Ο Γιωργάκης θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού ως ο πρωθυπουργός-διάλειμμα, ως ο λιγότερο μακρόβιος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Σπάει ακόμη και το ρεκόρ του Μητσοτάκη, που έμεινε στην εξουσία τρία χρόνια. Και βέβαια, έσπασε ήδη και άλλο ένα ρεκόρ, όντας ο πρώτος πρωθυπουργός στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού που δηλώνει ότι παραδίδει την πρωθυπουργία, χωρίς να έχει απωλέσει τη δεδηλωμένη. Η πρεμούρα του να γίνει πρωθυπουργός, επειδή φοβόταν το εσωτερικό του ίδιου του κόμματός του, τον οδήγησε στην άσκηση πίεσης πάνω στον Καραμανλή, ο οποίος –χορτασμένος από πέντε χρόνια εξουσίας και ξέροντας τι επέρχεται– την έκανε με πλάγια πηδηματάκια και του άφησε τη βόμβα της κρίσης στα χέρια.
Στη συνέχεια, ζαλισμένος από τη νίκη, αντί να κοιτάξει να συμμαζέψει το κόμμα του και να μοιράσει βαρονείες και κομητείες, όπως έκανε ο πατέρας του, έφτιαξε έναν προσωπικό μηχανισμό εξουσίας, αποτελούμενο από τους «κηπουρούς» του και με υπερσύμβουλο τον αδελφό του. Οταν, λοιπόν, έφτασε η δύσκολη στιγμή, όταν αυτό το σύστημα διοίκησης άρχισε να καταρρέει, όταν τα ποντίκια άρχισαν να εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο κυβερνητικό σκάφος, ο Παπανδρέου, έχοντας διαρρήξει τους δεσμούς με το ίδιο του το κόμμα, αιφνιδίασε κυβέρνηση και κόμμα, ανακοινώνοντας ότι δέχεται να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία, για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση που θα στηρίξουν από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Ηταν τέτοιος ο αιφνιδιασμός ακόμα και στενών συνεργατών του Παπανδρέου, που ο Παπακωνσταντίνου, όταν προκλήθηκε από τον Κεφαλογιάννη στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής να πάρει θέση, είπε πως δεν έχει να πει τίποτα, πως το μόνο που υπάρχει είναι η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ «όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα του δημοσιογραφικού κουτσομπολιού», στο οποίο «εμείς δεν θα μετέχουμε»!
Πολλοί εκ των υστέρων είπαν ότι μπλοφάριζε. Αν αυτό ισχύει, είναι σαν να πήγε μαθητής της πρώτης γυμνασίου να παίξει χαρτιά σε λέσχη της πλατείας Βικτωρίας, με τη βεβαιότητα ότι θα τα πάρει από τους επαγγελματίες τζογαδόρους. Ο Σαμαράς, χωρίς να είναι τζογαδόρος ολκής, αλλά με τη διαύγεια του πρωθυπουργού εν αναμονή, που δεν βιάζεται, για να μην την πατήσει όπως την πάτησε ο Παπανδρέου, «είδε» τα «ρέστα» του Παπανδρέου και μέσα σε λίγες ώρες τον άφησε «ταπί» (και καθόλου ψύχραιμο). Πρώτα-πρώτα, φρόντισε να δημοσιοποιήσει την είδηση ότι με τον Παπανδρέου κατέληξαν σε συμφωνία για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο, κοινής αποδοχής. Υστερα, προσέθεσε τη δική του άποψη γι’ αυτή την κυβέρνηση: επαναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου και του Μεσοπρόθεσμου και μετά εκλογές. (Βέβαια, τη δήλωση Ρεν ότι δεν χωρά επαναδιαπραγμάτευση απέφυγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να τη σχολιάσει). Κι ενώ από πλευράς ΝΔ μιλού-σαν μόνο με διαρροές, βγήκε ο Πεταλωτής και επιβεβαίωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι υπήρξε καταρχήν συμφωνία Παπανδρέου-Σαμαρά!
Αυτά στις 7 το απόγευμα. Κι ενώ όλοι περίμεναν το διάγγελμα Παπανδρέου στις 8.10, αυτό έγινε στις 9.30’ και είχε ως περιεχόμενο το «μαμά, ο Αντωνάκης κάνει ζαβολιές». Είναι δυνατόν να σπας μια συμφωνία και να επικαλείσαι ως βασικό επιχείρημα ότι ο άλλος έκανε επικοινωνιακό χειρισμό; Γιατί, ο Πεταλωτής και οι συνεργάτες του Παπανδρέου που έκαναν δηλώσεις για το περιεχόμενο της συμφωνίας, δεν έκαναν επικοινωνιακό χειρισμό; Κι αν ο σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης σκάλωνε στη διάρκειά της, γιατί ο Παπανδρέου δεν ξεμπρόστιασε τον Σαμαρά, αλλά πήρε πάνω του την ευθύνη της ματαίωσης αυτού που ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε ανακοινώσει; Απλά, φοβήθηκε ότι ο Σαμαράς θα έλεγε «να το δούμε» (την επομένη, μιλώντας στην ΚΟ της ΝΔ, είπε πως αυτό του απάντησε και πως δεν έβαλε βέτο για τη διάρκεια της κυβέρνησης) και θα τον άδειαζε μεγαλοπρεπέστατα, ενώ αυτός στο μεταξύ είχε μεταπειστεί, μετά από τα μηνύματα που πήρε από υπουργούς, από «κηπουρούς», ακόμα και από τον αδερφό του Νικολάκη (όπως γράφτηκε).
Εκοψε, λοιπόν, το παζάρι με τον Σαμαρά και το χρεώθηκε, ό,τι κι αν είπε εκ των υστέρων. Ούτε οι φανατικότεροι πασοκάνθρωποι των ΜΜΕ δεν τόλμησαν να υπερασπιστούν αυτές τις κινήσεις του Παπανδρέου.
Είναι λογικό ο Παπανδρέου, πελαγωμένος εντελώς, να θέλει να σωθεί παραδίνοντας την εξουσία σ’ ένα συμμαχικό σχήμα, μπας και καταφέρει να μεταφέρει ένα βάρος της ευθύνης στις πλάτες της ΝΔ, ώστε στις επόμενες εκλογές να μην πάθει πατατράκ. Οσο περισσότερο χρόνο θα παρέμενε στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση τόσο μεγαλύτερες ελπίδες ανάκαμψης θα μπορούσε να έχει το ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει να έχεις τυφλωθεί εντελώς, όμως, για να πιστεύεις ότι ο Σαμαράς θα καθόταν να σηκώσει όλες τις ευθύνες, χωρίς να επιδιώξει εκλογές σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Γιατί να προσφέρει χρόνο ανάρρωσης στο ΠΑΣΟΚ; Θα εύρισκε μια αφορμή για να προκαλέσει εκλογές, όπως έκανε ο Μητσοτάκης το 1990, όταν επέβαλε τη διάλυση της «οικουμενικής» κυβέρνησης Ζολώτα και τη διεξαγωγή εκλογών, τις οποίες και κέρδισε.
Αυτό, πέραν των άλλων, πρέπει να θύμισαν στον Γιωργάκη οι συνομιλητές του, επιβάλλοντάς του την αλλαγή στάσης.
Ενδεχομένως να παρενέβησαν και παράγοντες της αστικής τάξης, οι οποίοι δεν θέλουν να «καεί» από τώρα μια εναλλακτική λύση εξουσίας, ο «μεγάλος συνασπισμός» κατά το γερμανικό πρότυπο, η οποία μπορεί να φανεί χρήσιμη σε μεταγενέστερο χρόνο. Ολοι αυτοί υπέδειξαν στον Παπανδρέου να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με το κόμμα του και την κοινοβουλευτική του ομάδα και να συνεχίσει, ψηφίζοντας το Μεσοπρόθεσμο και τους βασικούς εφαρμοστικούς του νόμους μέσα στο καλοκαίρι. Να μην επαναλάβει, δηλαδή, μια τακτική «το βάζω στα πόδια» σαν τον Καραμανλή. Ο βρεγμένος δεν πρέπει να φοβάται τη βροχή.
Δεν ξέρουμε αν ο Παπανδρέου, μες στη θολούρα του, πιστεύει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα, να βγάλει τετραετία. Γεγονός είναι ότι η ζημιά έχει γίνει. Οπως γράψαμε και στην αρχή, πρωθυπουργός που παραιτείται και στη συνέχεια ξεπαραιτείται είναι τελειωμένος. Μπορεί να σταθεί για ένα ακόμη διάστημα στην εξουσία, όμως θα σέρνεται, αμφισβητούμενος από τους πάντες. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, πέρα από τον Σαμαρά, ο οποίος δεν υπήρξε και ιδιαίτερα επιθετικός, αφήνοντας την «εικόνα» να κάνει τη δουλειά της, Παπαρήγα και Τσίπρας ξεμπρόστιασαν τον Παπανδρέου, αποκαλύπτοντας ότι τους τηλεφώνησε και άλλα έλεγε στον ένα, άλλα στην άλλη. Τον έδωσαν στεγνά, προκειμένου να δώσουν μια πιο ευρεία δικαιολογητική βάση στο αίτημά τους για εκλογές.
Την άλλη μέρα (Πέμπτη), ο Παπανδρέου σώθηκε χάρη σε μια πυροσβεστική παρέμβαση της έμπειρης Βάσως Παπανδρέου, η οποία τον έσυρε εκόντα άκοντα σε μια συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εκτονωθούν εκεί οι αντιδράσεις και το ρεύμα φυγής να σταματήσει στους Φλωρίδη και Νασιώκα (οι οποίοι προσπα- θούν να περάσουν στην εφεδρεία, προσδοκώντας μια ευρύτερη αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού μέσα στην οποία θα διασωθούν). Με ύφος ηγερίας του κόμματος, η οποία λειτουργεί ως η συνείδησή του, η Βάσω τα ‘ψαλε του Γιωργάκη και του ζήτησε επιτακτικά να διώξει τον Παπακωνσταντίνου και να πάψει να κυβερνά με παρέες, αλλά να δώσει λόγο στους βαρόνους του κόμματος. Ο ίδιος ο Παπανδρέου, χωρίς να έχει συνέλθει από το χαστούκι της προηγούμενης μέρας, υποσχέθηκε αναβαθμισμένο ρόλο στους βαρόνους, για να βγουν και να τον στηρίξουν με δημόσιες δηλώσεις, συγκρατώντας ταυτόχρονα τις ομάδες τους, και στη συνέχεια με μια δακρύβρεχτη ομιλία (σ’ αυτό το ύφος είναι πολύ καλύτερος από τον Λοβέρδο) ζήτησε στήριξη, υποσχόμενος ότι θα τους στηρίξει κι αυτός.
Ξέρετε πώς ακούστηκε αυτό; «Ο,τι προλάβουμε να φάμε, πριν μας πάρει όλους μαζί ο διάολος». Ο Παπανδρέου είναι τελειωμένος, η κυβέρνησή του είναι κυβέρνηση υπό προθεσμίαν, η πολιτική που εφαρμόζουν, όμως, είναι σε ισχύ.
Πηγή: Εφημερίδα "Κόντρα"
Δημοσίευση σχολίου