Μερικές σκέψεις για το "επόμενο βήμα" μετά το κίνημα των πλατειών

Κόντρα στο "κυρίαρχο ρεύμα" της περιόδου, που κυριαρχεί στις πλατείες της χώρας, θεωρώ ότι σήμερα είναι η καταλληλότερη στιγμή για να χτιστεί ένα εργατικό κόμμα, ή μια οργάνωση, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε τέλος πάντων (μιας και οι περισσότεροι σήμερα "παθαίνουν αλλεργία" και μόνο στο άκουσμα της λέξης "κόμμα").

Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, η έλλειψη οργάνωσης του λαού σε μια κεντρική πολιτική δύναμη, σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη έχει το μονοπώλιο σε αυτό τον τομέα. Αν πχ προκηρύξει εκλογές, κανένας δε θα θέλει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (δείτε εδώ για τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που, παρότι στημένες, δε μπορούν να κρύψουν ότι ο κόσμος πλέον όχι απλά τους γυρίζει την πλάτη, αλλά τους σιχαίνεται). Όμως, ναι μεν ο κόσμος ξέρει τι ΔΕΝ θέλει, αλλά...δεν έχει και μια σοβαρή δική του πρόταση σε αυτό το επίπεδο. Σε κοινωνικό επίπeδο υπάρχουν οι αγώνες, υπάρχουν οι πλατείες, κτλ, αλλά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο...δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα.

Αυτό το κενό θα πρέπει να καλυφθεί. Βέβαια, η αριστερά είναι πίσω από τη συγκυρία, όπως επίσης έχουμε ξαναπεί, γι' αυτό και δε πρέπει να απαιτεί ανοιχτά από τον κόσμο την κομματική ένταξη σε κάποια από τις πολλές διακλαδώσεις-κομματίδια της (που είναι πολλά ακριβώς διότι δεν είναι αρκετά "σοβαρά" για να μπορέσουν να ενωθούν).

Όμως, υπάρχει κόσμος που αντιλαμβάνεται την τυραννία της άρχουσας τάξης:

Αντιλαμβάνεται ότι δε μπορεί να κάθεται άπραγος όταν οι τραπεζίτες ζητούν τρισεκατομμύρια για να σωθούν αυτοί εις βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας, ή όταν οι βιομήχανοι έχουν ως πρότυπο της εργασιακές συνθήκες της Κίνας, ή έστω της Βουλγαρίας, ή όταν οι εφοπλιστές είναι αφορολόγητοι, ή όταν οι δεσποτάδες επιχορηγούνται για να διαδίδουν το σκοταδισμό τους, οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης έχουν καταπλέψει το λαό με ένα σωρό αντιλαικά νομοσχέδια, κομπίνες, κτλ, κτλ, κτλ.

Αυτοί οι άνθρωποι, ανεξάρτητα με το αν δηλώνουν αριστεροί, κομμουνιστές, και ανεξάρτητα βέβαια και με το αν ψηφίζουν αριστερά στις εκλογές (ΑΝ ψηφίζουν κιόλας), στην πραγματικότητα είναι αριστεροί εν δυνάμει επαναστάτες (έστω και αν ίσως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει).

Μιλάμε για πολύ κόσμο, που είναι όμως "διάχυτος" (διότι δεν υπάρχει η αριστερά εκκείνη που θα μπορούσε να τον οργανώσει). Το ότι είναι όμως "διάχυτος", δε σημαίνει ότι αυτός ο κόσμος δεν έχει ανησυχίες, γνώσεις, δε μιλάει με την παρέα του, τους συναδέλφους του στη δουλειά, δεν αγωνίζεται, ή δεν προβληματίζεται για την κατάσταση των πραγμάτων αλλά και την έλλειψη μιας σοβαρής αριστεράς (την οποία συχτιρίζει διότι τον πονά που δεν υπάρχει) που θα μπορούσε να "αλλάξει τα πράγματα".

Το χτίσιμο ένος κόμματος θα μπορούσε να επιλύσει πολλά προβλήματα:

- Καταρχήν, θα μπορέσει να δώσει μια απάντηση στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο (όπου τώρα υπάρχει κενό όπως είπαμε)

- Επίσης, θα μπορέσει να οργανώσει όλον αυτό τον κόσμο, να του δώσει μια κατεύθυνση-όραμα-στόχο, ώστε έτσι να "αναπτερωθεί το ηθικό του": Αλλιώς παλεύεις αν είσαι μόνος σου, και άρα αδύναμος, και αλλιώς αν είσαι μαζί με άλλους, έχετε έναν κοινό στόχο, κτλ.

- Η δράση βέβαια ενός τέτοιου κόμματος, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δε μπορεί -και δεν πρέπει- να είναι "κοινοβουλευτική". Σαφώς και αν μπει στη βουλή, θα πρέπει να παρεμβαίνει και εκεί μέσα, ξεσκεπάζοντας την υποκρισία ενός συστήματος όπου μια χούφτα άνθρωποι διαφεντεύουν τις ζωές όλων των υπόλοιπων με "δημοκρατικό" τρόπο, ωστόσο παράλληλα με αυτό, θα πρέπει να κάνει και κάτι ακόμα:

Θα πρέπει να οργανώνει τις λαϊκές μάζες για αγώνα, να τις διαπαιδαγωγεί στο να αντιπαλεύουν την καθημερινή εκμετάλλευση του εργοδότη στη δουλειά, τις κλεψιές των τραπεζιτών, τα ψάεματα των καναλαρχών στα κυρίαρχα ΜΜΕ, κτλ, κτλ, κτλ.

Αν και όταν χρειάζεται, θα πρέπει να προετοιμάζει το λαό για μάχη, είτε η μάχη αυτή είναι το να αντικρούει τα ψέματα της κυρίαρχης προπαγάνδας, είτε πχ η μάχη είναι εναντίον του εργοδότη που θα πρέπει να χτυπηθεί από τους οργανωμένους εργάτες που αδικούνται, είτε η μάχη είναι να βρούμε τον τρόπο να καταρρίψουμε ένα νομοσχέδιο εναντίον μας, είτε -τελικά- να ανατρέψουμε τους κυβερνώντες και να αναλάβουμε εμείς την εξουσία με λαϊκές δομές (δηλαδή συμβούλια εργατών τα οποία θα λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς να δέχονται διαταγές από μια μικρή ολιγαρχία που σήμερα καθορίζει τα πάντα, σύμφωνα με τα συμφέροντα της, ρημάζοντας τους εργάτες).


Βέβαια, πολλοί παρατηρούν -και έχουν δίκιο- ότι υπάρχει πολύ μεγάλη ανομοιομορφία ανάμεσα σε αυτούς που βγαίνουν στις πλατείες. Δε θέλουν όλοι το ίδιο πράγμα, και μάλιστα μερικοί από αυτούς είναι και εχθροί μας. Για παράδειγμα, δείτε εδώ για το "Πατριωτικό Μέτωπο", ή εδώ, όπου κάποιος Στέφανος Μυτιληναίος προτείνει (ορθώς βέβαια - και εγώ το ίδιο λέω) να φτιαχτεί μια πολιτική οργάνωση των "αγανακτισμένων", μιας και οι υπάρχουσες δεν τον καλύπτουν.

Μόνο που αν δούμε τα βασικά αιτήματα που θα ήθελε ο ίδιος να έχει αυτή η οργάνωση, ζητά μεταξύ άλλων "να ανασυγκροτήσει το στράτευμα των πολιτών, να διαφυλάξει την ασφάλεια των πολιτών, να μεταρρυθμίσει το εκπαιδευτικό σύστημα στα μέτρα, στις αρχές και τις αξίες της Ελληνικής Παιδείας", και βέβαια δε βγάζει άχνα για ζητήματα όπως η ανεργία, οι μισθοί πείνας και η απίστευτη εκμετάλλευση των εργατών από τους εργοδότες, τα εκπληκτικά προνόμια των εφοπλιστών και της Εκκλησίας, τις κλεψιές των τραπεζιτών, κτλ. Και δεν είναι τυχαίο που τέτοιοι άνθρωποι υπερτονίζουν το πόσο κακοί είναι οι ξένοι πιστωτές, (που όντως είναι), χωρίς όμως να αναφέρονται ποτέ στους ντόπιους εργοδότες που φεύγουν μαζικά για όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα, τραμπουκίζουν εργάτες (ντόπιους και ξένους), χαμηλώνουν τους μισθούς, προωθούν την ανασφάλιστη εργασία, κτλ, διότι η δική τους επιβίωση στο καπιταλιστικό σύστημα περνά πέσα από το ρήμαγμα του εργάτη. Και έτσι δημιουργήθηκε άλλωστε και το χρέος - ο τραπεζικός δανεισμός ήταν το "υποκατάστατο" για το βιομηχανικό κεφάλαιο που εδώ και χρόνια φεύγει από τη Δύση. Αλλά εντάξει, "είμαστε όλοι Έλληνες", ας μην ξεσηκωθούμε λοιπόν εναντίον των ομοεθνών μας (αν και αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε από το να μας ρημάζουν καθημερινά)

Κάποιοι θα ακολουθήσουν το δρόμο του Στέφανου Μυτιληναίου (και του κάθε Στέφανου Μυτιληναίου, δεν είναι προσωπικό το ζήτημα). Για αυτούς έχει γράψει ένα ωραίο ποίημα ο Μ. Αναγνωστάκης:

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Ωστόσο, πέρα από αυτούς, υπάρχουμε και εμείς που όντως θέλουμε να παλέψουμε εναντίον της βάρβαρης εκμετάλλευσης μας από την άρχουσα τάξη, και θα πρέπει και εμείς να οργανωθούμε, έστω και αν είναι μια "εμβρυακή" οργάνωση, χωρίς να απαιτείται "κομματική ταυτότητα" και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που προφανώς απευθύνονται έτσι και αλλιώς στους "πιο μυημένους", και δε μπορούν να συσπειρώσουν μαζικά τον κόσμο σήμερα.

Εξάλλου, το παράδειγμα της Ισπανίας δείχνει και το όρια του "αυθόρμητου κινήματος", καθώς ο κόσμος που βγήκε εκεί στις πλατείες...σταμάτησε. Όπως παρατηρεί σχετικά με το θέμα ένα άρθρο από το blog "Αριστερά και πολιτική":

...Τα αδιέξοδα της πλατείας φάνηκαν από τη βαθμιαία φυλλορρόηση που στο τέλος θα την οδηγούσε σε πλήρη αφάνεια και απαξίωση. Το είχαμε σημειώσει απο τότε και δεχτήκαμε επίθεση οτι "δεν καταλαβαίνουμε τη νέα πραγματικότητα των λαϊκών διαδηλώσεων"! Μάλιστα άρχισαν να υμνούν νέα αταξικά και μικροαστικά μορφώματα "Αμεσοδημοκρατίας" του μεσοπολέμου που προϋπέθεταν την απάρνηση κάθε ταξικής ιδεολογίας και την υποταγή στη κυρίαρχη ιδεολογία της άρχουσας τάξης (όλοι Έλληνες είμαστε χωρίς χρώματα και κόμματα!).

Η αιτία της πτώσης της πλατείας ήταν η ανυπαρξία ελπίδας για μια άλλη πολιτική, για μια άλλη κοινωνία. Η υποταγή της πλατείας στους κανόνες ανώδυνης διαμαρτυρίας που επέβαλε η αστική τάξη οδήγησε στην απαξίωση. Ο λαός δεν μπορούσε να περιμένει τίποτα από μια πρόδηλα υποταγμένη στην εξουσία διαμαρτυρία.

Παρότι ισχύει πάντα η αρχή ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο» από τους αγώνες, αποτελεί ερωτηματικό τι ακριβώς παρακαταθήκη αφήνει η Πουέρτα Δελ Σολ.
...
Οι αυταπάτες ότι οι εξουσίες πέφτουν χωρίς μέτωπο, πολιτική οργάνωση, πρόγραμμα, στόχους και κυρίως χωρίς εμπλοκή στη μάχη της οργανωμένης, σε ταξικά συνδικάτα εργατικής τάξης, τελειώνουν.
...
Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία τους κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν τον λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.

Από την ίδρυση του ΣΕΚΕ, 100 χρόνια πριν: Μερικοί αποφασισμένοι επαναστάτες έκαναν το πρώτο βήμα οργάνωσης των εργατών, αντιλαμβανόμενοι ότι "δεν πάει άλλο"με την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων. Μπορούμε -και πρέπει- εμείς να κάνουμε το ίδιο σήμερα