Αυτός ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος

Οι οδομαχίες ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους κατοίκους συνεχίστηκαν στην Κερατέα, ενώ επεισόδια ανάμεσα σε κατοίκους και αστυνομικούς ξέσπασαν και στο Μενίδι, όταν αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ παρέσυρε με τη μοτοσικλέτα του 7χρονο κοριτσάκι, το οποίο μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο και στη συνέχεια πέθανε.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος αποδοκιμάστηκε από πολίτες κατά τον αγιασμό των υδάτων στη Δεξαμενή, ενώ τα γιουχαΐσματα προς τον κ. Πάγκαλο συνεχίστηκαν αργότερα και σε εστιατόριο στα Καλύβια.

Επίσης, έγινε γνωστό πως το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή», Αλέξης Παπαχελάς, προπηλακίστηκε από νεαρούς θαμώνες ταβέρνας στο Σπήλαιο Γρεβενών, και ένας από αυτούς του πέταξε ένα ποτήρι κρασί στο πρόσωπο (σ.σ. να μια καλή ευκαιρία για τον κ. Παπαχελά να γράψει ένα άρθρο βγαλμένο μέσα από τη ζωή και την προσωπική του εμπειρία – θα το τολμήσει άραγε ή γράφει μόνο άρθρα που αφορούν τη σωτηρία της χώρας και του έθνους;)

Η ελληνική κοινωνία έχει τα νεύρα της. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, αφού τον τελευταίο χρόνο βάλλεται από παντού και δεν βρίσκει ελπίδα πουθενά.

Από την άλλη, το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα – σαν να είναι όλα μια χαρά. Βέβαια, αυτή είναι μια θεατρική συμπεριφορά• γνωρίζουν όλοι τους πολύ καλά πως τα πράγματα έχουν αλλάξει, είναι εξαιρετικά φοβισμένοι –για την ακρίβεια, τα έχουν κάνει πάνω τους-, αλλά είναι υποχρεωμένοι να προσποιούνται τους ψύχραιμους, με την ελπίδα ότι θα αποφύγουν τα χειρότερα.

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού αντιλαμβάνονται πως οι ζωές τους ξεσκίζονται για να διασωθούν οι τράπεζες, αλλά την ίδια ώρα συνειδητοποιούν πως αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία -και οι μεγαλοεπιχειρηματίες με τους μεγαλοεκδότες που τους στηρίζουν- όχι μόνο βρίσκονται όλοι στις θέσεις τους, αλλά η ζωή τους δεν έχει επηρεαστεί διόλου από το μνημόνιο. Αντιθέτως, περνούν ζωή χαρισάμενη.

Στα καθεστωτικά ΜΜΕ, η κοινωνία παρουσιάζεται να είναι απόλυτα σύμφωνη με τα μέτρα –και να ζητάει μάλιστα να γίνουν πιο αυστηρά-, ενώ οι αντιδράσεις των πολιτών δεν παρουσιάζονται σχεδόν ποτέ ή, όταν παρουσιάζονται, χαρακτηρίζονται ως μεμονωμένες και, οπωσδήποτε, κατακριτέες.

Βέβαια, υπάρχει το Διαδίκτυο και οι πολίτες που σέβονται τον εαυτό τους έχουν τη δυνατότητα να πληροφορηθούν τα πάντα. Όταν ο καλά πληροφορημένος πολίτης ανοίγει την τηλεόραση και διαπιστώνει το χάος που υπάρχει -ανάμεσα σε αυτά που γνωρίζει και σε αυτά που παρακολουθεί- εκνευρίζεται πολύ. Και όχι μόνο εκνευρίζεται – αρχίζει να νιώθει μίσος για αυτούς που τον θεωρούν ανόητο και προσπαθούν να τον εξαπατήσουν.

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει ποιοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως μαζί τα φάγαμε; Είναι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που είναι σίγουρο πως ανήκουν σε αυτούς που τα έφαγαν μαζί. Έχουν πάρει εργολαβία να βγάλουν λάδι τα αφεντικά τους, με την ελπίδα πως θα την γλιτώσουν κι αυτοί.

Τώρα, όμως, αντιλαμβάνονται πόσο λίγοι είναι και πως δεν είναι δυνατό να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα• άσε που, όταν επιμένεις να υποστηρίζεις φανατικά και συνεχώς κάτι για το οποίο κανείς ποτέ δεν σε ρώτησε, όλοι αρχίζουν να σε υποψιάζονται.

Αφού είναι τόσο βέβαιο πως τα φάγαμε μαζί και πως τα μέτρα που παίρνονται είναι όλα σωστά και δίκαια, γιατί τόσοι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι επιμένουν να μας το υπενθυμίζουν καθημερινά με τόσο πάθος; Μα είναι απλό: αφενός επειδή δεν τα φάγαμε μαζί και αφετέρου επειδή τα μέτρα είναι καταστροφικά.

Η νέα χρονιά μπήκε με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να περνάει κρίση ηλικίας και μεγαλείου, και τον πρωθυπουργό να συμπεριφέρεται σαν χαζοχαρούμενη γκόμενα.

Από την άλλη, όλο και περισσότεροι πολίτες αρχίζουν πια να σκέφτονται πως, όταν πηγαίνουν στο εστιατόριο και ζητάνε τον λογαριασμό, δεν τους φέρνουν μόνο ένα χαρτί με το ποσό – τους φέρνουν ένα χαρτί που γράφει αναλυτικά πόσα πιάτα πήραν και πόσο έκανε το κάθε πιάτο. Αυτό το χαρτί του ελληνικού χρέους δεν το έχουμε δει ακόμα, αλλά ούτε βρέθηκε κάποιος μέσα στην κυβέρνηση να το ζητήσει. Δηλαδή, τσεκάρουμε το λογαριασμό των 100 ευρώ στην ταβέρνα, αλλά είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε δισεκατομμύρια ευρώ και να ζήσουμε πάμφτωχοι και εξευτελισμένοι, χωρίς να δούμε τον λογαριασμό. Περίεργο δεν είναι;

Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Και ο πρώτος χρόνος πέρασε. Οι πολίτες -μέσω των συνδικάτων, άλλων σωματείων, οικονομολόγων και προσωπικοτήτων- ζητούν να δουν τον λογαριασμό και να μάθουν τι χρωστάμε, σε ποιους, και από ποιους δημιουργήθηκε το δυσβάσταχτο χρέος.

Μέσα στον λογαριασμό, εκτός από τις συμβάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων, της Siemens και των εξοπλιστικών προγραμμάτων, θα μάθουμε και πολλά ονόματα. Ίσως, αυτό να εξηγεί και τον εκνευρισμό του κ. Πάγκαλου. Δεν φτάνει να λες πως τα φάγαμε μαζί – πρέπει να μπορείς και να το αποδείξεις. Και για να το αποδείξεις, δεν αρκούν τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης.

Να θυμίσω πως –εκτός από τους οικονομολόγους, τους συνδικαλιστές και προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό- η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα είχε προτείνει στις 22/12/10 τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους και την άρνηση του απεχθούς χρέους από το βήμα της Βουλής. Φυσικά, η πρότασή της θάφτηκε από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Είναι λογικό – υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως από εκείνο το κομμάτι του χρέους που είναι προϊόν διαφθοράς θα απουσιάζουν τα ονόματα των καναλαρχών;

(Το παράδειγμα για το εστιατόριο το "δανείστηκα" από μια ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου.)


Αναδημοσίευση από "Πιτσιρίκο"