Αθλητισμός: Πέρα απ'όλα τα άλλα, οι αθλητές-είδωλα σας σας έχουν γραμμένους

Ναι, είμαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου! Από εκεί και πέρα...στ' αρχίδια μου όλα. Το πολύ-πολύ να κάνω με τα εκατομμύρια μου καμιά φιλανθρωπία που είναι πολύ της μόδας και καλλωπίζει το προφίλ μου ως celebrity. Α, και όταν βάζω γκολ κάνω το σταυρό μου, ευχαριστώ το Θεό ως καλός χριστιανός. Για τους φτωχούς βέβαια δεν έχω άποψη - δε ξέρω εγώ από αυτά.


Αυτό είναι το "ιδανικό προφίλ" για τους αθλητές του σήμερα, που, περισσότερο από ποτέ, αποτελούν τα ινδάλματα αμέτρητων παιδιών ανά τον κόσμο (αυτό μας έλειπε να έχουν ως πρότυπο τον Τσε Γκεβάρα όπως κάποτε, που γέμιζαν τα εφηβικά τους δωμάτια με αφίσες του. Τώρα Μέσι, Ρονάλντο, και ένα σωρό άλλα τέτοια "υγιή πρότυπα").

Για τα εκατομμύρια που διακινούνται (και συχνά ξεπλένονται) στον αθλητισμό τα ξέρετε - δείτε άλλωστε τη σαπίλα εδώ στην Ελλάδα (και φανταστείτε ότι οι μόνοι που ως τώρα πιάστηκαν είναι...ο Ολυμπιακός Βόλου και κάτι τέτοιοι. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός Πειραιώς είναι -τι έκπληξη- αθώος, όπως βέβαια και ο Παναθηναϊκός, κτλ).

Επίσης ξέρετε ότι το ποδόσφαιρο τείνει να γίνει "το όπιο του λαού" - δείτε πχ τα γεγονότα στο Βόλο, όπου κόσμος βγήκε στο δρόμο "για την ομάδα", την ίδια που η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων είναι καταδικασμένη να πεινάσει, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει βγει στο δρόμο για τίποτα άλλο.

Θα έχετε επίσης καταλάβει ότι τα ΜΜΕ δίνουν τεράστιο βάρος στο θέμα, αποσπώντας την προσοχή από τις κεντρικές πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις, και προωθώντας την εντύπωση ότι "γίνεται κάθαρση", μπλα, μπλα, μπλα.

Αυτό που δεν έχετε ίσως προσέξει, παρότι πρόκειται για ένα χρόνιο φαινόμενο είναι ότι οι αθλητές που τόσο θαυμάζετε στα γήπεδα σας έχουν γραμμένους. Όχι όλοι, αλλά σίγουρα η πλειοψηφία τους (ειδικά μιλώντας για τους "φτασμένους" αθλητές)

Γι' αυτό και συνεχίζουν "τη δουλειά τους" ("άρτος και θεάματα"), πληρώνονται αμύθητα ποσά και εννοείται ότι δεν έχουν καμία ιδιαίτερη επαφή με τις μάζες που τους αποθεώνουν, και τις οποίες "βοηθούν" να μένουν αμόρφωτες και άβουλες. Είναι και αυτό μέρος της δουλειάς τους, και αν δεν το κάνουν σωστά, τιμωρούνται:

Where’s Robbie? Ή ελληνιστί: Πού είναι ο Ρόμπι;

Ο Κάμερον ακόμη το… φυσάει και δεν κρυώνει! Σε καμία περίπτωση δεν περίμενε το «κύμα» οργής, που εμφανίστηκε στις αρχές του μήνα στις υποβαθμισμένες περιοχές του Λονδίνου (κυρίως), αλλά και άλλων αγγλικών πόλεων, να είναι τέτοιας έντασης, ώστε να αναδείξει το μέγεθος των κοινωνικών ανισοτήτων, σε μία υποτίθεται ανεπτυγμένη οικονομία, όπως η βρετανική.

Στις φτωχογειτονιές του Μέρσεϊσαϊντ, τη «φωλιά» της μεγάλης Λίβερπουλ, έγιναν ταραχές που έφεραν στις μνήμες των παλαιότερων την εξέγερση του Ιουλίου του 1981. Τότε στο Τόξτετ, μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του λιμανιού, έπειτα από συνεχείς προκλήσεις της αστυνομίας προς τους κατοίκους αφροαμερικανικής προέλευσης, ομάδες νεαρών έκαιγαν και λεηλατούσαν τον τόπο για περίπου ένα 20ημερο. Στήθηκε γιγαντιαία επιχείρηση των αρχών, ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα.

Όσοι κάτοικοι κατορθώνουν να ξεφύγουν από το κοινωνικό status του Τόξτετ και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους, ονομάζουν την παλιά τους γειτονιά… shit-hole (κάτι σαν… βόθρος στα ελληνικά). Κάπως έτσι την ονόμαζε και ο πρώην άσος της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αγγλίας Ρόμπι Φάουλερ.

Που κολλάει ο Ρόμπι με τις ταραχές στη Βρετανία; Ο Φάουλερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τόξτετ. Είδε live, από το παράθυρό του, τις ταραχές του 1981, όταν ήταν μόλις 6 ετών. Είχε ξεκάθαρη εικόνα για το τι εστί κοινωνικός αποκλεισμός και αδικία, έστω κι αν αυτός κατάφερε να γίνει εκατομμυριούχος μέσω του ταλέντου του στο ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του ήταν λιμενεργάτης, αν και ο νεαρός Ρόμπι δεν ήθελε και πολλά-πολλά μαζί του.

Τον Σεπτέμβριο του 1995 οι εργάτες του λιμανιού ξεκίνησαν μία κινητοποίηση διαρκείας, που κράτησε μέχρι το 1998, για να υπερασπίσουν θέσεις εργασίας, μισθούς και δικαιώματα κόντρα στην εταιρία «Mersey Docks and Harbour Company». Η κινητοποίηση είχε τη μορφή απεργιών, διαδηλώσεων, συμβολικών κινήσεων και άλλων μορφών πάλης. Αν και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελαν οι εργαζόμενοι, η επιμονή στις θέσεις τους κέρδισε την αλληλεγγύη και την εκτίμηση του βρετανικού λαού.

Στις 20 Μαρτίου 1997, η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε την νορβηγική Μπραν Μπέργκεν στο «Άνφιλντ». Στο 26’ ο Ρόμπι Φάουλερ πετυχαίνει γκολ και προχώρησε στην αποκάλυψη. Κάτω από την ιστορική κόκκινη φανέλα, υπήρχε ένα μπλουζάκι αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λιμενεργάτες. Το «Kop», το πέταλο των φανατικών οπαδών, ξέσπασε σε επευφημίες. Ο Φάουλερ είπε αυτό που ήθελε να πει! H UEFA, που είναι αμείλικτη σε κάθε πολιτική τοποθέτηση κατά εταιριών μέσα στα γήπεδα (διόλου περίεργο…) τιμώρησε τον Φάουλερ με χρηματικό πρόστιμο, αλλά στη συνείδηση του αγγλικού λαού ο επιθετικός των Reds τιμήθηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Μετά τα γεγονότα του Αυγούστου, αρχίζει να κυκλοφορεί σαν συνθηματικό τσιτάτο ανάμεσα στους νέους του Μέρσεϊσαϊντ, μια φράση:Where’ s Robbie? (=Πού είναι ο Ρόμπι;). Στην εποχή που ζούμε δύσκολα κάποιος θα επαναλάβει κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο Φάουλερ. Δεν υπάρχουν τα… άντερα και ίσως και το υπόβαθρο στους καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές για να αντιδράσουν αναλόγως. Αρκούνται σε κάποια κεκαλυμμένα σχολιάκια μέσω facebook και twitter, όπως έκανε ο Ρίο Φέρντιναντ.

Στο γήπεδο όμως, όπου εκφράζεις και εκφράζεσαι, εκθέτεις και εκτίθεσαι, όπου σε παρακολουθούν εκατομμύρια βλέμματα, ελάχιστοι έχουν το σθένος, να πουν ξεκάθαρα αυτό που αισθάνονται. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος Φάουλερ λοιπόν, πού είναι ο Ρόμπι; 

Βλέπετε, υπάρχει η άρχουσα τάξη, που είναι ξεκάθαρο ότι βασίζεται στην εκμετάλλευση, το ψέμα, την υποκρισία, και ένα σωρό τέτοια "ελκυστικά" γνωρίσματα.

Υπάρχουν και οι λαϊκές μάζες, που κακώς όμως "αγιοποιούνται": Οι λαϊκές μάζες έχουν γενικά βέβαια τη δυνατότητα να εξυψωθούν ως το επίπεδο της ταξικής πάλης, να καταλάβουν τι γίνεται στον κόσμο γύρω τους, να συνειδητοποιήσουν τα κοινά τους συμφέροντα, και να οργανωθούν προκειμένου να τα προασπιστούν απέναντι στην άρχουσα τάξη.

Αλλά το ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δε σημαίνει ότι αυτομάτως οι μάζες θα φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Μεγάλα κομμάτια τους είναι σήμερα "εγκεφαλικά νεκρά" (σε ιδεολογικό-κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο).

Και έτσι θα μείνουν με ινδάλματα ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιούς και ένα σωρό άλλους που το "λίπος" του πλούτου τους τους έχει κάνει τόσο χοντρόπετσους που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις μεγάλες μάζες των θαυμαστών τους και τα βάσανα τους.

Καλοί ποδοσφαιριστές; ΝΑΙ.

Καλοί μπασκετμπολίστες; ΝΑΙ.

Καλοί τραγουδιστές; ΙΣΩΣ (μερικοί είναι της πλάκας).

Πρότυπα που δίνουν στα παιδιά το παράδειγμα για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν σε αυτό τον κόσμο; ΟΧΙ.

Και τι γίνεται όταν κανένας δε σου δίνει τα απαραίτητα ιδεολογικά εφόδια για να σταθείς σε αυτό τον κόσμο; Με απλά λόγια, αυτό που γίνεται είναι ότι σε κατασπαράζουν.