Με αφορμή τη σημερινή επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών, λίγες σκέψεις για την Αριστερά

Σαν σήμερα είχαμε τη μάχη των Θερμοπυλών, με 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς υπό τον Λεωνίδα να αντιμετωπίζουν τον -κατά πολύ- μεγαλύτερο Περσικό στρατό. Και να μην εγκαταλείπουν "μέχρι τέλους".

Την ιστορία εξάλλου την ξέρετε, και οι περισσότεροι έχετε δει και την -μιλιταριστική- παρουσίαση της στην πρόσφατη ταινία.

Ακόμα όμως και στην ταινία, που ουσιαστικά αποθεώνει το μιλιταρισμό ως τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας (δείτε το πως χλευάζονται πχ οι Θεσπιείς που δεν είναι στρατιώτες αλλά εργάτες, τεχνίτες, κτλ), υπάρχει κάτι το σημαντικό, κάτι που θα πρέπει όντως να το ενσωματώσουμε στο λαϊκό κίνημα του μέλλοντος και στην αριστερά που θα το οργανώσει:

Υπάρχει το διαχρονικό μήνυμα του "μολών λαβέ" - που πλέον έχει καταντήσει περισσότερο "αστείο", μιας και αυτό γίνεται όταν υπάρχουν πολλοί που επικαλούνται στα λόγια μια μεγάλη αξία, χωρίς όμως να την εφαρμόζουν με τις πράξεις τους.

Και υπάρχει και η μάχη απέναντι σε έναν υπέρτερο αντίπαλο, παρότι ξέρεις ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου.

Ειδικά αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας, και να το ενσωματώσουμε άμεσα, μιας και σήμερα ξεκάθαρα παλεύουμε απέναντι σε έναν αντίπαλο που ναι μεν έχει σαπίσει, αλλά όμως τα λαϊκά κινήματα είναι -σε παγκόσμια κλίμακα- ακόμα πιο σαπισμένα.

Έτσι, η άρχουσα τάξη έχει μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι μας, και αυτό σημαίνει ότι θα ρέπει να πάμε στη μάχη, ακόμα και αν ξέρουμε ότι οι πιθανότητες να νικήσουμε είναι λιγοστές, τουλάχιστον μιλώντας για το άμεσο μέλλον.

Για να το κάνεις αυτό, χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι, αλλιώς απλά δεν το κάνεις - και γι' αυτό αξίζει πράγματι να έχουμε αυτούς που πολέμησαν στις Θερμοπύλες ως υπόδειγμα. Γιατί στάθηκαν πιστοί στα ιδανικά τους και πολέμησα για αυτά. Αυτός είναι ο τρόπος, και μάλιστα ο μοναδικός τρόπος, για να υπερνικήσεις τελικά τον αντίπαλο. Και αν δε τα καταφέρεις εσύ, τουλάχιστον θα έχεις δημιουργήσει τις βάσεις για να υπάρξουν κι άλλοι, που θα το κάνουν στο μέλλον. Αλλιώς, δε θα το κάνει κανένας και ποτέ.

Ας δούμε τώρα και τη σημερινή αριστερά (την ποια; )

Στην Αμερική, τη μητρόπολη ως τώρα του καπιταλισμού, υπάρχουν 45.000.000 άνθρωποι που ζουν με κουπόνια σίτισης, μια χούφτα τραπεζίτες και βιομήχανοι επιδίδονται σε ένα ασύλληπτο πλιάτσικο, και δε μιλάει κανένας. Η μάλλον μιλάει κάποιος, η ακροδεξιά, που στήνεται σε εμβρυακό στάδιο με το Tea Party, και ουσιαστικά θέλει να δώσει την "τελευταία μάχη" για λογαριασμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που βρίσκεται σε παρακμή, ώστε αν χρειαστεί να πολεμήσουν την Κίνα. Όσο για την αριστερά, είναι ανύπαρκτη επί της ουσίας, ή, όπου υπάρχει, είναι "ακαδημαϊκή", ή "υπερβολικά ροζ", και σε μια συγκυρία όπως αυτή δεν έχει καμία ελπίδα.

Στην Κίνα, βλέπουμε ότι πολλαπλασιάζονται οι εξεγέρσεις των εκεί εργατών ενάντια στους κεφαλαιοκράτες που τους ξεζουμίζουν με μεσαιωνικό τρόπο. Όμως, είναι ακόμα πολύ "πίσω": Είναι τόσο πεινασμένοι, που δε μπορούν προς το παρόν να οραματιστούν μια "άλλη κοινωνία". Άσε που υπάρχει και πολύ μεγάλο "ιδεολογικό μπλέξιμο", καθώς εκεί υποτίθεται έχουν "κομμουνισμό", "εμπνέονται από το Μάο Τσε Τουνγκ", μπλα, μπλα, μπλα, και άντε ξεμπερδέψεις όλο αυτό το μπερδεμένο ιδεολογικό "κουβάρι".

Η Ευρώπη είναι το μέρος που θα δωθούν οι μεγάλες μάχες, όπως είχαμε πει εδώ και χρόνια. Αν είναι να κρατηθούν κάπου οι Θερμοπύλες, αυτό το κάπου είναι εδώ. Ούτε τόσο πεινασμένοι όσο στην Κίνα είναι οι εργάτες, ούτε τόσο "εκτός τόπου και χρόνου" όσο στην Αμερική.

Όμως, και εδώ είναι που μπαίνει ο παράγοντας του να παλέψεις εναντίον ενός υπέρτερου αντιπάλου, και στην Ευρώπη η κατάσταση δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι. Δείτε το πιο "φρέσκο" παράδειγμα της Αγγλίας (που εντάξει, ήταν πάντα μια χώρα με πολύ φτωχή εργατική παράδοση αγώνων και δε μπορούμε να περιμένουμε και τόσα πολλά από εκεί. Άντε το πολύ-πολύ κανά punk κίνημα α λα Θάτσερ, που θα διαρκέσει όσο τα περισσότερα punk τραγούδια, δηλαδή λίγο. Όχι ότι έχω κάτι με την punk, ούτε απορρίπτω πλήρως τις σημερινές κινητοποιήσεις στην Αγγλία, απλά τις θεωρώ ανεπαρκείς και καταδικασμένες να αποτύχουν, διότι κατά βάθος ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να πετύχουν - θέλουν να ΕΚΤΟΝΩΘΟΥΝ):

Ο κόσμος φτωχαίνει, και αναμενόμενο είναι να μη του αρέσει καθόλου. Καλώς λοιπόν βγαίνει στο δρόμο, αλλά...στην Αγγλία ειδικά είναι παντελώς ανοργάνωτοι, μερικοί απλά λεηλατούν και σπάνε, μερικοί είναι απλά συμμορίες, κτλ, κτλ, κτλ.

Μπορούν αυτοί να κάνουν την ανατροπή; Όχι βέβαια.

Είναι εύκολοι αντίπαλοι για το κράτος, που εκμεταλλευόμενο το πλιάτσικο, την έλλειψη οργάνωσης, κτλ θα στρέψει εύκολα την πλειοψηφία σε λύσεις αστυνομικής καταστολής. Και μετά θα συνεχίσει να μας καταληστεύει. Και όσο συνεχίζουν οι κινητοποιήσεις να γίνονται κατ' αυτόν τον τρόπο, θα είναι αναποτελεσματικές->άρα, δε θα κερδίζουν τον κόσμο με τον μέρος τους.

Ήδη πολλοί λένε "τσακίστε τους ταραξίες". Και γενικά, όσο οι κινητοποιήσεις αποτυγχάνουν, ο λαός θα δέχεται την "επιστροφή στην τάξη", ή έστω θα την ανέχεται παθητικά (και δεν μιλάω μόνο για την Αγγλία, ούτε μόνο για τις συγκεκριμένες ταραχές, μιλάω γενικότερα. Πχ δείτε το πως ο κόσμος δέχεται παθητικά να τον κλέβουν ολοένα και περισσότερο, δείτε το πως τον εξωθούν να βγάλει όλη την οργή του εναντίον των "κακών μουσουλμάνων", δείτε το πως τα μέλη των κατώτερων τάξεων τσακώνονται μεταξύ τους, λόγω και συντεχνιακών συμπεριφορών, αφήνοντας παράλληλα την άρχουσα τάξη ουσιαστικά στο απυρόβλητο να συνεχίζει να τους ρημάζει, ή και στηρίζοντας την λίγο ή πολύ).

Ναι μεν λοιπόν η αριστερά θα πρέπει να στηρίξει τη δίκαιη οργή του λαού, ναι μεν θα πρέπει να τον παροτρύνουμε να βγει και να παλέψει, ναι μεν θα πρέπει να καταδικάσουμε αυτούς που καλούν τον κόσμο να "επιστρέψει στην τάξη", να μείνει δηλαδή με σταυρωμένα τα χέρια την ίδια ώρα που του παίρνουν και τα σώβρακα, αλλά από την άλλη πλευρά, αν θέλουμε όντως οι ΔΙΚΑΙΕΣ αυτές κινητοποιήσεις να ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ κάτι, θα πρέπει παράλληλα να παραδεχτούμε καταρχήν ότι είναι ανώριμες, και στη συνέχεια να δούμε το πως θα αποκτήσουν ένα στοιχειώδες περιεχόμενο και μια οργάνωση.

Εδώ όμως είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία απ' όλες:

Δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να το κάνει αυτό, τουλάχιστον όχι άμεσα.

Η αριστερά είναι σε παγκόσμιο επίπεδο εντελώς πίσω. Πώς να δώσεις ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο, όταν δεν έχεις εσύ ο ίδιος;

Σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, είναι φανερό ότι "μια χούφτα καπιταλιστές ελέγχουν ολόκληρο τον κόσμο".

Πού είναι όμως η αριστερά που θα τους κόψει τα κεφάλια, και -κυρίως- θα δείξει στο λαό το πως θα κυβερνά, ώστε να μην τους χρειάζεται άλλο πια;

Γι' αυτό και χρειάζεται να δωθεί μάχη, έστω μια μάχη Θερμοπυλών, προκειμένου καταρχήν να δημιουργηθεί από τα σπλάχνα του λαού μια αριστερά που θα συνδυάζει

α) Τη θεωρητική κληρονομιά του Μαρξ, που απέδειξε τη βαρβαρότητα του συστήματος τη ατομικής ιδιοκτησίας, που μοιραία οδηγεί σε εξαθλίωση των πολλών για χατήρι των λίγων. Και βέβαια, παράλληλα πρότεινε την αντικατάσταση του από ένα κομμουνιστικό σύστημα που θα καταργεί την ατομική ιδιοκτησία, και στο οποίο η παραγωγή, και η συνολικότερη κοινωνική ζωή θα οργανώνεται με βάση των συμφέροντα των πολλών, αυτών που εργάζονται και παράγουν τον πλούτο, όχι αυτών που παρασιτούν εις βάρος μας.

β) την κληρονομία αγώνων που έδωσαν τη μάχη "μέχρι τέλους", ενάντια στην εκάστοτε βαρβαρότητα. Και αυτό σημαίνει ότι σε μια κατάσταση όπως η σημερινή, που η αριστερά σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σε εντελώς εμβρυακό επίπεδο, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα και για Θερμοπύλες, για μάχες δηλαδή μέχρις εσχάτων, απέναντι σε ένα εχθρό που είναι πιο έτοιμος από εμάς, και με καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας βραχυπρόθεσμα.

Αν νικήσουμε, νικήσαμε. Ο λαός άλλωστε έχει δείξει ότι αν η αριστερά σταθεί στο ύψος τον περιστάσεων, τότε όντως θα παλέψει εναντίον της βαρβαρότητας (αλλιώς, είναι ικανός ακόμα και να ψηφίσει το Χίτλερ στην εξουσία). Αλλά ακόμα και αν προσωρινά ηττηθούμε, τουλάχιστον θα πρέπει να μπουν οι βάσεις για τη μελλοντική επικράτηση μας, ώστε να λάβει τέλος η βαρβαρότητα.