Το πολιτικό προσωπικό της χώρας που εδώ και 37 χρόνια μπορούσε να διαχειρίζεται τα εσωτερικά ζητήματα, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αυτό το αδιέξοδο είναι η αντανάκλασητου αδιεξόδου του καπιταλιστικού συστήματος σε όλο τον κόσμο. Σε ανάλογα αδιέξοδα βρίσκονται και άλλες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Τα διεθνή ΜΜΕ πλέον περνούν την γραμμή της συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα ποιον ωφελεί κάτι τέτοιο και από ποιoν επιβάλλεται;
Ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO) πριν πέντε ημέρες ανακοίνωσε ότι η παγκόσμια ανεργία βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο που βρέθηκε ποτέ, ξεπερνώντας στα τέλη του 2010 το όριο των 200 εκατομμυρίων ανέργων, ενώ για το 2011, η κατάσταση θα επιδεινωθεί περαιτέρω. Ο οργανισμός αποκαλύπτει ότι σε 45 χώρες από τις 118 που εξετάστηκαν «ο κίνδυνος κοινωνικών ταραχών μεγεθύνεται». Αυτό συμβαίνει κυρίως στις προηγμένες οικονομίες, ιδιαίτερα στην ΕΕ, στον αραβικό κόσμο και σε μικρότερο βαθμό στην Ασία. Αντιθέτως ο κίνδυνος πρόκλησης κοινωνικών ταραχών είναι «σταθερός ή ακόμη πιο αμυδρός στην υποσαχάρεια Αφρική και στη Λατινική Αμερική».
Επιπρόσθετα σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης το 8.7% τουπαγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 84.8% του παγκόσμιου πλούτου και το υπόλοιπο 3.3% τουπαγκόσμιου πλούτου μοιράζεται στο 67.6% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ακόμη αξίζει να αναφερθεί η διαπίστωση ότι στην κορυφή τις οικονομικής πυραμίδας βρίσκονται 147 εταιρείες, από τις οποίες οι περισσότερες είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Στις 20 πρώτες βρίσκονται η Barclays Bank (είναι πρώτηστη λίστα των ισχυρότερων εταιρειών παγκοσμίως) , η JP Morgan Chase&Co, η UBS AG, η ΑΧΑ και οι όμιλοι Goldman Sachs και Vanguard.
Πλέον η απαίτηση για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας στην χώρα ουσιαστικά είναι απαίτηση των ολιγομονοπωλιακών καπιταλιστικών ομίλων, που με τον τρόπο αυτό, αφενός ευελπιστούν ότι μπορούν να εκτονώσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, αφετέρου να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Έτσι το να προσπαθήσει κανείς να αιτιολογήσει την στάση του Γιωργάκη για το δημοψήφισμα ή τις προϋποθέσεις του Αντωνάκη για την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, μπορεί να έχει κάποια γοητεία για τους σεναριογράφους αμερικάνικων ταινιών, αλλά για τον λαό είναι ένα τριτεύον ζήτημα. Το βασικό είναι, ότι το σύστημα μας έχει αποδείξει ότι όταν… ανεβαίνει πολύ το κόστος του καρότου, τότε ξαναβγάζει το μαστίγιο.
Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας απλά θα αποδείξει, ότι στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας θα διδάσκεται σαν εκείνη η κυβέρνηση που χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλη την βία, την καταστολή, τον φόβο, την τρομοκρατία και την προβοκάτσια σε βάρος του λαού. Αυτό δεν αφορά μόνο τον ελληνικό λαό. Το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης θα ακολουθήσει την ίδια επιλογή, ενώ και οι λαϊκές αντιδράσεις στις ΗΠΑ είναι έντονες, μάλιστα η πρώτηγενική απεργία στο Oakland μετά από 65 χρόνια είχε και νεκρό. Εδώ στην Ελλάδα όποιος συμμετάσχει σε μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει με την συντονισμένη λαϊκή αντίδραση να οδηγηθεί τουλάχιστον σε πολιτικό θάνατο.
Γιώργος. Σ
Δημοσίευση σχολίου