Γιωργάκη, μην το ψάχνεις, συναίνεση δεν υπάρχει

Για το "νέο φρούτο" των τελευταίων ημερών, τη "συναίνεση":

Όσο και να ψάχνουν, δε θα τη βρουν. Ίσως κάποιες πολιτικές δυνάμεις να τους τη δώσουν, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι πως πλέον δεν τους δίνει συναίνεση η κοινωνία. Κάποτε ο Γιωργάκης έλεγε "Πάμε" σε ένα διαφημιστικό σποτ, και η κοινωνία τον ακολουθούσε. Κάποτε έλεγαν ότι "η ανάκαμψη έρχεται", και η κοινωνία τους πίστευε. Όχι πια.

Πλέον, και ειδικά μετά το "σοκ και δέος", όπως οι ίδιοι το ονομάζουν, η κοινωνία δε συναινεί. Ίσως βέβαια να κινηθεί σε συντηρητική κατεύθυνση, ίσως σε προοδευτική, αλλά πάντως "συναίνεση" δε θα βρει η κυβέρνηση στην κοινωνία. Γι' αυτό και ζορίζονται να βάλουν και εκλογές - γιατί ναι μεν το ΠΑΣΟΚ πλέον "δεν τραβάει", αλλά από την άλλη...αν κάνουν εκλογές, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ μπορούν να πείσουν όπως κάποτε. "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα"...

Αντιγράφω πάντως και ένα μικρό ποστ που είχα κάνει στις αρχές του χρόνου, είναι ίσως ακόμα πιο επίκαιρο από όταν πρωτογράφτηκε:

---

Το 2010 ήταν η τελευταία χρονιά "συναίνεσης"

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι -νομίζω- αρκετά από μόνος του, και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση: Άλλωστε, όπου και και να γυρίσει να κοιτάξει κανείς, το βλέπει ότι ο κόσμος δε θέλει την τυραννία πουπάνε να του επιβάλλουν. Αυτή η σαπισμένη κατάσταση δε μπορεί να παραμείνει για πολύ.

Χθες έβλεπα ανθρώπους να λένε "καλή χρονιά" και να συμπληρώνουν μόνοι τους τον εαυτό τους με φράσεις του στιλ "...αν και δε το βλεπω", "τουλάχιστον ας μη χάνουμε την ελπίδα", κτλ, μπροστά πάντα από μια τηλεόραση γεμάτη πλέον με λατινοαμερικάνικα προγράμμα και άλλα τέτοια - φτωχά προγράμματα για φτωχούς ανθρώπους, όπως δηλαδή μας θέλουν.

Λίγος κόσμος έξω, ούτε λεφτά υπάρχουν ούτε διάθεση.

Διάβασα επίσης και τα γκάλοπ, που και μαγειρεμένα δείχνουν σημαντική αλλαγή, με τον κόσμο να δέχεται πλέον και τη βία για να βρει το δίκιο του, κάτι που προφανώς δεν πέρασε απαρατήρητο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Στην πραγματικότητα, η άρχουσα τάξη πλέον "δεν πείθει". Ένα φύσημα και έπεσαν.

Άντε λοιπόν να φησύξουμε ώστε να φύγουν - άλλωστε, κάποιος θα πρέπει να φυσήξει, αλλιώς από μόνοι τους δεν φεύγουν.

Ισοτορικά, έβγαιναν κινήματα όπως οι Γιακωβίνοι, οι Μπολσεβίκοι, κτλ, που συσπείρωναν τον κόσμο εναντίον των εκμεταλλευτών του. Αυτό είναι που λείπει σήμερα - εξ ου και η τάση του κοσμου "να κλείνεται στον εαυτό του", να "θυμώνει εσωτερικά", να μην έχει ελπίδα για το μέλλον, κτλ.

"Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα" λοιπόν για όλους εμάς που ονειρευόμαστε μια "άλλη κοινωνία". O Τσώρτσιλ είχε κάποτε πεί σε μια διάσημη φράση του ότι "ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται - ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται".

Το 2010 φεύγει, και μαζί του παίρνει και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της "συναίνεσης" που κάποτε έδινε ο κόσμος στην άρχουσα τάξη. Από το 2011 και πέρα, τα πράγματα θα είναι πιο "ταραχώδη", καθώς...κανένας δεν έχει τη "συναίνεση" του κόσμου. Τουλάχιστον όχι σε αρκετό βαθμό. Μένει να δουλέψουμε σκληρά και οργανωμένα, ώστε να αρχίσει -επιτέλους- η "αντεπίθεση" μας, μετά από μια μακρά περίοδο διαρκούς υποχώρησης, ώστε να πάρει σιγά-σιγά θάρρος και ο κόσμος για να βγει και να παλέψει.

Είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει από την τελευταία φορά που ο κόσμος έκανε κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον σε 'μεγάλη' κλίμακα - μάλλον τα έχει "ψιλοξεχάσει" αυτά τα πράγματα. Απ' την άλλη πλευρά όμως, αυτά τα πράγματα "δεν ξεχνιούνται"...