Βρήκε την λύση για την οικονομική καπιταλιστική κρίση ο δεσπότης Ανθιμος

 Ο δεσπότης Θεσσαλονίκης Ανθιμος πέρα από γνωστός εθνοκάπηλος, χριστέμπορας που είναι μας βρήκε και λύση λέει για την καπιταλιστική οικονομική κρίση που βιώνει η εργατική τάξη της χώρας μας. Εδωσε, ισχυρίζεται εντολή στους παπάδες που έχει κάτω απ’ την μήτρα του  και διαβάστηκε δέηση στις 45 εκκλησίες της μητρόπολης Θεσσαλονίκης, για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση. Συνέβαλε δηλαδή και το πάμπλουτο παπαδαριό στο να ανακουφιστεί λίγο ο σκληρά δοκιμαζόμενος λαός μας. Λίγο είναι να κάνει 45 ολόκληρες δεήσεις;  Δεν παρέλειψε επίσης, ο δεσπότης,  να πει και τον ύμνο του για τις ικανότητες του Ευ. Βενιζέλου που τώρα που ανέλαβε το τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών. «Μπορούμε να έχουμε κάποιες καλύτερες ελπίδες για τα πράγματα από ό,τι πριν», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Πάντως πρέπει να το παραδεχθούμε ότι ο αρχιρασοφόρος είναι συνεπείς στις απόψεις του. Λατρεύει κάθε μορφής χούντα. Απ’ την Απριλιανή μέχρι την μνημονική του ΓΑΠ.  Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε, χωρίς σχόλια, απόσπασμα από επιστολή του δεσπότη, στην εφημερία «Θεσσαλονίκη», στην οποία διαμαρτύρεται γιατί η εφημερίδα δημοσίευσε δηλώσεις του Γ. Μπουτάρη που αναφέρονται σ’ αυτόν.

Δεσπότης Ανθιμος: «...και ενώ όλοι αποδοκιμάζουμε κάθε μορφή δικτατορίας, ήταν τότε που οι εκπαιδευτικοί εδίδασκαν στην εκπαίδευση, οι εφοριακοί εδούλευαν για το δημόσιο και οι πολίτες εκρατούσαν τα τρανταχτά σε αξία χαρτονομίσματα της δραχμής με υπογραφή "Ο υπουργός Νικ. Μακαρέζος"! Ήταν η εποχή της πιο ισχυρής οικονομίας της Ελλάδος».

Με την ευκαιρία να θυμηθούμε ένα μικρό απόσπασμα από τα άπαντα του Λένιν:

«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή».