Ο Μπεγλίτης δεν είναι χτεσινός. Ηταν για χρόνια δεξί χέρι του Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών κι αν μη τι άλλο ξέρει να μετράει τα λόγια του, Τα όσα είπε ήταν μελετημένα από πριν και συμφωνημένα με την ισραηλινή πλευρά Για πρώτη φορά έλληνας υπουργός κάνει τέτοια δήλωση, τασσόμενος ανοιχτά και απροκάλυπτα στο πλευρό της σιωνιστικής πολιτικής, χωρίς τις «ίσες αποστάσεις» που υπήρχαν σε παλιότερες αναφορές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Και οι «ίσες αποστάσεις» ήταν σε βάρος των εθνικώνδι¬καίων του παλαιστινιακού λαού (δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα, ανάμεσα στον κατακτητή και τον υπόδουλο), οπότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτή η δήλωση του απεσταλμένου της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Για τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση ο κύβος έχει ριφθεί. Εχοντας επιλέξει το αμερικάνικο «όχημα», λειτουργεί ανοιχτά πλέον, σαν τσιράκι των σιωνιστών, οι οποίοι, μετά τη στροφή της Τουρκίας προς μια πολιτική με αναφορές στον αραβοϊσλαμικό κόσμο και τις αλλαγές στην Αίγυπτο, αισθάνεται πιο απομονωμένη από κάθε άλλη φορά στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Τη συμπεριφορά αυτή της ελληνικής κυβέρνησης μπορείς να την προσεγγίσεις με δυο τρόπους, οι οποίοι συνιστούν δυο ανταγωνιστικές πολιτικές κατευθύνσεις, Από τη μια είναι μια πολιτική κατεύθυνση που αναφέρεται «στη χώρα» και στο «εθνικό συμφέρον» και κριτικάρει την κυβέρνηση για «έλλειψη σωστής εθνικής στρατηγικής». Μια πολιτική κατεύθυνση καθαρά αστική, ακόμη και όταν παριστάνει τη λαϊκή. Δεν είναι καν λαϊκόστροπη. Και μια πολιτική κατεύθυνση γνήσια λαϊκή, η οποία θεωρεί τον πολύχρονο επαναστατικό απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων ως τμήμα της παγκόσμιος επαναστατικής διαδικασίας, εντάσσοντας την αλληλεγγύη προς αυτόν τον αγώνα στο γενικότερο πλαίσιο των ριζοσπαστικών και επαναστατικών αγώνων, ως οργανικό στοιχείο τους.
Η πρώτη κατεύθυνση έως πρότινος εύρισκε ερείσματα και στην επίσημη πολιτική του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ουκ ολίγες φορές λειτούργησε ως εξάρτημα της. Μετά τη θεαματική στροφή της κυβέρνησης Παπανδρέου, αυτή η πολιτική βρέθηκε χωρίς έδαφος κάτω από τα πόδια της.
Γι' αυτό και οι φορείς της επιδίδονται σε κλαψουρίσματα και δηλώσεις εθνικής αγανάκτησης, καταγγέλλοντας ότι η επίσημη πολιτική είναι κοντόφθαλμη και εθνικά επιβλαβής και διαμαρτυρόμενοι που η κυβέρνηση δεν ακούει τις ανιδιοτελείς συμβουλές που της δίνουν.
Αντίθετα, η δεύτερη κατεύθυνση, όντας εκ γενετής πολιτικά ανεξάρτητη από την κυρίαρχη πολιτική, έχει τη δυνατότητα να είναι περισσότερο επιθετική τώρα και να προσπαθήσει να οικοδομήσει ένα κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό αγώνα συνυφασμένο με την ταξική πάλη στο εσωτερικό της Ελλάδας. Ενα κίνημα που θα πατάει σε ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και όχι στην κυρίαρχη αστική πολιτική ή σε θεσμικά περιτρίμματα αυτής της πολιτικής, που χρησιμοποιούν το Παλαιστινιακό ως στοιχείο ενίσχισης του πολιτικού τους ίματζ,
Πηγή: Π.Γ. - "Κόντρα"
Δημοσίευση σχολίου