Το ξέρει ότι έχει μπροστά του μόνο μια πρωθυπουργική θητεία και σ’ αυτό το διάστημα –όσο διαρκέσει- θα προσπαθήσει να υλοποιήσει με όσα καλύτερο τρόπο μπορεί τις εντολές που έχει πάρει με δεδομένο ότι γνωρίζει ότι οι ξένοι ηγέτες θα αποφασίσουν την περαιτέρω πολιτική του καριέρα, όχι φυσικά στην Ελλάδα αφού εδώ πια θεωρείται καμένο χαρτί. Είναι πρωθυπουργός «μιας χρήσης».
Γνωρίζει επίσης, ο Γ. Παπανδρέου, ότι η πολιτική κατάσταση στην χώρα μας είναι τόσο ρευστή –είναι πρωτοφανές για την ελληνική κοινωνία να υπάρχουν δημοσκοπήσεις (όσες επιφυλάξεις και να έχει κανείς για την εγκυρότητά τους) και σου λένε ότι το 33% των πολιτών πιστεύει ότι η κοινωνία μας πρέπει να αλλάξει ριζικά με επανάσταση!!! ‘Η να μαθαίνει από άλλη δημοσκόπηση ότι το 84% των ερωτηθέντων θεωρεί πιθανή την περίπτωση στους επόμενους μήνες να υπάρξει κοινωνική έκρηξη στην χώρα μας- που μπορεί να οδηγηθεί, αυτός και η κλίκα του κατηγορούμενοι για «εσχάτη προδοσία».
Φυσικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαίνεται εντελώς αδιανόητο σήμερα. Ποιος όμως μπορεί να προβλέψει αν η σημερινή συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, το άμεσο διάστημα δεν θα πάρει συγκρουσιακή μορφή με το καθεστώς και τους μηχανισμούς του;
Θα είναι ανόητος κάποιος αν ισχυριστεί ότι βρισκόμαστε σε προεπαναστατικές περιόδους. Θα εθελοτυφλεί, επίσης όμως, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε μια εποχή που διαμορφώνονται συνειδήσεις. Αν αυτή την κατάσταση το σύστημα θα την καναλιζάρει σε ακίνδυνα γ’ αυτό μονοπάτια ή αυτή η εμβρυακή ταξική αντίληψη που αρχίζει να εξαπλώνεται σε κοινωνικά στρώματα που μέχρι τώρα είχαν άλλες σταθερές, θα εδραιωθεί και θα εξελιχθεί, είναι κάτι που μένει να το δούμε.
Και για να επανέλθουμε σ’ αυτό που γράφαμε προηγουμένως. Το αστικό πολιτικό σκηνικό μπορεί ναι μεν να τρίζει, τα ερείσματα του όμως μέσα στην ελληνική κοινωνία εξακολουθούν να είναι μεγάλα. Προσπαθεί, λοιπόν, να διαχειριστεί την σημερινή και επερχόμενη κατάσταση με όσο το δυνατόν λιγότερους κλυδωνισμούς γ’ αυτό. Οι σχεδιασμοί αλλά και η αμηχανία των πολιτικών εκπροσώπων του αστικού συστήματος είναι έκδηλη. Ο Παπανδρέου και η κλίκα του ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο διαφυγής, χωρίς να υποστούν συνέπειες, αφού ολοκληρώσουν την αποστολή τους ισοπεδώνοντας και καταστρέφοντας τον λαό και την χώρα, προς όφελος μιας δράκας ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, ενώ ο Α. Σαμαράς αναζητάει ρόλο στο επερχόμενο πολιτικό σκηνικό.
Σίγουρα αντιλαμβάνεται ο ΓΑΠ ότι κάποια στιγμή μπορεί να ζητηθούν ευθύνες απ’ αυτούς που υπέγραψαν για να ξεπουληθεί η χώρα και οι κάτοικοι της. Η σύμβαση του Μνημονίου αμφισβητείται για την νομιμότητά της ακόμα και απ’ αυτούς που επικαλούνται το αστικό Σύνταγμα και τους νόμους.
«Ανάλογη σύμβαση δεν υπάρχει στην ιστορία του ελληνικού κράτους από την εποχή της περίφημης "πράξης υποτέλειας" του Κωλέττη στα 1826. Με μόνο μια εξαίρεση, τις "δανειακές συμβάσεις" που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των δωσίλογων με τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις κατοχής», έγραφε ο οικονομολόγος –αναλυτής Δημήτρης Καζάκης.
«Στην περίπτωση κατά την οποία η κύρωση διεθνούς σύμβασης πρέπει να γίνει κατά το άρθρο 28, παρ. 3 του Συντάγματος, με την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού τν βουλευτών, είναι πρόδηλο το καθήκον του Προέδρου της Δημοκρατίας να αναπέμψει στη Βουλή τις διατάξεις οι οποίες, ενώ είναι προϊόν του διεθνούς καταναγκασμού της χώρας, ψηφίστηκαν απατηλώς ως απλό σχέδιο νόμου με την απλή κυβερνητική πλειοψηφία των παρόντων και όχι με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 3/5… Πρόκειται για αντισυνταγματικώς και συνακόλουθα ακύρως ψηφισμένο σχέδιο νόμου» τόνιζε σε ομιλία του ο Κώστας Μπέης, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας, στο Πανεπιστήμιο Αθήνας.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η τοποθέτηση του Γιώργου Κασιμάτη καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας: «Ο όρος γενικής παραίτησης από τα δικαιώματα (ασυλία) εθνικής κυριαρχίας, και μάλιστα άνευ όρων, είναι πρωτοφανής. Δεν έχω βρει ούτε μου έχει υποδείξει κανείς άλλη διεθνή σύμβαση στην οποία να έχει μπει τέτοιος όρος. Ούτε στις διομολογήσεις. Αυτή η υποδούλωση δεν έχει γίνει ποτέ … Οσον αφορά την Τρίτη κατηγορία παραβιάσεων, τις περικοπές τους φόρους, κλπ, που συμπεριλαμβάνονται στο Μνημόνιο και τα επικαιροποιημένα μνημόνια είναι αντισυνταγματικές. Συνιστούν στέρηση της ιδιοκτησίας και όχι περιορισμό της ιδιοκτησίας. Τον περιορισμό της ιδιοκτησίας μπορούσε να τον κάνει ο νόμος, για το κοινό συμφέρον, στέρηση ιδιοκτησίας δεν μπορεί. Επίσης είναι αντισυνταγματικές, διότι αντίκεινται στις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων. Του μισθού εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης».
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δανειακή σύμβαση δεν ψηφίστηκε ποτέ από την βουλή. (Μόνο το μνημόνιο έχει ψηφιστεί με τον τρόπο που αναφέραμε πριν). Την απόφαση να παραιτηθεί η Ελλάδα από τα κυριαρχικά της δικαιώματα την υπέγραψε μόνος του ο Γ. Παπακωνσταντίνου –με την σύμφωνη γνώμη του ΓΑΠ και της κλίκας του φυσικά- ο οποίος αφού ψηφίστηκε το Μνημόνιο, προώθησε προς ψήφιση σχετική διάταξη η οποία ενώ στην αρχή προέβλεπε κύρωση της δανειακής σύμβασης από την Βουλή, στη νέα μορφή η λέξη «κύρωση» αντικαταστάθηκε από τη λέξη «συζήτηση».
Να το ξεκαθαρίσουμε για μια άλλη φορά. Δεν έχουμε καμιά σχέση με την θεσμολαγνεία και ξέρουμε ότι Σύνταγμα και νόμοι είναι λάστιχο ανάλογα πώς βολεύει κάθε φορά την αστική τάξη. Τα αναφέραμε όλα τα παραπάνω για να σταθούμε τώρα στο πόσο υποκριτική είναι η στάση της Ν.Δ και του Α. Σαμαρά που παριστάνει τον θεματοφύλακα του αστικού Συντάγματος και των νόμων. Μπορεί να έχει χαράξει εδώ και καιρό αντιμνημονιακή ρητορεία -και του βγαίνει- στην ουσία όμως την πολυπόθητη «συναίνεση» του κόμματος του που ζητάει με επιτάσεως το κυβερνών κόμμα την έχει προσφέρει.
Απ’ την μία δηλώνει «η οικονομική πολιτική που καθορίσει το μνημόνιο είναι αδιέξοδη» και από την άλλη μας λέει ότι «το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια και το κόμμα του θα εκπληρώσει όσες δεσμεύσεις, προς τους δανειστές μας έχουν αναληφθεί». Ενώ μιλάει για «επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου» προσφέρει στην κυβέρνηση την υποστήριξη του κόμματος του στο ξεπούλημα της όποιας δημόσιας περιουσίας έχει απομείνει. Προσπερνάει χωρίς να δώσει καμιά βαρύτητα ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ έχει παραχωρήσει στους ξένους τοκογλύφους κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, ενώ ούτε λόγος να γίνεται ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνησή του θα ζητήσει από το ΠΑΣΟΚ ποινικές ευθύνες που υπέγραψε ώστε η χώρα μας να καταντήσει προτεκτοράτο. Αυτά δηλαδή που λέει περί «μη συναίνεσης» με την κυβερνητική πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμύθια για κομματική κατανάλωση.
Η ιστορία όμως δεν γράφεται σε κομματικά και υπουργικά γραφεία. Ας είμαστε αισιόδοξοι και να παλέψουμε ώστε σύντομα να τραγουδήσουμε στους δρόμους: «Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και σπάει δεσμά κι αλυσίδες …»
Του Γ.Γ.
Δημοσίευση σχολίου