Ποια Πολιτικά Αιτήματα βάζει μπροστά μας το Δημόσιο Χρέος;

Το δημόσιο χρέος

Ότι το χρέος δεν ανήκει στο λαό, ότι στο μεγάλο του μέρος είναι κεφαλαιοποιημένοι τόκοι και ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια αμερόληπτη “διεθνής επιτροπή ελέγχου” όπως πχ η CADTM, το έχουμε επισημάνει και παλιότερα. Αυτό που χρειάζεται είναι - όπως γράφει ο Δ. Καζάκης- η διαφάνεια σχετικά με το χρέος:

“Στη θέση λοιπόν του αιτήματος για διεθνή επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους, πρέπει να μπει το βαθιά δημοκρατικό και λαϊκό αίτημα για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών ώστε να δούμε που και πώς προέκυψαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους και προς όφελος τίνος δαπανήθηκαν τα κονδύλια του δημόσιου ταμείου (τακτικά και δανειακά). Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι, οι ρεμούλες και οι αρπαχτές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο όταν οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνουν πραγματικά δημόσιοι, δηλαδή προσβάσιμοι και ελέγξιμοι από όλους του πολίτες και όχι μόνο από επιλεγμένους «ειδικούς», υπό την άμεση εποπτεία του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου που δεν θα είναι υποτελές της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουν ότι δεν επιτελούν το έργο για το οποίο τους έχουν στείλει στο κοινοβούλιο, κοκ. Φυσικά, ύστερα από τον αναγκαίο δημοσιονομικό έλεγχο – με αναδρομική ισχύ – όποιος βρεθεί ότι εμπλέκεται σε διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολιτικός, κόμμα ή εταιρεία, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και να κατασχεθεί η περιουσία του στο σύνολο της ως ελάχιστη αποζημίωση για τις πράξεις του”.[1]

Στην πραγματικότητα χρειάζεται μια οργανωμένη εξέταση του Δημόσιου Χρέους από Επιτροπές των εργαζομένων και η άμεση διαγραφή του. Διαφορετικά δεν πρόκειται ποτέ το κοινοβούλιο να γίνει «αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή».

Χωρίς τις επιτροπές των εργαζομένων, χωρίς ένα Ενιαίο Μέτωπο που θα θέσει τα μεταβατικά αιτήματα με σκοπό την προοπτική της εργατικής εξουσίας, χωρίς την μετατροπή των οικονομικών ζητημάτων σε πολιτικά ζητήματα, δεν μπορεί να υπάρξει σε καμιά περίπτωση ένα μαζικό κίνημα. Χωρίς αυτό το μαζικό κίνημα δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει ένα κοινοβούλιο που θα είναι εργαζόμενο σώμα, με μέλη άμεσα ανακλητή και επί θητεία, αμειβόμενα με τον μέσο εργατικό μισθό άμεσα υπόλογα στη βάση.

Στον τομέα αυτό δεν πρέπει να ξεχάσουμε επίσης το ζήτημα του χρέους των φτωχών νοικοκυριών, των τιμών των τροφίμων, των τιμών των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, συγκοινωνίες) κ.λπ. Τα ζητήματα αυτά είναι αλληλένδετα τόσο στην οικονομική τους λογική αλλά κυρίως συνδέονται με την προοπτική μιας Δημοκρατικής Κυβέρνησης των Εργαζομένων που θ’ αποτελέσει το βασικό μεταβατικό αίτημα, και την απάντηση στο ζήτημα της διάδοχης κατάστασης. Τα καθήκοντα της Δημοκρατικής Κυβέρνησης των Εργαζομένων θα είναι:

• Η διαγραφή του δημόσιου χρέους και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών νοικοκυριών.
• Ο έλεγχος των τιμών στις ΔΕΚΟ και τα αγαθά λαϊκής κατανάλωσης.
• Η έξοδος από την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ.
• Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο, το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου και των διεθνών χρηματοοικονομικών ροών.
• Η κινητή κλίμακα ωρών για τον μηδενισμό της ανεργίας.

Όπως έχει γράψει αλλού ο Δ. Καζάκης:

“Η συμφωνία σ’ ένα κοινό πρόγραμμα πάλης που απηχεί τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού και της χώρας στη σημερινή συγκυρία, αποτελεί τη μόνη ασφαλή βάση αυτής της ενότητας. Αποτελεί το μόνο τρόπο για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των μαζών, να ανοίξουν νέοι ορίζοντες στους αγώνες τους και να εκφραστούν πολιτικά οι προσδοκίες τους. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται επειγόντως μια πολιτική πρωτοβουλία ευρύτερων δυνάμεων και αγωνιστών, που να θέσει ως άμεση ανάγκη το ενιαίο μέτωπο με τους όρους και τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε. Η πρωτοβουλία αυτή δεν θα ψάξει να βρει μια «άλλη» Αριστερά πιο ριζοσπαστική, πιο αριστερή, πιο ταξική, κοκ., για να της αναθέσει το ενιαίο μέτωπο, αλλά θα απευθυνθεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με σκοπό να θέσει άμεσα και επιτακτικά την ανάγκη κοινής δράσης για να ανατραπεί το καθεστώς κατοχής. Μα πάνω από όλα, θα απευθυνθεί στον απλό κόσμο της Αριστεράς, στους αγωνιστές της, στους απλούς ανθρώπους του λαού και της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από ιδεολογικές πεποιθήσεις και κομματικές εξαρτήσεις, μετατρέποντας την ενότητα και την κοινή δράση σε δική τους κατεξοχήν υπόθεση”.[2]

Η ιδέα ότι έχουμε “καθεστώς κατοχής” είναι λαθεμένη σε κάθε της πλευρά. Το καθεστώς που έχουμε δεν είναι παρά εκείνο που συνδέεται με τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό. Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία. Σήμερα είναι πιθανή μια αναδιάρθρωση της ευρωζώνης που δεν θα επιτρέψει να εκραγούν τα τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα και τα προβλήματα του χρέους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει “καθεστώς ξένης κατοχής”. Πρόκειται για επεισόδια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών για το μοίρασμα των αγορών, την ηγεμονία της Γερμανίας, τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Ο πόλεμος αυτός εκτυλίσσεται ακόμα και δεν έχουμε δει καν την αρχή του, πόσο μάλλον το τέλος του.

Σαν αποτέλεσμα έχουμε την ιδέα ενός ενιαίου μετώπου το οποίο “θα απευθυνθεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με σκοπό να θέσει άμεσα και επιτακτικά την ανάγκη κοινής δράσης για να ανατραπεί το καθεστώς κατοχής”. Ωστόσο το ζητούμενο είναι εντελώς διαφορετικό: Ένα ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων, όχι ένα μέτωπο που απευθύνεται “ σε όλες τις δυνάμεις του λαού ”. Πρέπει άραγε να έχουμε μια “πολιτική πρωτοβουλία ευρύτερων δυνάμεων και αγωνιστών”; Εξαρτάται από το πόσο ευρύτερες είναι οι δυνάμεις αυτές, αν θα έχει κυρίως “προσωπικότητες” συμμετέχουν παρά μαζικές δυνάμεις και αν πραγματικά απευθύνεται στις σημερινές δυνάμεις της αριστεράς σαν πολιτικές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα.

Ενιαίο Μέτωπο είναι κατ’ αρχήν το Μεταβατικό Πρόγραμμα

Λέγοντας ότι ένα Μέτωπο “θα απευθυνθεί στον απλό κόσμο της Αριστεράς” στην πραγματικότητα δεν λέει κανείς τίποτε. Ο σκοπός είναι, ασφαλώς, ν’ απευθυνθεί κανείς στην εργατική τάξη αλλά αυτή είναι οργανωμένη σε κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, σωματεία και πολιτικές οργανώσεις. Αγνοώντας αυτή τη θεμελιώδη πραγματικότητα δεν έχουμε Μέτωπο αλλά σκιά του Μετώπου.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το αίτημα της διαγραφής του χρέους, των συνιστωσών του, το ποιο τμήμα του είναι «απεχθές» και ποιο όχι και μια σειρά άλλα ζητήματα δεν ανάγονται σε τεχνικά, οικονομικά θέματα αλλά σε βαθιά πολιτικά.

Η κρίση του Ελληνικού χρέους δεν είναι παρά ένα επεισόδιο στον παγκόσμιο πόλεμο των ιμπεριαλιστών για τις αγορές και το μοίρασμά τους με κάθε τρόπο, ένας από τους οποίους είναι και η δημιουργία της ευρωζώνης. Σ’ αυτόν τον πόλεμο, κάθε μεταβατικό αίτημα, και για την ακρίβεια κάθε αίτημα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον καπιταλισμό και επομένως μπορεί να χρησιμέψει σαν αίτημα που διαπαιδαγωγεί και κινητοποιεί τις μάζες. Όπως γράφει ο Λένιν:

“Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της "εισαγωγής" του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δώσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; Σ αυτό δεν μπορούν να έχουν καμιά αντίρρηση. Εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους”.[3]

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα το μεταβατικό αίτημα για κινητή κλίμακα ωρών. Ή το αίτημα για έλεγχο των τιμών από επιτροπές των εργαζομένων. Αυτά τα αιτήματα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από καμιά καπιταλιστική κυβέρνηση όσο “δημοκρατική” κι’ αν είναι. Αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να οργανώσουν την εργατική τάξη στη σωστή βάση του Ενιαίου Μετώπου.

Δεν είναι σωστό ότι δεν πρέπει να προβάλλουμε κανένα ενδιάμεσο, κανένα μεταβατικό αίτημα γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θα έρθει μια καπιταλιστική κυβέρνηση με “δημοκρατικό” μανδύα να τα πραγματοποιήσει, όπως λέει το ΚΚΕ. Ποια καπιταλιστική κυβέρνηση θα κρατικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα βγάζοντας τη χώρα από την ευρωζώνη; Ποια καπιταλιστική κυβέρνηση θα δεχτεί Εργατικές Επιτροπές που θα διαγράψουν το χρέος; Αυτά είναι απλώς προφάσεις για να μην οδηγήσουμε με τα μεταβατικά αιτήματα την εργατική τάξη στα όρια της σύγκρουσης με την αστική τάξη.

Είναι σωστό να βάζουμε αιτήματα όπως ένα “ευρύ Δημοκρατικό Μέτωπο κατά του Χρέους”; Είναι σωστό να βάζουμε αιτήματα όπως «Κάτω η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ»;

Τα αιτήματα αυτά σίγουρα δεν είναι λάθος. Αποτελούν μέρος του μεταβατικού ή έστω του ενδιάμεσου προγράμματος που πρέπει να έχει ένα Ενιαίο Μέτωπο. Ένας αντίλογος μπορεί να είναι ότι εμείς θέλουμε ένα ταξικό μέτωπο, με ριζοσπαστικά αιτήματα, που να κάνει ξεκάθαρη την προοπτική μιας Δημοκρατικής Κυβέρνησης των Εργαζομένων. Αλλά ένα “Δημοκρατικό Μέτωπο” ή ένα “μέτωπο της Αριστεράς” [με σύνθημα “Κάτω η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ”] Μπορούν να ριζοσπαστικοποιηθούν παραπέρα σε μια τέτοια κατεύθυνση. Γι’ αυτό τέτοια αιτήματα ή θέσεις δεν βρίσκουν αντίθετους κατ’ αρχήν τους επαναστάτες μαρξιστές. Για παράδειγμα το κίνημα “Σπίθα” του Μίκη Θεοδωράκη. Αν αποκτήσει μαζικότητα οφείλουμε να είμαστε εκεί, να βάλουμε τα μεταβατικά αιτήματα, να πάρουμε με το μέρος μας την πρωτοπορία αυτής της κίνησης ή άλλων παρόμοιων κινήσεων και κινημάτων, όπως πχ η πρωτοβουλία κατά των διοδίων, το “κίνημα δεν πληρώνω” κ.ά.

Σε κάθε συγκέντρωση οι επαναστάτες μαρξιστές πρέπει να βάλουν τα δικά τους αιτήματα, να τονίσουν την ανάγκη για Επιτροπές η ακόμη και για ένα νέο πολιτικό κόμμα φτιαγμένο από την ίδια τη βάση. Με αυτόν τον τρόπο δίνει κανείς μια πολιτική διέξοδο που λείπει και από το κίνημα του Θεοδωράκη και από τις υπόλοιπες κινήσεις.

Ο σκοπός των μεταβατικών αιτημάτων είναι να διαπαιδαγωγήσουν και να οργανώσουν. Να δείξουν ότι κάτω από τις παρούσες συνθήκες καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να γίνει. Ότι δεν αρκεί να χάσει την εξουσία μια φράξια του ΠΑΣΟΚ για να την πάρει κάποια άλλη, πιο αριστερή στα λόγια, σε συμμαχία ίσως με κάποιες δυνάμεις της αριστεράς. Ο σκοπός των μεταβατικών αιτημάτων είναι να οργανώσουν σε πολιτική βάση τον αγώνα των εργαζομένων στα πλαίσια του Ενιαίου Μετώπου πάλης.

Ένα Ενιαίο Μέτωπο δεν μπορεί ν’ αφήνει απ’ έξω τις πολιτικές οργανώσεις στις οποίες είναι οργανωμένο το μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης. Προϋπόθεση, λοιπό, του Ενιαίου Μετώπου είναι η δράση μέσα από κοινές οργανώσεις, όπως τα συνδικάτα. Η ιδέα των “αντιδραστικών συνδικάτων” είχε ήδη καταδικασθεί από τον ίδιο τον Λένιν το 1920. Δεν πρόκειται σήμερα να επιστρέψουμε σε μια τέτοια ιδέα των “αριστερών Γερμανών κομμουνιστών”, όπως έλεγε ο Λένιν. Είναι μια ιδέα ανώριμη και καταστροφική.

Οι επαναστάτες μαρξιστές δεν έχουν κανένα μαγικό τρόπο εκτός από την κοινή δουλειά, το γεγονός ότι απευθύνονται στην εργατική τάξη συνολικά μέσα από τις οργανώσεις της και ότι προπαγανδίζουν τα μεταβατικά αιτήματα ανάλογα με τις ανάγκες και το ακροατήριό τους.

Οι επαναστάτες μαρξιστές βάζουν το μεταβατικό αίτημα της κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Αυτό πρέπει να εξειδικευθεί παραπέρα. Όπως έγραφε ο Λένιν παραπάνω, αυτό σημαίνει φτηνή πίστωση για τους αγρότες, πλήρη κάλυψη σε περίπτωση που καταστραφεί η σοδειά κ.λπ. σημαίνει φτηνή πίστωση στους μικρούς ιδιοκτήτες ή σε νέους που θέλουν να φτιάξουν μια επιχείρηση. Αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε αναλυτικά με την εργατική τάξη και τους ανέργους.

Το Μέτωπο των Εργαζόμενων και των Ανέργων

Οι άνεργοι νέοι κατά μεγάλο ποσοστό ήταν που ανέτρεψαν τον Μπεν Αλί στην Τυνησία και σήμερα απειλείται ο αραβικός κόσμος στην Αίγυπτο, τη Συρία, και την Ιορδανία από την επανάσταση. Ποια είναι όμως τα μεταβατικά αιτήματα για τους άνεργους νέους στην Ελληνική αριστερά; Ποια είναι τα αιτήματα εκείνα που θα συσπειρώσουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους μόνιμους και τους συμβασιούχους σε ένα ενιαίο κίνημα;

Απλώς δεν υπάρχουν. Να ποια θα έπρεπε να είναι ενδεικτικά:

• Καμιά απόλυση στις ΔΕΚΟ.
• Καμιά αλλαγή στα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά.
• Κινητή κλίμακα ωρών για να δουλεύουν όλοι.
• Επίδομα ανεργίας και κατώτατος μισθός 1400 ευρώ για όλους.
• Οικονομική βοήθεια στους άνεργους που ανοίγουν επιχειρήσεις. Εγγυημένη ελάχιστη ζήτηση από τον δημόσιο τομέα.

Φαινομενικά, με τέτοια αιτήματα θα πει κάποιος, σκοπός είναι να μετατρέψουμε τους άνεργους σε καπιταλιστές και τους συμβασιούχους σε μόνιμους! Ποια καπιταλιστική κυβέρνηση είναι ικανή να πάρει τέτοια μέτρα στις σημερινές συνθήκες; Καμιά. Ποιο είναι το λογικό συμπέρασμα; Ότι αυτά τα μέτρα μπορούν να παρθούν μόνο από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, τη Δημοκρατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων.

Μ’ αυτά τα αιτήματα και την εξειδίκευσή τους, την εξήγησή τους στους εργαζόμενους είναι που πρέπει να δράσουν σήμερα οι επαναστάτες μαρξιστές απ’ όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχονται. Αυτό είναι το Ενιαίο Μέτωπο στην απαρχή του. Στην οργανωμένη του μορφή είναι η κοινή δράση της αριστεράς κάτω από ένα ενιαίο πρόγραμμα διεκδικήσεων που δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με μια Δημοκρατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων.

Απεργίες

Σε μια απεργία συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από την αριστερή πολιτική οργάνωση στην οποία ανήκουν. Μπορεί φυσικά να υπάρχουν εργαζόμενοι από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Εμείς απευθυνόμαστε σ’ όλους τους εργαζόμενους πολιτικά, δηλαδή με τα μεταβατικά αιτήματα. Αυτό γίνεται καταρχάς στη Γενική Συνέλευση.

Αλλά η πορεία μιας απεργίας είναι το ουσιαστικό από τη στιγμή που έχει ξεκινήσει. Μέρος της μπορεί ν’ αποτελεί μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Τι θα κάνει αυτή η πορεία; Ήσυχα και ειρηνικά θα αποφύγει τη Βουλή και θα διαλυθεί; Και ποια θα είναι η κατάσταση στην επιχείρηση μετά την απεργία; Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η απεργία της ΕΘΕΛ. Το σωματείο ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ. Μετά την πορεία και παρά την απαίτηση πολλών εργαζομένων να παραμείνουν στο Σύνταγμα, η διοίκηση του σωματείου πήρε την άγουσα για τα αμαξοστάσια και τα γραφεία. Την ακολούθησαν ορισμένοι εργαζόμενοι. Όσοι έμειναν, έφυγαν μετά από λίγο.

Στα αμαξοστάσια τι έγινε στη συνέχεια; Τίποτα. Η διοίκηση του σωματείου έκανε ότι ήταν να κάνει κι’ αποχώρησε βολικά. Αυτό μας δείχνει ότι η δημιουργία μιας απεργιακής επιτροπής είναι για την απεργία ότι είναι το νερό για τα ψάρια. Χωρίς μια απεργιακή επιτροπή, ή ίδια η απεργία δεν έχει προοπτικές. Η απεργιακή επιτροπή θα διασφαλίσει ότι τα αμαξοστάσια τελούν υπό συνεχή κατάληψη, ότι κινούνται μόνο όσα λεωφορεία είναι εντελώς απαραίτητο να κινηθούν για να εξυπηρετηθεί ο λαός που πηγαίνει στη δουλειά του και επιστρέψει από αυτήν χωρίς πληρωμή εισιτηρίου. Η απεργιακή επιτροπή θα αποφασίσει σε ένα πρόγραμμα κίνησης και θα το δημοσιεύσει, θα το μοιράσει στον κόσμο μαζί με τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις.

Ανάλογα με την κατάσταση οι πορείες στο κέντρο θα συνεχίζονται. Στα αμαξοστάσια θα υπάρχει πια de facto η εξουσία των εργαζομένων δίπλα σ’ εκείνη του κράτους. Χωρίς οι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ να αδιαφορήσουν για τις ανάγκες μετακίνησης θα εξυπηρετούν τους άλλους εργαζόμενους ανάλογα με τις ανάγκες τους, που αυτοί τις ξέρουν καλύτερα απ’ όλους. Αυτή είναι η λεγόμενη “δυαδική εξουσία”.

Αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε ΔΕΚΟ. Η εγκαθίδρυση της “δυαδικής εξουσίας” στην επιχείρηση οργανώνει και εκπαιδεύει την εργατική τάξη όσο χίλιες 24ωρες της ΓΣΕΕ κι’ άλλες τόσες της ΑΔΕΔΥ κι’ εκατομμύρια προκηρύξεις ή σημαίες του ΠΑΜΕ. Οι εργαζόμενοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους μέχρι να λυθούν τα αιτήματά τους. Αλλά σ’ αυτό είναι απαραίτητη η στήριξη άλλων στρωμάτων των εργαζομένων, των άνεργων νέων, των φοιτητών. Μια υπόθεση είναι χαμένη αν δεν γίνει υπόθεση όλων, και θα λυγίσει κάτω από το βάρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ή της “πολιτικής επιστράτευσης”.

Οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να μείνουν μόνοι στον αγώνα τους. Όχι ότι δεν είναι ικανοί να τα βγάλουν πέρα αλλά το μόνο όπλο της εργατικής τάξης στον αγώνα της είναι η αλληλεγγύη με όλους τους εργαζόμενους από τις ΔΕΚΟ και τον ιδιωτικό τομέα ή τους άνεργους. Το ίδιο για τους άνεργους: Χωρίς την εργατική τάξη, χωρίς ν’ αποφασίσουν μαζί τις κινητοποιήσεις και το πρόγραμμα δράσης, το κίνημα των ανέργων είναι απλά ανύπαρκτο. Για τη συνένωση των κινημάτων απαιτείται η κοινή πάλη πάνω στα αιτήματα του Μεταβατικού Προγράμματος.

Τι γίνεται με τα “ταξικά” σωματεία;

Αν τα “ταξικά” σωματεία (του ΠΑΜΕ κατά κύριο λόγο αλλά και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων) δεν κινητοποιηθούν α) για να στηρίξουν τις απεργίες, και β) να οργανώσουν τις δικές τους, σ’ αυτή τη φάση, τότε δεν εξυπηρετούν τον ταξικό τους ρόλο.

Για τα ταξικά σωματεία πρέπει να είναι σαφής η σημασία και η έννοια της απεργιακής επιτροπής. Με απλά λόγια η έννοια της απεργιακής επιτροπής είναι ότι δεν ρίχνουμε τουφεκιές στον αέρα και δεν κάνουμε “επαναστατική γυμναστική”.

Ταξικό ή αντιδραστικό, ένα σωματείο δεν παύει να συσπειρώνει μεγάλο μέρος των εργαζόμενων σε μια επιχείρηση. Δουλειά των επαναστατών μαρξιστών είναι να απευθύνονται στο σύνολο της εργατικής τάξης κι’ έτσι να δουλεύουν σε όλα τα σωματεία.

Φυσικά υπάρχουν “ημικρατικά” σωματεία. Αλλά αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Αποτέλεσε γνώρισμα του καπιταλισμού στη μονοπωλιακή και ιμπεριαλιστική του φάση, αποτέλεσε την απαρχή της γέννησης της λεγόμενης “εργατικής αριστοκρατίας” όπως έλεγε ο Λένιν. Σήμερα το βλέπουμε σε ορισμένες ΔΕΚΟ έντονα (πχ ΠΟΣΤ στα ΕΛΤΑ) και αλλού λιγότερο έντονα, αλλά το φαινόμενο υπάρχει και έχει ιστορία ενός σχεδόν αιώνα. Σ’ αυτά τα σωματεία η δουλειά των επαναστατών μαρξιστών συνεχίζεται όπως σ’ όλα τα άλλα με τις ιδιομορφίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Δεν είναι σκόπιμο να επεκταθούμε εδώ σε παραπέρα ανάλυση.

Στα σωματεία του ΠΑΜΕ οι εργαζόμενοι είναι λογικό να έχουν ήδη ταξική συνείδηση και να είναι κομμουνιστές. Η δουλειά των επαναστατών μαρξιστών είναι να εξειδικεύσουν την αναγκαιότητα των μεταβατικών αιτημάτων ανά κλάδο και χώρο δουλειάς, να βάλουν τα αιτήματα αυτά και να πάρουν την πρωτοπορία με το μέρος τους. Σπάνια μια τέτοια δουλειά δεν έχει αποδώσει καρπούς. Το αντίθετο μάλιστα. Η ΟΒΕΣ της μεταπολίτευσης στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό σε ταξικές δυνάμεις από το ΚΚΕ και άλλες οργανώσεις της αριστεράς καθώς και ταξικά συνειδητούς, ανεξάρτητους πολιτικά, εργάτες.

Για το “Δημοκρατικό Μέτωπο”

Τόσο η “Σπίθα” όσο και άλλες μεμονωμένες προσωπικότητες προσανατολίζονται σ’ ένα “Δημοκρατικό Μέτωπο” κατά του Χρέους, της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ – Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κλπ.

Το βασικό επιχείρημα ενάντια σε ένα “Δημοκρατικό Μέτωπο” είναι ότι θα ρίξει μια καπιταλιστική κυβέρνηση για να φέρει μια άλλη. Ορισμένοι αντιτείνουν πως αυτό που θα έρθει θα προκύψει από το ίδιο το κίνημα που θα ρίξει την κυβέρνηση.

Αντικειμενικά σήμερα, ένα “Δημοκρατικό Μέτωπο” θα είναι ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο αν έχει το σωστό πρόγραμμα, και φυσικά δεν πρόκειται να περιλαμβάνει τη ΝΔ, το κόμμα της κ. Μπακογιάννη ή το ΛΑΟΣ. Ωστόσο η έννοια του “Δημοκρατικού Μετώπου” είναι ανοιχτή και μπορεί ενδεχόμενα να συμπεριλάβει ακόμη και αστικές δυνάμεις, πχ εκείνες της “αριστερής τάσης” του ΠΑΣΟΚ, τη “Δημοκρατική Αριστερά” του κ. Κουβέλη κ.λπ.

Λέγοντας “Κάτω η Κυβέρνηση” αναγκαστικά αναλαμβάνεις και τον κίνδυνο να συμμαχήσεις de facto με τέτοιες δυνάμεις. Επομένως πρέπει να εξειδικεύσεις παραπέρα τα αιτήματα ενός τέτοιου “Δημοκρατικού Μετώπου”.

Αν σαν ενδιάμεσα αιτήματα τεθούν η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η διαγραφή του χρέους, πρακτικά το “Δημοκρατικό Μέτωπο” θα έχει αποκλείσει τη δεξιά. Τέτοια αιτήματα πρέπει ασφαλώς να τεθούν σαν θεμελιώδη. Ακόμη κι’ ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χαθεί με βάση τα αιτήματα αυτά.

Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι θα χαθεί το ΚΚΕ από ένα τέτοιο “Δημοκρατικό Μέτωπο” με βάση το επιχείρημα ότι δεν έχει ταξικές διεκδικήσεις όπως η “λαϊκή εξουσία” και η “λαϊκή οικονομία”. Η “αριστερή τάση” του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεχόμενο, ωστόσο, να κρατηθεί σε μια τέτοια συμμαχία. Το να κρατηθεί η “αριστερή τάση” του ΠΑΣΟΚ σε μια τέτοια συμμαχία είναι πολύ σημαντικό, γιατί πολλοί εργαζόμενοι είναι εγκλωβισμένοι στο ΠΑΣΟΚ με την έλλειψη μιας αξιόπιστης αριστεράς. Το να κρατηθεί το ΚΚΕ είναι σχεδόν αδύνατον, το ΚΚΕ μπορεί μόνο να συρθεί σε μια τέτοια συμμαχία ή να παραμείνει έξω από αυτήν.

Από αυτή την άποψη ένα “Δημοκρατικό Μέτωπο” μπορεί να θεωρηθεί σήμερα σαν μεταβατικό αίτημα με τους όρους που αναφέραμε παραπάνω, και ειδικά τις μάζες των εργαζόμενων που είναι στο ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ “με μισή καρδιά”. Το να κερδηθούν αυτές οι μάζες είναι πολύ σημαντικό και δεν μπορεί να γίνει με τον σεχταρισμό του ΚΚΕ ή την προθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθεί σε “συναινετικές” λύσεις. Φυσικά, πίσω από τα μεγάλα λόγια του ΚΚΕ μπορεί κανείς να διακρίνει το αίτημά του για “συναινετικές” λύσεις. Επομένως, το κρίσιμο είναι να κερδηθούν οι εργαζόμενοι που είναι απογοητευμένοι από την ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΣΟΚ πάνω σε πολιτική βάση. Αν αυτή η πολιτική βάση είναι αυτή του “Δημοκρατικού Μετώπου”, όπως συμβατικά το ονομάσαμε, τότε εκεί είναι το πεδίο που πρέπει να δουλέψουν οι επαναστάτες μαρξιστές.

---

[1] Δημ. Καζάκης, 16/1/2011.

[2] Δ. Καζάκη, «Ποιες προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ενιαίο μέτωπο σήμερα», Δρόμος της Αριστεράς 28/6/2010.

[3] Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σελ. 357.

Αναδημοσίευση από theorystudies.blogspot.com