Καθόλου τυχαία εγραφε πρόσφατα το πρακτορείο Μπλούµπεργκ: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα µπορεί σύντοµα να εξαναγκάσει µια χώρα να βάλει εµπράγµατες υποθήκες για την εξασφάλιση των δανειστών της. Και θα είναι αυτό κάτι που θα συµβεί για πρώτη φορά στη διεθνή πολιτική, από την εποχή των πολεµικών αποζηµιώσεων που επιβλήθηκαν στη Δηµοκρατία της Βαϊµάρης µετά τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο». Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία παρακολουθούν από κοντά αυτές τις εξελίξεις. Επειδή γνωρίζουν καλά πως αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους, όταν πια θα έχει εξαντληθεί και η τελευταία δεκάρα των φορολογουµένων που πληρώνουν τους ξένους δανειστές. Τότε,οι χώρες που θα βγουν ηττηµένες από τον παγκόσµιο οικονοµικό πόλεµο που έχουν εξαπολύσει οι κερδοσκόποι κατά χωρών και λαών θα κληθούν να καταβάλουν «πολεµικές αποζηµιώσεις» που θα θυµίζουν εκείνες τις γερµανικές, αυτή τη φορά εν καιρώ ειρήνης. Θα δούµε άραγε να µπαίνει υποθήκη στον πύργο Μπελέµ στη Λισαβώνα; Στον πύργο του Δουβλίνου; Και αναύριο µεθαύριο έρθει η σειρά της Ισπανίας και της Ιταλίας,στη Σαγράδα Φαµίλια και στο Κολοσσαίο;Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, µε την οποία τερµατίστηκε ο Α’ Παγκόσµιος Πόλεµος και εξαρθρώθηκε η γερµανική οικονοµία από τους νικητές, µοιάζει να επιστρέφει από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να µας υπενθυµίσει µερικά χρήσιµα διδάγµατα. Ηταν µια τιµωρητική συνθήκη, που σήµερα πια είναι γενικώς αποδεκτό πως έφερε τους Ναζί στην εξουσία.Οι αξιώσεις που προβλήθηκαν τότε δεν αφορούσαν µόνο τα περιουσιακά στοιχεία και την παραγωγική ικανότητα της Γερµανίας, αλλά και τις περιουσίες όλων των γερµανών πολιτών. Στο βιβλίο του «Οι οικονοµικές συνέπειες της ειρήνης» τα περιγράφει όλα αυτά ο οικονοµολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, που συµµετείχε ως µέλος της βρετανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγµατεύσεις για τη συνθήκη και είχε αποχωρήσει από αυτές αηδιασµένος. Τι λένε όλα αυτά σήµερα στις υπερχρεωµένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας; Οι κερδοσκόποι που επιδόθηκαν, µε τον δανεισµό, σε µια εκτεταµένη διεθνή λεηλασία των χωρών και των λαών έχουν µέχρι τώρα καταφέρει να πείσουν πολλούς ότι η αποδοχή των αξιώσεών τους είναι κάτι σωστό και ενάρετο...Οµως για πόσο ακόµη θα εξακολουθήσουν να ισχύουν οι µονόπλευρες συµφωνίες που υπογράφονται µαζί τους από τις κυβερνήσεις, αδιαφορώντας για τις τροµακτικές συνέπειες που έχουν αυτές στους λαούς;
Οι συνέπειες των νέων «πολεµικών αποζηµιώσεων» που καταβάλλουν οι λαοί ίσως αργήσουν ακόµη να φανούν,υποστηρίζει η οικονοµική αναλύτρια Ιβ Σµιθ. Οµως µπορεί να αποδειχτούν το ίδιο διαβρωτικές όσο εκείνες που αποσάθρωσαν τα θεµέλια της γερµανικής κοινωνίας του Μεσοπολέµου.
Ρ. Βρανάς - "Νέα"
Δημοσίευση σχολίου