Μέσα σε μία ώρα από την πρώτη απόλυση, οι εργάτες είχαν κατεβάσει τον γενικό του εργοστασίου, ξεκινώντας μια απεργία που 26 μέρες μετά, έχει ακουστεί σε όλο τον κόσμο.
Η εργοδοσία επικαλείται στοιχεία που δεν έχει δει κανείς, παρόλες τις πιέσεις. Κι αξίζει να σημειωθεί ότι τα μόνα στοιχεία που έχουν οι εργάτες, είναι η ίδια τους η δουλειά: αύξηση της παραγωγής από 196.000 τόνους πέρυσι, σε 266.000 τόνους φέτος.
Οι απεργοί κράτησαν τον λόγο που έδωσαν στην εργοδοσία. Μέχρι σήμερα, έχουν πραγματοποιήσει μία πορεία στο υπουργείο εργασίας, μία πορεία στην βουλή, δύο πορείες στην πόλη της Ελευσίνας, μία πορεία στην Κηφισιά όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία διοίκησης της εταιρείας και τρεις συναυλίες στον χώρο του εργοστασίου. Ο "δρόμος" τους έφερε ψηφίσματα συμπαράστασης από συνδικαλιστικές οργανώσεις, ομοσπονδίες και ενώσεις εργατών από Γερμανία, Ρωσία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Πακιστάν, Μαλαισία, ενώ το κύμα αλληλεγγύης συμπληρώνεται από την τοπική κοινωνία, από ιδρύματα αλλά και από απλό κόσμο, που στηρίζει την απεργία ηθικά και υλικά, με τρόφιμα, προμήθειες, χρήματα και αμέριστη αγάπη.
Οι απεργοί έχουν δημιουργήσει επιτροπή αλληλεγγύης, επιτροπή που φυλάσσει, διανέμει και μαγειρεύει τα τρόφιμα, ενώ πραγματοποιούν αυστηρή περιφρούρηση του εργοστασίου επί 24ωρης βάσης και διατηρούν προσωπικό ασφαλείας.
Στην τριμερή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 14 Νοεμβρίου στο υπουργείο εργασίας, ο ιδιοκτήτης της Ελληνικής Χαλυβουργίας κύριος Μάνεσης παραδέχτηκε στον πρόεδρο των εργαζομένων ότι δεν περίμενε τόση μαχητικότητα και αποφασιστικότητα. Ο πρόεδρος του απάντησε ότι δεν είναι όλα τα σωματεία ίδια. "Εδώ πέρα κύριε Μάνεση", του είπε, "υπάρχει φωτιά και σίδερο"...
Το μήνυμα που μας έδωσαν οι απεργοί να μεταφέρουμε στον κόσμο, είναι σαφές: "ή εμείς, ή αυτοί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να φοβηθούν, πρέπει να βγουν όλοι στους δρόμους για να τους ανατρέψουμε, δεν υπάρχει άλλη λύση. Έχουν γονατίσει την ελληνική οικογένεια και αυτή η βαρβαρότητα πρέπει να ανατραπεί".
+ σχόλια + 6 σχόλια
"Εδώ πέρα κύριε Μάνεση", του είπε, "υπάρχει φωτιά και σίδερο"...
Εδω περα κυριε Μανεση, υπαρχει το ΠΑΜΕ.
Νομος ειναι το δικιο του εργατη
κι οχι τα κερδη του κεφαλαιοκρατη.
http://www.youtube.com/watch?v=-u5nfI1TTZE&feature=related
Tον αγώνα των εργαζομένων στην Χαλυβουργική πρέπει να τον στηρίζουμε όλοι και έμπρακτα αριστεροί όπου και αν ανήκουν είτε Α/Α. Με το υστέρημα μας που κάμποσοι έχουμε προσφέρει με τα τρόφιμα που μαζέψαμε.Είτε δουλεύουμε είτε είμαστε άνεργοι.
Δεν ανήκει σε καμμιά παράταξη και κόμμα ο αγώνας, σε καμμιά πρωτοπορία αλλά σε όλη την εργατική τάξη σε όλους τους εκμεταλευόμενους.
Εκεί χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας, εκεί δίνεται η κρίσιμη μάχη. Ας την στηρίξουμε λοιπόν και ας είμαστε δίπλα τους.
Χωρίς ξύλινα συνθήματα και υστεροβουλίες και καπελώματα από ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙς όπως υπονοούν κάποια σχόλια.
Εδω υπάρχει η εργατική τάξη κύριε Μάνεση και όχι κάποια μεμονωμένη συνδικαλιστική παράταξη.
Και μια ενέργεια συμπαράστασης από τον Βόλο
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1358862
Ομιλία του σωματείου των Χαλυβουργών
http://www.youtube.com/watch?v=csnR8oouKK8&feature=feedu
το άλλο εργοστάσιο στο Βόλο δουλεύει κανονικά;
9.27
Εύστοχο το ερώτημα σου Δυστυχώς φίλε μου στο Χαλυβουργείο του Βόλου οι εργαζόμενοι δέχθηκαν τους όρους της εργοδοσίας και δουλεύει κανονικά.Η ερώτηση τώρα που μπαίνει,Υπάρχει ο κίνδυνος να μεταφέρει εκεί όλη την παραγωγη; Νομίζω ότι υπάρχει.
Και τότε με τους εδώ εργάτες τι γίνεται;
Και μιά τελευταία ερώτηση .Μήπως από κάποιο υπέρογκο δάνειο το εδώ μαγαζί έχει κι αλλο προβλημα;
Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Οι χαλυβουργοί νίκησαν το φόβο.
Αυτή είναι η πρώτη τεράστια μάχη που έδωσαν - την έδωσαν πρώτα και κύρια με τους εαυτούς τους - και κατάφεραν να την κερδίσουν.
Πέταξαν από πάνω τους κάθε αναστολή και ταμπού. Προσπέρασαν τα προσχήματα της αναβλητικότητας. Ηρθαν αντιμέτωποι με όλα όσα κατασκευάζει η αστική τάξη για να περάσει αλυσίδες στο μυαλό και στη συνείδηση των εργαζομένων.
Και νίκησαν.
*
Οι χαλυβουργοί έκαναν το πρώτο βήμα, έσπασαν την αλυσίδα ακριβώς στο πιο ισχυρό αλλά και στο πιο αδύνατο σημείο της:
Ξεκαθαρίζοντας πρώτα και κύρια ότι αυτοί, οι εργάτες και ο εργοδότης, ότι
αυτοί που δένουνε το ατσάλι και ο βιομήχανος,
δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον.
*
Για το επόμενο βήμα τους, ήταν απαραίτητη ακόμα μεγαλύτερη δύναμη:
Να παραμείνουν ενωμένοι! Σαν μια γροθιά! Να απομονώσουν καθετί που αποπροσανατολίζει, καθετί που προσπαθεί να τους «ξεμοναχιάσει».
Το πέτυχαν κι αυτό.
Οι χαλυβουργοί λένε και ξαναλένε:
«Θα φάμε ψωμί κι ελιά,
θα μείνουμε ενωμένοι,
αλλά δε θα προσκυνήσουμε».
Αυτό είναι το περήφανο παράδειγμά τους που άπλωσε φτερά και το μήνυμά του, παρά τον αποκλεισμό των καθεστωτικών ΜΜΕ, πάει πλέον παντού μέχρι και στην πιο μικρή γειτονιά.
*
Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι μια κατάκτηση που ανήκει σε όλους. Μια κατάκτηση που ανοίγει δρόμους για να περπατήσουν και οι άλλοι.
Γιατί έτσι, όταν μετατρέπεται σε πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν», μόνο τότε γίνονται τα ρυάκια χείμαρροι.
Οι χείμαρροι ποταμοί.
Και τα ποτάμια λαοθάλασσες.
Ετσι μόνο σπάνε τα φράγματα που στήνουν οι εκμεταλλευτές απέναντι στους εργάτες που δικαιούνται και διεκδικούν το μόχθο τους.
*
Οι χαλυβουργοί άναψαν φωτιές εκεί που δεν υπήρχαν. Μέσα στο καταχείμωνο. Φούντωσαν τις φλόγες εκεί που υπήρχαν ακόμα μικρές εστίες.
Οι χαλυβουργοί αποδεικνύουν ότι υπάρχουν «φωλιές νερού» που πρέπει να κρατηθούν ζωντανές κόντρα στο άνυδρο παρόν και στο έρημο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Γι' αυτό είναι κάτι παραπάνω από υποχρέωση:
Είναι καθήκον όλων μας,
είναι ταξικό καθήκον κάθε εργάτη,
κάθε εργαζόμενου, κάθε ανθρώπου του λαού, κάθε χειμαζόμενου από αυτή την πολιτική, κάθε δεσμώτη στη φυλακή της καπιταλιστικής ασυδοσίας και εκμετάλλευσης, να μετατρέψει σε δικό του αγώνα, σε δική του έγνοια την τελική νίκη του αγώνα που δίνουν οι χαλυβουργοί.
*
Αυτοί οι μπροστάρηδες, οι χαλυβουργοί, πρέπει να στηριχτούν από τον καθένα μας.
Με κάθε τρόπο.
Ειδικά τώρα που καταφέρνουν να κάνουν την ανηφόρα ίσιο δρόμο για να τραβήξουμε όλοι μπροστά.
Δημοσίευση σχολίου