Οι ΗΠΑ εισάγουν φθηνούς δικηγόρους
 | Ενα αμερικανικό ανέκδοτο έχει ως εξής: Πόσοι δικηγόροι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; Η σωστή απάντηση είναι 53. Οκτώ για να επιχειρηματολογήσουν, τέσσερις για να διαφωνήσουν, τρεις για να ερευνήσουν αν υπάρχουν νομικά προηγούμενα, ένας για να ζητήσει από τη γραμματέα να αλλάξει τη λάμπα και 37 για να χρεώσουν για τον χρόνο τους. Οι Αμερικανοί ξοδεύουν ετησίως γύρω στα 180 δισ. στους δικηγόρους. Και λόγω κρίσης έχουν απηυδήσει. Ετσι στρέφονται προς τους ξένους δικηγόρους και πιο συγκεκριμένα τους Ινδούς, που είναι πιο φθηνοί. Ηδη 1 δισ. δολάρια πηγαίνει σε αυτούς. Το ποσοστό αυτών που επιλέγει ξένους συνηγόρους αυξάνεται κατά 20 με 30% ετησίως. Λογικό, αφού μεταξύ 1998 και 2009 η ταρίφα για τα ωριαία ραντεβού των μεγάλων αμερικανικών δικηγορικών γραφείων αυξήθηκε πάνω από 65%. Σε μερικά άγγιζε και τα 500 δολάρια, ακόμη κι αν διεκπεραίωνε την υπόθεση ένας ασκούμενος. Σε έρευνα όμως που έγινε, 47% των μεγάλων εταιρειών παραδέχονται πως οι πελάτες αρνούνται πια να πληρώσουν όταν τους αναλαμβάνουν πρωτάρηδες. |  |
Στις ΗΠΑ έχουν μια πολύ πετυχημένη έκφραση για τέτοιες καταστάσεις: "A race to the bottom". Οι εργάτες, αλλά και μικροαστικά στρώματα (όπως πχ οι δικηγόροι εδώ) εμπορεύονται την εργατική τους δύναμη, και όποιος κάνει την καλύτερη προσφορά κερδίζει τους "πελάτες".
Το ποιος κάνει την καλύτερη προσφορά φαίνεται - στη πρώτη πχ περίπτωση, οι δικηγόροι από την Ινδία. Μόνο που η καλύτερη προσφορά για τον "πελάτη" είναι μια προσφορά εξαθλίωσης για τον εργάτη, που εξωθείται να ρίξει τις απαιτήσεις του σε μεσαιωνικά επίπεδα, προκειμένου να μπορεί στα σταθεί στα πλαίσια τους "ανταγωνισμού" σε διεθνές επίπεδο στην "αγορά εργασίας". Γι' αυτό λέμε και "race to the bottom", διότι πρόκειται για έναν αγώνα που εξωθεί τον έναν εργάτη να ρίχνει διαρκώς μισθούς, ωράρια και δικαιώματα, ώστε να προτιμηθεί αυτός και όχι ο άλλος.
Αυτό είναι το περιβόητο σύστημα της "μισθωτής εργασίας", και αν δεν το καταργήσουμε, θα μας γυρίσει πίσω σε εποχές μεσαίωνα, προκειμένου να είμαστε "ανταγωνιστικοί" και οι μοντέρνοι φεουδάρχες να μένουν ευχαριστημένοι κρατώντας όλα τα κέρδη για τον εαυτό τους (όπως κάνουν σε μέρη όπως η Ινδία). Η παραγωγή θα πρέπει να ορίζεται από τους εργάτες, χωρίς αυτή την παρασιτική ολιγαρχία που έχει γίνει πλέον ίδια και χειρότερη με τους "γαλαζοαίματους" που κάποτε ανέτρεψε, καθώς το μόνο που αποδέχεται πλέον είναι να δουλεύουμε σε συνθήκες κάτεργου.
Ένα ακόμα άρθρο, μαζί με ένα βίντεο - animation για το πως το κεφάλαιο επενδύει πλέον στην Ασία - εκεί δηλαδή που υπάρχουν οι πιο "ανταγωνιστικές" συνθήκες παγκοσμίως:
| | Η Ινδία είναι αντιφατική χώρα. Φημίζεται για τις παραγκουπόλεις της και εξάγει προγραμματιστές. Κάθε χρόνο «παράγει» περίπου 500.000 μηχανικούς. Από αυτούς, όμως, μόνο όσοι τελειώνουν τα κορυφαία πανεπιστήμια είναι πραγματικά περιζήτητοι υπάλληλοι. Και εξ αυτών ένα 18% φεύγει κατευθείαν για το εξωτερικό. Οι ινδικές εταιρείες τεχνολογίας ψάχνουν διαρκώς νέους τρόπους να τους κρατήσουν όλους, μηχανικούς και προγραμματιστές, στην πατρίδα. Ο πιο διαδεδομένος είναι πια τα «ντιζαϊνάτα» συγκροτήματα γραφείων. Παράδειγμα, η Ιnfosys, μια από τις μεγαλύτερες ινδικές επιχειρήσεις και βασικός αντίπαλος της γνωστής Τata, έχει κατασκευάσει ένα συγκρότημα για 15.000 εργαζομένους, όπου τα κτίρια μοιάζουν με τον Παρθενώνα, το Κολοσσαίο, τη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου. Μάλιστα, η εταιρεία έχει ήδη 15 τέτοια συγκροτήματα στη χώρα και σχεδιάζει μέχρι τα μέσα του 2012 να τα αυξήσει. Οπως απαντά δε στην κριτική ντόπιων αρχιτεκτόνων περί «κιτς» αισθητικής ένας διευθυντής της Ιnfosys: «Το ίδιο σχέδιο είναι μονότονο κι εμείς οι Ινδοί είμαστε εύθυμοι άνθρωποι». Η Τata πριν από λίγο καιρό εγκαινίασε στο Σιρουσέρι ένα συγκρότημα έξι κτιρίων που έχουν όλα σχήμα πεταλούδας. Αυτή τη φάση την έχει περάσει κι η Κίνα πριν από περίπου δέκα χρόνια. Τα φουτουριστικά κτίρια με τα σιντριβάνια, τις λίμνες και τα δέντρα στον περιβάλλοντα χώρο είναι και μια δήλωση προς τον υπόλοιπο κόσμο: η Ινδία είναι μεγάλος παίκτης πλέον στη διεθνή σκηνή... "Τα Νέα" | |
Δημοσίευση σχολίου