"Τι να κάνουμε;"

Ο αμίμητης αυτός γελοιότητας πολιτικάντης που λέγεται Αντώνης Σαμαράς φέρεται να εξέφρασε την επιθυμία του να μην μετέχουν στελέχη της ΝΔ στην εξίσου αμίμητης γελοιότητας κουρελού της "συγκυβέρνησης" (που αναρωτιέμαι ποιο πολιτειακό προηγούμενο έχει, με τους όρους υπό τους οποίους προσπαθούν να την στήσουν, στην παγκόσμια ιστορία, και που δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί καν, μετά από μέρες και νύχτες "διαπραγματεύσεων").

Με άλλα λόγια, ο κύριος Σαμαράς συμφωνεί --λόγω αίσθησης "ευθύνης"-- με την δημιουργία ενός εκτελεστικού οργάνου της δανειακής σύμβασης, θα προτιμούσε όμως να παραμείνει αντιπολίτευση αυτού με το οποίο συμφωνεί και στο οποίο μετέχει. Διότι το όργανο της ευρωπαϊκής κηδεμονίας που λέγετεται συγκυβέρνηση θα κληθεί να αναλάβει την ευθύνη να περάσει, δια πυρός και σιδήρου, τα μέτρα που εξυπακούει η σύμβαση, και ο κύριος Σαμαράς δεν θέλει το κόμμα του να χρεωθεί τα μέτρα αυτά έως ότου γίνουν εκλογές, μην τυχόν και πληγεί η "δημοτικότητά" του. Αναρωτιέμαι αν έχει χαμηλότερα για αστό πολιτικό, πραγματικά, αν και είμαι ευγνώμων που η δεξιά έχει σε αυτή την φάση ηγέτη έναν άνθρωπο με προφανές εγκεφαλικό πρόβλημα.

Εκ της αριστεράς, ο κύριος Τσίπρας διεμήνυσε, εις άψογον μαρξιστικήν, ότι δεν γίνεται, παρά το πασιφανές οικονομικό αλλά πλέον και πολιτικό αδιέξοδο, να εξέλθουμε εκ του παραδείσου της ΕΕ, διότι, λέει "αυτό που θα καταρρεύσει, αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, θα είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ευρώπη, όλες οι τράπεζες και κατ' επέκταση και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα." Με άλλα λόγια, ο πρόεδρος της Κ.Ο ενός πράγματος που λέγεται "Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς" διαμηνύει, εν μέσω μιας πλημμύρας ανέργων, απολυμένων, υποαπασχολούμενων και ανασφάλιστων, εν μέσω διαρκούς αύξησης των ανθρώπων που ψάχνουν φαγητό σε κάδους σκουπιδιών, ότι το βασικό μέλημα της εν λόγω "Ριζοσπαστικής Αριστεράς" είναι μην τυχόν και πάθει κάτι "το χρηματοπιστωτικό σύστημα" και οι "τράπεζες". Να δούμε ποιος και πότε θα αναλάβει την ευθύνη για την εκτρωματική ιδεολογική κατάσταση της "μη δογματικής" αριστεράς στην κρισιμότερη φάση της μετά το 1974 ελληνικής ιστορίας.

Οι απανταχού κουκουλοφόροι, γνωστοί-άγνωστοι, μπαχαλάκηδες, παρακρατικοί και ό,τι άλλο καλούνται, εν τω μεταξύ, έχουν κηρύξει άτυπη στάση εργασίας για όλο το διάστημα κυοφόρησης του τερατουργήματος μιας συγκυβέρνησης όπου ο πρωθυπουργός θα προκύψει σαν κωλ γκερλ μέσα από τούρτα σε bachelor party, μιας συγκυβέρνησης την οποία η ΕΕ περιβάλλει με όλη της την έλλειψη εμπιστοσύνης, σε βαθμό που να ζητά πέντε τζίφρες για να την αναγνωρίσει καν ως νόμιμο εντολοδόχο μιας προαποφασισμένης κατασταλτικής πολιτικής. Ούτε μάρμαρα, ούτε μολότωφ, ούτε στυλιάρια, ούτε τίποτε. Ποτέ δεν ήταν ησυχότερα τα πράγματα, ποτέ δεν ήταν πιο ανενόχλητη η μηχανορραφική ολιγαρχία στην Αθήνα από τις τελευταίες ημέρες, στην στιγμή της μέγιστης εξαθλίωσης της Βουλής και των αστικοδημοκρατικών θεσμών. Πιθανόν αυτό να λέει κάτι ουσιώδες και αποκαλυπτικό για τα "επαναστατικά" κριτήρια και σκοπιμότητες του μπαχαλεύσθαι.

Στο μέτωπο της αγανάκτησης κυριαρχεί το απόλυτο ξεφούσκωμα, και την μούντζα έχει διαδεχθεί το ζάπινγκ στα κανάλια εις αναζήτησιν πρωθυπουργού. Ωραία η διαμαρτυρία, αλλά προϋποθέτει και απέναντί της εξουσία, και η εξουσία για τον αγανακτισμένο είναι δουλειά των άλλων, αυτών τους οποίους ψηφίζει ή περιμένει να ανεβούν στην εξουσία και αυτών με τους οποίους αποκτά το δικαίωμα μετά να "αγανακτεί." Πιθανόν βέβαια το πρόβλημα να οφείλεται απλώς σε διαρκώς αναπαραγώμενο τυπογραφικό λάθος, και το πραγματικό αίτημα της "άμεσης δημοκρατίας" να ήταν απλώς "άμεση διαμαρτυρία".

Η ΓΓ του ΚΚΕ, τέλος, μάς γνωστοποιεί αυτό που ήδη ξέρουμε --τα περί "μαύρου μετώπου", δηλαδή-- παραπέμπει όμως το θέμα στις καλένδες της "λαϊκής βούλησης": "αν ο λαός θέλει να απαλλαγεί απ' αυτήν την ταπείνωση, πρέπει να απαλλαγεί καταρχήν στη χώρα μας απ' την εξουσία των μονοπωλίων, να αποδεσμευτεί απ' την ΕΕ." Συμφωνούμε και επαυξάνουμε πως είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουμε φτάσει στο τέλος της σχέσης με την ΕΕ και την ευρωζώνη, όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά επειδή το δείχνουν ξεκάθαρα όλα και όλοι πως δεν υπάρχει στ' αλήθεια επόμενη μέρα: με τις συνθήκες τις τωρινές, δεν περνά ένας μήνας χωρίς πολλαπλές κρίσεις και καθιζήσεις, το κράτος έχει ήδη κουρελιαστεί, κανείς δεν αντέχει το τιμόνι στα χέρια, και το όλο σύστημα έχει καταρρεύσει.

Ο λαός όμως, το λέει μόνη της η κυρία Παπαρήγα, είναι "ταπεινωμένος", και είναι ταπεινωμένος γιατί αντιμετωπίζει εδώ και μέρες το φάσμα της αδυναμίας του, της παράλυσής του, του τρόμου του, της απελπισίας του, της έλλειψης "σωτήρων" και "από μηχανής θεών", του απόλυτου αδιεξόδου του. Καλώς ή κακώς --κακώς, αν είσαι "αντιεξουσιαστής"-- ένας τέτοιος λαός δεν είναι σε θέση να πάρει πολιτική πρωτοβουλία και το έχει ήδη αποδείξει όλες αυτές τις μέρες. Χρειάζεται ηγέτη, οδηγό, πρωτοπορία. Και από το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε η ώρα να περιμένουμε αυτό ακριβώς. Την έμπρακτη ανάληψη της πρωτοπορίας, ακριβώς για την έξοδο από την ΕΕ, ακριβώς για να δωθεί τέλος σ' αυτόν τον αποτρόπαια κωμικό εφιάλτη που άρχισε με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και που εξελίσσεται με όλη την σιδηρά νομοτέλεια κάθε εφιάλτη.

Για να το κάνει αυτό, θα πει κάποιος, το ΚΚΕ θα πρέπει να έχει σχέδιο εξουσίας. Θα πρέπει να έχει σχέδιο της επόμενης μέρας: για το πώς θα τραφεί, πρώτα από όλα, αυτός ο πληθυσμός· πώς θα συνεχίσει να έχει πρόσβαση σε σχολεία και γιατρούς· για το πώς θα αποφευχθεί η αιματοχυσία και η αναρχία στη χώρα· για το πώς θα στηριχτεί μια οικονομία που σε πρώτη φάση θα φέρει μια καθοριστική και αδιαπραγμάτευτη ανακατανομή του πλούτου, περιλαμβανομένου του πλούτου των χαϊδεμένων παιδιών που λέγονται εφοπλιστικό κεφάλαιο και εκκλησία.

Πολύ καλά θα κάνει να το έχει ετοιμάσει ήδη, θα απαντούσα. Τι στο καλό άλλο κάνει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα μετά από δύο χρόνια πρόδηλης σε όλους αποσύνθεσης του αστικού κράτους και τεκτονικής αλλαγής στο στάτους της σύνδεσής του στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό άρμα; Άμεση έξοδος απ' την ευρωζώνη και επανεκκίνηση της οικονομίας και της κοινωνίας σε σοσιαλιστική βάση. Τώρα. Αυτή είναι πια η μοναδική διαθέσιμη απάντηση στο ερώτημα "Τι να κάνουμε;" Οι άλλες απαντήσεις δεν απορρίπτονται πια ως "ρεφορμιστικές", "συστημικές", κλπ. Δεν υπάρχουν καν. Τελείωσαν, ως ολοκληρωμένες προτάσεις με μια στοιχειώδη πρακτική βιωσιμότητα, για αυτούς τους ίδιους που τις έδιναν.

Δεν το βλέπετε;

 

Αναδημοσίευση από leninreloaded