"In Time": Μια ταινία που αξίζει της προσοχής μας

Μία ταινία που βγήκε πρόσφατα στους κινηματογράφους και αξίζει της προσοχής μας είναι το "In Time".

Δεν πρόκειται και για αριστούργημα, ούτε είναι και τόσο επαναστατική όσο πλασάρεται. Δεν είναι όμως και "για πέταμα" - κάθε άλλο, και για εμένα ήταν μια "ευχάριστη έκπληξη", καθώς αντιτάσσεται στον "κοινωνικό δαρβινισμό" που αναφέραμε και στο χθεσινό μας ποστ. Μπορεί να μην επικεντρώνεται στην εκμετάλλευση του εργάτη από τον εργοδότη του, τουλάχιστον όχι με έναν άμεσο τρόπο (μην το..."παρακάνουμε" κιόλας, μια ταινία με τον Τζάστιν Τίμπερλεικ είναι), αλλά πάντως κάνει μια έμμεση έστω κριτική της εκμεταλλευτικής κοινωνίας όπου ισχύει το λεγόμενο "δίκιο του ισχυρότερου". Και το κάνει με τρόπο που πιστεύω θα την δει, θα την καταλάβει και θα του αρέσει πολύς κόσμος.

Στα μειονεκτήματα της συμπεριλαμβάνονται μερικά κλασσικά "χολυγουντιανά" κλισέ στην πλοκή, όπως και το κλασσικό "happy end" στο τέλος. Επίσης, η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι μη ρεαλιστική, καθώς αν εφαρμοζόταν στην πράξη, οι άνθρωποι είτε δε θα άντεχαν στο ψυχολογικό στρες, είτε θα κανιβάλιζαν ο ένας τον άλλο (είτε και τα δύο). Η ταινία δηλαδή θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αλλά πάντως και έτσι αξίζει 100% το χρόνο σας.

Μπορούμε δηλαδή να παραβλέψουμε τα κλισέ του Χόλιγουντ, και να δεχτούμε και τη λεγόμενη "ποιητική αδεία" τςης σεναριακής ιδέας, διότι το μήνυμα της ταινίας είναι σωστό και επίκαιρο: Η ταινία απεικονίζει τον αποδεκατισμό των κατώτερων τάξεων του πληθυσμού, προκειμένου να ζουν "με χρυσά κουτάλια" οι ανώτερες τάξεις.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάνει και τη -σωστή- παρατήρηση ότι "για να περνούν καλά οι ανώτερες τάξεις, πρέπει να ρημάζουν τις κατώτερες". Δεν έχει δηλαδή αυταπάτες ότι τάχα μπορεί να υπάρξει χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, χωρίς τις ανώτερες τάξεις να ρημάζουν τις κατώτερες. Και μάλιστα παραδέχεται ότι οι διαθέσιμοι πόροι φτάνουν για να περνούν όλοι καλά, αλλά προκειμένου οι "από πάνω" να συνεχίσουν να ζουν σα βασιλιάδες, αναγκαστικά οι "από κάτω" πρέπει να ρημάζονται. Αυτά τα δύο είναι ευθέως ανάλογα μεταξύ τους (πλούτη των λίγων-φτώχεια των πολλών).

Επιπλέον, η ταινία δίνει την άποψη και "του πλούσιου", ο οποίος όταν μιλάει με τον "φτωχό" πρωταγωνιστή, του λέει μια ακόμα μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή ο κόσμος δε μπορεί να αλλάξει με τη φιλανθρωπία (ο φτωχός θέλει να πάρει τον πλούτο του πλούσιου και να τον μοιράσει στους φτωχούς, κάτι όπως όπως παρατηρεί ο "πλούσιος", απλά παρατείνει το αναπόφευκτο).

Έχει βέβαια δίκιο, διότι αν ο πλούσιος εξακολουθεί να ελέγχει τις οικονομικές και πολιτικές δομές της κοινωνίας, τότε αργά ή γρήγορα θα ξαναμαζέψει όλα τα πλούτη, ακόμα και αν κάποιος προσωρινά του τα πάρει (πχ ακόμα και να μην έχεις καθόλου λεφτά, αν έχεις τον έλεγχο μια μεγάλης τράπεζας ή μιας μεγάλης βιομηχανίας, τότε αργά ή γρήγορα θα γίνεις πάμπλουτος, διότι σε εσένα καταλήγει ένα μεγάλο ποσοστό από τα κέρδη της εταιρίας αυτής).

Γι' αυτό άλλωστε και τελικά σκοπός για τους εργάτες δεν είναι απλά να μπουν κάποιοι "μοναχικοί ήρωες" στο θησαυροφυλάκιο των καπιταλιστών και να τους κλέψουν τα λεφτά, μοιράζοντας τα στους φτωχούς, ως νέοι "Ρομπέν των δασών", όπως προτείνει η ταινία. Αντίθετα, σκοπός είναι οι εργάτες, που συνήθως παρουσιάζονται ως άβουλα πλάσματα, να κάνουν αυτό που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν, δηλαδή να οργανωθούν και να επαναστατήσουν μαζικά, καταλαμβάνοντας όχι μόνο τον πλούτο, αλλά και την εξουσία των καπιταλιστών, ώστε να κάνουν αυτοί κουμάντο στην παραγωγή, και να δώσουν τέλος στο ολοένα και ξεζούμισμα τους από μια χούφτα ολιγάρχες, που σήμερα έχουν μαζέψει όλη την εξουσία και μπορούν έτσι να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους πάνω μας, οδηγώντας σε εξόντωση και εξαθλίωση τους εργάτες.

Πάντως, επειδή αυτά που λέω δεν αποτελούν περιγραφή της ταινίας, σας λέω ότι καταφέρνει να παρουσιάσει με απλό, εύπεπτο και α λα Χόλιγουντ τρόπο ένα πολύ σοβαρό θέμα - και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Δείχνει ότι πλέον η κοινωνία βλέπει ξεκάθαρα γύρω της ότι η άρχουσα τάξη μας ρημάζει και οδηγεί πολλούς ακόμα και στην πλήρη εξόντωση για να συνεχίσει να καλοπερνά. Γι' αυτό και βγαίνουν τέτοιες ταινίες απ' το Χόλιγουντ. Και είναι επίσης σημαντικό ότι η ταινία όχι απλά παρουσιάζει το φαινόμενο, αλλά τάσσεται "ενεργά" εναντίον του, με τον πρωταγωνιστή να παλεύει μαχητικά εναντίον της κατάστασης αυτής (έστω και αν το κάνει όπως είπαμε με έναν ατομιστικό τρόπο α λα "Ρομπέν των δασών"), και να περνά το μήνυμα ότι ο άνθρωπος έχει την απαραίτητη νοητική ικανότητα για να παράγει αρκετούς πόρους για όλους, και το μόνο που μένει είναι να παλέψουν τα θύματα του σημερινού συστήματος, ώστε να επιβάλλουν ένα άλλο σύστημα στο οποίο δε θα ρημάζονται οι πολλοί για χατήρι των λίγων.