκή εξουσία.
Απ' όποια πλευρά και να κοιτάξεις τις εξελίξεις, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγεις. Απαιτείται ταξική ανασυγκρότηση και στο πολιτικό και στο συνδικαλιστικό επίπεδο, για να πάψει το δηλητήριο της ταξικής διάσπασης να σκοτώνει κάθε αντίσταση.
Πηγή: Π.Γ - εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"
Δημοσίευση σχολίου