Debtocracy - το ντοκιμαντέρ και μια σύντομη κριτική

Debtocracy (temp) from ThePressProject on Vimeo.

Αν δεν το έχετε ήδη δει, αυτό είναι το Debtocracy (που ήδη έχει 89.600 views στο vimeo τη στιγμή που γράφτηκε αυτό εδώ το άρθρο), κάτι που είναι ενθαρρυντικό, και δείχνει ότι υπάρχει πλέον ενδιαφέρον του κόσμου και να μάθει, και να στηρίξει τέτοιες προσπάθειες.

Προσωπικά, μόλις το είδα, και θεωρώ ότι άξιζε αρκετά. Ήταν απλό και κατανοητό πιστεύω ακόμα και για τον πλέον "αδαή", κάτι σημαντικό. Προβλήματα στο μοντάζ και κάτι τέτοια τα παραβλέπω, και θεωρώ ότι ήταν καλοφτιαγμένο ακριβώς διότι αυτό που ήθελε να πει, το έλεγε, και το έλεγε και με εύληπτο τρόπο προς το θεατή.

Σε ότι αφορά το περιεχόμενο του, μου φάνηκε θετικό που ξεκινώντας αναφέρθηκε -πάντα με απλό τρόπο- στο πως οι κεφαλαιοκράτες μεταφέρουν την παραγωγή σε χώρες όπως η Κίνα, λόγω του χαμηλού "εργατικού κόστους", που μεγιστοποιεί τα δικά τους κέρδη, εις βάρος των εργατών. Είναι κρίμα που δεν ανέλυσε περισσότερο το θέμα αυτό (αντίθετα προτίμησε να αναλύσει περισσότερο πχ τις λαμογιές των Ολυμπιακών στην Ελλάδα, δίνοντας δηλαδή περισσότερο έμφαση σε φαινόμενα που "απλά" διόγκωσαν το πρόβλημα, όχι στα φαινόμενα που το γεννούν, και μάλιστα το γεννούν σε παγκόσμια κλίμακα).

Επίσης, δεν ανάλυσε ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και το πως-γιατί το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι χρεωκοπημένο (όπως σωστά αναφέρει).

Και για να τελειώνουμε με τα αρνητικά στοιχεία, λάθος θεωρώ την προσέγγιση του, σύμφωνα με την οποία όλα τα μέτρα "μνημονιακού" τύπου λαμβάνονται για χατήρι των πιστωτών, τους χρέους, κτλ. Αυτό είναι η μισή αλήθεια - η άλλη μισή είναι πως τα μέτρα αυτά έχουν ως παράλληλο στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" των εργατών, προκειμένου να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί". Δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες, είναι και οι βιομήχανοι που πιέζουν, αρνούμενοι να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε μέρη όπου οι εργάτες ζητούν τους "ιλιγγιώδεις" μισθούς των 1000 ευρώ, ή ακόμα και των 700 ευρώ.

Πολλά αρνητικά ίσως να έχουν μαζευτεί, αλλά από την άλλη το ντοκιμαντέρ έχει και πολλά θετικά, και γι' αυτό αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς: Αντιλαμβάνεται το ότι το "σκληρό" ευρώ ευνοεί τη Γερμανία (έστω και αν δεν εξηγεί πλήρως το γιατί), ενώ κυρίως αξίζει για την παρουσίαση που κάνει για την περίπτωση της Αργεντινής και του Ισημερινού, και το πως αντιμετώπισαν εκεί το θέμα του χρέους.

Είναι πολύ καλή η παρουσίαση της έννοιας του απεχθούς χρέους, που είναι κρίσιμο να ακουστεί και να κατανοηθεί από το λαό. Επιπλέον, σωστά το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την κίνηση για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που όντως θα αποκαλύψει πολλές "βρωμιές" και θα διαγράψει μεγάλα κομμάτια του χρέους. Και ακόμα πιο σωστά, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει και το ότι το χρέος αυτό δε μπορεί να εξυπηρετηθεί, άρα ακόμα και στην [υποθετική] περίπτωση που κανένα μέρος του δε βγει νομικά "απεχθές", και πάλι θα πρέπει να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών. Αλλιώς, όπως αναφέρει και το ντοκιμαντέρ, ο λαός θα αποδεκατίζεται για χατήρι μιας μικρής ολιγαρχίας, με ανθρώπους να ψοφάνε (άλλοι μεταφορικά και άλλοι κυριολεκτικά) της πείνας.


Τέλος όπως βέβαια είχαμε κάνει και στην παρουσίαση του "Inside Job", ενός ντοκιμαντέρ που εστιάζει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, προτείνουμε και αυτό το βίντεο, με μια συνέντευξη ενός μεγαλοβιομήχανου σε τηλεοπτική εκπομπή, όπου ήδη από το 1994, όταν με τη συνθήκη GATT ενσωματωνόταν η Κίνα στην παγκόσμια αγορά ανέλυε το πως και το γιατί αυτή η κίνηση θα οδηγούσε τη Δύση σε κατάρρευση.