Μάλιστα, σε μια κίνηση με συμβολικό χαρακτήρα, χαρακτήρισε τη θέση του δολαρίου ως «εξωφρενικό προνόμιο» ("exorbitant privilege"). Για όσους δεν το ξέρουν, τον ίδιο ακριβώς χαρακτηρισμό είχε χρησιμοποιήσει και ο Ζισκάρ Ντ' Εστέν πριν 50 σχεδόν χρόνια για το δολάριο, όταν η Γαλλία αμφισβητούσε και πάλι το δολάριο με τον Ντε Γκωλ να προτιμά -τι άλλο- το χρυσό.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή, υπενθυμίζουμε για ακόμα μια φορά μια ιστορική αναδρομή από το Μπρέτον Γουντς και πέρα, την οποία καλό θα ήταν να είχατε υπόψη σας.
Επιπλέον, ψάξαμε και βρήκαμε και ένα άρθρο από το περιοδικό TIME εκείνης της περιόδου (τεύχος 12/2/1965), που περιγράφει τις κινήσεις του Ντε Γκωλ εναντίον του δολαρίου.
Καταρχήν όμως ας δούμε τις δηλώσεις της Λαγκάρντ:
IMF’s Lagarde Says U.S. Dollar May Lose ‘Privilege’ Amid Debt-Limit Crisis
International Monetary Fund Managing Director Christine Lagarde said the dollar’s standing as the world’s main reserve currency may be diminished as U.S. lawmakers fail to lift the nation’s debt limit.
The U.S. currency has had an “exorbitant privilege because it was the reserve currency that most central banks had,” Lagarde said in an interview on PBS’s “Newshour” yesterday. “If there was a dent in this exorbitant privilege and the confidence that most people have towards the dollar, it would probably entail a decline of the dollar relative to other currencies.”
Όσο για το όριο χρέους των ΗΠΑ, αυξήθηκε, και είναι κρίμα να βλέπεις ένα σωρό ανθρώπους, ακόμα και υποτιθέμενους "ειδικούς" να εκφράζουν αμφιβολίες για το αν αυτό θα γινόταν ή όχι.
Η συμφωνία αυτή ήταν κάτι τo προφανές σε όποιον έχει μια στοιχειώδη έστω κατανόηση του σημερινού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Αποδείχθηκε βέβαια ότι οι περισσότεροι σήμερα ΔΕΝ έχουν δυστυχώς ΚΑΜΙΑ τέτοια κατανόηση, και γι' αυτό και ειλικρινά δεν ήξεραν τι γίνεται, και "άγονταν και φέρονταν" από τη γνωστή συμμορία πολιτικών, δημοσιογράφων, και λοιπών φερέφωνων της άρχουσας τάξης. Και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και μεγάλο κομμάτι της "ριζοσπαστικής αριστεράς".
Θα το ξαναγράψω λοιπόν για μία ακόμα φορά:
Αν η Αμερική δεν τυπώσει τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων, θα χρεωκοπήσουν όλες οι τράπεζες, λόγω των "τοξικών" δανείων που έχουν και δεν πρόκειται να αποπληρωθούν ποτέ.
Άρα, έστω και μέσα από διάφορα "σκαμπανεβάσματα", στο τέλος η εκτύπωση δολαρίων θα συνεχιστεί, και θα συνεχιστεί, και θα συνεχιστεί, μέχρι στο τέλος κανένας να μη θέλει το δολάριο (διότι κανένας δε θέλει ένα νόμισμα που ξέρει ότι συνεχώς πληθωρίζεται και άρα συνεχώς χάνει την αξία του).
Αυτή η εκτύπωση χρήματος μέχρι τον υπερπληθωρισμό βολεύει τις τράπεζες, διότι αυτές είναι που λαμβάνουν όλα αυτά τα φρέσκα δολάρια που τυπώνουν οι ΗΠΑ. Έτσι, ναι μεν το νόμισμα θα καταστραφεί, όμως οι τράπεζες θα καταφέρουν να κλείσουν τις "τρύπες" των ισολογισμών τους και έτσι να αποφύγουν τη χρεωκοπία. Παράλληλα, οι μισθοί των εργατών θα "εξατμιστούν", και έτσι οι εργάτες θα γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί", έστω και αν προφανώς στη αρχή θα έχουμε ταραχές λόγω του υπερπληθωρισμού. Η ιστορία δείχνει ότι ναι μεν ο κόσμος βρίζει, φωνάζει και κινητοποιείται όταν ξεσπά υπερπληθωρισμός, ωστόσο ΔΕΝ ανατρέπει την άρχουσα τάξη (πχ ο υπερπληθωρισμός στη Γερμανία λίγο μετά το ξέσπασμα του Μεγάλου Κραχ του 1929 οδήγησε τελικά στην άνοδο του Χίτλερ "για να επιβάλλει την τάξη", και ΟΧΙ στην επανάσταση των προλετάριων ή κάτι τέτοιο).
Επίσης, όπως είχε γίνει και όταν ο Νίξον είχε καταργήσει τον κανόνα του χρυσού, έτσι και τώρα οι πετρελαιάδες (με πρώτο και καλύτερο τον Αχμαντινετζάντ) θα ζητήσουν να μην πληρώνονται σε δολάρια (διότι κανένας δε θέλει να πληρώνεται σε ένα νόμισμα που διαρκώς υποτιμάται). Το 1973 ("πετρελαική κρίση") είχαν ζητήσει να πληρώνονται σε χρυσό, που μένει σταθερός όταν τα νομίσματα πληθωρίζονται διαρκώς (εξ ου και τα απανωτά ρεκόρ στην ισοτιμία του χρυσού, που στην πραγματικότητα απεικονίζουν την πτώση των νομισμάτων, και όχι την άνοδο του χρυσού).
Στη Δύση βέβαια, οι πετρελαιάδες που θα κάνουν μια τέτοια κίνηση θα παρουσιαστούν ως "κακοί", "τρομοκράτες", μπλα, μπλα, μπλα. Όχι ότι θα υπερασπιστούμε τους ολιγάρχες του πετρελαίου, αλλά όχι και να υπερασπιστούμε τις "αθώες περιστερές" της Δύσης, που θα προσπαθήσουν να δαιμονοποιήσουν τους άλλους, και να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες.
Τέλος πάντων, προς το παρόν ας δούμε μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και σχόλια για την αύξηση του ορίου χρέους των ΗΠΑ:
Αντιδράσεις από τον Τύπο
«Αποκρουστική συμφωνία» που απέτρεψε το χάος χαρακτήρισαν το συμβιβασμό οι New York Times. «Η συμφωνία θα επιτρέψει να αποφευχθεί βραχυπρόθεσμα και πιθανότατα για όλο το 2012 η στάση πληρωμών με καταστροφικές συνέπειες», συνεχίζει η εφημερίδα.Κίνα: Πολιτική η συμφωνία για το χρέος στις ΗΠΑ
Προσθέτει δε ότι ότι «η υπόλοιπη συμφωνία είναι σχεδόν ολοκληρωτική συνθηκολόγηση στα αιτήματα των Ρεπουμπλικάνων. Θα πλήξει τα προγράμματα που ευνοούν τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς και θα φρενάρει την οικονομική ανάκαμψη της χώρας».
Η USA Today από την πλευρά της γράφει ότι ο συμβιβασμός της τελευταίας στιγμής «δεν έχει τίποτα το ειδυλλιακό» αφού επί της ουσίας απλώς μεταθέτει για αργότερα το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους της χώρας. (σ.σ. κανένα πρόβλημα, όταν θα ξαναέρθει η ώρα για να αυξήσουν το όριο χρέους, θα κάνουν πάλι τα ίδια, και στο τέλος πάλι θα τα βρουν, τυπώνοντας κι άλλα δολάρια)
Πούτιν: Οι ΗΠΑ παρασιτούν σε βάρος της παγκόσμιας οικονομίας
«Πρόκειται για ένα πολιτικό θέαμα που είναι περισσότερο επικοινωνιακό θέμα, παρά συμφωνία ουσίας» υποστήριξε η Κεντρική Τηλεόραση της Κίνας, σε μια ένα από τα σπάνια σχόλια που κάνει στις βραδινές ειδήσεις της.
«Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι και οι διεθνείς πιστωτές αντιλαμβάνονται αίφνης ότι η κρίσης χρέους δεν είναι παρά ένα εργαλείο και ότι η βασική ανησυχία είναι να ενισχυθεί το πολιτικό κεφάλαιο για τις επόμενες προεδρικές εκλογές», πρόσθεσε το κανάλι. (σ.σ. πράγματι, η συμφωνία διαρκεί μέχρι τις εκλογές. Ας ψηφίσουν πρώτα οι "ιθαγενείς", και μετά, τα ξαναλέμε)
«[Η Αμερική] Παρασιτεί την παγκόσμια οικονομία χρησιμοποιώντας το μονοπώλιο του δολαρίου», είπε ο Πούτιν.
«Ορισμένες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, έχουν σημαντικά αποθέματα δολαρίων αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η οικονομία (αυτών των χωρών) θα μπορούσε να κλονιστεί», κατέληξε ο Πούτιν.
Όσο ανεβάζουν οι ΗΠΑ το όριο χρέους, τόσο περισσότερο πληθωρίζουν το νόμισμα, και τόσο περισσότερο πέφτει το δολάριο σε σχέση με το χρυσό (η υποτίμηση αυτή του δολαρίου παρουσιάζεται από την άρχουσα τάξη ως "άνοδος του χρυσού")
China To Overtake India As World’s Biggest Gold Consuming Nation
Spoiler:
Gold Coins Sell Out in Lisbon as Biggest Bet Sees 22% Gain
Spoiler:
Και εδώ το άρθρο του ΤΙΜΕ από το 1965 που λέγαμε στην αρχή της ανάρτησης με την επίθεση του Ντε Γκωλ στο δολάριο - θα δούμε εκτεταμένα αποσπάσματα από αυτό το άρθρο, μαζί με μερικά δικά μας σχόλια (αξίζει πάντως να δείτε και το αρχικό μας άρθρο που λινκάραμε, για μια ανασκόπηση από το Μπρέτον Γουντς ως σήμερα):
Money: De Gaulle v. the Dollar
Ρerhaps never before had a chief of state launched such an open assault on the monetary power of a friendly nation. Nor had anyone of such stature made so sweeping a criticism of the international monetary system since its founding in 1944. There was Charles de Gaulle last week proclaiming that the primacy of the dollar in international dealings was finished, calling for an eventual return to the gold standard —which the world's nations scrapped 50 years ago — and practically inviting other countries to follow France's lead and cash in their dollars for gold.Οι ΗΠΑ βγήκαν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν άθικτες, και ανέλαβαν την πλήρη ηγεμονία στο δυτικό μπλοκ. Με την πάροδο του χρόνου, χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία ανασυγκροτήθηκαν (μάλιστα η ανασυγκρότηση αυτή έγινε εν μέρει και με το σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ!), και έτσι οι ΗΠΑ άρχισαν να έχουν σοβαρό ανταγωνισμό. Σιγά-σιγά, τα εμπορικά πλεονάσματα έγιναν εμπορικά ελλείμματα. Οι ΗΠΑ άρχισαν να τυπώνουν δολάρια, πληθωρίζοντας το νόμισμα, για να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό(όπως πχ η Ελλάδα έκανε υποτιμήσεις της δραχμής). Όμως, το δολάριο είχε μια ΣΤΑΘΕΡΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ με το χρυσό, κλειδωμένη από τη συνθήκη του Μπρέτον Γουντς, που όριζε ότι το δολάριο ήταν "ισοδύναμο με το χρυσό", με βάση αυτή τη σταθερή και αμετάβλητη ισοτιμία. Όμως, όσο οι ΗΠΑ πληθώριζαν το νόμισμα, οι διάφοροι κεφαλαιοκράτες (από το Ντε Γκωλ μέχρι χρηματιστηριακούς κερδοσκόπους) άρχισαν προφανώς να προτιμούν το (σταθερό) χρυσό σε σχέση με το (πληθωριζόμενο) δολάριο, διότι αντιλαμβάνονταν ότι η σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους δεν ίσχυε, και δε θα έμενε για πολύ. Όντως, όταν οι ΗΠΑ μπήκαν και στον πόλεμο του Βιετνάμ, με νέα έξοδα, ο Νίξον κατάργησε τον κανόνα του χρυσού, και τη σταθερή ισοτιμία δολαρίου-χρυσού.
President Johnson faces the unpleasant task of producing what he calls "strong and specific" actions to deal with the persistent U.S. balance-of-payments deficit, a problem intimately related to gold. The President's advisers are still debating just how "strong" these imminent measures should be.
Πράγματι, η επιστροφή στον "κανόνα του χρυσού" με την κλασσική του μορφή δεν είναι προτιμητέα από την άρχουσα τάξη, διότι την εμποδίζει να τυπώνει χρήμα με τη σέσουλα, χρηματοδοτώντας έτσι την ανάπτυξη μέχρι δανεικών, μέσω δηλαδή της εμπιστοσύνης ότι "οι επενδύσεις που θα γίνουν θα πιάσουν κόπο, άρα δάνεισε μου".
France converted $150 million into gold last month, plans another $150 million conversion soon. Following that lead, Spain has quietly exchanged $60 million of its dollar reserves for U.S. gold—the biggest such transaction of the Franco era. To free more gold to meet rising demand, a congressional committee last week approved President Johnson's proposal to eliminate the 25% gold backing now legally required for deposits held in the Federal Reserve System. But concern is growing in Washington that nations that have so far refrained from converting dollars out of consideration for the U.S. may cash them in for gold once the extra bullion becomes available—and thus send still more gold-laden truckloads rolling out of Fort Knox.
Into this tense situation stepped De Gaulle, disregarding his 1963 promise to support the present international monetary system, in which the dollar plays the dominant role and all free world trade is financed by a mix of dollars, British pounds and gold. The time has long since passed, he told a press conference (see THE WORLD), when the currencies of any one or two nations can enjoy "this signal privilege, this signal advantage." The present-day world, said De Gaulle, needs "an indisputable monetary base, and one that does not bear the mark of any particular country. In truth, one does not see how one could really have any standard criterion other than gold."
Conscious no doubt of the irony involved in his unneighborly attack, De Gaulle christened his plan the "Golden Rule." What could be said for his proposal? The value of money would be guaranteed by the immutability of gold. In theory, the world monetary system would become more stable, less vulnerable to crises of confidence. By tying the money supply to gold, the system would prevent overspending. In the U.S. and Britain, which now can pay their deficits out of their own currencies, it would impose a stern fiscal discipline, curb deficit financing and do away with many of the excesses that lead to inflation and recessions.
To counter criticism that the system would also paralyze international trade because of the global shortage of gold, champions of the gold standard advocate another step that they consider necessary: to double or triple the $35-an-ounce price of gold, thus vastly increasing the monetary reserves that finance world trade.
For the present at least, most of the world's leading economists, money managers and financiers believe that this golden future, however desirable in theory, is nearly impossible to achieve in practice. After De Gaulle's press conference, British and West German government leaders said that they took a dim view of a return to the gold standard. The U.S. Treasury declared that the scheme would produce economic warfare: nations would demand that their foreign debtors pay off fully and immediately in gold—and many countries would not have enough gold to go around. Many nations would then have to embargo gold, raise tariffs, restrict trade. At a recent meeting in Bellagio, Italy, 30 of the world's top 32 international economists opposed a return to the gold standard.
The great majority of economists and financiers also reject the idea of an increase in the price of gold—in effect, devaluation of all the world's currencies. (ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ, ήδη ο χρυσός έχει ανατιμηθεί -και θα συνεχίσει να ανατιμάται, ότι και να λένε αυτοί οι οικονομολόγοι της άρχουσας τάξης, διότι απλουστατα οι κεφλακαοκράτες τον προτιμούν σε σχέση με νομίσματα που διαρκώς πληθωρίζονται)
Ωστόσο, ο χρυσός θα επιστρέψει, σε μια 'παραλλαγμένη μορφή", όπου θα έχει το ρόλο της "αποθήκης του πλούτου" για όσους έχουν αποταμιεύσεις (κυρίως δηλαδή την άρχουσα τάξη). Όσο για την ισοτιμία του, θα είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ απ' ότι είναι σήμερα έναντι του δολαρίου και των υπόλοιπων νομισμάτων, και θα αυξομειώνεται ανάλογα με το πόσο πληθωρίζεται το καθένα. Έτσι, τα δολάρια/ευρώ/γιεν, κτλ θα χρησιμοποιούνται για συναλλαγές, αλλά ο χρυσός για αποθήκευση πλούτου.
De Gaulle's blast last week as "an invitation to a common enterprise that will deliver the West from an absurd monetary system." But De Gaulle, however much he may admire the theory, is an artist of the possible, and he is probably using the threat of a gold standard in hopes of pressuring the U.S. and Britain into accepting lesser changes in the monetary system favorable to France. For the past six months he has been urging the creation of a new international reserve currency called the "cru" (for collective reserve unit), which would give greater weight to gold and more financial power to nations with heavy gold supplies. The U.S. has opposed it, but De Gaulle's attack on the dollar may force Washington to reconsider.Βέβαια, όλα αυτά είναι λόγια του αέρα - στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ συνέχισαν να έχουν ελλείμματα μέχρι σήμερα, και απλά τυπώνουν δολάρια. Ειδικά από τη στιγμή που ενσωματώθηκε και η Κίνα στην παγκόσμια αγορά, η παραγωγική βάση των ΗΠΑ αποσαθρώθηκε ακόμα περισσότερο, και έτσι τα ελλείμματα γιγαντώθηκαν.
High officials of the Federal Reserve Board believe that De Gaulle, aided by Spain's Franco, is trying to form a new European axis designed to embarrass and weaken the U.S. by attacking the dollar. To buttress the dollar, Federal Reserve Chairman William McChesney Martin Jr. has been strongly urging President Johnson to move swiftly and dramatically to wipe out the deficit in the balance of payments. "Some way or other, something has to be done," Martin said recently. "It is important that we face up to the fact that we have become a chronic deficiteer—and that leaves us in a weak position."
ΑΡΑ, τα ζητήματα αυτά που θέτει το άρθρο του 1965 όχι απλά δεν έχουν επιλυθεί για τους ιμπεριαλιστές, αλλά αντίθετα έχουν οξυνθεί σε βαθμό παροξυσμού: Αυτή τη φορά, η σημερινή κρίση θα κάνει την πετρελαική κρίση του 1973 να φαίνεται με μια "ασήμαντη διαφωνία". Είτε το θέλουν είτε όχι -και είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι- οι σημερινοί άνθρωποι ΔΕΝ προορίζονται να ζήσουν όπως οι πατεράδες τους, σε έναν κύκλο συνεχούς καπιταλιστικής ανάπτυξης (έστω με κάποια 'σκαμπανεβάσματα").
Δημοσίευση σχολίου