Για τον Καρλοµάγνο δεν θυµόµαστε πολλά (µε τα χρόνια ξεθωριάζουν οι σελίδες από τα σχολικά βιβλία). Κάτι έγραφαν πάντως πως ήταν ένας χριστιανός ηγεµόνας που επέβαλε τον γερµανικό ζυγό στη ∆υτική Ευρώπη. Και πως αυτή η «ενότητα» που επιβλήθηκε µε το στανιό δεν κράτησε πολύ µετά τον θάνατό του. Μια σύµπτωση: ο Καρλοµάγνος έζησε και τάφηκε στο Ααχεν,κοντά στο Μάαστριχτ. Και άλλη µια: όπως ακριβώς ο Καρλοµάγνος θέλησε να επιβάλει τη θρησκείατου στους «ειδωλολάτρες», έτσι και ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, που παρέλαβε τις προάλλες το βραβείο Καρλοµάγνου, θέλει να επιβάλει τη δική του: τον νεοφιλελευθερισµό.
Το αφεντικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τιµήθηκεµε το βραβείο της ευρωπαϊκής ενότητας. Σαν να µην απέτυχε το ευρώ να ανταποκριθεί στις ανάγκες των λαών που το χρησιµοποιούν. Σαν να µην διέρρηξε η κρίση την ευρωπαϊκή ενότητα, ρίχνοντας τον πλούσιο Βορρά εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου. Σαν να µην αποδείχτηκε πως για την επιβίωση του ευρώ απαιτείται από τους µη προνοµιούχους να καταβάλλουν τεράστιο κόστος. Οι οργανωτές της εκδήλωσης για την απονοµή του βραβείου στον Τρισέ υποστήριξαν ότι χάρη στην ΕΚΤ «300 εκατοµµύρια Ευρωπαίοι πολίτες εµπιστεύονται το νόµισµά τους». Απέφυγαν να αναφέρουν ότι τουλάχιστον 15,5 εκατοµµύρια από αυτούς δεν είναι πια σε θέση να κερδίζουν αυτό το νόµισµα, επειδή έγιναν άνεργοι από τις πολιτικές λιτότητας που προωθεί ο Τρισέ και η ευρωελίτ του. Η νοµισµατική ένωση απέτυχε να ενώσει την Ευρώπη.
«Οπως η θρησκευτική ενοποίηση του Καρλοµάγνου, η “ενότητα” που επέβαλε το ενιαίο νόµισµα είναι καταπιεστική και κάποτε θα αποτύχει, αν δεν υπάρξουν θεµελιώδεις και σοβαρές αλλαγές στο σύστηµα», υποστηρίζει ο Μπιλ Μίτσελ, καθηγητής των Οικονοµικών στο αυστραλιανό Πανεπιστήµιο του Νιούκασλ. «Αυτό η ευρωελίτ το γνωρίζει, αλλά εκµεταλλεύεται τη συγκυρία για να εδραιώσει την εξουσία της και την εξουσία των µεγάλων επιχειρήσεων (και όχι των µικρών που βουλιάζουν κι αυτές). Είναι µια κλασική περίπτωση εξυπηρέτησης των αναγκών των λίγων (κυρίως των γερµανικών και γαλλικών τραπεζών) εις βάρος των πολλών».Σε µια πραγµατική νοµισµατική ένωση, οι χρεωµένες χώρες θα ήταν σε θέση να περιορίσουν τις ζηµιές τους µε την αλληλεγγύη των υπόλοιπων χωρών. Οµως τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων είναι απόµακρα και εχθρικά. Ο Τρισέ είναι ο γνησιότερος εκφραστής της αλαζονείας τους. Στην οµιλία του για την αποδοχή του βραβείου είπε πως «οι χώρες που συµµορφώνονται µε τους κανόνες του ενιαίου νοµίσµατος ακµάζουν και ευηµερούν, ενώ άλλες που δεν συµµορφώνονται αντιµετωπίζουν δυσκολίες». Απέφυγε να πει πως οι πρώτες χώρες που παρέβησαν αυτούς τους κανόνες ήταν η Γερµανία και η Γαλλία. Και απείλησε µε ένα οικονοµικό διευθυντήριο που θα επιβάλλει σκληρά µέτρα στους παραβάτες.
Η θρησκεία του Τρισέ απέτυχε να ανακουφίσει όσους την υπέστησαν. Αποδείχτηκε καλή για τους «ιερείς», όπως συµβαίνει µε όλες τις θρησκείες. Οµως επιφυλάσσει µονάχα σκληρότητα και συµφορές για τους υπόλοιπους.
---
Και από τη wikipedia ένα απόσπασμα για τη μετεξέλιξη της "Αθηναικής Συμμαχίας" σε "Αθηναική Ηγεμονία":
Μετά τους Περσικούς πολέμους η πόλη της Αθήνας έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στη θάλασσα και το εμπόριο, αν και σοβαρός ανταγωνιστής της παρέμεινε η Κόρινθος με τη γεωργική παραγωγή και τα φημισμένα κεραμεικά της εργαστήρια. Ηγετική φυσιογνωμία του χρυσού αιώνα όπως αποκαλείται για την αθηναϊκή ανάπτυξη και την κυριαρχία της στις άλλες πόλεις υπήρξε ο Περικλής, για τον οποίο πληροφορίες συλλέγουμε από τον Θουκυδίδη και τον Πλούταρχο. Είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τα χρήματα των συμμάχων του, προκειμένου να χτίσει τον Παρθενώνα άλλα λαμπρά μνημεία της κλασικής Αθήνας. Ως τα μέσα, καθοδηγούμενη από την απληστία της Αθήνας η συμμαχία της Δήλου μετατράπηκε ουσιαστικά σε αθηναϊκή αυτοκρατορία, γεγονός που επικυρώθηκε από τη μεταφορά του συμμαχικού θησαυρού από τη Δήλο στον Παρθενώνα το 454 π.Χ.
...
Οι άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη αποδέχθηκαν αρχικά την αθηναϊκή ηγεμονία στον διαρκή πόλεμο κατά των Περσών, αλλά σταδιακά η Αθήνα εξελίχθηκε σε ιμπεριαλιστική δύναμη. Μετά την ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, όμως, ορισμένες πολιτείες δυσανασχέτησαν και επεχείρησαν να αποσχισθούν από τη συμμαχία, με αποτέλεσμα την πλήρη και ωμή επίδειξη πολεμικής ισχύος από μέρους της Αθήνας, όπως τουλάχιστον την καταθέτει ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογο των Μηλίων, μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο διάλογος, έτσι όπως κατατίθεται από τον ιστορικό, είναι επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού, σε ό,τι αφορά στην πολεμική ισχύ. Επιβάλλεται το δίκαιο του ισχυροτέρου και η άποψη των Μηλίων πως η παράδοση είναι πράξη δειλίας, αντιμετωπίζεται περιφρονητικά από τους Αθηναίους (Θουκυδίδης 5.100). Αν οι Μήλιοι επιδείξουν σωφροσύνη -κλασική αρετή στην κοινωνία του 5ου π.Χ. αιώνα- τότε θα αναγνωρίσουν ότι δεν είναι αγών από του ίσου περί ανδραγαθίας και ότι η τιμωρία δεν είναι η αισχύνη (Θουκυδίδης 5.101). Το θέμα είναι η επιβίωση και εδώ οι ηθικοί φραγμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Σύμφωνα με τη γλώσσα του αθηναίου ιστορικού, είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς την φυσική πραγματικότητα –στην προκειμένη περίπτωση την πολεμική ισχύ των Αθηνών. Αυτό είναι το κομβικό σημείο με το οποίο ανοίγουν και κλείνουν οι Αθηναίοι το διάλογό τους με τους Μηλίους. Αντίθετα με τους Αθηναίους του Ηρόδοτου, που ποτέ δεν παραδίδονται στον Ξέρξη και αρνούνται να προδώσουν τους Έλληνες, οι Αθηναίοι του Θουκυδίδη αποτιμούν ψυχρά την πολεμική ισχύ τους και φυσικά ακολουθούν τη λογική αυτής της αποτίμησης με τα ανάλογα αποτελέσματα ενός εμφύλιου σπαραγμού.
Δημοσίευση σχολίου