"Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω..."

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
Στα όρια του μοναχά να γύρω φέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
Και όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Και όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
Μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
Είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω

Μα εγώ με ένα άγριο περήφανο χορό
Σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω [...]

Γ. Αγγελάκας - Σιγά μην κλάψω

Ωραία αυτά που λέει ο Αγγελάκας, αλλά...ποιος τον ακούει;

Μετά από τουλάχιστον μισό αιώνα "χειμερίας νάρκης", το παγκόσμιο εργατικό κίνημα αισθάνεται όντως ότι "αυτό το σκηνικό είναι μικρή πολύ μικρή για να τ' αλλάξει", και δε μοιάζει έτοιμη για "άγριους και περήφανους χορούς", ούτε για "πετάγματα αετών πάνω από τις λύπες" και όλα τα συναφή.

Τελευταίο παράδειγμα η αντίδραση του κόσμου απέναντι στην είδηση ότι ο Στρος Καν συνελήφθη για σεξουαλική επίθεση. Αν παρατηρήσετε, θα δείτε ότι γεμίσαμε ανέκδοτα και θεωρίες συνομωσίας.

Βέβαια, ωραία είναι τα ανέκδοτα (μερικά εκ των οποίων μάλιστα είναι πράγματι πολύ πετυχημένα). Και επίσης κανείς δε μπορεί να αποκλείσει ότι κάποιοι εκ των αντίζηλων του, είτε στη Γαλλία, είτε διεθνώς, την είχαν "στημένη" στο Στρος Καν (που έχει ιστορία σεξουαλικών παρενοχλήσεων, όπως πολλοί άνδρες με εξουσία και πλούτο).

Ωστόσο, πίσω από το γέλιο των ανεκδότων, κρύβεται και κάτι ακόμα: Κρύβεται και η (ηττοπαθέστατη) αίσθηση ότι τελικά το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ντόπια κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και ξέρω και εγώ ποιοι άλλοι είναι πιο ισχυροί, και θα μας κερδίσουν.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχαμε στο σχολείο έναν συμμαθητή που ήταν οπαδός του Άρη (ήταν ο μοναδικός που υποστήριζε τη συγκεκριμένη ομάδα σε όλο το σχολείο). Αυτός λοιπόν όταν έχανε πχ ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναικός από πχ το Λεβαδειακό, μετά κορόιδευε τους γάβρους ή τους βάζελους αντίστοιχα. Κατά βάθος όμως ήξερε και αυτός, όπως και οι γάβροι και οι βάζελοι, ότι στο τέλος του πρωταθλήματος, νικητής θα ήταν ή ο Ολυμπιακός, ή ο Παναθηναικός, άντε να ήταν η ΑΕΚ. Όσο για τον Άρη, το πολύ-πολύ να έβγαινε στο ΟΥΕΦΑ.

Κάπως έτσι είναι και η αντιμετώπιση του κόσμου για το θέμα του Στρος Καν. Ήταν σίγουρα μια "ντροπιαστική ήττα" για αυτόν που στα μάτια του λαού είναι ένας "ανίκητος αντίπαλος", και ο λαός κοροϊδεύει, αλλά κοροϊδεύει κακομοιρίστικα, μιας και βαθιά μέσα του ΔΕΝ πιστεύει ότι μπορεί να τον ανατρέψει.

Αυτή εξάλλου η αίσθηση ότι "είμαστε αδύναμοι" αποτελεί και την "πρώτη ύλη" για τις αμέτρητες θεωρίες συνομωσίας: Όλες αυτές οι θεωρίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, θεωρούν ότι ο λαός είναι αδύναμος, άβουλος και ελέγχεται πλήρως από παντοδύναμα όντα, που δεν κάνουν λάθη, και ότι γίνεται, γίνεται προκαθορισμένα και υπό τον έλεγχο τους.

Αχ και να συνειδητοποιούσε ο λαός τη δύναμη του - στην πραγματικότητα, είναι ο μόνος που ιστορικά έχει τη δύναμη να ανατρέπει τους "παντοδύναμους" άρχοντες του. Αλλά αυτό βέβαια δε γίνεται ούτε με "αχ", ούτε με "βαχ", γίνεται από εκείνους που είναι έτοιμοι να αναλάβουν την εξουσία. Και αυτό δεν υπάρχει σήμερα, με την αριστερά απλά να καταγγέλλει αυτούς που έχουν την εξουσία, αλλά όχι να συμπεριφέρεται σαν μια πηγή εξουσίας η ίδια, χωρίς να εκπαιδεύει τον κόσμο να εξουσιάζει, και όχι απλά να βρίζει και να γκρινιάζει, αλλά τελικά να "σκύβει το κεφάλι" στον αφεντικό του στη δουλειά, στην πρωθυπουργό, στην τρόικα και σε όλους τους υπόλοιπους. Στο Κραχ του 1929, το εργατικό κίνημα ήταν σε σχετικά καλύτερη φάση, και υπήρχαν πχ εκατομμύρια εργάτες στις ΗΠΑ, που ήταν οργανωμένοι σε σωματεία, και έδιναν μάχες σώμα με σώμα με αστυνομικούς, κτλ, προκειμένου να αποτρέψουν εξώσεις, απολύσεις, κτλ.

Αυτό σήμερα απλά δεν υπάρχει καν ως ενδεχόμενο στα μυαλά των εργατών. Πολλοί άλλωστε "καταδικάζουν κάθε μορφής βία απ' όπου και αν προέρχεται". Βέβαια, μας εξωθούν σε τεράστια φτώχεια, και άρα αρκετοί εργάτες θα προβούν νομοτελειακά σε αντίστοιχες κινήσεις, ωστόσο δεν υπάρχει οργάνωση και μαζικότητα, άρα οι κινήσεις αυτές θα είναι σποραδικές και μάλλον θα έχουν το χαρακτήρα "κινήσεων απελπισίας", χωρίς ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα.

Η άρχουσα τάξη ζητά "αύξηση ανταγωνιστικότητας" έχοντας ως υπόδειγμα...την Κίνα, και παράλληλα χρειάζεται τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων για να διασώσει τις χρεωκοπημένες τράπεζες (πχ το marketwatch υπολογίζει τα λεγόμενα "τοξικά" των τραπεζών στο ύψος των...700 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Αν δωθούν αυτά τα λεφτά στις τράπεζες, τι θα μείνει για τους υπόλοιπους; Πρακτικά τίποτα -> Αποδεκατισμός μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, ειδικά των κατώτερων τάξεων, και "κινεζοποίηση" των υπόλοιπων "επιζήσαντων", για το χατήρι μιας μικρής ολιγαρχίας. Ακόμα και ένας στοιχειωδώς προοδευτικός άνθρωπος μπορεί θεωρώ να κατανοήσει ότι υπάρχει σοβαρός λόγος για να παλέψει ο λαός, με νομικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά μέσα, και τελικά με βία, το μοναδικό πράγμα που καταλαβαίνουν τόσο καλά αυτοί που σήμερα κυβερνούν. Άλλωστε, είναι χρεωκοπημένοι, και άρα δε θα σταματήσουν να ρημάζουν παρά μόνο αν σταματηθούν από μια άλλη δύναμη. Και η μόνη δύναμη που υπάρχει είμαστε εμείς.

Υπάρχει ένα καταπληκτικό παιχνίδι για όποιον θέλει να μελετήσει την κοινωνική βία: Λέγεται μουσικές καρέκλες, και όλοι το ξέρετε, αν και λόγω της πολιτικής αφέλειας που κυριαρχεί σήμερα, οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται την κοινωνική βία που αυτό το παιχνίδι κρύβει μέσα του. Ας δούμε την περιγραφή του παιχνιδιού, από την...χριστιανική ιστοσελίδα katixisi.gr:

Παίρνουμε τόσες καρέκλες, ώστε να είναι λιγότερες κατά μία από τον αριθμό των παιχτών. Τις τοποθετούμε σε ευθεία γραμμή, έτσι ώστε οι πλάτες τους να είναι η μία από την μία μεριά και η άλλη από την άλλη , εναλλάξ. Τα παιδιά στέκονται όρθια γύρω από τις καρέκλες, το ένα πίσω από το άλλο. Ο ομαδάρχης αναλαμβάνει να δίνει το ρυθμό είτε τραγουδώντας ο ίδιος και χειροκροτώντας είτε παίζοντας κάποιο μουσικό όργανο είτε αναβοσβήνοντας το κασετόφωνο.

Μόλις οι παίχτες ακούσουν τη μουσική, αρχίζουν να τρέχουν κυκλικά, γύρω από τις καρέκλες, και όταν ο ομαδάρχης σταματήσει απότομα τη μουσική, κάθονται στην πιο κοντινή τους καρέκλα. Δεν πρέπει να καθίσουν δύο παίχτες στην ίδια καρέκλα. Όποιος μείνει όρθιος, βγαίνει από το παιχνίδι. Κατόπιν, αφαιρούμε μία καρέκλα και η μουσική ξαναρχίζει, Αμέσως τα παιδιά σηκώνονται και γυρίζουν πάλι γύρω από τις καρέκλες. Όταν μείνει μόνο μία καρέκλα για δύο παίχτες, κερδίζει εκείνος που καταφέρνει να καθίσει στη μοναδική καρέκλα που υπάρχει!

Με λίγα λόγια, οι "μουσικές καρέκλες" είναι ένα βίαιο παιχνίδι, όπου σε κάθε γύρο αποδεκατίζεται από ένας παίχτης (μιας και σε κάθε γύρο οι καρέκλες είναι κατά μία λιγότερες από τους παίχτες).

Η βασική αυτή αρχή ισχύει και στον καπιταλισμό - ο αποδεκατισμός των "παιχτών" είναι συνεχής. Είναι δηλαδή ένα παιχνίδι όπου εκ φύσεως ΔΕΝ γίνεται να ζήσουν όλοι αρμονικά. Αντίθετα, το παιχνίδι ωθεί τους παίχτες να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το ποιος θα πρωτοπάρει μια καρέκλα. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, αυτή η αλήθεια γίνεται ακόμα πιο έντονη - θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτοί που ελέγχουν τις καρέκλες αφαιρούν μερικές, με αποτέλεσμα να αποδεκατίζονται ακόμα περισσότεροι παίχτες ανά γύρο.

Γι' αυτό και τότε το γνωστό "διαίρει και βασίλευε" οργιάζει: Την ίδια ώρα που οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού έχουν πάρει για λογαριασμό τους όλες τις καρέκλες, οι "απλοί" παίχτες σφάζονται μεταξύ τους για τις ελάχιστες που έχουν απομείνει, διότι αντιλαμβάνονται ότι δε φτάνουν για όλους. Εξ ου και η άνοδος της ακροδεξιάς. Μπορεί από παγκόσμια οικονομία, τέχνες και φιλοσοφία να μη ξέρουν και πολλά, αλλά δίνουν μια πολιτική απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα του κόσμου: Από τη στιγμή που οι καρέκλες δε φτάνουν για όλους, και κάποιοι θα αποδεκατιστούν, μια λύση είναι να εξοντωθούν οι πιο αδύναμοι παίχτες, ώστε οι εναπομείναντες παίχτες να βρίσκουν σχετικά πιο εύκολα μια καρέκλα για να κάτσουν.

Η αριστερά απέναντι σε αυτό τι κάνει; Εν ολίγοις...απλά καταγγέλλει. Για παράδειγμα, εδώ μια -πολύ εύστοχη- γελοιογραφία για το θέμα:

Αυτή η ανάλυση είναι σωστή, και ορθά την κάνει η αριστερά. Ωστόσο, αν όντως θέλει να αποτελέσει μια πολιτική δύναμη, που θα "αλλάξει τα πράγματα", τότε θα πρέπει και αυτή να απαντήσει το ερώτημα που κατά βάθος απασχολεί το λαό:

Τι θα γίνει με τις λίγες καρέκλες που δε μας φτάνουν όλους;

Η αριστερά αυτή τη στιγμή λέει στον κόσμο να μην γίνει κανίβαλος, αλλά ΔΕΝ του λέει τι να κάνει για να φάει. Ωστόσο, μπροστά στον κίνδυνο να μείνει νηστικός, πολύς κόσμος θα προτιμήσει τον κανιβαλισμό.

Γι' αυτό λοιπόν, ΑΝ η αριστερά θέλει -και μπορεί- να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα πρέπει καταρχήν να ξεμπλέξει από τους φαρισαίους και τους υποκριτές της "ροζ" αριστεράς, που αρνούνται τη βία, και να δηλώσει ευθέως και ξεκάθαρα ότι ο μόνος τρόπος για να βρεθούν "καρέκλες" για όλους είναι να αποδεκατιστούν αυτοί που τώρα έχουν μαζέψει όλες τις καρέκλες για λογαριασμό τους. Αν γίνει αυτό, τότε θα σταματήσουμε και τη διαρκή κοινωνική βία των "μουσικών καρεκλών", που μας βάζουν να τρέχουμε όλοι γύρω γύρω και να καρδιοχτυπούμε για το αν θα καταφέρουμε να βρούμε μια καρέκλα για να καθήσουμε εναντίον των υπόλοιπων "αντιπάλων" μας.

Για να γίνει αυτό, πρέπει ο εργάτης να επιστρέψει στα συνδικάτα, να ξεριζώσει τα πάσης φύσεως λαμόγια που τώρα λυμαίνονται σε τεράστιο βαθμό τα όποια σωματεία έχουν απομείνει, να είναι έτοιμος να βγει στο δρόμο και να ματώσει, να οργανωθεί και να προχωρήσει και πολιτικά με τις όποιες δυνάμεις υπάρχουν ή θα προκύψουν και έχουν σκοπό να προχωρήσουν σε στάση πληρωμών και διάλυση του ευρώ, προκειμένου να τελειώνουμε με τα ντόπια και αλλοδαπά "golden boys".

Από τη στιγμή που πλέον ξεκάθαρα μα έχουν φέρει σε μια κατάσταση "ή αυτοί ή εμείς", εγώ λέω να είμαστε εμείς αυτοί που θα επικρατήσουμε, και αυτοί εκείνοι που θα αποδεκατιστούν. Αν δε συμβεί αυτό, τότε θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που θέλουν, δηλαδή να μας ρημάζουν. Είναι αυτό άραγε "πολιτισμός"; Φαίνεται πως ο "πολιτισμός" τους ενοχλείται μόνο όταν είναι να αποδεκατιστούν οι ίδιοι, αντίθετα όταν αποδεκατιζόμαστε εμείς, τότε δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα (κάθε άλλο).

Όσο για τους αλλοδαπούς (αλλά -πλέον- και αρκετούς ντόπιους) που λόγω εξαθλίωσης έχουν στραφεί στη ζητιανιά, το μικροέγκλημα, κτλ, εδώ η αριστερά θα πρέπει να επιστρέψει στην ταξική ανάλυση των πραγμάτων, όχι στην ανθρωπιστική:

Υπάρχει το προλεταριάτο, η εργατική τάξη, και υπάρχει και το λούμπεν προλεταριάτο, εξαθλιωμένοι δηλαδή προλετάριοι που ο καπιταλισμός τους έχει ρίξει σε μια κατάσταση χειρότερη από αυτή του εργάτη, με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να μη μπορούν να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη.

Άλλωστε, ο εργάτης βγάζει το ψωμί του μέσα από την εργασία του, και πέφτει καθημερινά θύμα εκμετάλλευσης από τον εργοδότη του (γι' αυτό και έχει κίνητρο να τον πολεμήσει και να τον ανατρέψει, και γι' αυτό, έστω και από καθαρό "ταξικό ένστικτο", έχει την τάση να ανταποκρίνεται σε μια σοβαρή πρόταση για ανατροπή).

Αντίθετα, ο λούμπεν προλετάριος βγάζει το ψωμί του μέσα από τη "φιλανθρωπία" (στην περίπτωση των ζητιάνων), από το μικροέγκλημα, κτλ. Δεν εργάζεται δηλαδή. Δείτε και εδώ για μερικές σημειώσεις για το λούμπεν προλεταριάτο.

Ως εκ τούτου, υπάρχει άμεση αναγκαιότητα για την ανατροπή της άρχουσας τάξης, είτε στην "κλασσική" της μορφή, είτε στην πιο "κανιβαλιστική" της μορφή, το ακροδεξιό απαραίτητο συμπλήρωμα της για μια ώρα ανάγκης. Υπάρχει όμως και άμεση ανάγκη να δούμε ποιοι είναι οι -εν δυνάμει έστω- σύμμαχοι του προλεταριάτου στον αγώνα του αυτό: Αν βέβαια διάφοροι λούμπεν (ντόπιοι ή αλλοδαποί) ταχθούν με το μέρος των εργατών (ντόπιων ή αλλοδαπών), θαυμάσια και θα πρέπει να τους δεχτούμε. Αλλά η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι πολλοί εξ αυτών ΔΕ θα το κάνουν αυτό (παρά το ότι οι αλλοδαποί ειδικά αξιοποιούνται από την άρχουσα τάξη ως οι "νέοι Εβραίοι", στους οποίους φορτώνουν τα πάντα, για να γλιτώσουν οι ίδιοι), και άρα είναι λάθος να βασιζόμαστε σε μια τέτοια συμμαχία.