Home » , » Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

Από giorgis , Πέμπτη 26 Μαΐου 2011 | 2:18 μ.μ.

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις.... χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ... χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ... Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά... Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008... Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων...με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο...με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση.

Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες... Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολίτικος». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν σε πανώ και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα.

Και καλά ο μνημονιακός εσμός... Είναι λογικό να αποστρέφεται όλο αυτά... Αλλά η αριστερά; Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων, αντί να κρίνει γεροντικά;

Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Και έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης και διαχείρισης που θα λύσει τα προβλήματα; Αριστερή κυβέρνηση ονειρεύονται ορισμένοι..., της λαϊκής οικονομίας άλλοι... Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;

Από ποιο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα; Που δεν τολμάει, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ούτε καν να εγγράψει τους απασχολούμενους με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών; Ούτε να δεχτεί τους μετανάστες διαμορφώνοντας μια κοινή διαπραγματευτική δράση με τους ντόπιους; Και την ίδια στιγμή ο κόσμος αυτός, βλέπει σύμπασα την αριστερά να θεωρεί κριτήριο της σοβαρότητας της και της ενωτικής διάθεσης το πως θα συμπέσει χρονικά και χωρικά με τις ντουφεκιές και τα πανηγύρια των καρεκλοκένταυρων.

Από την άλλη, οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας... Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων... Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης αλλά και το κρυφό βουβό συσσωρευμένο μίσος....

Η αριστερά έχει δύο δρόμους:
Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να αλλάξει... Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς

Ο άλλος είναι να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά... Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα... Να ενώσει όχι τα κομμάτια της, αλλά πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της... Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκείμενου των κάτω... Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση... Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στα μακελειά και τους πολέμους. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά...
Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι;

Όχι απαραίτητα!
Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Και υποχρέωση θα μπορούσε να πει κανείς. Με αυτή την έννοια η υπάρχουσα αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με μια σαφή στόχευση ανατροπής χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή για να το πω αλλιώς, να βασανίζεται για το πως θα βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε τότε είναι βαθιά νυχτωμένος!
Μοιράσου το :

+ σχόλια + 9 σχόλια

Ανώνυμος
26 Μαΐου 2011 στις 4:01 μ.μ.

..λίγο κοινότυπα κατήντησαν πια αυτά τα σχόλια.. και θα πρεπε να αρχίσουμε πλεον να κρίνουμε και την στάση τέτοιου τύπου bloggers.. η ισοπέδωση των πάντων (πχ ΠΑΜΕ καιΓΣΕΕ όπως κομψα υποννοείτε), η επιλεκτική προβολή αγώνων ώστε να αναδείξουμε την φράξια που μας αρέσει, και η εμμονή στην λαθολογία δεν έχει συντελέσει στην αποπολιτικοποίηση των εργαζομένων(η εμμονή με τοπ 89 καταντάει ψυχοπαθολογική..)? Η πρόταση για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων στα ίσα με την ευρωλαγνεία? Εν τέλει μήπως η "επαναστατική" γκρίνια" και η αφ υψηλού κριτική των όποιων αγώνων των ανθρώπων που οργανώνονται στις σημερινές συνθήκες αποτελούν την άλλη όψη του ατομισμού και της εγωκεντρικότητας?

Ανώνυμος
26 Μαΐου 2011 στις 4:24 μ.μ.

Συμφωνώ απόλυτα!!!!!

RedPersonality
26 Μαΐου 2011 στις 4:48 μ.μ.

"Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό."

Καλά είσαι γελοίος.Εννοούσε οτι δν θα επικρατήσει η τυφλή βία και ότι φυσικά στόχος μας δν θα είναι οι βιτρίνες μαγαζιών αλλά κατάληψη της εξουσίας απο την εργατική τάξη.
Η παρερμηνεία αυτών που είπε η Αλέκα φανερώνει απλώς την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων που έχετε κατα του ΚΚΕ αλλα και η επιμονή σας λόγω της εμπάθειας σας να πείτε κτ αρνητικό για το ΚΚΕ.

Ανώνυμος
26 Μαΐου 2011 στις 5:15 μ.μ.

Σιγα ρε Παπαρηγα μην εισαι και ο Μπορντίγκα. η πιο δεξια πολιτικη ντυμενη με τον πιο πρωτογονο αριστερισμο ειναι αυτο που κανει το ΚΚΕ. ε ρε Λενιν που σας χρειαζεται! ε ρε μεγαλε σοφε Γκραμσυ!!!

Ανώνυμος
26 Μαΐου 2011 στις 5:38 μ.μ.

Εδώ η Ελλαδα χάνεται και εσείς ασχολείστε με το τι πρέπει να κάνει η αριστερά. Γιατί σε αυτή τη χώρα όλοι ασχολούνται μόνο με το μαγαζί τους, όταν όλα τα μαγαζιά γύρω έχουν πάρει φωτιά; Μήπως γιατί περιμένουν απλά τους πελάτες των άλλων;

Ανώνυμος
26 Μαΐου 2011 στις 5:41 μ.μ.

Κάποιες φορές έστειλα σχόλιο στην ιστοσελίδα "Βαθύ κόκκινο" αλλά ποτέ δεν την είδα αναρτημένη. Ας είναι...
Θέλω όμως φίλε να σου πω μια φράση που θεωρητικά η όποια Αριστερά, τη λέει σαν απόσπασμα ευαγγελίου : Ο λαός έχει πάντα δίκιο. Έ! λοιπόν αν το δέχεσαι αυτό να μην ξεχνάς ποτέ ότι αυτός ο λαός μίλησε το Μάι 2010 στο σύνταγμα και βροντοφώναξε : Να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή.
Το νόημα αυτονόητο : ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ΚΚΕ ΛΑΟΣ ΜΑΟΣ ΧΑΟΣ (το σύνολο υφιτάμενο πολιτικό σκηνικό) να πάει στα τσακίδια. Μπορεί να μην αρέσει, να ακούγεται απολίτικο και όπως αλλοιώς θέλεις πέστο. Όμως η ουσία είναι απλή και ίδια : H υπάρχουσα κοινοβουλευτική (ίσως και κάποιοι εκτός) αριστερά, μπορεί να συνεχίζει τις κουβέντες της, τις αναλύσεις της, την ενόρασή της κλπ. Όμως να μην ξεχνά ποτέ ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα δωμάτια (εφημερίδες, tv, κλπ) που συζητούν όλοι αυτοί και δεν ενδιαφέρουν τον απολιτίκ λαουτζίκο που πάει στο σύνταγμα και. επι της ουσίας, φωνάζει : "τώρα μπορείτε να πα να γαμηθείτε".

26 Μαΐου 2011 στις 6:44 μ.μ.

Συνυπογράφω θετικά το κείμενο και την προσέγγιση με τις όποιες επί μέρους διαφορεοποιήσεις.

βουρνούκιος
26 Μαΐου 2011 στις 7:58 μ.μ.

Με την βασική λογική του Παναγιώτη Μαυροειδή συμφωνώ. Διαφωνώ σε επιμέρους εκφράσεις, όπως αυτή για τις απεργιακές συγκεντρώσεις, γιατί πολύ απλά, δεν έχει καμμία σημασία ο χωροταξικός διαχωρισμός. Είναι ένα παλιό κουσούρι του ΝΑΡ που ευτυχώς εκτιμώ πως το ξεπερνά.

Από κει και πέρα: Θεωρώ πως είναι απολύτως αναγκαίο να ξεκινήσει μια μεγάλη δημόσια συζήτηση στην Αριστερά (χωρίς καπελώματα, παραγκωνισμούς και ηγεμονισμούς) για την δημιουργία ενός ΛΑΪΚΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

Ποιοί κομματικοί σχηματισμοι πρέπει να παρουν την πρωτοβουλία;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, το μέτωπο ΑΑ, κα ικομματια μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που διαχγωρίζονται από την σεχταριστική γραμμή του ΚΚΕ.

Με πιο περιεχόμενο;;

α. Παύση πληρωμών/διαγραφή όλου του χρέους.

β. Ανατροπή του μνημονίου, της κυβέρνησης και της πολιτικής τους.

γ. Ρήξη με την ΕΕ, έξοδος από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ.

δ. Κατάργηση ΦΠΑ για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και χάρισμα των χρεών των νοικοκυριών προς τις τράπεζες.

Με ΤΙ στόχο; Με ΑΥΤΟ το περιεχόμενο, ο στόχος είναι η εργατική εξουσία/δημοκρατία.

Είναι πολύ βαρύ σαν στόχος; Μπορεί! Είναι αναγκαίος; ΝΑΙ!!!

Ανώνυμος
27 Μαΐου 2011 στις 11:12 π.μ.

..χωρις να θέλω να κανιβαλίσω: γιατί να διασπαστεί το ΚΚΕ για να ακολουθήσει τον κατα πολύ στενότερο και μικρότερο (κοινωνικα) ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να μην συζητήσουμε την πρόταση του ΚΚΕ για το αντιμονοπωλιακό μέτωπο και την λαϊκη οικονομία και τους άμεσους στόχους πάλης του πλαισίου του ΠΑΜΕ? νομίζω πλην του μνημονίου που αναφέρεις οι υπόλοιποι στόχοι συμπεριλαμβάνονται σε αυτό. Και φυσικά να εμπλουτιστεί το περιεχόμενο απο τις δυνάμεις που θα συμμαχήσουν.. χωρίς όμως αρχηγισμούς και μικρομεγαλισμούς της κάθε ηγεσίας αλλά αναζητώντας τα αντικειμενικα συμφέροντα των εργαζομένων
Μάνουελ

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger