Δυο κείμενα που μας ήρθαν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας για τον Σάββας Μετοικίδη
_________
Γράφει για την "Παρέμβαση"
ο Γιώργος Γιούλος
Την περασμένη εβδομάδα ένας νέος άνθρωπος, δάσκαλος και κοινωνικά πολιτικοποιημένος πρόσφερε την ίδια του τη ζωή προκειμένου να θέσει ξανά στη συζήτηση τη σημασία των κοινωνικών αγώνων για τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Λίγες βδομάδες πιο πριν ένας άλλος συνάνθρωπός μας θυσίασε επίσης την ίδια του τη ζωή για να αναδείξει τα αδιέξοδα μιας πολιτικής που καταστρέφει τις ζωές των πολιτών της χώρας.
Αυτές οι τραγικές ιστορίες των συμπολιτών μας αποτελούν την κορυφή μιας σειράς ιστοριών που βιώνει κανείς στο σπίτι του, στη δουλειά του, στη γειτονιά του στην πόλη του εξαιτίας της κρίσης και των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνει το σύστημα εξουσίας. Και είναι αυτές οι τραγικές ιστορίες που τελικά καταφέρνουν να αναδειχθούν μέσα από το σύστημα του κυρίαρχου δημόσιου λόγου που ελέγχεται από το ίδιο σύστημα εξουσίας.
Όμως μια σειρά άλλων ιστοριών, λιγότερο τραγικών, δεν θα βρει ποτέ διέξοδο στο χώρο του δημόσιου λόγου, δεν θα γίνει ποτέ αντικείμενο οικονομικών και κοινωνικών αναλύσεων αλλά αντίθετα θα συμπυκνωθεί και τελικά θα εξαφανισθεί μέσα στα μακρο-μεγέθη των μακρο-οικονομικών αναλύσεων. Θα είναι στιγμή ή κόκκος σημείου στα γραφήματα του κατώτατου μισθού, των επιχειρήσεων που κλείνουν, του ποσοστού της ανεργίας κλπ.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν θα προσεγγισθεί από καμιά στατιστική μέτρηση γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι η συνέχεια στην ιστορία της ζωής του ανθρώπου που πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του και επιστρέφει απολυμένος και χωρίς ελπίδα να βρει άλλη δουλειά. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι να δουλεύεις όλο και περισσότερο αλλά να πληρώνεσαι όλο και λιγότερα. Είναι ακόμη, να μετράς τι άλλο δεν μπορείς να πληρώσεις και να το αφήνεις στην τύχη του. Είναι να αγωνιάς για το τι χειρότερο μπορεί να σε βρει χωρίς να περνάει καθόλου από το μυαλό σου η πιθανότητα, έστω, κάτι να πάει καλύτερα.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι τελικά η ανεργία, η εξαφάνιση και η μείωση του εισοδήματος, η φτώχεια, η αγωνία, η αβεβαιότητα, η κατάθλιψη, η ένταση, η οργή και η ψυχολογική πίεση.
Είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν θα βρει κανείς, όσο και αν ψάξει, στους εκπροσώπους του συστήματος εξουσίας.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι ιστορίες που δεν θα ειπωθούν ποτέ αλλά θα μείνουν τραγικές για όλους αυτούς που φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς και θα στοιχειώνουν τις σκέψεις και τη δράση μας.
_________________
Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας.
Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.
Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.
Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;
Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.
Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.
Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.
Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.
Οι φίλοι και συνάδελφοί σου
στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
_________
Γράφει για την "Παρέμβαση"
ο Γιώργος Γιούλος
Αυτές οι τραγικές ιστορίες των συμπολιτών μας αποτελούν την κορυφή μιας σειράς ιστοριών που βιώνει κανείς στο σπίτι του, στη δουλειά του, στη γειτονιά του στην πόλη του εξαιτίας της κρίσης και των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνει το σύστημα εξουσίας. Και είναι αυτές οι τραγικές ιστορίες που τελικά καταφέρνουν να αναδειχθούν μέσα από το σύστημα του κυρίαρχου δημόσιου λόγου που ελέγχεται από το ίδιο σύστημα εξουσίας.
Όμως μια σειρά άλλων ιστοριών, λιγότερο τραγικών, δεν θα βρει ποτέ διέξοδο στο χώρο του δημόσιου λόγου, δεν θα γίνει ποτέ αντικείμενο οικονομικών και κοινωνικών αναλύσεων αλλά αντίθετα θα συμπυκνωθεί και τελικά θα εξαφανισθεί μέσα στα μακρο-μεγέθη των μακρο-οικονομικών αναλύσεων. Θα είναι στιγμή ή κόκκος σημείου στα γραφήματα του κατώτατου μισθού, των επιχειρήσεων που κλείνουν, του ποσοστού της ανεργίας κλπ.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν θα προσεγγισθεί από καμιά στατιστική μέτρηση γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι η συνέχεια στην ιστορία της ζωής του ανθρώπου που πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του και επιστρέφει απολυμένος και χωρίς ελπίδα να βρει άλλη δουλειά. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι να δουλεύεις όλο και περισσότερο αλλά να πληρώνεσαι όλο και λιγότερα. Είναι ακόμη, να μετράς τι άλλο δεν μπορείς να πληρώσεις και να το αφήνεις στην τύχη του. Είναι να αγωνιάς για το τι χειρότερο μπορεί να σε βρει χωρίς να περνάει καθόλου από το μυαλό σου η πιθανότητα, έστω, κάτι να πάει καλύτερα.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι τελικά η ανεργία, η εξαφάνιση και η μείωση του εισοδήματος, η φτώχεια, η αγωνία, η αβεβαιότητα, η κατάθλιψη, η ένταση, η οργή και η ψυχολογική πίεση.
Είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν θα βρει κανείς, όσο και αν ψάξει, στους εκπροσώπους του συστήματος εξουσίας.
Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι ιστορίες που δεν θα ειπωθούν ποτέ αλλά θα μείνουν τραγικές για όλους αυτούς που φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς και θα στοιχειώνουν τις σκέψεις και τη δράση μας.
_________________
Στο φίλο μας Σάββα
Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.
Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.
Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;
Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.
Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.
Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.
Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.
Οι φίλοι και συνάδελφοί σου
στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
Δημοσίευση σχολίου