Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας για απεργούς πείνας μετάναστες

  Να συντρίψουμε τη ναζιστική λογική της ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
 
«...Εδώ έρχεται η κινηματική διεργασία της απεργίας και η συγκρότηση της κίνησης αλληλεγγύης να δώσει μια ιστορική μάχη . Μια μάχη με το σύνολο του ιδεολογικού και πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας , που μπορεί να πάρει διαστάσεις μόνο εφόσον έχει σαφείς κινηματικές διαστάσεις που θα διαπερνούν οριζόντια όλες τις εκφάνσεις του μεταναστευτικού....»
 
Το 1989 φαντάζει τόσο μακρινό, η πτώση του τοίχους και η ιστορική διάσταση που τις δόθηκε μοιάζει τόσο ψεύτικη ποια. Σε όλο τον κόσμο επιστρέφει η οχυρωματική αρχιτεκτονική. Ανιχνευτές κίνησης που θα προσπαθούν να ανιχνεύσουν την ίδια την ζωή, μια ζωή που διαρκώς μεταλλάσσεται σε πρόβλημα.
Η απόφαση της κυβέρνησης για τη δημιουργία ενός τοίχους ασφαλείας, στον Έβρο και η συνακόλουθη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε εγκαταλελειμμένα στρατιωτικά στρατόπεδα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσεται σε μια συνολική στρατηγική με πολλαπλούς στόχους.

Η Μέρκελ ήταν που διέγνωσε το ότι η προσπάθεια πολυπολιτισμικής συγκρότησης έχει αποτύχει οριστικά. Μια διαρκώς διευρυμένη πολιτική εγκλεισμού και βίας, διέπει το σύνολο των δυτικών χωρών. Πρέπει να προσέξουμε ότι αυτό που γίνεται τώρα στην Ελλάδα, η κυβερνητική έκφραση ακροδεξιών δοξασιών, είναι στην ουσία μια προσπάθεια διαχείρισης της απελπισίας, του εγκλωβισμού της.
Είναι μια μάχη συγκρότησης των όρων της συναίνεσης σε ένα πλαίσιο μη οικονομικό. Ο αποκλεισμός ήταν ένα από τα βασικά θεμέλια της νεωτερικής εποχής και της συγκρότησης των εθνών, το βασικό όμως είναι η αλλαγή του νομικού παραδείγματος και η στρατικοποίηση των δυτικών κοινωνιών. Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με την λύση που προτείνουν για το μεταναστευτικό αποφασίζουν, με συνοπτικές διαδικασίες και την επέκταση του ρόλου των καμερών, την παρακολούθηση τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Εδώ είναι που οι τρομονόμοι συναντιούνται με τους αντιμεταναστευτικούς στην ποινικοποίηση της αντίστασης. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε όρους ρήξης οφείλουμε να πάμε πέρα από την διαχείριση ιδεολογικών αναφορών στην αναδιατύπωση των ίδιων των ορισμών της κυριαρχίας.

Σε αυτή την πολιτική συγκυρία η έλευση των 300 μεταναστών και η απεργία πείνας οριοθετούν μια σύγκρουση που φεύγει από τα επιμέρους και εισχωρεί στον πυρήνα των επιλογών της κυριαρχίας. Διότι υπό τους όρους αυτούς, το προαιώνιο ζήτημα της σήμανσης του πρώτου πληθυντικού προσώπου, του Εμείς, θα τεθεί στο κέντρο των συγκρούσεων. Αυτό που οι ίδιοι σημειώνουν είναι να σταματήσει η κυριαρχία να μιλά για εμάς, για να αποκτήσουν όμως φωνή ο δρόμος είναι ένας. Μια κινηματική διαδικασία αγώνα.

Πολλές φορές έχουμε αναφέρει ότι το ΓΙΑ τους μετανάστες πρέπει να γίνει ΜΕ. Με τους μετανάστες σε μια μάχη επανανοηματοδότησης της ίδιας της ζωής. Οι ίδιοι έχουν σωστά εντοπίσει το κοινό νήμα που πλέον μας δένει όλους. Βάζουν μπροστά το μόνο που έχουν, το σώμα τους τη ζωή τους, για να κάνουν ορατή μια ύπαρξη που κάποιοι έχουν εξοβελίσει σε μια ζώνη ανυπαρξίας. Αλλά κάνουν κάτι πολύ πιο καίριο, δίνουν σε αυτό το σώμα μια συνολική εικόνα αγώνα, σπάνε την παθητικότητα και τη διαμεσολάβηση και οικοδομούν μια οριστική σχέση με τον κοινωνικό ιστό. Μπορεί αυτός ο αγώνας να γίνει ο αγώνας αυτών που είναι εκτός, αυτών που βλέπουν τη διάλυση της ζωής τους, αυτών που στέκουν αποσβολωμένοι μπροστά στην εξουσιαστική λαίλαπα, αγώνας όλων μας.

Από τις αγροτικές περιοχές στις αστικές, από έναν οικονομικό κλάδο σε έναν άλλο, από τις φτωχές χώρες στις πλούσιες, από μια καταστραμμένη χώρα λόγω πολέμου πείνας σε άλλη, οι μορφές που παίρνει η μετανάστευση είναι πολλές.
Ο καπιταλισμός, που γεννήθηκε στην κοίτη της δουλοπαροικίας και ανδρώθηκε στη λαίλαπα της αποικιοκρατίας επανεισάγει και τις δύο αυτές περιόδους μαζί. Η πίστη στην υπεροχή του δυτικού πολιτισμού και η βίαιη προσπάθεια ομογενοποίησης του κόσμου με τον όρο «εκδημοκρατισμός παντού» μαζί με την πλήρη αδιαφορία για την καταστροφή των φυσικών πόρων οδηγεί στην διάλυση ολόκληρων εκτάσεων κρατών ακόμα και ηπείρων. Δημιουργείται έτσι ένα τεράστιο ανθρώπινο πλεόνασμα χωρίς ελπίδα επιβίωσης που μετακινείται δυτικά.

Απέναντι σε αυτή την κίνηση τα κράτη υποδοχής απαντούν με πολεμικές κραυγές, στρατικοποίηση των δυτικών κοινωνιών, άντληση των νομοθετικών ρυθμίσεων από το απόθεμα ακροδεξιών ρατσιστικών λογικών (όπως η πρόταση για στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στην Αφρική ) ή από το δόγμα της αποτελεσματικότητας (όπως ο νόμος στη Γερμανία που μοιάζει με αγγελία σε τοπική εφημερίδα αναζήτησης εξειδικευμένου προσωπικού).
Εδώ έχουμε την δημιουργία τοίχους αντίστοιχου με αυτό στα σύνορα Μεξικού ΗΠΑ, Ισραήλ Παλαιστίνης και αυτό όχι λόγο υφής αλλά λόγο πολιτικής στόχευσης. Την δημιουργία ενός ορατού αποκλεισμού. Μαζί με την λειτουργία της frontex, με συνοριοφύλακες στις πόλεις, με την διαρκή μεταβολή του νομικού παραδείγματος που επεκτείνει τα όρια δράσης του αστυνομικού δικαστικού συμπλέγματος έχουμε ένα ζοφερό τοπίο καταστολής και αποκλεισμού. Έχουμε ενίσχυση του ιδεολογικού μηχανισμού που καθιστά το διαφορετικό εξ ορισμού ένοχο.

Με βάση την μέχρι τώρα νεωτερική αντίληψη των συμβολαίων, οι κοινωνίες θα έπρεπε να είναι συμπαγείς και ομοιογενείς κλειστές πολιτικές και πολιτιστικές τάξεις και νομιμοποιούνται ως αναγκαίες και ολιστικά συγκροτημένες νοηματικές κατασκευές. Τα κλειστά συμβολαιακά πολιτικά πρότυπα, οι αμετάλλακτοι εθνικοί πολιτισμοί και οι αποκλειστικές συλλογικές ταυτότητες συγκροτούνται στο πλαίσιο μιας ιστορικής διαδικασίας . Οι κεντρομόλες εθνικές ταυτότητες, που κατέτειναν στην εγκαθίδρυση οριστικών πολιτειακών τάξεων θα έλθουν σε ευθεία αντιπαράθεση με τις αντικριστές φυγόκεντρες μεταναστευτικές ταυτότητες , που απειλούν με ανισορροπίες και «α-ταξίες».

Η ιστορική διαδρομή που ήθελε από έναν ανομοιογενή πληθυσμό να παράγει έναν λαό μπορεί πλέον να αποδομηθεί, και μάλιστα όχι από μια παγκόσμια διακυβέρνηση αλλά από την έκρηξη μια πολύπλοκης έκφρασης της καταπίεσης, από την ρήξη με τις κατεστημένες ταυτότητες. Η συγκρότηση εθνικής ιστοριογραφίας και εθνικού αφηγήματος, η μεταβίβαση τους μέσω της εκπαίδευσης και η οργάνωση μιας ιστορικής κουλτούρας με σύμβολα, γιορτές και επετείους, που ήταν μια ιδιαίτερα βίαιη ενέργεια, χάνει την λειτουργικότητα της, γίνεται οριστικά αντικείμενο μιας κοινωνικής μάχης εκ νέου.

Η κυριαρχία αδυνατεί πλέον να καταστήσει σαφή την πολιτιστική της πρόταση και περιορίζεται στον φόβο, έτσι όμως αδειάζει το κοινωνικό πεδίο από τους συμβολισμούς των δυνατοτήτων και των προοπτικών μιας ένταξης, δεν μπορεί να μεταφράσει την πολυπλοκότητα, μπορεί μόνο να την καταστείλει. Η κυριαρχία θεωρεί ότι σήμερα έχει τις δομές για ένα ήπιο απολυταρχισμό. Με μια κρίση που διαλύει κάθε πίστη στα ιδεολογήματα της προόδου και της αποτελεσματικότητας, μια κρίση που διαλύει ακόμα και την ικανότητα του συστήματος να εγγυηθεί την επιβίωση, το μόνο που μένει είναι ο φόβος.
Καθώς το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων εντάσσεται στην σφαίρα του εμπορίου, καθώς διαρρηγνύονται όλοι οι συνεκτικοί δεσμοί, η ταυτότητα ρευστοποιείτε εκ νέου. Η κυριαρχία προτάσσει την ασφάλεια ως μηχανισμό επιβολής της νέας συναίνεσης που έχει τόση ανάγκη. Το σύστημα εσωτερικοποιεί μέσω της απαγόρευσης ότι το υπερβαίνει. Καταργεί το έξω και μεταβάλει την κατάσταση εξαίρεσης σε κανόνα.

Στη σημερινή εποχή όλες οι κοινωνίες, όλες οι κουλτούρες έχουν περιέλθει σε μια κρίση νομιμότητας από τον μεγαμηχανισμό εξίσωσης της αγοράς. Η μάχη επεκτείνεται και στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών όπως έδειξε η εξέγερση των προαστίων του Παρισιού, η εξέγερση του Δεκέμβρη, η εξέγερση στην Τυνησία και μια σειρά νέων μορφών συνολικής απόρριψης του υπάρχοντος.

Τα κινήματα οφείλουν να διώξουν τον κορμό της συμπαράστασης και να δώσουν έμφαση στη συγκρότηση κινημάτων που θα ζητούν την πραγμάτωση του τέλους της εθνικής ταυτότητας, την επανανθρωποποίηση του μετανάστη. Το έθνος ως ιστορική κατασκευή μπορεί να επιβιώσει μιας ευρύτατης αλλαγής των υποκειμένων που είναι φορείς της ομογενοποίησης; Εδώ είναι και το κρίσιμο στοιχείο της μάχης που δίνεται. Ο μετανάστης είναι πλέον ένα σημείο ρήξης, μια ρωγμή σε ένα επιβεβλημένο συνεχές. Αν τα κινήματα αναλογιστούν αυτή την διάσταση και αναγνωρίσουν ότι εφόσον δεν υπάρχουν μηχανισμοί για την ενσωμάτωση ευρύτερων πολιτιστικών πολλαπλοτήτων στο δυτικό κόσμο, η μόνη ενοποίηση που προκύπτει είναι η καταπίεση. Άρα εδώ δεν γίνεται μια μάχη στη γνωστή αρένα των αιτημάτων ευαισθησίας αλλά μια πολιτική σύγκρουση που θα καθορίσει το εύρος των δυνατοτήτων ρήξης.

Ζητούμενο η πολιτική αυτοοργάνωση των μεταναστών. Εδώ έρχεται η κινηματική διεργασία της απεργίας και η συγκρότηση της κίνησης αλληλεγγύης να δώσει μια ιστορική μάχη. Μια μάχη με το σύνολο του ιδεολογικού και πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας, που μπορεί να πάρει διαστάσεις μόνο εφόσον έχει σαφείς κινηματικές διαστάσεις που θα διαπερνούν οριζόντια όλες τις εκφάνσεις του μεταναστευτικού .

Η κρατική εξουσία δεν είναι ότι κατέχει το μονοπώλιο του καταναγκασμού αλλά το μονοπώλιο της απόφασης. Ο κυρίαρχος δεν αποφασίζει το έννομο ή το έκννομο αλλά την υπαγωγή του όντος στην σφαίρα του δικαίου. Η κατάσταση εξαίρεσης έχει ήδη επεκταθεί τόσο πολύ ώστε να είναι πλέον κανόνας, καταργώντας το «έξω». Μια νέα ενοχική εποχή έχει ανατείλει. Το νέο πολιτικό σώμα της δύσης συγκροτείται από τα απολύτως φονεύσιμα σώματα των υπηκόων. Αυτό είναι φανερό βέβαια στους μετανάστες. Ο μετανάστης είναι στην ουσία μια μη ύπαρξη που τα στατιστικά δεδομένα τοποθετούν στην σφαίρα της απειλής, είναι νομικό υποκείμενο στο οποίο το δικαίωμα στην ύπαρξη είναι σαφώς ανακλητό. Ο Χάντιγκτον ήταν ξεκάθαρος όταν μετά των πόλεμο των πολιτισμών ζήτησε από τους νέους σταυροφόρους να επικεντρωθούν στον πόλεμο ενάντια στο διαφορετικό στο εσωτερικό των κοινωνιών της Δύσης.

Η κυριαρχία αδυνατεί πλέον να καταστήσει σαφή την πολιτιστική της πρόταση και περιορίζεται στον φόβο, έτσι όμως αδειάζει το κοινωνικό πεδίο από τους συμβολισμούς των δυνατοτήτων και των προοπτικών μιας ένταξης, δεν μπορεί να μεταφράσει την πολυπλοκότητα, μπορεί μόνο να την καταστείλει. Σε αυτή τη βάση πρέπει να οριοθετηθεί το ζήτημα της ιθαγένειας κι όχι μια νομική πρόταση συγκρότησης της έννοιας του Έλληνα πολίτη σε νέα βάση. Η νομιμοποίηση από την άλλη είναι στην ουσία η υιοθέτηση ενός συντριπτικού αιτήματος των χωρίς χαρτιά, είναι η ανάγκη να μην δημιουργούνται ζώνες εκτός, ζώνες εξαίρεσης. Δεν είναι τυχαίο ότι στην προκήρυξη αναγγελίας του αγώνα τους αναφέρουν την λέξη αξιοπρέπεια πολλές φορές.

Ο Καμύ θεωρούσε ότι υπάρχει ένα όριο στην καταπίεση πέρα από το οποίο ξεκινά η κοινή για όλους τους ανθρώπους αξιοπρέπεια. Η αλληλεγγύη στηρίζεται πάνω στο κίνημα εξέγερσης και αυτό με τη σειρά του δικαιώνεται με αυτή τη συνενοχή. Δεν είναι μονόδρομος ο θάνατος και η παθητικότητα. Χρειάζεται κοινωνική δράση ενάντια στον γενικευμένο φόβο. Αυτό έδειξε και η εξέγερση της Τυνησίας, όπου μετά από τόση καταπίεση ένα «τυχαίο γεγονός», η αυτοπυρπόληση ενός πλανόδιου πωλητή, οδήγησε σε μια γενικευμένη εξέγερση. Γιατί; Διότι ο θάνατος αυτού του ανθρώπου νοηματοδότησε ένα όριο, μια ταύτιση, μια έλλειψη ελπίδας που καθόρισε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.

Κανείς δεν μπορεί να εκφράζεται αυτάρεσκα με παραταξιακές λογικές ιδεολογικής υφής. Το κοινό νήμα που συνδέει τους μετανάστες με εμάς είναι όχι απλώς κάποια ταξική ενότητα αλλά η στέρηση της ελευθερίας, η εξουσία η ίδια. Απέναντι στη λογική των στρατοπέδων συγκέντρωσης μια υπόκωφη οργή παίρνει διαστάσεις πολιτικής έκφρασης. Σε αυτή την βάση, της πλήρους αποδόμησης του έθνους, της δημιουργίας όρων για μια συνεκτική αυτοοργάνωση είναι που υποστηρίζουμε τα αιτήματα των μεταναστών σαν αιτήματα δικά μας. Η μάχη για τη νομιμοποίηση είναι μια μάχη συγκρότησης ενός νέου χώρου διευρυμένης αλληλεγγύης .
 

Νομιμοποίηση όλων των Μεταναστών

 
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ