Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις.... χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ... χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ... Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά... Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008... Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων...με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο...με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση.

Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες... Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολίτικος». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν σε πανώ και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα.

Και καλά ο μνημονιακός εσμός... Είναι λογικό να αποστρέφεται όλο αυτά... Αλλά η αριστερά; Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων, αντί να κρίνει γεροντικά;

Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Και έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης και διαχείρισης που θα λύσει τα προβλήματα; Αριστερή κυβέρνηση ονειρεύονται ορισμένοι..., της λαϊκής οικονομίας άλλοι... Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;

Από ποιο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα; Που δεν τολμάει, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ούτε καν να εγγράψει τους απασχολούμενους με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών; Ούτε να δεχτεί τους μετανάστες διαμορφώνοντας μια κοινή διαπραγματευτική δράση με τους ντόπιους; Και την ίδια στιγμή ο κόσμος αυτός, βλέπει σύμπασα την αριστερά να θεωρεί κριτήριο της σοβαρότητας της και της ενωτικής διάθεσης το πως θα συμπέσει χρονικά και χωρικά με τις ντουφεκιές και τα πανηγύρια των καρεκλοκένταυρων.

Από την άλλη, οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας... Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων... Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης αλλά και το κρυφό βουβό συσσωρευμένο μίσος....

Η αριστερά έχει δύο δρόμους:
Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να αλλάξει... Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς

Ο άλλος είναι να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά... Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα... Να ενώσει όχι τα κομμάτια της, αλλά πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της... Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκείμενου των κάτω... Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση... Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στα μακελειά και τους πολέμους. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά...
Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι;

Όχι απαραίτητα!
Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Και υποχρέωση θα μπορούσε να πει κανείς. Με αυτή την έννοια η υπάρχουσα αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με μια σαφή στόχευση ανατροπής χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή για να το πω αλλιώς, να βασανίζεται για το πως θα βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε τότε είναι βαθιά νυχτωμένος!