Μετά τη Λιβύη, η Γερμανία τώρα ετοιμάζεται να αποχωρήσει και από το Αφγανιστάν.Πόλεμος και βασανιστήρια

Νέα κτηνωδία του αμερικανικού στρατού στο Αφγανιστάν αποκαλύπτει το Spiegel

Τρεις φωτογραφίες, με κτηνωδίες Αμερικανών στρατιωτών κατά αμάχων στο Αφγανιστάν έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Στις δυο φωτογραφίες δύο Αμερικανοί στρατιώτες στέκονται δίπλα στη σορό ενός άμαχου, τον οποίο δολοφόνησε η μονάδα τους, και τραβούν τον νεκρό από τα μαλλιά, σαν τρόπαιο, ενώ η τρίτη φωτογραφία απεικονίζει τα πτώματα δυο θυμάτων, καθισμένα πλάτη με πλάτη μπροστά από τεθωρακισμένο όχημα. Το Spiegel αναφέρει ότι η φωτογραφία βρέθηκε στην κατοχή ενός εκ των κατηγορουμένων. Από την πλευρά του ο αμερικανικός στρατός ζήτησε συγγνώμη «για τον πόνο» που προκάλεσε η δημοσίευση των φωτογραφιών. Οι στρατιώτες αντιμετωπίζουν κατηγορίες για ωμότητες στο Αφγανιστάν, ενώ το Πεντάγωνο επιχείρησε να εμποδίσει τη δημοσίευση των φωτογραφιών. Ήδη σε βάρος 12 στρατιωτών της συγκεκριμένης μονάδας ασκήθηκαν διώξεις από τη στρατιωτική δικαιοσύνη, ενώ 5 από αυτούς αναμένεται να περάσουν από στρατοδικείο. «Οι ενέργειες αυτές αποτελούν αντικείμενο έρευνας και μια διαδικασία είναι σε εξέλιξη ενώπιον στρατοδικείου» επισημαίνεται στην ανακοίνωση του στρατού. «Δημοσιεύουμε μόνο ένα ελάχιστο μέρος, τρεις από σχεδόν 4.000 φωτογραφίες και βίντεο, μόλις αυτό που είναι απαραίτητο για να διηγηθούμε την ιστορία ενός πολέμου που άρχισε με τις καλύτερες προθέσεις, που ήταν η εκδίωξη των τρομοκρατών της Αλ Κάιντα από το Αφγανιστάν, ο οποίος είχε εγκριθεί από τον ΟΗΕ, αλλά που εδώ πολύ καιρό έγινε ένας άλλος πόλεμος» υποστηρίζει το Spiegel.

Εννοείται βέβαια πως καλά έκανε το Spiegel και δημοσίευσε τις φωτογραφίες, αλλά εννοείται πως αυτά που λέει ότι τάχα "ο πόλεμος ξεκίνησε με καλές προθέσεις" είναι παραμύθια.

Μια πιο πειστική εξήγηση είναι το ότι οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟικοί "σύμμαχοι" (ανάμεσα τους και η Γερμανία) έχουν βαλτώσει εδώ και χρόνια στο Αφγανιστάν. Και δε φαίνεται "φως στο τούνελ" για αυτούς, με την έννοια ότι αδυνατούν να κάμψουν την αντίσταση των Ταλιμπάν. Την ίδια ώρα, οι απώλειες των ΝΑΤΟικών σε στρατιώτες, χρήμα, στρατιωτικό υλικό, αλλά και και σε ιδεολογικό επίπεδο (ποιος πιστεύει τα ψέματα περί "εκδημοκρατισμού"; Ποιος λαός υποστηρίζει πλέον την εκστρατεία αυτή; ) είναι τεράστιες.

Ειδικά στη Γερμανία, υπάρχει τεράστια κριτική στην εμπλοκή της χώρας στο Αφγανιστάν πλέον. Είχαμε δει μάλιστα πριν κάποιο διάστημα ότι είχε δημιουργηθεί "σάλος" στη χώρα όταν Γερμανικά στρατεύματα σκότωσαν ακόμα και πολλούς άμαχους πολίτες, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων, διότι η κυβέρνηση είχε κοροιδέψει το λαό ότι τάχα "οι Γερμανοί στρατιώτες δε συμμετέχουν σε μάχες, απλά έχουν ειρηνευτικό ρόλο".

Όταν λοιπόν αποκαλύφθηκε ότι η Γερμανία συμμετέχει ενεργά, έγινε χαμός.

Στις 21/02/2011 το Spiegel είχε ακόμα ένα άρθρο που προκάλεσε αίσθηση, καθώς ανέφερε ότι τα γερμανικά στρατεύματα έχουν αναλάβει την εκπαίδευση του τακτικού Αφγανικού στρατού, και κάποιος νεοσύλλεκτος άρχισε να πυροβολεί..τους Γερμανούς στρατιώτες, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αρκετούς από αυτούς. πλέον, οι Γερμανοί στρατιώτες δε θέλουν να βρίσκονται εκεί. Ούτε βέβαια η "κοινή γνώμη".

Λίγες μέρες πριν, στις 18/02/2011, το Spiegel είχε ακόμα ένα άρθρο-φωτιά, με τίτλο "A War Built on Four Lies - Why Germany Must End its Deployment in Afghanistan", γραμμένο από τον [συντηρητικό(!)] Jürgen Todenhöfer.

Πλέον, ακόμα και μεγάλο μέρος της γερμανικής άρχουσας τάξης δε θέλει να παίρνει μέρος στη ΝΑΤΟική εκστρατεία (άλλωστε, η εκστρατεία στη Λιβύη, με τη Γερμανία να απέχει, συντασσόμενη με Κίνα-Ρωσία, ήταν μια ακόμα ένδειξη του "σκεπτικισμού" της Γερμανίας για την εμπλοκή της στο ΝΑΤΟ, ειδικά από τη στιγμή που οι ΗΠΑ παρακμάζουν και αδυνατούν να σχεδιάσουν μια συνεκτική στρατηγική για το σύνολο του δυτικού κόσμου όπως παλιά).

Στο άρθρο του,ο Jürgen Todenhöfer προτείνει να τερματιστεί άμεσα η στρατιωτική εμπλοκή της Γερμανίας στην εκστρατεία του Αφγανιστάν, και ζητά "διαπραγματεύσεις" με τους Ταλιμπάν. Μάλιστα, θυμάται ότι όταν η πρώην ΕΣΣΔ έκανε εκστρατεία στο Αφγανιστάν, τότε φώναζαν όλοι "Λευτεριά στο Αφγανιστάν, τώρα όμως τσιμουδιά. Κάνει όμως επιπλέον και τέσσερις σημαντικές παραδοχές για αυτή την εκστρατεία:

1) Το ΝΑΤΟ δεν πολεμά κάποιους "διεθνείς τρομοκράτες" στο Αφγανιστάν. Αντίθετα, πολεμά ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ("In Afghanistan, what we're really fighting is not international terrorists, but a national resistance movement")

2) Το ΝΑΤΟ δεν υπερασπίζεται κάποιες ανώτερες αξίες και ιδανικά, αλλά αντίθετα τα καταστρατηγεί ("The second lie is that we're there to defend our civilization's values...But where is human dignity being respected in Afghanistan?)

3) Το ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί την πλειοψηφία των χρημάτων για την εκστρατεία για στρατιωτικούς λόγους, και όχι για την ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν, ενώ η πλειοψηφία των πόρων επιστρέφει πίσω στις ΗΠΑ ("The third lie is that we prioritize civilian reconstruction over military activities. Although the US spent $100 billion (€74 billion) on the war in 2010, only $5 billion of that was for development aid -- and 40 percent of this "aid" happened to flow back to the US as profit and fees.")

4) Το ΝΑΤΟ αδυνατεί να σταματήσει τους Ταλιμπάν, που μάλιστα δυναμώνουν (διότι ο λαός στηρίζει το εθνικοαπελευθωτικό κίνημα έναντι του ξένου εισβολέα) ("The fourth lie is that we're in the Hindu Kush to prevent the return of the Taliban for good. That almost sounds like a goal we can rally behind...The Taliban already controls half of Afghanistan, and the danger that it will capture the rest won't be any smaller four years from now. Indeed, the Afghan Taliban grows stronger every day)

Άλλωστε, στις 13/01/2011 η Wall Street Journal ανέφερε σε άρθρο της ότι η Γερμανία σχεδιάζει να αποχωρήσει σιγά-σιγά από το Αφγανιστάν μέχρι το τέλος του 2011, την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ λίγες μέρες πριν είχαν ανακοινώσει ότι θα στείλουν κι άλλο στρατό στο Αφγανιστάν (άντε μετά να βρουν στρατό για να ανοίξουν και τρίτο μέτωπο στη Λιβύη, πόσο μάλλον να επιτεθούν στο αξιομαχότατο Ιράν - γι' αυτό και είναι στο παρασκήνιο).

Και όχι μόνο αυτό βέβαια, αλλά οι ΗΠΑ επίσης ανακοίνωσαν και άλλα παρόμοιας λογικής μέτρα, με τον -νομπελίστα ειρήνης- Ομπάμα να κρατά ανοιχτό το Γκουαντάναμο, παρά τις προεκλογικές τους υποσχέσεις ότι τάχα θα το έκλεινε:

Στροφή Ομπάμα για το Γκουαντάναμο

Προεκλογικά είχε θέσει το ολοκληρωτικό κλείσιμο του κολαστηρίου ως μία από τις πέντε προτεραιότητές του Στροφή 180 μοιρών έκανε χθες ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα για το θέμα του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο δίνοντας εντολή για επανέναρξη της λειτουργίας των έκτακτων στρατοδικείων και για τη συνέχιση της επ' αόριστον κράτησης περίπου 40 κρατουμένων, οι οποίοι είτε έχουν φυλακιστεί χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες είτε θεωρούνται «εξαιρετικά επικίνδυνοι για να απελευθερωθούν»!

Τα πράγματα είναι απλά: Οι ΗΠΑ δεν έχουν την ίδια οικονομική-πολιτική-κοινωνική-ιδεολογική ισχύ που είχαν κάποτε, και το μόνο που τους έχει απομείνει είναι τα όπλα. Γι' αυτό και όχι μόνο δεν τα αφήνουν, αλλά τα ενισχύουν. Και παρόμοια είναι η κίνηση και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο λιγότερο μπορούν να τα "μοιράσουν" με τη "διπλωματία", τόσο περισσότερο θα χρειαστούν τα όπλα, ως το τελικό μέσο επίλυσης των διαφορών τους σχετικά με το ποιος θα πάρει τι:

Καμία «ζημιά» δεν έπαθαν οι πωλήσεις όπλων από την οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση του πλανήτη, σύμφωνα με ειρηνευτικό ερευνητικό κέντρο της Σουηδίας, καθώς κατάφεραν να αυξηθούν κατά 4% το 2009, στα 401 δισ. δολάρια.

Κλείνουμε με ένα αρκετά αξιόλογο κείμενο για τον πόλεμο και τα βασανιστήρια, μιας και αυτά ήταν που αποτέλεσαν την αφορμή για αυτή την ανάρτηση:

Spoiler:

Στο κλασσικό του έργο '' Περί του Πολέμου '' ο πρώσσος θεωρητικός C.V.Klauzewitz ορίζει τον πόλεμο '' πράξη βίας προορισμένη να εξαναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας '' Ο ορισμός αυτός προϊόν της σκέψης του Διαφωτισμού ανοίγει το δρόμο για την κατανόηση του πολέμου ως κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου. Ο πόλεμος δηλαδή είναι ένα μέσο για την επίτευξη των σκοπών της πολιτικής , μια απλή συνέχισή της με άλλα μέσα απ' αυτά της ειρηνικής περιόδου. Το άλλο μέσο που εισάγεται στην περίπτωση του πολέμου για την επίτευξη των πολιτικών σκοπών είναι αυτό της βίας. Μ' αυτή την έννοια η βία που ασκείται στη διάρκεια μιας πολεμικής σύγκρουσης δεν είναι μια ανεξέλεγκτη πρακτική ούτε μια υπαρξιακή κατάσταση που λειτουργεί τυφλά , πέρα από τους πολιτικούς στόχους της σύγκρουσης , αλλά σε στενή συνάρτηση μ΄αυτούς. (σ.σ. και βέβαια αυτό που μερικοί από τους αναλυτές της άρχουσας τάξης αδυνατούν να κατανοήσουν είναι πως η βία δεν είναι μόνο σωματική, ή στρατιωτική, αλλά μπορεί να είναι και ψυχολογική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κτλ Οι εκβιασμοί πχ της εργοδοσίας σε καθημερινή βάση τι είναι;

Η φάση της κατοχής , όταν η ήττα έχει επέλθει για το ένα από τα δύο στρατόπεδα είναι επίσης μια συνέχιση της βίας και μια προσπάθεια διαρκούς επιβεβαίωσης της ήττας. Σ΄ αυτή τη λογική εντάσσεται η επιλογή της τρομοκράτησης του πληθυσμού και η άσκηση βασανιστηρίων διαφόρων μορφών.

Ο πόλεμος παρά τις νομικές απαγορεύσεις έχει ως συστατικά του στοιχεία την άσκηση βίας πέρα από το πεδίο της μάχης και τα βασανιστήρια , όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία όλων των εποχών. Από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη Μακρόνησο ως τον σημερινό Παρθενώνα του μεταψυχροπολεμικού κόσμου , το Γκουαντανάμο, ο αντίπαλος βασανίζεται μετά τη μάχη γιατί αυτό απαιτεί η λογική της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας , που στην περίπτωση του πολέμου απαιτεί την τρομοκράτηση του ηττημένου και τον συνεχή εξαναγκασμό του ν ΄αποδέχεται ΄και να εκτελεί τη θέληση του νικητή.

Νομικά και με βάση το διεθνές δίκαιο η απαγόρευση των βασανιστηρίων είναι απόλυτη. Αυτό σημαίνει ότι κανένα κράτος και καμιά εξουσία δεν μπορεί να επικαλεστεί κάποιο συγκεκριμένο λόγο , όσο σοβαρός κι αν είναι αυτός που να δικαιολογεί τη διάπραξη βασανιστηρίων σε βάρος πολιτών.

Όλα αυτά πάντα στο επίπεδο των νομικών διακηρύξεων. Γιατί η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η χρήση μεθόδων βασανισμού δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας υποτιθέμενης '' παθολογίας του πολέμου'' , λες και υπάρχουν στην πραγματικότητα φυσιολογικοί πόλεμοι, απαλλαγμένοι από τέτοιες πρακτικές , αλλά μέσο διεξαγωγής του πόλεμου. Τα βασανιστήρια παίζουν έναν διπλό ρόλο: Χρησιμεύουν στο νικητή: α) είτε για την απόσπαση πληροφοριών από τον αιχμάλωτο αντίπαλο , β) είτε για τον διασυρμό του και την κατατρομοκράτηση του ηττημένου. Μ' αυτή την έννοια δεν είναι μια προσωπική πρακτική , αλλά ανάγονται στο ίδιο το σύστημα της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας , χρησιμοποιούνται ως μέσο καταστολής κάθε αντιπολιτευτικής πρακτικής. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται και από την ίδια τη Διεθνή Αμνηστία : '' τα βασανιστήρια αποτελούν συνήθως μέρος του ελεγχόμενου από το κράτος μηχανισμού για την καταστολή της διαφωνίας. Στο ηλεκτρόδιο ή στη σύριγγα του βασανιστή είναι συγκεντρωμένη η δύναμη και η ευθύνη του κράτους.''

Ο σημερινός πόλεμος που διεξάγεται σ' ολόκληρο τον Πλανήτη μετά την 11η Σεπτέμβρη , ο περίφημος'' πόλεμος κατά της τρομοκρατίας'' , αφήνει κι αυτός το δικό του στίγμα στην εκγύμναση της κοινωνίας στη βία και την ανελευθερία. Στο όνομα της ''ασφάλειας'' και της '' καταπολέμησης της τρομοκρατίας'' προωθείται μια ιστορικών διαστάσεων περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών , μια περιστολή που ανατρέπει ιστορικά καταχτημένες εγγυήσεις απέναντι στην αυθαίρετη δράση της κρατικής εξουσίας. Προωθείται η διεθνοποίηση του πλαισίου της καταστολής και των αντίστοιχων μηχανισμών. Καλλιεργείται σε μαζικό επίπεδο κλίμα τρομουστερίας έτσι ώστε να δημιουργείται συναίνεση για την όξυνση της καταστολής. Δαιμονοποιείται ο αντίπαλος που σ΄αυτή την περίπτωση είναι οι λαοί των ισλαμικών χωρών και αντιμετωπίζεται ρατσιστικά , όπως υποδεικνύει το ιδεολόγημα της ''σύγκρουσης των πολιτισμών''.

Βέβαια η βάρβαρη πραγματικότητα του πολέμου στο Ιράκ δεν φαίνεται μόνο μέσα από τις ανακριτικές μεθόδους βασανισμού που περιγράφουν τα εγχειρίδια. Είναι οι ίδιες οι αποκαλύψεις των κατακτητών που συγκλονίζουν. Σύμφωνα με τον λοχία του αμερικανικού στρατού Μέισι '' κλωτσούσαμε απονεκρωμένα πτώματα από τα οχήματα και τους βάζαμε τσιγάρα στο στόμα. Είδα με τα μάτια μου αυτοκίνητα να περνούν πάνω από σωρούς. Η δουλειά μας ήταν να ψάχνουμε τις τσέπες των νεκρών για πληροφορίες. Είδα όμως πεζοναύτες να κλέβουν χρυσές αλυσίδες, ρολόγια , πορτοφόλια.'' Νέα στοιχεία για τα βασανιστήρια στο Ιράκ βλέπουν συνεχώς το φως της δημοσιότητας , ύστερα από τις αποκαλύψεις ου δημοσιογράφου Σίμαρ Χερς στο περιοδικό Νew Υorker. Στο συγκεκριμένο περιοδικό δημοσιεύτηκε έκθεση του Αμερικανικού Στρατού στην οποία υποστηρίζεται ότι '' οι ιρακινοί κρατούμενοι αντιμετωπίζονται απάνθρωπα από τους Αμερικανούς στρατιώτες και υποβάλλονται σε σαδιστικά , σκανδαλώδη και κακόβουλα βασανιστήρια περιλαμβανομένων και των άγριων ξυλοδαρμών και σοδομισμών.'' Και φυσικά με τον ίδιο άδικο και απάνθρωπο τρόπο αντιμετωπίζονται και από το σύστημα της ''δικαιοσύνης'' των Η.Π.Α . Πρόσφατα ξεκίνησε στο στρατόπεδο του Γκουαντανάμο η δίκη των τεσσάρων κρατουμένων από τους δεκαπέντε συνολικά που πρόκειται να δικαστούν. Για τη δίκη οι Η.Π.Α συγκρότησαν το πρώτο έκτακτο στρατοδικείο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο ''δικαστήριο'' αυτό δεν υπάρχουν φυσικά ένορκοι και όλοι οι παράγοντες της δίκης (δικαστές , εισαγγελείς, πολιτική αγωγή και υπεράσπιση ), εκτός από τους κατηγορουμένους , είναι στρατιωτικοί. Οι κατηγορούμενοι δεν μπορούν ν' ασκήσουν έφεση σε κανένα πολιτικό δικαστήριο ούτε οι συνήγοροι τους έχουν πρόσβαση στα στοιχεία που έχει η πολιτική αγωγή. Όλες οι συνομιλίες μεταξύ συνηγόρων και πελατών τους παρακολουθούνται , ενώ στη δίκη μπορούν να ληφθούν υπόψιν ομολογίες που λήφθηκαν από τους κατηγορουμένους ύστερα από βασανιστήρια. Επίσης οι συνήγοροι υπεράσπισης δεν μπορούν να ενημερώσουν τους πελάτες τους για πληροφορίες οι οποίες θα κριθούν απόρρητες.

Αντίθετα οι Αμερικανοί στρατιωτικοί που είναι κατηγορούμενοι για τα βασανιστήρια στο κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ στη Βαγδάτη , δεν πρόκειται να δικαστούν με τέτοιου είδους νομικό καθεστώς αλλά από το στρατιωτικό δικαστήριο στη βάση του Μανχάιμ της Δ. Γερμανίας απ' το οποίο τους αναγνωρίζονται τα συνταγματικά δικαιώματα ως κατηγορούμενοι. O Αμερικανικός στρατός αν και παραδέχεται την ύπαρξη βασανιστηρίων στο Ιράκ από στελέχη του προσπαθεί να υποβαθμίσει τη σημασία τους και κυρίως ν' αποσιωπήσει την ευθύνη των ανώτερων στρατιωτικών κλιμακίων για την οργάνωση τους.

'' Εξάλλου κάθε βασανιστής είναι δημιούργημα της εξουσίας. Εντάσσεται στο σύστημα και ακολουθεί μια παράδοση.'' Μ' αυτή την έννοια οι βασανιστές δεν θα μπορούσαν να είχαν παραχθεί σ' αυτή την περίπτωση αν δεν είχαν γνώση των συγκεκριμένων τεχνικών βασανισμού , που είδαμε να περιγράφονται στα εγχειρίδια των ανακριτών του Γκουαντανάμο. Δεν θα μπορούσαν να είχαν παραχθεί αν δεν υπήρχαν κυρίως οι ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις. Με το ρατσιστικής έμπνευσης ιδεολόγημα της σύγκρουσης των πολιτισμών με το οποίο εξωραΐζεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και καλλιεργεί την υποτίμηση για τους λαούς των ισλαμικών χωρών. Θεωρεί τον πολιτισμό τους πηγή βαρβαρότητας , την ώρα που ο δυτικός πολιτισμός στηρίζει τη αίγλη του σε ποτάμια αίματος και σε αιώνες στυγνής καταπίεσης άλλων λαών. Στο επίπεδο των συλλογικών αναπαραστάσεων αυτού του είδους οι αντιλήψεις μεταφράζονται σε συμπεριφορές βίαιες που ξεκινούν από τη βαθιά και ρατσιστικής φύσης υποτίμηση με την οποία έχει διαποτιστεί ο στρατιωτικός μηχανισμός του κατακτητή για τον ιρακινό λαό. Όπως '' το χιτλερικό καθεστώς παρομοίαζε τους Εβραίους με σκουλήκια που πρέπει να ποδοπατηθούν χωρίς οίκτο και χωρίς τύψεις αντίστοιχα και ο μηχανισμός κυριαρχίας του κατακτητή βλέπει τον ιρακινό λαό με ανάλογο μάτι. Ιδιαίτερα το κομμάτι που αντιστέκεται και πολεμάει. Σ' αυτή τη διαμορφωμένη μαζική ψυχολογία το βασανιστήριο θεωρείται όχι απλώς αναγκαία πρακτική αλλά '' εθνική προσφορά ''. Έτσι οι βασανιστές δεν θεωρούνται καθόλου εγκληματίες αλλά εθνικοί ήρωες.