Παιδική εργασία, μαθητείες - τι σας θυμίζουν όλα αυτά;
Ας δούμε καταρχήν ως εισαγωγή αυτό εδώ το άρθρο:
 | ...Ζήτημα 1.1 Μαθητεία Στις μεσαιωνικές συντεχνίες, που αποτελούσαν την βασική μορφή επαγγελματικής οργάνωσης στις πόλεις της δυτικής Ευρώπης υπήρξε η εξής ιεράρχιση. Στην κορυφή της πυραμίδας βρισκόταν ο αρχι-μάστορας, ο οποίος είχε στην δούλεψη του εναν αριθμό απο μάστορες/κάλφες, και κάτω απο αυτούς, βρισκόταν οι βοηθοί. Οι αρχι-μάστορες, είχαν το δικαίωμα να ανοίξουν μαγαζί, και οι κάλφες δούλευαν για αυτούς βάσει κάποιας καθορισμένης αμοιβής, οι ίδιοι οι κάλφες δεν είχαν δικαίωμα να ανοίξουν μαγαζί παρά μόνο εαν τους διδόταν ο βαθμός του μάστορα. Οι βοηθοί δε, στην ουσία δεν είχαν κανένα δικαίωμα, ούτε μισθό, απλά δούλευαν ως ασκούμενοι, για λογαριασμό του αρχιμάστορα, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν κάποια στιγμή και αυτοί να ανεβούν στην ιεραρχία(Ανδρονίκη Διαλέτη στο “Κοινωνική και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, Θέματα Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας της Ευρώπης“, εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 2008, σελ. 49-52) Ζήτημα 1.2 Παιδική εργασία Τώρα θα κάνουμε ενα μεγάλο βήμα στο μέλλον, και απο τον μεσαίωνα θα εστιάσουμε στην διάρκεια της εκβιομηχάνισής (17ος-19ος αιώνας), μια διαδικασία, η οποία βασίστηκε στην απάνθρωπη εκμετάλλευση στα κάτεργα εργασίας, των ανδρών, των γυναικών, και των παιδιών. Η παιδική εργασία βέβαια δεν ήταν “φρούτο” της εκβιομηχάνισης, όμως παρόλο που προυπήρχε, ήταν πιο έντονη εκείνη την περίοδο λόγω της γενική εντατικοποίησης και συστηματοποίησης της εργασίας. Η παιδική εργασία ποτέ δεν εξαλείφθηκε βέβαια, απλά περιορίστηκε τα τελευταία χρόνια στις χώρες του τρίτου κόσμο(Ασία, Αφρική), και στις μέρες μας ο θεσμός πάει να αναβιώσει και στις ευρωπαικές χώρες. Υπάρχουν στοιχεία, που δείχνουν ότι λειτουργούσαν σκλαβοπάζαρα παιδιών στις παραλιακές μεσαιωνικές πόλεις, αλλά και σε πόλεις όπως το Λονδίνο του 17ου-18ου αιώνα. Τα παιδιά συνήθως αμοιβόταν με το 30-40/100 του μισθού ενός άνδρα εργάτη, ενώ συχνά η μοναδική αμοιβή τους ήταν στέγαση και σίτιση απο τον εργοδότη(Μαρία Παπαθανασίου στο “Κοινωνική και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, Θέματα Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας της Ευρώπης“, εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 2008, σελ. 149-151). Συνιθιζόταν να δουλεύουν πολλά απο αυτά στα ορυχεία, αφού προτιμόταν εξαιτίας του μικρού τους όγκου, που καθιστούσε ευκολότερη την πρόσβαση σε λαγούμια... |  |
Και τώρα, ας δούμε μερικές ειδήσεις από το σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ξεκινώντας από το ακόλουθο άρθρο του rawstory , το οποίο αναφέρεται στην επαναφορά της παιδικής εργασίας στο Μέιν των Ηνωμένων Πολιτειών:
Οι Ρεπουμπλικανοί του Maine επιδιώκουν να χαλαρώσουν τους νόμους της παιδικής εργασίας
| | Οι Ρεπουμπλικάνοι νομοθέτες προωθούν ένα νομοσχέδιο το οποίο πισωγυρίζει τους νόμους για την παιδική εργασία που θεσπίστηκαν από το κράτος το 1991. Το νομοσχέδιο, με όνομα LD 1346, καθιερώνει ένα «μισθό μαθητείας» για τους εργαζομένους κάτω των 20 ετών με 5,25 δολάρια ανά ώρα για τις πρώτες 180 ημέρες εργασίας τους, και αυξάνει τις ώρες που μπορούν νόμιμα να εργάζονται οι ανήλικοι. Ο προτεινόμενος "μισθός μαθητείας" είναι πάνω από δύο δολάρια/ώρα μικρότερος από το σημερινό κατώτατο μισθό του κράτους. Επίσης, το νομοσχέδιο θα εξαλείψει τα επιτρεπτά όρια εργασίας ενός ανήλικου άνω των 16 κατά τις σχολικές ημέρες, και θα επιτρέπεται οι ανήλικοι να εργάζονται πάνω από 50 ώρες την εβδομάδα, όταν το σχολείο είναι κλειστό. Ένα άλλο νομοσχέδιο, το LD 516, είναι προς ψήφιση στη Γερουσία, με τους Δημοκρατικούς να καταψηφίσουν το μέτρο. Θα επιτρέπεται σε ανηλίκους 16 ετών και πάνω να εργάζονται μέχρι και έξι ώρες την ημέρα και μέχρι τις 23:00 κατά τις σχολικές ημέρες. | |
Ας δούμε τώρα και στην Ελλάδα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα "μαθητείας", με την "πρακτική άσκηση" στα ΕΛΤΑ: Βάζουν τους νέους να εργάζονται χωρίς λεφτά, ή με μισθούς πολύ κάτω των όποιων συμβάσεων, συχνά χωρίς ένσημα, κτλ για τη "μαθητεία" τους. Μετά, όταν φύγουν αυτοί έρχονται οι επόμενοι, κοκ. Έτσι, εξασφαλίζουν απεριόριστη φτηνή εργατική δύναμη, και οι νέοι εργαζόμενοι το δέχονται λόγω απελπισίας (δε βρίσκουν άλλη δουλειά). Αυτό είναι και το "σχέδιο" άλλωστε: Οι κεφαλαιοκράτες δεν επενδύουν στη Δύση μέχρι να δεχτούν οι εργάτες να "κινεζοποιηθούν", λόγω ακριβώς της απελπισίας του εργάτη όταν μένει άνεργος και άρα χωρίς πόρους:
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΑ ΕΛ.ΤΑ.
| | Κάποτε ακούγαμε για την γενιά των 700 ευρώ μετά για τη γενιά των 592,πλέον μιλάμε για την γενιά των 500 ευρώ χωρίς ένσημα και χωρίς αύριο. Η πρακτική άσκηση ,είναι ένα μεγάλο ψέμα που δημιούργησαν στις σχολές ως μέσο για να δει ο φοιτητής την πρακτική εφαρμογή των θεωρητικών γνώσεων ,ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί μια μόνιμη στρατιά φτηνών εργαζόμενων για τον εργοδότη χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα και χωρίς καμία κάλυψη μέσα στο εργασιακό του περιβάλλον. Οι πρακτικάριοι δεν αναγνωρίζονται από τη νομοθεσία σαν εργαζόμενοι , στοιχίζουν φτηνά στην εργοδοσία, μιας και πληρώνονται λιγότερα από την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας και δεν τους κολλάνε ένσημα. Λόγο της άγνοιας των εργασιακών σχέσεων της δουλειάς τους , δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους καταλήγοντας να τους εκμεταλλεύονται .Ακόμη αφού δεν τους αναγνωρίζουν σαν εργαζόμενους παρότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εταιρίας δεν έχουν συνδικαλιστική κάλυψη και δεν μπορούν να οργανώσουν λοιπόν τον αγώνα τους και να αντισταθούν στις όποιες αυθαιρεσίες από την διοίκηση. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑΡΙΩΝ ΕΛ.ΤΑ. | |
Έναν αιώνα πριν, οι εργάτες έδωσαν μάχες, έχυσαν αίμα, και κέρδισαν κάτι που σήμερα μας το έχουν πάρει πίσω και δε σταματάνε καν εκεί, αλλά συνεχίζουν την "κινεζοποίηση" μέχρι όσο περισσότερο τους αφήσουμε. Πώς αλλιώς θα γίνουμε άλλωστε "ανταγωνιστικοί", ώστε να μπορεί και ο "κακομοίρης" ο κεφαλαιοκράτης να επενδύσει και να βγάλει τα ωραία κέρδη που επιθυμεί;
Σε εξάμηνη βάση τα ελαστικά ωράρια
| | Διευρύνεται, από 4 μήνες σε 6 μήνες, το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα μπορεί μια επιχείρηση να αυξομειώνει τα ωράρια εργασίας απασχολώντας, νόμιμα και χωρίς πρόσθετη (υπερωριακή) αμοιβή, τους εργαζομένους με δεκάωρο ημερησίως έως και 3 μήνες και με αντίστοιχα μειωμένο ωράριο τους υπόλοιπους 3 μήνες. | |
Ούτε καν αυτό!
Στην πραγματικότητα, η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι τόσο μεγάλη, που οι εργάτες παράγουν ολοένα και περισσότερο πλούτο, και θα μπορούσαν να δουλεύουν λιγότερες ώρες (ώστε να έχουν όλοι δουλειά). Έλα όμως που οι κεφαλαιοκράτες έχουν άλλα στο μυαλό τους. Και αν δε σταματηθούν, αν δεν εξοντωθούν ως ξένο και παρασιτικό σώμα από την κοινωνία, θα μας ρημάξουν σε βαθμό παροξυσμού (κάτι που ήδη φαίνεται πλέον ξεκάθαρα)
Στα ύψη η «ευέλικτη» απασχόληση
| | Τους 447.920 έφτασαν οι εργαζόμενοι που απασχολούνται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, σημειώνοντας αύξηση 17,86%. Πάνω από 25.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το παραδοσιακό «οκτάωρο» | |
Θα πέσουν κεφάλια: Και μάλιστα θα πέσουν ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ κεφάλαια, θα πεθάνουν άνθρωποι από την πείνα και τη φτώχεια. Εκτός και αν οι εργαζόμενοι το πάρουν απόφαση ότι θα πρέπει να πέσουν τα κεφάλαια αυτών που τους ρημάζουν, οπότε σίγουρα θα υπάρξουν απώλειες και στις δυο πλευρές, αλλά τουλάχιστον δε θα μας εξευτελίζουν καθημερινά, θα υπάρξει ξανά ελπίδα και όραμα για μια άλλη κοινωνία. Τώρα, απλά ο εργάτης δέχεται κάθε μέρα που περνά και νέες σφαλιάρες από τον εργοδότη του (αν έχει) ή το ταμείο ανεργίας, από τους τραπεζίτες, την κυβέρνηση, κτλ. Ε, θα ήταν λοιπόν ξεφτίλα να κάθεται και να τα δέχεται όλα αυτά κοιτάζοντας σα χάνος, αντί τουλάχιστον να οργανωθεί και να παλέψει, είτε τελικά νικήσει είτε χάσει.
Οι «ντελιβεράδες» πλέον... μεγάλωσαν
Στον κλάδο των ταχυμεταφορών προστέθηκαν πενηντάρηδες και εξηντάρηδες που, ελέω οικονομικής κρίσης, έμειναν άνεργοι
| | Τα delivery boys, οι ταχυμεταφορείς που είναι γνωστότεροι ως «ντελιβεράδες», ελέω οικονομικής κρίσης... μεγάλωσαν. Τα προηγούμενα χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα αυτών που κατέκλυζαν τους δρόμους με τα «παπάκια» μεταφέροντας φαγητό, πακέτα, έγγραφα, χρήματα και οτιδήποτε άλλο, κατόπιν παραγγελίας, ήταν ηλικίας 20-30 ετών. Σήμερα, στην οικογένεια των «ντελιβεράδων» προστέθηκαν πολλά μέλη ηλικίας πενήντα και εξήντα χρόνων, κάποιοι ασπρομάλληδες, που έμειναν άνεργοι. Ο έως πρόσφατα αναπτυσσόμενος κλάδος των ταχυμεταφορών (με δίκυκλο ή Ι. Χ.) αριθμεί σήμερα σε όλη τη χώρα περί τους 22.000 εργαζομένους, από τους οποίους το 20% εκτιμάται ότι ανήκει στην ηλικιακή ομάδα 40 - 60 ετών, άνθρωποι που βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας, απολύθηκαν ή έβαλαν λουκέτο» στα μαγαζιά τους και «μετρούν» ακόμα πολλά χρόνια έως ότου βγουν στη σύνταξη. Τι πιο ενδεικτικό; «Τους τελευταίους μήνες, έρχονται άνθρωποι με ακριβά αυτοκίνητα που ζητούν να δουλέψουν με το “κομμάτι” – να μεταφέρουν, δηλαδή, ένα πακέτο για 2 ευρώ κι ένα φάκελο για 0,70 έως 0,90 ευρώ», λέει στην «Κ» ο 58χρονος Γιάννης Κοκκοράκης, μέλος του ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείο Εργαζομένων Ταχυδρομικών Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων Αττικής). «Φαινόμενα όπως η ανασφάλιστη εργασία, οι απολύσεις, οι ψευδοπτωχεύσεις εταιρειών ή τα ψευδοfranchise, που δίνουν δυνατότητα σε εργοδότες να αποποιηθούν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους, πληθαίνουν με πρόσχημα την οικονομική κρίση», συμπληρώνει στην «Κ» ο κ. Αποστόλης Καψάλης, ερευνητής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ. Δεκαεπτά χρόνια πάνω στο «παπάκι» ο 59χρονος κ. Ανδρέας –λίγο πριν από την πολυπόθητη πρόωρη σύνταξη– μετράει δέκα χρόνια ανασφάλιστος και τρία τροχαία ατυχήματα (που «κάλυψε» μόνος του). «Τα πρώτα δέκα χρόνια δούλευα με το “κομμάτι”, χωρίς ασφάλεια και χαρτιά. Κατόπιν, άρχισαν να μου βάζουν ένσημα για 5ωρο – ενώ δούλευα 12ωρο». Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια θεωρείται επισήμως υπάλληλος με 700 ευρώ, τα οποία εσχάτως έφθασαν τα 800. Βέβαια, τα φιλοδωρήματα ήταν παλιά ένα «δέλεαρ» για το τρέξιμο στη βροχή, το βάρος, την πίεση. «Εβγαζα 5 ευρώ σε κάθε 15 παραδόσεις – αγόραζα μ’ αυτά τον καφέ και τα τσιγάρα μου, τώρα πρέπει να κάνω 100 παραδόσεις για να βγάλω συνολικά ένα ικανοποιητικό πουρμπουάρ». Ενα πρόβλημα στη μέση έστειλε τον κ. Λευτέρη, πατέρα δύο παιδιών, 51 ετών σήμερα, ο οποίος εργαζόταν στην οικοδομή, σε μια εταιρεία ταχυμεταφορών. «Ηταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να βρω», λέει στην «Κ». «Hμουν, μάλιστα, τυχερός μέσα στην ατυχία μου, αφού εξαρχής προσλήφθηκα ως υπάλληλος». Ο μισθός του ήταν 550 ευρώ. «Τα βαριά πακέτα με έστειλαν τελικά στο χειρουργείο, κανονικά θα έπρεπε να αλλάξω δουλειά, αλλά αυτή τη στιγμή φαντάζει πολυτέλεια». Το χειρότερο, πάντως, στην περίπτωση του ίδιου δεν είναι μόνο η κατάσταση της υγείας του, αλλά οι συνθήκες εργασίας, που μέρα με τη μέρα γίνονται πιο ασφυκτικές. «Εχουν να μας πληρώσουν τρεις μήνες», λέει με απογοήτευση «δεν έχουμε λεφτά, μας λένε, αλλά πακέτα πάντα έχουν να μας δώσουν...». | |
Δικαστικός πόλεμος για τα «stage»
| | Την αντίδραση της Ολομέλειας των δικηγορικών συλλόγων προκάλεσαν οι απόψεις ότι τα δικαστήρια δεν πρέπει να δικαιώνουν συμβασιούχους, ενώ παράλληλα ζητούν την πειθαρχική δίωξη 17 μελών του ΝΣΚ | |
Δημοσίευση σχολίου