Αρνηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους

«"Δημόσια χρέη"! Η εργατική τάξη ξέρει ότι τα χρέη αυτά δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν».

(Λένιν, Απαντα, τόμος 33ος)

Σήμερα δεν βρισκόμαστε σε επαναστατικές καταστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει όπως ότι ο λαός, η εργατική τάξη πρέπει να υπομείνει αδιαμαρτύρητα την επιστροφή στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, στο όνομα της εξόφλησης του «δημόσιου χρέους». Και είδαμε από τον καθηγητή Νότη Μαριά ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας, με το επικαιροποιημένο μνημόνιο 4.
Οσο και να κόψουν ακόμα μισθούς και συντάξεις, όσο και να ισοπεδώσουν ότι κοινωνικό κράτος απέμεινε, όσες σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και να κάνουν –ξεπούλημα δηλαδή της όποιας δημόσιας περιουσίας έχει μείνει- να μαζέψουν 25 δισ. όπως σχεδιάζουν δεν πρόκειται. Στο όνομα του «δημόσιου χρέους» επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έγινε ποτέ σε βάρος του λαού και της χώρας μας, κατεδαφίζονται εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά δικαιώματα που έχει χυθεί αίμα για να αποκτηθούν.

Κάποια πρωτοσέλιδα Κυριακάτικων φυλλάδων φανερώνουν τις προθέσεις ντόπιας και πλανητικής οικονομικής πλουτοκρατίας. Αν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα δεν ξεσηκωθούν η κατάσταση είναι προδιαγεγραμμένη. Η χώρα και ο λαός θα ξεπουληθεί προκειμένου να πληρωθεί το δημόσιο χρέος  που συσσώρευσε η ντόπια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από τη λεηλασία αυτού του τόπου. (Ασε που αυτό το χρέος στους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους το έχουμε πληρώσει πάνω από δυόμισι φορές από το 1984, αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης).

H μόνη λύση σήμερα είναι η πάλη για να υπάρξει άρνηση πληρωμής του χρέους, που μαζί με την έξοδο απ’ την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση που θα αποτελέσει αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού.

Του Γ.Γ