Η συμμετοχή του υποψήφιου σε προκήρυξη θέσης γιατρού ειδικότητας σε νοσοκομείο με λειτουργία ΝΠΔΔ και η επιθυμία του για άσκηση της Ιατρικής σε υπηρεσία υγείας η οποία δεν συναλλάσσεται οικονομικά με τον πάσχοντα, στηρίζεται στην παγιωμένη νομοθετικά λειτουργία της δημόσιας υγείας ως δωρεάν και ισότιμης για όλους.
Μπαίνει θέμα, λοιπόν, νομικό και συνειδησιακό για όλους τους Εσύτες γιατρούς με την νέα επιχειρησιακή λειτουργία των νοσοκομείων.
Εδώ και ένα χρόνο, οι όροι σύμβασης με τον εργοδότη αλλάζουν διαρκώς, χωρίς την σύμφωνη γνώμη των συμβαλλόμενων γιατρών και επιβάλλει στους λειτουργούς της υγείας αναξιοπρεπείς για τον ασθενή, σύμφωνα με προσωπικές αρχές και αξίες και σύμφωνα με διεθνείς διακηρύξεις δικαιωμάτων, όρους λειτουργίας της δημόσιας υγείας.
Πιο σημαντικό, όμως, από την έλλειψη αξιοπρέπειας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων ατομικής υγείας, είναι τα σοβαρά ζητήματα πού προκύπτουν ηθικά, νομικά και υγειονομικά σε επίπεδο δημόσιας υγείας, με την άρνηση από την πλευρά της πολιτείας, της δωρεάν, επιβεβλημένης θεραπευτικής αντιμετώπισης των λοιμωδών νοσημάτων και την προβληματική πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Υπάρχουν συστήματα υγείας που προκειμένου να διασφαλιστεί η μη μαζική μετάδοση καταστροφικών για τα ανθρώπινα όντα και δαπανηρών ασθενειών, δίνει την φαρμακευτική αγωγή στο στόμα του πάσχοντα σε καθημερινή βάση ακόμη και στο δρόμο αν ο πάσχων είναι άστεγος.
Υπάρχει, όμως και η χώρα μας πού υποταγμένη σε ανήθικα μνημόνια αρνείται, να καλύψει το κόστος της θεραπείας για φυματίωση, έιτζ και άλλα λοιμώδη νοσήματα, των ανασφάλιστων Ελλήνων και μεταναστών, ''μετά την σταθεροποίηση της υγείας τους'' βάζοντας σε σοβαρό, παράπλευρο, αλλά μη αποδεκτό κίνδυνο όλους μας και ιδίως τα παιδιά στα σχολεία και τους ανοσοκατασταλμένους ασθενείς και παππούδες, τους οποίους επιβλέπουν νοσηλευτικά.
Η αναξιοπρέπεια στην άσκηση της ιατρικής στα νοσοκομεία επιβλήθηκε αρχικά με την εφαρμογή σε ολοήμερη βάση της είσπραξης των 5 ευρώ, ακόμη και στους χρόνιους πάσχοντες αν επισκεφτούν άλλο νοσοκομείο εκτός από αυτό που παρακολουθούνται (αιμοκαθαιρόμενοι, καρκινοπαθείς κ.λ.π), παγιώνεται σιγά-σιγά με τον εισπρακτικό μηχανισμό της ολοήμερης λειτουργίας και τώρα με το δικαίωμα άσκησης ιατρικού έργου σε ιδιώτες γιατρούς, συναδέλφους που υπηρετούν την ιατρική από θέση αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτήν που υποστηρίζει μια σχέση με το δημόσιο σύστημα υγείας.
Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι-γιατροί, παρά τις ως τώρα διακηρύξεις αποκτούν το δικαίωμα της οικονομικής εκμετάλλευσης και του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου της υγείας, υπερασπιζόμενοι εν τέλει μοναχά τα εισοδήματα τους.
Θα περίμενε κανείς ότι, η σοφία, η εντιμότητα και η αφοσίωση στο ρόλο (χαρίσματα απαραίτητα για ένα δάσκαλο) θα ορθώσουν κάποτε ανάστημα απέναντι στην σαρωτική κατάργηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην υγεία.
Θα περίμενε κανείς ότι τόσο θεμελιώδη ζητήματα, θα τα απαντήσει επιστημονικά και κοινωνικά, κατ αρχήν ο ίδιος ο χώρος των Δασκάλων της υγείας.
Με πιο τρόπο, σεβαστοί διδάσκοντες, θα μεταδώσετε αύριο από έδρας την αρχή της προστασίας του αρρώστου και της προτεραιότητας της υγείας, όταν συγχρόνως η ζωή σας υπερασπίζεται μια υγεία εμπόρευμα;
Ποιος εν τέλει είναι ο κοινωνικός σας ρόλος, όταν στην πιο δύσκολη συγκυρία που διέρχεται ο φυσικός και κοινωνικός σας χώρος, δεν έχετε αρθρώσει ούτε μια λέξη για την υπεράσπιση της ισότιμης και δωρεάν πρόσβασης στην υγεία;
Η πανεπιστημιακή κοινότητα για άλλη μια φορά στη νεότερη ιστορία ανέλαβε να υπερασπιστεί συμφέροντα πολιτικά και οικονομικά, αλλότρια και αντίθετα με την κοινωνική και επιστημονική θέση της ιατρικής.
Δεν εγκαλείται από την κατευθυνόμενη στοχοποίηση του ιατρικού δυναμικού,
την ποινικοποίηση της ιατρικής πράξης,
την αυξανόμενη ιατρικοποίηση κοινωνικών προβλημάτων,
τους λειτουργούς της υγείας απλήρωτους, εξοντωμένους από τα ωράρια εργασίας και απαξιωμένους ηθικά και κοινωνικά για να πουληθεί καλύτερα το προϊόν του ιδιωτικού τομέα,
νομιμοποιημένη την σταθερή κάλυψη των πάγιων αναγκών στα νοσοκομεία με επικουρικό προσωπικό,
παγιωμένη επικίνδυνη κατάσταση στα τμήματα επειγόντων, χωρίς στελέχωση και αυτονομία λειτουργίας
Μια πανεπιστημιακή κοινότητα που δεν παίρνει θέση, για το σύστημα υγείας πού επιβάλλεται στη χώρα που υπηρετεί, την ληστεία του ασθενή σε καταστάσεις ανάγκης, την σύνδεση του νοσήματος με την δαπάνη,
δεν έχει και λόγο ύπαρξης για τον κοινωνικό ιστό.
Και αν η επιστήμη της ιατρικής δεν υπηρετεί την κοινωνία και τον άρρωστο, ας απαντήσει τελικά ποιόν και τι υπηρετεί.
Η απογραφή του 2011 αποδεικνύει την οπισθοχώρηση του πληθυσμού των κατοίκων που διαμένουν εν Ελλάδι. Ο πληθυσμός του ανθρώπου στη χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Και αντί να γίνει προστατευόμενος, εγκαταλείπεται εκτεθειμένος σε σοβαρά νοσήματα. Απόδειξη η εκτίναξη της επίπτωσης της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας και της φυματίωσης.
Όνειδος για το αύριο και την ιστορία της χώρας, η μετατροπή του υπέρτατου αγαθού σε εμπόρευμα στην αγορά του κέρδους.
Όνειδος σε εποχή οικονομικής κρίσης η απόσυρση της πολιτείας από τις υποχρεώσεις της απέναντι σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Όνειδος και η αδυναμία μας να σηκωθούμε και να επιβάλλουμε το συμφέρον του αρρώστου.
Σ αυτό το σύστημα υγείας δεν μπορούμε πια να βρούμε το ρόλο που υποσχεθήκαμε και δεσμευτήκαμε να υπηρετούμε.
ΕΝΩΣΗ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΣΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
Δημοσίευση σχολίου