Γιάννης Ρίτσος
---------------------------------------------------
Και για όσους δεν το’ χουν ακόμα καταλάβει, τις 20 Οκτώβρη είχαμε τον πρώτο νεκρό του ταξικού πολέμου, που εδώ και 2 χρόνια έχει εξαπολύσει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κατά του ελληνικού λαού: Τον άνεργο οικοδόμο, Δημήτρη Κοτσαρίδη! Θέλω να τονίσω απ’ την αρχή, ότι ο γράφων υπήρξε επί 8 χρόνια μέλος και στέλεχος των «Νέων Πρωτοπόρων», της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Καλλιθέα, την Γκράβα και τη Σπουδάζουσα. Επίσης, θεωρώ τιμή μου και μεγάλη μου τύχη το γεγονός ότι πέρασα από το ΚΚΕ, διότι εκεί γνώρισα –κατά την εφηβεία μου- μεγάλο αριθμό σημαντικών και θαυμάσιων ανθρώπων, έντιμων αγωνιστών και πραγματικών επαναστατών, οι οποίοι συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στην (όποια) προσωπική και πνευματική μου συγκρότηση. Όπως, βέβαια, γνώρισα κι αρκετά «στουρνάρια», πολλούς συντηρητικούς και πολλούς ξεπουλημένους, οι οποίοι έχουν καταντήσει να πλαισιώνουν σήμερα τη ΔΗ.ΑΡΙ και το ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα της 20/10 στο Σύνταγμα τραυμάτισαν πρώτα απ’ όλα ψυχικά, όλους μας. Πέραν όμως των.. ψυχικών μας τραυμάτων, υπάρχουν και τα πολιτικά, τα οποία εντείνονται μέσα στο δίπολο: «Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του χαφιέ» και «Όποιος φοράει μαντήλι και συγκρούεται με τα ΜΑΤ, είναι παρακρατικός και προβοκάτορας». Μετά τα τραγικά γεγονότα του Συντάγματος (λαμβάνοντας υπόψη και από τα σχόλια σχετικά με την ανακοίνωση της Α.Κ. Αθήνας, που αναρτήθηκε στο blog μας), διαπιστώνεται μια α-πολιτίκ προσέγγιση αυτού του ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ζητήματος με γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση εκατέρωθεν, του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους κλπ». Ή με τον Ασυφύλαξ, ή με το Χωροφύλαξ δηλαδή...
Με τον Αστυφύλαξ...
Είναι γνωστό, ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία του ΚΚΕ διακατέχεται –σχεδόν μεταφυσικά-από πολιτική ανεπάρκεια. Πέραν των γνωστών- και παραδεδεγμένων απ’ την ίδια την ηγεσία- λαθών του Δεκέμβρη του ’44, χαρακτηριστικό είναι το κείμενο «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη του 1973» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1976, το οποίο αναφέρει στη σελίδα 31: «Δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή (σ.γ. δηλ. την κατάληψη του Πολυτεχνείου) και να πετύχει ορισμένους σκοπούς. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά». Αφού λοιπόν δεν προκύπτει από τα γεγονότα ότι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου ήταν προβοκάτορες, όπως ευθέως παραδεχόμαστε στο παραπάνω ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973, σημαίνει ότι προέβημεν σε λάθος εκτίμηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Σημαίνει ήταν πολιτικά ανεπαρκής η ανάλυσή και η γραμμή, που δώσαμε μέσω του άρθρου με τίτλο «Τι επιβάλλεται να κάνουμε», στη σελίδα 3 του περιβόητου φύλλου 8 της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», όπου λέγαμε ότι το καθήκον των κομμουνιστών είναι «Να καταπολεμήσουμε κάθε αυθόρμητη ή πριμοδοτούμενη από τη χούντα τάση για απρογραμμάτιστες, βιαστικές και χωρίς την επεξεργασία του οργανωμένου κινήματός μας ενέργειες». Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας διέψευσαν και μας προσπέρασαν. Τι κάνουμε ως επαναστάτες, αλλά κι ως μαρξιστές; Αυτοκριτική; Διαλεκτική προσέγγιση; Ανάλυση; Μελέτη; Συζήτηση; Αναζήτηση; Τίποτε απ’ όλα αυτά! Απλά, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια λογική τα γεγονότα: Από το 11ο Συνέδριο το 1982, όπου επικράτησε η γραμμή Ανδρουλάκη περί...«δημοκρατικών δυνάμεων», έως και τη συγκυβέρνηση με το Μητσοτάκη κι από τον...«αριστεροχουντισμό» και τη διάλυση της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ» κατά τη μεταπολίτευση, έως και τις μαζικές διαγραφές της Πάτρας το ’85 και τις διαγραφές στην ΚΝΕ το ’89 (στις οποίες είχε κι ο γράφων την...τιμητική του). Η ηγεσία του κόμματος ανέκαθεν φοβόταν και «καθάριζε» την αριστερή της πλευρά (Άρης, διαγραφές της μεταπολίτευσης, διαγραφές στην ΚΝΕ το ‘89), αλλά τις ζημιές τις πάθαινε πάντα απ’ τη δεξιά της πλευρά (Κύρκος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που βρισκόμαστε απ’ τη μια ενώπιον σφοδρής και παγκόσμιας επίθεσης απ’ τον ταξικό εχθρό, απ’ την άλλη ενώπιον εξεγερσιακής διάθεσης (διάθεσης, όχι συνείδησης) σημαντικού τμήματος της εργαζόμενης κοινωνίας. Ποιο το καθήκον του επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος σε τέτοιες περιόδους λοιπόν;
Να έχει επαρκή ανάλυση για την σημερινή κατάσταση κι επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πάλης, ανατροπής και προοπτικής; Να οικοδομεί συμμαχίες, κερδίζοντας τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας; Να συντονίσει και να προετοιμάσει πολιτικά και πρακτικά τις ευρύτερες λαικές μάζες, ώστε η οργή και η διάθεσή τους για αγώνα ν’αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική; Να δώσει στις λαικές δυνάμεις (όπως έγινε-σε κάποιο βαθμό- κατά τη δεκαετία του ’30 και του ‘40) το στίγμα της ταξικής-πολιτικής δύναμης, που θ’ ανατρέψει με δυναμικό κι αποφασιστικό τρόπο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας έτσι κάποιου είδους «ψυχολογική αυτοπεποίθηση» στις μάζες, όπως είχε κάνει τότε, που η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ του ΕΑΜ απέτρεψε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των ελλήνων εργατών από τους ΝΑΖΙ;
Ή μήπως οφείλει να περιχαρακώσει τη βάση του με όρους οπαδισμού, μακρυά και πέρα απ’ τα υπόλοιπα πρωτοπόρα και μαχόμενα εργατικά και λαικά στοιχεία; Να ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν έχουμε καμία σχέση ούτε επικροτούμε ενέργειες, όπως το πέταγμα αυγών και μπογιάς» (ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Νάξου για την απεργία της 19/10 στο νησί), ή να χαρακτηρίζει τσουβαληδόν «πράκτορα του ταξικού εχθρού», «αντικομμουνιστή» και «προβοκάτορα», όποιον έχει διάθεση να συγκρουστεί με την Αστυνομία, ενώ κι οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο εργάτης Τάσος Τούσης το ’36 στη Θεσ/νίκη κι ο Σωτήρης Πέτρουλας το ’65 στην Αθήνα σκοτώθηκαν ενώ συγκρούονταν με την Αστυνομία; Να θεωρεί εν δυνάμει εχθρό του, όποιον προβαίνει σε κριτική των ανεπαρκειών της ηγεσίας, όταν πρόσφατα προέβη στη γνωστή πολιτική αποκατάσταση κάποιων...παλαιοτέρων «τυχωδιοκτών». Μήπως αρκετοί απ’ όσους φορούν μαντήλια και συγκρούονται εδώ και δεκαετίες με την Αστυνομία, σ’όλες τις δυτικές κοινωνίες δεν είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αλλά «μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία», όπως είχε πει κι ο Άρης για τους συναγωνιστές του στον περίφημο λόγο του, στη Λαμία; Οι κομμουνιστές είναι στο ίδιο στρατόπεδο μ’αυτούς, ή τους έχουν απέναντι; Δε χρειάζεται καν να σταθούμε στη διαχρονική ύπαρξη δρώντος ασφαλίτικου και φασιστικού παρακρατικού μηχανισμού εν γένει, αλλά και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, που συγκρούονται με την Αστυνομία, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο. Ούτε βέβαια δικαιούται κάποιος να συγχέει το συγκεκριμένο μηχανισμό με τους οργισμένους αγωνιστές, που πολλές φορές αποτελούν το...θερμόμετρο της κοινωνίας, αλλά και του κινήματος.
Σ’όλα τα παραπάνω καλείται-πρωτίστως-να προβληματιστεί η λαική-ταξική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και ν’ ανοίξει στις γραμμές του κόμματος ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση (προς αποτροπή ηλιθίων και κακόβουλων σχολίων: συζήτηση, όχι διάσπαση) για το κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών, σε περιόδους όπως η σημερινή.
...ή με τον Χωροφύλαξ;
Αν για κάποιους συναγωνιστές του αντιεξουσιατικού χώρου, είμαστε όλοι διαβρωμένοι απ’την εξουσία εκτός απ’ αυτούς κι ως εκ τούτου οφείλουν να σπάσουν τα μούτρα όσων διαφωνούν μαζί τους, ας θέσουν ιστορικά τον εαυτό τους δίπλα απ’ το Μαλάμη και τον Μπέρια... Αν για κάποιους εχθροί είναι οι εργάτες, που πλαισιώνουν τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τότε είναι σα να λένε: «Μόνοι μας κι όλοι σας»! Εδώ όμως το πρόβλημα ξεφεύγει από την πολιτική του διάσταση και λαμβάνει επιπλέον φιλοσοφική διάσταση: Το «Μόνοι μας κι όλοι σας» ισχύει ως «κοσμοθεωρία» όταν τσακωνόμαστε στο μπάρ, στο πανηγύρι, στο γήπεδο, στη γειτονιά, ή στο δρόμο. Όταν μαίνεται ο ταξικός πόλεμος λέγεται, αυτό που είπε ο ηγέτης των Ισπανών αναρχικών, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, το 1936: «Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Εκείνος της ελευθερίας και της νίκης της εργατικής τάξης κι εκείνος της νίκης και της τυρρανίας, που θα επιβάλλουν οι φασίστες».
Aντί επιλόγου, παραθέτουμε μια εξαιρετική αποστροφή του Άρη προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα, η οποία αφορά και...στον Αστυφύλαξ και...στο Χωροφύλαξ: «Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας δεν αγωνίζεται για το κακό, αλλά για το καλό του κόμματος! Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα, που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον Πρόεδρο των εφεδροελασιτών, όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...»
askordoulakos
+ σχόλια + 12 σχόλια
Εκπληκτικό, ώριμο, ψύχραιμο και εμπεριστατομένο κείμενο! Σας παρακαλώ προωθήστε το προς πάσα κατεύθυνση!
Απ' ότι φαίνεται μέσα από τη ειλικρίνεια σας αλλά και την ανεπάρκειά σας να αντιληφθείτε την ίδια την αναγκαιότητα της ιεραρχίας ως μιας από τις βασικές αιτίες της κακοδαιμονίας που αναφέρετε, είναι πολύ δύσκολο να βρείτε διέξοδο και μάλλον θα καταλήξετε κι εσείς στο δίλλημα που απεύχεσθε. Και βέβαια έχετε δίκιο για το γεγονός ότι δεν είναι πας ΠΑΜΕ βάρβαρος αλλά το ΠΑΜΕ εφήρμοσε το αντίστοιχο δόγμα με ανθρώπους που είχαν σάρκα και οστά. Επίσης για το γεγονός ότι κάθε αναρχικός είναι και ένας εσωστρεφής μπάχαλος όπως φαίνεται να διαπνέεται το κείμενό σας δείχνει την δομική σας προκατάληψη για κάτι πουτο γνωρίζετε ελάχιστα ιστορικά και σχεδόν καθόλου στη σημερινή ελλαδική του διάσταση και μάλιστα σε μια περίοδο που ξεπερνάει όλες τις μεταμοντέρνες του αναφορές. Λυπάμαι.
ΓιώργοςΚ.
ΥΓ: Εγώ ήμουν του ΚΚΕ υποστηριχτής στα νειάτα μου. Τι άλλο θα υποστήριζα σε μια φτωχογειτονιά που μεγάλωσα; Αργότερα όταν αρνήθηκα και τις θρησκείες αρνήθηκα και αυτό. και βέβεια υπάρχουν καλοί ανθρωποι μέσα στο κόμμα, αλλά, επαναστάτες; Επαναστάτες είναι αυτοί που δέχονται το ψέμα σαν απόλυτη αλήθεια ενώ γνωρίζουν πράγματα; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα συμπολίτη μου;
Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό κείμενο. Όταν το σύστημα, το κράτος και το παρακράτος τρομοκρατημένο από το τσουνάμι που βλέπει να του έρχεται κατάμουτρα, βάζει μπροστά τους πιο ύπουλους μηχανισμούς για να διασπάσουν, να διχάσουν και να βάλουν τους εχθρούς του να σκοτωθούν μεταξύ τους, τότε η μόνη ελπίδα είναι οι ενωτικές θέσεις. Η αρχαία τακτική του διαίρει και βασίλευε είναι μια τακτική ύπουλη, βρώμικη, χτυπάει εκεί που ο διχασμός είναι ο πιο έντονος και είναι πολλά τα κινήματα ιστορικά τα οποία έπεσαν θύματα αυτού του φρικτού λάθους. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥΣ!
Το ΚΚΕ, είτε από πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του, είτε σε συννενοήση με την κυβέρνηση (προσωπικά ελπίζω το πρώτο, αλλά αν είναι το δεύτερο θα φανεί σύντομα) δίεπραξε πολλαπλό έγκλημα.
1. Αντικατέστησε τα ΜΑΤ στη φύλαξη της βουλής.
2. Χρησιμοποίησε τον κόσμο (εν αγνοία του) που το εμπιστεύθηκε και κατέβηκε μαζί του για να διαδηλώσει ενάντια στην κυβέρνηση σαν ανθρώπινη ασπίδα για την προστασία της βουλής και της αστικής δημοκρατίας.
3. Προσπάθησε να χρεώσει τον νεκρό του (από τη κρατική βία και τα δακρυγόνα των μπάτσων) στο κίνημα (δε γράφω σε άλλα κομμάτια του κινήματος γιατί δεν θεωρώ ότι το κώμα υπήρξε πότε μέλος ενός ευρύτερου κινήματος). Ξεκάθαρα προτιμά να αναμετρηθεί με το κίνημα παρά με το κατοχικό καθεστώς.
Κατά τα άλλα καλά τα λες σε γενικές γραμμές αλλά πλέον όλη η ψυχραιμία και όλες οι καλές προθέσεις του σύμπαντος ολόκληρου (που δεν υπάρχουν, αλλά και να υπήρχαν) δεν αρκούν για να διορθώσουν την ζημιά που έγινε.
Πάντως να αναφέρω ότι προχθές η ιστορία επαναλήφθηκε και πέρα από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις πέρι των γεγονότων του Πολυτεχνείου του '73 και της πολιτικής διαμπόπευσης ιστορικών στελεχών του ΚΚΕ. Από ότι φαίνεται ο γραφών έχει ξεχάσει ότι μέχρι την δημιουργία του ΠΑΜΕ (προς τα τέλη της δεκαετίας του '90 αν θυμάμαι καλά) το ΚΚΕ έπαιζε το ρόλο του χωροφύλακα σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις με τις συγκρούσεις μεταξύ των μελών του και αναρχικών και ανένταχτων να αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο. Βέβαια κανείς άλλος πολιτικός χώρος δεν έχει παραδώσει ΠΟΤΕ τους πολιτικούς του "αντιπάλους" στην αστυνομία όπως έχει κάνει αμέτρητες φορές το ΚΚΕ, κάτι που επανέλαβε και στα προχθεσινά γεγονότα. Για του λόγου το αληθές υπάρχει βίντεο στο youtube από την πορεία του πολυτεχνείου το '99, όπου ο αναρχικός χώρος αποφάσισε να μην κατέβει, αλλά δυστυχώς κατέβηκαν λίγες εκατοντάδες ανένταχτων νεολαίων στο πίσω μέρος της πορείας. Το ΚΚΕ βρήκε την ευκαιρία και αφού τους ξυλοφόρτωσε παρέα με τα ΜΑΤ έπειτα τους παρέδωσε στα χέρια των ΜΑΤ. 151 οι συλλήψεις τότε.
Το κράτος και το κεφάλαιο δεν αποτελούνται μόνο από τους άμεσους πόλους εξουσίας (πολιτικούς, τραπεζίτες, βιομήχανους, αστυνομία, στρατό, δικαστές) αλλά και από τους έμμεσους που επιστρατεύονται ανάλογα και με τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Σε αυτούς τους πόλους περιλαμβάνονται οι μεγαλοδημοσιογράφοι και καναλάρχες, οι πανεπιστημιακοί καθηγητάδες, το δεξί δεκανίκι (ΛΑΟΣ, φασίστες, χρυσή αυγή, παρακρατικές συμμορίες) και το αριστερό δεκανίκι με σημαντικότερο έκφραστή το ΚΚΕ. Κατά τη γνώμη μου οποιαδήποτε ανάλυση δεν εμπεριέχει αυτό το στοιχείο και αναλώνεται σε κριτική στην απαράδεκτη, αντικινηματική κλπ στάση του ΚΚΕ, παραβλέποντας ότι το κράτος ήταν που πήρε αυτή την επιλόγή ενεργοποιώντας έναν από τους έμμεσους πόλους εξουσίας που διαθέτει, δεν μπορεί να βοηθήσει σε μία ωφέλιμη κριτική στο εσωτερικό του κινήματος. Δεν αναφέρομαι στην πλειοψήφία βέβαια των ΠΑΜΙΤΩΝ έιτε δέχτηκαν να πάρουν ρόπαλο και να χτυπήσουν είτε όχι αλλά στην ηγεσία του κόμματος και στους ινστρούχτορες των τοπικών οργανώσεων των οποίων θύματα είναι εδώ και δεκαετίες πολλά μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και η όποια κριτική των γεγονότων υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να έχει αποδέκτες τόσο το κίνημα αλλά περισσότερο του ΚΚΕεδες και του ΚΝίτες μπας και συνειδητοποιήσουν ποια σκοτεινά μονοπάτια, άθελα τους ακολουθούν.
Αυτοί με τα κράνη και τα παλούκια που ήχαν παρατεχθεί σε αλυσίδες σαν μπατσαρία ήταν η εργατιά του κκε?
Πολύ καλό κείμενο με κάποιες επιφυλάξεις βέβαια στα σημεία που αναφέρεται στον Α/Α χώρο και που δείχνει οτι ο συντάκτης δεν γνωρίζει καλά κάποια πράγματα.
Μια κριτική όμως στην φράση που αναφέρεται στον αναρχικό επαναστάτη Ντουρούτη.
Το Ισπανικό Koμμουνιστικό κόμμα κυρίως και οι άστοι σοσιαλδημοκρατες με την βοήθεια τον Σταλινικών συμβούλων του κατά την διάρκεια του ταξικού πολέμου επίτεθηκε πρώτα στο POUM και μετά στην CNT-FAI
Εξου και οι μέρες Μαϊου της Βαρκελώνης.
Το POUM εξοντώθηκε στους δε αγωνιστές της CNT-FAI υπονόμεψαν των αγώνα τους.
Και οι ποιο δημοφιλής αποδείξεις σύντροφοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
1) το πεθαίνοντας στην Καταλονία του Όργουελ
2) Η ταινεία ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
όπου δεν αναφέρεται σε αναρχικούς αλλά σε μαρξιστές.
Και παρόλο που βγάλατε ανακοινώσης που κάπου καταδικάζουν προκτικές ομάδων του αναρχικού χώρου αλλά το ΚΚΕ σας ανταπόδωσε με ύβρεις και λάσπη.
Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε αλλά να κινηθούμε ενωμένοι κινηματικά παρά την αμφότερη κριτική που υπαρχει και είναι καλό να υπάρχει σύντροφοι.
Και βέβαια διαχωρήζουμε την ηγεσία του ΚΚΕ από τα απλά μέλη του ΠΑΜΕ.
Στέλιος Β.
Υ.γ. ευχαριστώ προκαταβολικά τον Κνίτη/ΚΚΕ που θα με σχολιάσει σαν άνθρωπο των μπάτσων γιατί προέρχεται από αποδειγμένους συνεργάτες της αστυνομίας όπως το ΚΚΕ και άρα αυτά που θα γράψει έρχεται από έγκυρο συνεργάτη των μπάτσων και εργοδότη μου όπως το ΚΚΕ χα! χα! χα! άντε να κάνουμε και λίγη πλάκα.
Πέρα από την πλάκα τέτοιο επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης έχουν όπως διάβασα σε άλλα σχόλια.
Και κρίμας γιατί ήμουν αντίθετος στις επιθέσεις εναντίων τους στο Σύνταγμα.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Πολύ καλή η ανάλυσή που κάνεις για το κίνημα και τους συναγωνιστές που ακολουθούν την ηγετική ομάδα που διοικεί το ΚΚΕ.Δεν σε προβληματίζει όμως το γεγονός ότι αυτή η διαλυτική στάση είχε ξεκινήσει από την συνθήκη του Λιβάνου Καζέρτας Βάρκιζας συνεχίστηκε με τη διάλυση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και την μετατροπή του Μετώπου ΕΔΑ σε κόμμα ? Δύο μεγαλειώδη κινήματα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ που απ το μηδέν έφτασε το ανεπανάληπτο έκτοτε 25%. ( Μετά την ήττα του 49 η μισή αριστερά εξορία στα ξερονήσια κι η άλλη μισή στην Αν Ευρώπη?) να παραδίδονται στην ουρά της οικογένειας Παπανδρέου?Και τα ίδια πρόσωπα πάνω κάτω Ρούσσος Παρτσαλίδης Κολλιγιάνης και σια. Και αποδεδειγμένα με την παρέμβαση Σοβιετικών νομενκλατούρηδων που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στη σοβιετική κοινωνία όπως το φυτοπλαγκτόν στα στάσιμα νερά. Πολύ σωστά διαπιστώνεις ότι σε κρίσιμες καμπές του κινήματος στέκονται απέναντι από το κίνημα και το χτυπούν με κάθε χυδαίο τρόπο για να βγουν μετά από λίγο (όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια να μπαλώσουν τα πράγματα ίσα -ίσα για να καλυφτούν στα μέλη τους).Και βρίσκονται ή προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρεθούν στην αιχμή του κινήματος εκεί που που θα σκάσει κάποια σπίθα μόνο για να την σβήσουν!! Ότι είπαν για την στάση τους στη Λαική εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έκαναν και πρόσφατα για τον Βελουχιώτη και τον Ζαχαριάδη? Σαν εκείνες τις χήρες που έκλαιγαν για τον μακαρίτη ενώ τον έχαν στερήσει από τα φάρμακα! Άσε που δεν καταλαβαίνεις που τις στηρίζουν εκτός από ότι ήταν «αλύγιστοι, κομματικοί».Μήπως όλα αυτά τα κάνουν για να εγκλωβίζουν όλους αυτούς τους συναγωνιστές που αποτελούν και ένα κομμάτι από τα πιο πρωτοπόρα της κοινωνίας μας?
to βαθυ κοκκινο πηρε θεσει με τους προβοκατορες εναντια στο κκε
Αν χρειάζεται να περιφρουρήσουμε το κίνημα, χρειάζεται να το περιφρουρήσουμε και από την γάγγραινα του κόμματος που θέλει να θέσει τα κομμάτια του σε μή-κίνηση. Το γεγονός οτι το ΠΑΜΕ ανέλαβε και έφερε εις πέρας το ρόλο του διατηρητή της τάξης σε συνενόηση με ένα αστικό υπουργείο, (βλέπε για παράδειγμα άρθρο στην ελευθεροτυπία που μιλάει για τη στρατηγική του υ.προ.πο, ή και τις νέες νομικές τρομορυθμίσεις για τις πορείες, που λένε οτι πορεία χωρίς αυτοπεριφρούσηση και επώνυμο διοργανωτή δεν θα γίνονται, ας γίνονται λίγο πιο βαθιές αναγνώσεις των πολιτικών νομοθεσιών) δεν το καθιστά αυτόματα εχθρικό ως προς τους μαχόμενους κινηματικούς σχηματισμούς και ομαδοποιήσεις; Το ΚΚΕ σαν οργάνωση έδωσε πρώτο το έδαφος στην κυριαρχία να παρέμβει στο εσωτερικό των αγώνων, και αυτό είναι μια τερατώδης πολιτικη ευθύνη που δεν ξεπλένεται από καμία ένδοξη (πλην τμηματική) ιστορικότητα. Αναπαρήγαγε τον κοινωνικό κανιβαλισμό με τους ευνοϊκότερους για την κυριαρχία όρους, μέσα στο πεδίου του, σε πραγματικό χρόνο, ταξικού πολέμου.
δεν καταλαβαίνω όμως γιατί μόνο οι αναρχικοί είναι υπόλογοι στο ζήτημα της βίας. Αν το δεί κανείς υλικά, απέναντι σε έναν "λαϊκό" (παρα)στρατό οπλισμένο στο σύνολό του με κράνη και παλούκια που σακατεύει κόσμο (αλήθεια, ποιός νομιμοποιεί τη βία που άσκησαν οι κουκουέδες,το κίνημα ή η αστική δημοκρατία την οποία και περηφρούρησε;) που σε εγκλωβίζει ωστε να σε αναγκάσει να κινηθείς προς τις δυνάμεις της αστυνομίας και έχει αποδείξει στο όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν (με πολιτικά κριτήρια και όχι χρονολογικά) πως ξεδιάντροπα δίνει κόσμο στην αστυνομία, που έχει στηρίξει ιδεολογικά μέσω της έντυπης προπαγάνδας του φονιάδες όπως ο κορκονέας, απέναντι σε αυτούς λοιπόν, πως και γιατί να μη χρησιμοποιήσει κανείς τα δικά του μέσα αντιβίας όταν απειλείται η σωματική ακεραιότητα αλλά και η ελευθερία του; Δεν ήμουν ανάμεσα στις γραμμές των επιτιθέμενων στους κουκουέδες, (λόγω του οτι ζώ και αγωνίζομαι σε άλλη πόλη) για να έχω μία ξεκάθαρη εικόνα για τη σωστή ή λάθος χρήση των μολότωφ, αλλά είναι αρκετά ξεκάθαρο πως η αντίσταση και επίθεση απέναντι στους (παρα)στρατιωτικοποιημένους κουκουέδες (που θα μπορούσαν σε κάθε περίπτωση αν είχαν συνείδηση των σύγχρονων ταξικών συσχετισμών να πετάξουν το παλούκι και να φύγουν)είναι μια πράξη ταξικής αυτοάμυνας, απέναντι στην ταξική προδοσία.
με εκτίμηση, ένας αναρχικός κομμουνιστής από βορρά
παραθέτω ένα άρθρο που βρήκα αμέσως αφού διάβασα και απάντησα στο δικό σου, που βρήκα ιδιαίτερα εύστοχο
ο ίδιος με πρίν
... κάτι ξέχασα
http://cognord.blogspot.com/2011/10/blog-post.html
Δημοσίευση σχολίου