Μέσα στην σημερινή οικονομική κατάσταση είναι λογικό ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας να στρέφει το ενδιαφέρον της προς την Αριστερά. Βασική αιτία αυτής της στροφής είναι οι ακολουθούμενες πολιτικές. Αυτές οι πολιτικές που φορτώνουν στις πλάτες των εργαζομένων την κρίση της καπιταλισμού και επιδοτούν με ακόμη περισσότερο ρευστό τους μεγάλους καπιταλιστικούς χρηματοπιστωτικούς ομίλους. Έτσι είναι εμφανής η ταξική προέλευση αυτού του σημαντικού μέρους της κοινωνίας. Περιλαμβάνει βασικά, τα στρώματατης εργατικής τάξης και εκτίνεται ως τις παρυφές των μικροαστικών στρωμάτων και σε κάποια περιορισμένα μεσοαστικά στρώματα. Δεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός ότι και κάποια ανώτερα μεσοαστικά στρώματα πλέον αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να απολέσουν σημαντικό μερίδιο κεφαλαίου εξαιτίας της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Όμως τα ανώτερα μεσοαστικά στρώματα για να αποφύγουν την κάθοδο τους στην κοινωνική πυραμίδα ακολουθούν μια καιροσκοπική στάση. Η στάση τους είναι αναμενόμενη, αφού από την μία μπορείνα κάνουν κριτική τόσο στην Ν.Δ, στο ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ και την Ε.Ε., όμως σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και ακόμη περισσότερο στην Ε.Ε. Μπορεί άνετα να κάνουν λόγο για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αλλά αυτό γίνεται υπό το πρίσμα της καλύτερης διαπραγμάτευσης με το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για το επακόλουθο πλιάτσικό της δημόσιας περιουσίας. Επιπρόσθετα τα ανώτερα μεσοαστικά στρώματα μπαίνοντας πριν μία12ετια στο παιχνίδι των χρηματιστηριακών επενδύσεων αντιλαμβάνονται ότι το μεγάλο καπιταλιστικό ψάρι καταβροχθίζει το μικρότερο και σε περιόδους κρίσης η καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου αφορά πρώτιστα αυτά τα ίδια.
Ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων που μέχρι τώρα βρισκόταν εγκλωβισμένο στα αστικά κόμματα, θεωρούν πως είναι αρκετή μια συνεργασία αριστερών κομμάτων για να μπει φρένο στον κατήφορο. Κάποιοι θέλοντας να δώσουν και κάποια ιστορική συνέχεια σε ένα τέτοιο εγχείρημα φτάνουν μέχρι το σημείο να μιλούν για το νέο ΕΑΜ ή οι λιγότερο ριζοσπάστες μιλούν για τη νέα ΕΔΑ. Μπορεί κανείς να βρει αμέτρητες βασικές διαφορές ανάμεσα σε εκείνες τις ιστορικές συγκυρίες και στη σημερινή, που κάνουν την σύμπραξη αυτή αδύνατη. Ωστόσο από μαρξιστική-λενινιστική σκοπιά- χωρίς να υποτιμώ και τις υπόλοιπες- μία είναι η βασική. Η σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αντανακλά την παγκόσμια καπιταλιστική ολοκλήρωση. Πλέον παγκόσμιοι εποπτικοί οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κτλ.) εισβάλουν σε χώρες και επιβάλουν πολιτικές που συμφέρουν τους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς ομίλους. Τα ατόφια καπιταλιστικά κοινωνικά στρώματα είναι υποχρεωμένα να αναλάβουνακόμη ποιο αποφασιστικά την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Το σύστημα μπροστά στα αδιέξοδα του είναι πρόθυμο να αποδεχθεί ακόμη και μία εκδοχή κεντροαριστερής-αριστερής-προοδευτικής διακυβέρνησης, αφού ξέρει πως αργά ή γρήγορα αυτή η κυβέρνηση θα εφαρμόσει τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές, διότι εν τέλει δεν θα αμφισβητεί την ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.
Η ιδέα μιας προγραμματικής συνεργασίας μεταξύ κομμάτων για μια αριστερή-προοδευτική κυβέρνηση βάζει εμπόδια στην οικοδόμηση ενός ταξικού μετώπου που θα έχει σαν ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων με την οικιοθελή έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, την αποδέσμευση της από την Ε.Ε., και την μονομερή παραγραφή του χρέους. Η συμμετοχή μιας δύναμης που θέλει να αποκαλείται επαναστατική στο αστικό κοινοβούλιο δεν πρέπει να χει στόχο τα κυβερνητικά αξιώματα. Δεν πρέπει να… ταΐζει αυταπάτες τους εργαζόμενους προβάλλοντας πως η πραγματική κοινωνική αλλαγή θα επέλθει με εκλογικές συνεργασίες. Το ζητούμενο είναι ο λαϊκός παράγοντας να βγει ακόμη ποιο αποφασιστικά στο προσκήνιο και να έρθει σε άμεση σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο. Είναι απαράδεκτο οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού να ξεπλένουν τις ενοχές τους και να κρύβουν τις ευθύνες τους μέσα από την κοινή δράση με κάποιες αριστερίστικες ομάδες. Όποια συλλογικότητα, κίνηση ή κόμμα θέλει να έχει επαναστατικό χαρακτήρα θα πρέπει όχι απλά να απομονώσει τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μέσα στο κίνημα, αλλά να τους πετάξει έξω από αυτό. Άλλωστε όπωςείχε γράψει και ο Μαρξ, "Το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσειτην κριτική των όπλων". Ο φετινός Νοέμβρης παρόλο που ανέβηκε το πετρέλαιο θα είναι από τους... θερμότερους της μεταπολίτευσης!
Δημοσίευση σχολίου