Οι χαλυβουργοί απεργούν και η κοινωνία του Θριάσιου αναζητά το ρόλο της - Μια ματιά στα γεγονότα της Χαλυβουργίας από έναν εργαζόμενο στο Θριάσιο
-Αρχικά ο βιομήχανος Μάνεσης κατορθώνει και πείθει τους εργάτες της χαλυβουργίας του στο Βόλο να αποδεχθούν την 5ωρη εργασία με τη συνδρομή των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Πέραν της συμφωνίας με το σωματείο καλεί και τους εργάτες για υπογραφή ατομικών συμβάσεων.ΥΓ: Ο ρόλος των "μικρών" τη3ς αριστεράς πρέπει, λόγω του μικρού τους μεγέθους', να είναι πράγματι "υποβοηθητικός". Να βοηθήσει τον εργάτη να μάθει πράγματα που δε μπορεί να μάθει μέσα στη δουλειά του, για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ή για το πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Το πόσο καλά ή κακά το καταφέρνει αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.
-Η πρόταση αυτή δεν έχει την ίδια τύχη στον Ασπρόπυργο. Οι εργάτες την απορρίπτουν. Ο εργοδότης τότε απολύει σε δύο ημέρες 34 εργάτες και οι συνάδελφοί τους κλείνουν το εργοστάσιο με απεργία διαρκείας από 01/11/11.
-Στις 3/11 γίνεται συγκέντρωση στην Ελευσίνα από σωματεία του ΠΑΜΕ. Στις 8/11 διαμαρτυρία στο Υπουργείο Εργασίας, στις 9/11 τριμερής συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα και ακολουθεί διαμαρτυρία στα γραφεία στην Κηφισιά.
-Στις 11/11 πραγματοποιείται συναυλία του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με ομιλία της κας Παπαρήγα, και στις 14/11 άλλη τριμερής συνάντηση με επίσης μηδενικό αποτέλεσμα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η εργοδοσία απέρριψε πρόταση του σωματείου για διαθεσιμότητα επιμένοντας για εφαρμογή του 5ωρου.
- Στις 19/11 γίνεται μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με συμμετοχή πολλών άλλων φορέων, συνδικαλιστών, εργαζομένων και κατοίκων του Θριασίου.
Παρατηρήσεις με ευρεία αποδοχή
-Η συμπεριφορά των συνδικαλιστών του Βόλου δυσκόλεψε την κατάσταση, διότι μη συμμετέχοντας στον αγώνα αναπληρώνεται στο Βόλο η απώλεια παραγωγής στον Ασπρόπυργο.
- Παρά το γεγονός ότι τα συμφέροντα των εργατών είναι ίδια και χωρίς να εξετάσουμε ποια παράταξη είναι στο πλευρό τους, δεν υπάρχει καμία συνεργασία ανάμεσα στα δύο σωματεία λόγω κομματικής και παραταξιακής αντιπαλότητας.
-Στις 16/11 και μετά από πολλές παρεμβάσεις και πιέσεις στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, η ολομέλειά του αποφασίζει την 3ωρη στάση εργασίας των σωματείων της δύναμής του για τις 24/11, απορρίπτοντας την πρόταση για σύσκεψη σωματείων και προώθηση της απόφασης στις γενικές συνελεύσεις στα εργοστάσια, με την ψευδή δικαιολογία ότι τάχα τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν ανταποκρίνονται σε τέτοιες διαδικασίες.
- Αρχικά η διοίκηση του σωματείου των χαλυβουργών ήταν απρόθυμη στην ιδέα συντονισμού των εργαζομένων με πρωτοβουλίες από τα κάτω. Της αρκούσε η στήριξη του ΠΑΜΕ και μιλούσε για ταξικά σωματεία. Αυτό είναι λάθος. Τίποτα δεν είναι απολύτως δεδομένο και κυρίως η δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σήμερα το κλίμα έχει αλλάξει και οι εργάτες συναινούν για την ανάπτυξη της μάχης πέραν του χώρου τους, στην ευρύτερη περιοχή του Θριασίου. Η πεποίθηση ότι το ένστικτο των εργατών μπορεί να γίνει συνείδηση ανατροπής συνεχώς ενισχύεται και στους χαλυβουργούς και στους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Συμπεράσματα με άποψη
ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΜΑΣ
-Αν η κρίση είναι κατά κοινή ομολογία μια δομική κρίση του συστήματος που οφείλεται σε δύο βασικές εξελικτικές διαδικασίες: πρώτον, στη συνεχή εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων αναγκών και, δεύτερον, στο διαρκή εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής με συνέπεια την ανεργία, αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος για το σύστημα και λειτουργεί εις βάρος του βιοτικού επιπέδου και της περιουσίας της χώρας, αν κατά κοινή διαπίστωση η χώρα και ο λαός είναι υπό γερμανική κατοχή, τότε το παράδειγμα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο και το κίνημα αλληλεγγύης και γενίκευσης του αγώνα είναι η απάντηση του λαού στον καπιταλισμό και στην κρίση. Ο αγώνας αυτός θα μείνει στην ιστορία στο βαθμό που θα εμπνεύσει τον υπόλοιπο κόσμο της εργασίας, ώστε να αυτοδραστηριοποιηθεί με στόχο να ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τον ελέγχουν και να ενεργήσει άμεσα και ανατρεπτικά για την κυβέρνηση & την πολιτική που εφαρμόζει. Ο λαός στο Θριάσιο θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη, διαφορετικά η μιζέρια και η δυστυχία θα είναι το μέλλον του.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ
-Αν αναγνωρίζουμε έναν ιστορικό ρόλο στην εργατική τάξη, αυτό γίνεται για το λόγο ότι δε διαθέτει κανένα μέσο παραγωγής προς εκμετάλλευση ανθρώπων και ως εκ τούτου, αν οραματιστεί μια μελλοντική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι ανώτερη και να απελευθερώνει πραγματικά τον άνθρωπο. Σήμερα όμως κατά κοινή διαπίστωση το επίπεδο της εργατικής τάξης είναι σε αναντιστοιχία με την πορεία του καπιταλισμού. Από τη μια ο καπιταλισμός τρώει τα ψωμιά του, δημιουργεί τις αιτίες που θα ανατραπεί, ολοκληρώνει την εξελικτική του πορεία, δημιουργεί τους όρους για να προκύψουν άλλες παραγωγικές σχέσεις και από την άλλη η εργατική τάξη αδυνατεί να αντιληφθεί τον ιστορικό της ρόλο, δεν δημιουργεί τα δικά της μέσα ούτε επιλέγει τις σωστές κατά περίπτωση μορφές αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι αντανάκλαση του επαναστατικού ενστίκτου των εργατών, που διαμορφώνεται από την εμπειρία της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, και δεν αμφισβήτησε ποτέ την ουσία του καπιταλισμού που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων. Φρόντιζε να έχει πάντα ο εργάτης δουλειά αντί για ελεύθερο χρόνο.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ
-Αν μπορούμε να της αναγνωρίσουμε κάποιο ρόλο, αυτός είναι υποβοηθητικός στον αγώνα των εργαζομένων να αμφισβητήσουν το σύστημα από θέση ελευθερίας. Οφείλει να είναι το εργαλείο της κοινωνίας και όχι ο χειραγωγός της. Οφείλει δε να κυκλοφορεί τις ιδέες της με στόχο την αποδυνάμωση της ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας. Πρέπει να καταλάβει ότι, αν δε σταματήσει να μιλάει με τίτλους ιδιοκτησίας και με καπέλα, δεν θα έχει καμία τύχη στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινωνία να απελευθερωθεί. Σήμερα είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων, μιλάει με όρους κοινοβουλευτισμού, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει πρόταση εξουσίας, απομακρύνεται συνεχώς από τα όραμά της.
Στην παρούσα κατάσταση και στην περίπτωση που η κρίση πάρει πιο άγριες διαστάσεις με τι σχέδιο θα ενεργήσει; Το κεφάλαιο εγκαταλείπει την επενδυτική πολιτική και, αν περάσουμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, πιθανόν οι ξένοι επενδυτές να παρατήσουν τα εργοστάσια και, αν οι επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας τροφίμων, κλείσουν ο λαός θα πεινάσει. Τότε η απάντηση θα πρέπει να είναι άμεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας με όρους που θα βάλει η ίδια η κοινωνία. Θα καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής που κλείνουν με σκοπό να τα κοινωνικοποιήσουμε; Θα αναληφθούν πρωτοβουλίες ανάπτυξης κοινωνικής αλληλεγγύης,όπως η κίνηση των γιατρών στη Θεσσαλονίκη με το κοινωνικό ιατρείο;
Ο λαός μας δεν πρέπει να φοβηθεί την οικονομική κατάρρευση, αλλά άμεσα να δημιουργήσει τα δικά του μέσα έξω από την λογική του συστήματος. Η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με τους όρους και τη συμμετοχή της κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί μεγάλες και άγριες συγκρούσεις.
Ωστόσο, για μια αριστερά με μεγάλους δεσμούς με την εργατική τάξη (πχ ΚΚΕ), αντιστοιχούν και μεγαλύτερες ευθύνες, που η ηγεσία του ΚΚΕ δε φαίνεται προς το παρόν διατεθειμένη να αναλάβει, σε ότι αφορά την οργάνωση του αγώνα μέχρι την ανατροπή. Τέλος πάντων, θα γράψουμε και κάτι παραπάνω σε άλλο άρθρο επί του θέματος.
ΥΓ2:
Χαλύβδινος αγώνας κατά απολύσεων και μείωσης μισθών
Ξεκίνησε ως μια απεργία σε ένα εργοστάσιο. Η εργοδοσία έθεσε τους εργαζομένους προ του διλήμματος: μείωση μισθών ή απολύσεις περίπου των μισών. Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία είπαν «όχι» και στα δύο. Εγιναν απολύσεις «για να μας τρομοκρατήσουν» και η απεργία ξεκίνησε.
Σύντομα όμως, ένας ολόκληρος κόσμος είδε στα αιτήματά τους τα δικά του προβλήματα και ταυτίστηκε με τον αγώνα τους. Από τις κινητοποιήσεις αναδείχθηκε κάτι μεγαλύτερο. Στην πύλη του εργοστασίου οι επί 25 μέρες απεργοί στην Ελληνική Χαλυβουργία βλέπουν τόνους τροφίμων να φτάνουν. Χιλιάδες ευρώ για ενίσχυση και μηνύματα συμπαράστασης από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και του κόσμου όλου.
«Υποταγή»
Στις 12 Οκτωβρίου, η εταιρεία ανακοίνωσε μείωση προσωπικού. «Μας έκαναν όμως προτάσεις μήπως βρεθεί κάποια λύση. Είπαν για πεντάωρη και πενθήμερη εργασία με 40% μείωση αποδοχών ή απολύσεις 180 εργαζομένων σε σύνολο 378», λέει ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων. «Κάναμε γενική συνέλευση αποφασίζοντας ομόφωνα να απορρίψουμε και 5ωρο - 5ήμερο και απολύσεις. Εσείς ζητάτε υποταγή, εμείς δεν το δεχόμαστε. Και τους παραδώσαμε την απόφασή μας. Μερικές μέρες μετά, μου τηλεφώνησαν συνάδελφοι λέγοντας πως ξεκίνησαν απολύσεις. Εμείς το είχαμε πει, αν τολμήσουν και απολύσουν έστω έναν, όλο το εργοστάσιο θα κατεβεί σε απεργία». Μέσα σε δύο μέρες απολύθηκαν 34 εργαζόμενοι. Και η απεργία ξεκίνησε. Η εταιρεία πρότεινε άμεση ανάκληση των απολύσεων, υπό προϋποθέσεις. Εκ περιτροπής απασχόληση για 3 μήνες ή μερική απασχόληση (5ωρη) για το ίδιο διάστημα. «Μέχρι όμως και οι απολυμένοι έρχονταν λέγοντας "πρόεδρε, μην το υπογράψεις". Και δεν το υπογράφουμε. Ο,τι και να γίνει δεν υποχωρούμε».
Ανάμεσα στους απεργούς, ο 28χρονος Γιώργος Νικολόπουλος και ο αδερφός του. Τους απέλυσαν την ίδια ημέρα! Ετοιμάζονταν να φάνε με τους γονείς τους ένα μεσημέρι όταν χτύπησε κουδούνι. Ηταν ο δικαστικός κλητήρας. «Υπογράψτε να πάρετε την απόλυσή σας». «Δεν υπογράφουμε τίποτα», είπαν τα δύο αδέρφια. «Πάρε την απόλυση, πάρε την επιταγή και χάσου από δω». Θυμάται ότι έτρωγαν φασολάδα και όπως φαίνεται, «αυτό μόνο θα τρώμε από δω και πέρα». Δούλευε, όπως λέει, «μέσα στη λάβα». Μέσα σε ένα γερανό με λιωμένο από τις υψηλές θερμοκρασίες κλιματιστικό.
«Λιποθυμούμε, παθαίνουμε θερμοπληξίες και καιγόμαστε. Η εργοδοσία εκβιάζει. Μη βγει προς τα έξω ότι εδώ γίνονται εργατικά ατυχήματα. Οι συνθήκες εδώ είναι χάλια. Μπαίνουμε για ένα μεροκάματο και δεν ξέρουμε πώς θα βγούμε. Γυρνάς σπίτι και τρέμεις. Υποφέραμε αλλά τουλάχιστον πληρωνόμασταν». Ο ίδιος ελπίζει σε «ένα καλύτερο αύριο», παρ' όλο που τρέμει μην και τους πάρει η τράπεζα το σπίτι καθώς κάθε μήνα πρέπει να καταβάλλουν τη μηνιαία δόση, 1.000 ευρώ, του στεγαστικού.
Συμπαράσταση
Στα πηγαδάκια στην πύλη της Χαλυβουργικής, συζητάνε για «τα Χριστούγεννα που θα κάνουν στη Χαλυβουργική», για τα «παπαγαλάκια» της εργοδοσίας με τα μπόνους των 1.500, και βάλε, ευρώ που προσπαθούν να τους διασπάσουν, αλλά και πόσο στοίχισε το δαχτυλίδι της νύφης κάποιου υψηλά ιστάμενου. Παρ' όλο που οι φήμες για την τιμή του είναι εξωφρενικές, ο απολυμένος Μηνάς Κασίου θέλει κάποια στιγμή να παντρευτεί. «Αλλά πώς;», αναρωτιέται. «Με 500 ευρώ; Τι θα ταΐζω τον μπέμπη, στραγάλια;».
Η συμπαράσταση του κόσμου έχει εκπλήξει και τους απεργούς. Μηνύματα αλληλεγγύης έχουν φτάσει από το Συνδικάτο Εργαζομένων στη Βιομηχανία Μετάλλου στο Περού, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων Αργεντινής, το Συνδικάτο Εργαζομένων Χιλής, τη Συνομοσπονδία Εργαζομένων στις Φιλιππίνες, το Συνδικάτο Εργαζομένων Ρωσίας, τη Συσπείρωση Εργαζομένων Ισπανίας κ.ά.
Τα εγχώρια μηνύματα, εκατοντάδες. Εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, πάσης φύσεως σύλλογοι - μέχρι και ορειβατικοί. Στα μηνύματα, εκφράζεται η συμπαράσταση και καταγγέλλεται «η προκλητική στάση και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας». Αλλού, «η απάντησή σας στα εκβιαστικά διλήμματα της εργοδοσίας και η ηρωική σας στάση αποτελεί από μόνη της μια νίκη. Δίνετε τη μάχη όχι μόνο για σας, μα για όλη την εργατική τάξη». Πρόκειται για «400 εργάτες που επέλεξαν τον δρόμο του αγώνα και της σύγκρουσης, αρνούνται να δουλέψουν για 500 ευρώ». Για το θέμα των κερδών επίκαιρη ερώτηση κατέθεσε στη Βουλή το ΚΚΕ αναφέροντας μεταξύ άλλων πως «μόνο τα τελευταία δύο χρόνια η παραγωγή από 196.000 τόνους έφτασε στους 266.000, ο τζίρος του ομίλου ανέρχεται για το 2010 στα 227 εκατομμύρια ευρώ».
Στέλνουν τρόφιμα
Αρκετοί στέλνουν λεφτά και τρόφιμα. Από τα 60 ευρώ του Συλλόγου Γυναικών Αγ. Βαρβάρας μέχρι τα 500 ευρώ από το ταμείο του Συλλόγου Προσωπικού του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, τα 500 κιλά γάλα του Συνδικάτου ΟΤΑ Λάρισας, τη ζάχαρη, το λάδι, μέχρι και τα δωρεάν μαθήματα σε παιδιά απεργών. Η αλληλεγγύη δεν λείπει. Σύμφωνα με ανακοίνωση, οι χαλυβουργοί έλαβαν οικονομική ενίσχυση και από το Σωματείο Ημερήσιου Τύπου Αθηνών 1.000 ευρώ, ΜΑΣ 3.590, Σωματείο ΣΟΦΤΕΞ 650, Σωματείο Εργαζομένων Θριάσιου Νοσοκομείου 500, Σωματείο Τζάνειου 200, Αγ. Σάββα 200, Γενικό Κρατικό Αθήνας 200, Ειδικό Κέντρο ΕΡΜΗΣ 100, ΠΑΜΕ Μεσογείων 200, εργαζομένους ΕΚΟ 630, εργαζομένους ΕΛ.ΠΕ. 250 ευρώ κ.λπ. Το πλέον συγκινητικό, η συνεισφορά του Δημοτικού σχολείου Ασπροπύργου. «Ηρθαν οι μαθητές με μια χούφτα κέρματα...».
Δημοσίευση σχολίου