"Φτιάξτε το κόμμα σας"

"Κόλαση" τα νέα μέτρα - απλά "η κόλαση του ενός είναι ο παράδεισος του άλλου". Οι κεφαλαιοκράτες έχουν κάθε συμφέρον να προωθούν αυτό που για τον εργάτη είναι "κόλαση", διότι έτσι θα αυξηθεί ο πλουτισμός τους.

Και γι' αυτό πρέπει να καταπολεμηθούν.

Όπως γράφει και ο Τρότσκι, ένας από τους "μεγάλους" του μαρξισμού, που μπροστά του οι σημερινοί ηγέτες της αριστεράς μοιάζουν -και είναι- πολύ "μικροί":

«Έτσι, σε απάντηση στην παθιασμένη θρηνολογία των κύριων δημοκρατών για τη δικτατορία των «60 οικογενειών» στις Ενωμένες Πολιτείες ή των «200 οικογενειών» στη Γαλλία, αντιτάσσουμε τη διεκδίκηση της απαλλοτρίωσης αυτών των 60 ή 200 φεουδαρχών καπιταλιστών Υπερλόρδων.»Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο διεκδικούμε την απαλλοτρίωση των μονοπωλιακών εταιριών της βιομηχανίας πολέμου, των σιδηροδρόμων, των πιο σημαντικών πηγών πρώτων υλών, κλπ.
...
«Μονάχα η απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τραπεζών και η συγκέντρωση ολόκληρου του πιστωτικού συστήματος στα χέρια του κράτους θα προμηθεύσουν το τελευταίο με τα πραγματικά αναγκαία μέσα, δηλαδή με τους υλικούς πόρους -και όχι μονάχα με χαρτιά και γραφειοκρατικά μέσα- για την οικονομική σχεδιοποίηση […] Όμως, ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι ολόκληρη η οικονομία -πρώτα απ' όλα η βαριά βιομηχανία και οι μεταφορές- που θα κατευθύνεται από ένα ενιαίο οικονομικό επιτελείο, θα υπηρετεί τα ζωτικά συμφέροντα των εργατών κι όλων των άλλων εργαζομένων. Οπωσδήποτε, η κρατικοποίηση των τραπεζών δεν θα δόση τα ευνοϊκά αυτά αποτελέσματα παρά αν η ίδια η κρατική εξουσία περάσει ολόκληρη από τα χέρια των εκμεταλλευτών στα χέρια των εργαζομένων».
...
«Επαναλαμβάνω εδώ εκείνο που είπα για το Μεταβατικό Πρόγραμμα στο σύνολό του. Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, δεν είναι η κατάσταση πνευμάτων των μαζών, αλλά η αντικειμενική κατάσταση, και το δικό μας καθήκον είναι να φέρουμε τις καθυστερημένες αυτές μάζες αντιμέτωπες με τα καθήκοντα που καθορίζονται από την αντικειμενική κατάσταση, κι όχι από ψυχολογικούς υπολογισμούς. Η ίδια παρατήρηση επιβάλλεται και από αφορμή το ζήτημα για το Εργατικό Κόμμα. Για να μη συντριβεί η μαχητικότητα της τάξης, για να μην κυριέψει τις μάζες η αποθάρρυνση, το κίνημα πρέπει να ακολουθήσει μια νέα πορεία. Η πορεία αυτή πρέπει να είναι πολιτική. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα που πρέπει να προωθήσουμε πάνω στο ζήτημα του Εργατικού Κόμματος.
»Επικαλούμαστε το μαρξισμό, τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Στην πραγματικότητα τι σημαίνει επιστημονικός σοσιαλισμός;
»Αυτό θέλει ακριβώς να πει πως το κόμμα που τον επικαλείται δεν ξεκινάει, όταν θεμελιώνει την πολιτική του, από υποκειμενικές ευχές, από επιμέρους τάσεις, από την κατάσταση πνευμάτων, αλλά από τα ίδια τα αντικειμενικά γεγονότα, από την υλική κατάσταση των διαφόρων τάξεων, κι από τη σχέση τους, όπως το κάνει κανείς στις διάφορες επιστήμες, στηρίζεται στα γεγονότα. Μονάχα μ' αυτή τη μέθοδο θα μπορέσουμε να καταστρώσουμε διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στην πραγματική κατάσταση. Μονάχα κατόπιν θα προσαρμόσουμε αυτές τις διεκδικήσεις, αυτά τα συνθήματα, στον τρόπο σκέψης των μαζών. Να υπολογίζαμε αυτόν τον τρόπο σκέψης σαν το βασικό γεγονός, αυτό δεν θα ανταποκρινόταν σε μιαν επιστημονική πολιτική, αλλά σε μια συγκυριακή, δημαγωγική ή τυχοδιωκτική πολιτική».
...
«Στην ίδια τη Μιννεάπολη, δεν μπορούμε να προτείνουμε στα συνδικάτα να γίνουν μέλη της οργάνωσής μας, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Αυτό θα ήταν αστείο, ακόμα και στη Μιννεάπολη. Γιατί; Γιατί η παρακμή του καπιταλισμού προχωράει δέκα φορές, εκατό φορές πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύει το Κόμμα μας. Αυτό είναι μια νέα διαστρέβλωση. Η αναγκαιότητα για ένα πολιτικό κόμμα που θα είναι το κόμμα των εργατών, υπάρχει μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά το δικό μας κόμμα είναι πολύ μικρό, έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του. Γι' αυτό πρέπει να πούμε στους εργαζόμενους, στις μάζες: φτιάξτε το κόμμα σας. Δεν μπορούμε όμως να απευθυνθούμε άμεσα στις μάζες, καλώντας τις να γίνουν μέλη του Κόμματός μας.
»Αν μια συγκέντρωση 500 ατόμων εκδηλώσει τη συμφωνία της πάνω στη σκέψη πως είναι αναγκαίο ένα Εργατικό Κόμμα, τα 5 ίσως άτομα θα είναι έτοιμα να γίνουν μέλη του Κόμματός μας. Πράγμα που δείχνει πως το σύνθημα για το Εργατικό Κόμμα είναι ένα σύνθημα αγκιτάτσιας. Το δεύτερο σύνθημα –γίνετε μέλη στο Κόμμα μας– είναι για τα πιο προχωρημένα στοιχεία.
»Μήπως, όμως, πρέπει να προωθούμε μόνο το ένα από αυτά τα συνθήματα; Αντίθετα, πρέπει να τα προωθούμε και τα δυο. Το πρώτο, “για ένα ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα”, προετοιμάζει το έδαφος για το δικό μας Κόμμα. Το δεύτερο σύνθημα προετοιμάζει τους εργάτες, τους βοηθάει να προχωρήσουν, κι ανοίγει το δρόμο για το Κόμμα μας».

Αυτά έχουν και μια παραπάνω αξία να τα [ξανα]δούμε σήμερα, καθώς υπάρχει μεγάλη "φασαρία" για τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία και την προσπάθεια "μεταφοράς" τους στην Ελλάδα. Μερικοί δηλώνουν υπέρ, μερικοί άλλοι διαφωνούν με τον "απολιτίκ" χαρακτήρα τους, που δεν έχει συγκεκριμένα αιτήματα, ούτε πολιτική κατεύθυνση. Η κριτική αυτή είναι σωστή, ωστόσο "ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα" για όσους -σωστά- θέλουν να δώσουν μια πολιτική γραμμή: Αν το σημερινό "Εργατικό Κόμμα" που αναφέρει ο Τρότσκι "έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του", τότε ας ακολουθήσει τη συμβουλή του Τρότσκι, αντί να καταδικάζει όσους εργάτες δεν πείθονται από αυτό, αλλά θέλουν να κινητοποιούνται εκτός των γραμμών του.

Για παράδειγμα η "ειρηνική" διαδήλωση τη στιγμή που η άρχουσα τάξη συμπεριφέρεται σαν τον "Εξολοθρευτή" στην ομώνυμη ταινία είναι παντελώς λάθος κίνηση - το ίδιο και η έλλειψη συγκεκριμένης στοχοθεσίας όπως αυτή που περιγράφει ο Τρότσκι, η στάση πληρωμών, κτλ. Όμως, αυτή ακριβώς είναι και η πρόκληση για την κομμουνιστική αριστερά, να πείσει τον κόσμο για την αναγκαιότητα οργάνωσης γύρω από ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα, και όχι απλά να βρίζει όσους δεν το κάνουν από μόνοι τους.

Όσο για την πρόταση του ΣΕΒ για δημοψήφισμα, είναι φανερό ότι "παίζει τα ρέστα του", ποντάροντας ακριβώς στο ότι ο λαός είναι ανοργάνωτος, ανέτοιμος, και φοβισμένος. Από φόβο λοιπόν θα μπορούσε να "σκύψει το κεφάλι" και να ψηφίσει υπέρ των μέτρων - ή τουλάχιστον αυτό ελπίζει ο ΣΕΒ. Άλλωστε, είναι δύσκολο για αυτούς να πάνε σε εκλογές, όπως λέγαμε χθες, διότι ξέρουν ότι ο λαός δεν τους ψηφίζει πλέον όπως παλιά. Εμείς θα πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι για δημοψήφισμα, και να το επιδιώκουμε, καλλιεργώντας στο λαό την αναγκαιότητα για στάση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ-εθνικοποίηση των τραπεζών, αντί για τη συνέχιση της "κινεζοποίησης" των εργατών και της σωτηρίας των τραπεζιτών εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας.