Διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικού Εκβιασμού

 
Σε αρκετά κείμενα της που αφορούν τον ρόλο των ΜΜΕ (Διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικού Εκβιασμού τα ονομάζει) επικεντρώνεται η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς». Επιλέξαμε να παραθέσουμε τρία  από αυτά  και μάλιστα στο ένα, η δημοσιογράφος Ματίνα Παπαχριστούδη αναφέρεται σε σχόλιο αναγνώστη του μπλογκ μας που αφορούσε περασμένο κείμενο της που είχαμε αναδημοσιεύσει. 
_________

Η επικοινωνιακή επίθεση και η ανερχόμενη πολιτικοποίηση

Γιατί επιμένει η αντιμνημονιακή δυναμική

  Του Γιάννη Τσούτσια

Την περίοδο αυτή η πολιτική ασκείται μέσω συνεχών πιέσεων, επικοινωνιακού τύπου, προς το εκλογικό σώμα. Γκάλοπ, αιχμηρές δηλώσεις, επιτελεία σε αναβρασμό, αλλεπάλληλες τηλεοπτικές συζητήσεις πανομοιότυπης θεματολογίας, επαναλαμβανόμενες αναλύσεις που διυλίζουν το πολιτικό μενού της ημέρας, δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου, έξωθεν μηνύματα και τηλεφωνήματα.
Ένας ιδιόμορφος τετανισμός δημιουργεί μια θολή θεαματικότητα και συσκοτίζει όσα πραγματικά συντελούνται.

Πίσω από τον πρωταθλητισμό των δημοσκοπήσεων και τις επικοινωνιακές ατάκες, κρύβονται τα πραγματικά προβλήματα. Η διαπίστωση αυτή δεν παραπέμπει στο αυτονόητο, στο ότι δηλαδή, πάντα πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων κρύβεται κάτι άλλο. Υπονοεί κάτι το βαθύτερο, δομικό.

Το σύννεφο της επικοινωνιακότητας που ενέσκηψε τελευταία, αντανακλά την πραγματική δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι παράμετροι μιας πολυπαραγοντικής πραγματικότητας, να προσδιοριστούν τα επόμενα βήματα και να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι. Το επικοινωνιακό, έχει παρασύρει όχι μόνο το κοινό, αλλά ακόμη κι εκείνους που έχουν αναλάβει να οργανώσουν επικοινωνιακά την πολιτική διαδικασία. Διότι, αδυνατώντας να μπουν στην ουσία της, εγκλωβίζονται και οι ίδιοι στις ανάγκες της σκηνοθεσίας της.

Αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν στις εκλογές. Η λαϊκή ψήφος δεν ήταν τιμωρητική ή αντίδραση του θυμικού, προϊόν οργής, όπως λέγεται. Ήταν ψήφος συνειδητή, με βαθύ αντιμνημονιακό περιεχόμενο. Ο κόσμος έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις και προοπτική μέσα από το Μνημόνιο.
Δεν ήρθε απλώς να υιοθετήσει κάποιο σύνθημα. Την τελευταία διετία, με τρόπο βασανιστικό, μέσα από δύσκολες διαδικασίες και πολλαπλές πιέσεις σε κάθε επίπεδο, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει υπερβεί τα διλήμματα και έχει καταλήξει. Δεν μετατοπίζεται! Γι' αυτό και μοιάζει να πέφτουν στο κενό οι διογκούμενοι, σε ό,τι αφορά την απειλητικότητάτους, κάθε είδους και κάθε προέλευσης, εκβιασμοί.

 Αρκεί κανείς να αναλογιστεί και να συγκρίνει όσα σήμερα συμβαίνουν, με τα αντίστοιχα γεγονότα που αντιμετώπισε ο Σαμαράς την περίοδο του πρώτου Μνημονίου. Με υποπολλαπλάσιας έντασης πιέσεις, η Ν.Δ. κατέρρευσε γρήγορα και συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τώρα, ο λαός ανθίσταται. Γι' αυτό και το μέτωπο «όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ» έχει δευτερεύουσα αποτελεσματικότητα. Η συστημική κριτική είναι απασφαλισμένη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε ο φόβος, ούτε η δήθεν εκτονωτική ψήφος της 6ης Μαίου, ούτε τα κάθε λογής τερτίπια, μπορούν να εκριζώσουν μια βαθύτερη εκτίμηση που έχει τελεσιδικήσει. Εδώ βρισκόμαστε.

Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές, σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα. Έχει αποφασίσει. Γι' αυτό και πέφτουν στο κενό και οι νέοι εκβιασμοί. Παρά τη ρευστότητα και πολυκεντρικότητα στο πολιτικό σκηνικό, η αντιμνημονιακή δυναμική διατηρείται αναλλοίωτη, εξακολουθεί να νευρώνει και να δίνει κατεύθυνση, τον τόνο στις εξελίξεις. Υπό αυτήν την οπτική, δικαιούται κανείς να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα τις διαπιστώσεις: Με άξονα την αντιμνημονιακή ψήφο, διαμορφώνεται σιγά- σιγά σήμερα ένα πολιτικό κίνημα, βουβό και αθέατο ακόμη, μέχρι ενός σημείου, που μετασχηματίζει το λαϊκό θυμό σε πολιτική κατεύθυνση. Το αντιμνημονιακό ρεύμα διαθέτει πλέον πολλά, κάποια λιγότερο φανερά, αλλά πάντως καρποφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά, που εκβάλουν σε μια συνεχή διαδικασία ανερχόμενης πολιτικοποίησης: Αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, δεκτικότητα και γενναιότητα σε αναθεωρήσεις, ετοιμότητα απέναντι στα πραγματικά επίδικα, υπερβατικότητα σε ό,τι αφορά τις καταγωγές και τις συνειδησιακές μεταθέσεις.

Διαθέτει, δηλαδή, τις πολύτιμες προϋποθέσεις για μια φάση μετάβασης, για μια προοπτική προόδου και ουσιαστικού μετασχηματισμού. Αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ρεύμα πρέπει να το στηρίξει αποφασιστικά η Αριστερά. Να επενδύσει επάνω του. Της αναλογεί να μιλήσει γι' αυτό, να το καταστήσει ορατό, να το φέρει στην επιφάνεια, να το αναδείξει. Γιατί ένα τέτοιο υπό διαμόρφωση κίνημα, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τον αναγκαίο βραχίονα που θα μετασχηματίσει όχι την επικαιρότητα, αλλά την πορεία των πραγμάτων, την ίδια τη χώρα.
------------

Οι νεκροζώντανοι αλωνίζουν στα ΜΜΕ!

Το κρυφό τους μήνυμα είναι «χωρίς κλέφτες και ανίκανους δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα». Δεν το λένε ευθέως, το διατυπώνουν αλλιώς, ότι οι ίδιοι «ξέρουν», αλλά αυτό εννοούν ουσιαστικά. Ναι μεν αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή και την εξαθλίωση, αλλά αλοίμονό μας εάν τους αντικαταστήσουμε με άλλους, με άλλη πολιτική. Επιδιώκουν με κάθε μέσο, με κάθε διαστρέβλωση και κινδυνολογία, να τρομάξει ο πολίτης, να αισθανθεί ανασφάλεια από την πιθανότητα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ένα διαφορετικός πολιτικός φορέας, όχι τέλειων, αλλά έντιμων, μορφωμένων και ικανών ανθρώπων.

Μέσα σε τριάντα τουλάχιστον χρόνια στην εξουσία, εκπαιδεύτηκαν και έγιναν δεξιοτέχνες της παραπληροφόρησης, της ψεύτικης ελπίδας και της χειραγώγησης του πολίτη-ψηφοφόρου. Ξέρουν όλα τα αδύνατα σημεία, τις φοβίες και τις ανασφάλειές του. Κι εκεί τον σημαδεύουν. Κι αυτός, βλέπει, την πραγματικότητα, τη νιώθει, αλλά δυσκολεύεται να αποτινάξει τους εφιάλτες του. Αυτά τα γνώριμα πρόσωπα της εξουσίας ελέγχουν λίγο ή πολύ τη συνείδηση του και κλονίζουν με την πλύση εγκεφάλου, το ψέμα και την απειλή, την ευθυκρισία του.

Έχουν και το πλεονέκτημα ότι εκείνοι μπορούν σαν χαμαιλέοντες να προσαρμόζονται σε κάθε δυσμενή γι' αυτούς κατάσταση, να κάνουν κωλοτούμπες, να αντιστρέφουν την αλήθεια, να θολώνουν την εικόνα, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς όρια. Γι' αυτό, συχνά, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, οι αριστεροί πολιτικοί, που υποστηρίζουν τις θέσεις τους με συνέπεια και χωρίς ταλάντευση, δυσκολεύονται να αντικρούσουν αυτή την κινούμενη συνείδηση που δεν έχει ούτε αρχές ούτε περιορισμούς. Είναι πολύ δύσκολο, όταν εμμένεις στην αλήθεια, να αντιμετωπίσεις εκείνους που έχουν το ψέμα, τη διαστροφή και τη συκοφαντία σαν καραμέλα στο μυαλό και το στόμα. Και μάλιστα, στο γήπεδο τους πάντα, με την αρωγή των δημοσιογράφων που είναι το μακρύ χέρι των εργολάβων και των εφοπλιστών που μονοπωλούν την επικοινωνία και την ενημέρωση μέσα από την τηλεόραση.

Ο συνετός λόγος, η αισθητή πραγματικότητα, η τεκμηρίωση, η προτεραιότητα στα λαϊκά συμφέροντα, οι λύσεις και η έξοδος, πρεσάρονται από τις μηχανές προπαγάνδας του συστήματος και διαλύονται μέσα σε μια σούπα άγονων αντιπαραθέσεων, αοριστολογιών, σκόπιμων διακοπών, αποφυγή των κρίσιμων ζητημάτων και συσκότιση ή μετάθεση των ευθυνών. Τελικά, στα ΜΜΕ, το θύμα απολογείται και ο θύτης λειτουργεί σαν κριτής, ανακριτής και εισαγγελέας. Στο εδώλιο κάθεται όποιος υπερασπίζεται τους πολίτες και τη χώρα και στην έδρα αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στη μιζέρια και τον απόλυτο εξευτελισμό.

Το ότι διαλύουν ακόμα περισσότερο την οικονομία και την κοινωνία με τα μέτρα που παίρνουν, τις συμφωνίες που υπογράφουν και το φόβο και την τρομοκρατία που σπέρνουν, δεν τους συγκρατεί καθόλου. Αντιθέτως. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα συμφέροντά τους είναι ταυτισμένα με τα συμφέροντα των τοκογλύφων. Πουλάνε την Ελλάδα χωρίς δισταγμό. Η χώρα, γι' αυτούς, δεν είναι παρά μία αγελάδα για άρμεγμα και μάλιστα, μέχρι θανάτου!

Στέλιος Ελληνιάδης
---------------

Η γοητεία των ... σκοτεινών ολιγαρχειών της εξουσίας των ΜΜΕ

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο δέχθηκε η αναδημοσίευση της στήλης του προηγούμενου Σάββατου Media: σε ρόλο τανκς του συστήματος χωρίς ενοχές στο Βαθύ κόκκινο στο Διαδίκτυο. Αντιγράφω: «Εν μέρει είναι προβλέψιμη η συμπεριφορά υπαλλήλων ιδιωτικών εταιριών που έχουν αναλάβει θεσμικό ρόλο με τον τσαμπουκά τους. Το πράγματι ενδιαφέρον που χρήζει ανάλυσης και εξηγήσεων είναι η στάση της "Αριστεράς" που συνοψίζεται στην συμμετοχή στα ΜΜΕ (όποτε της δοθεί ευκαιρία) και απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής κριτικής-αντιλόγου δράσεων που θα πρότασσε ένα διαφορετικό δημοκρατικό πλαίσιο κατανομής των ραδιοσυχνοτήτων και θα διαφώτιζε το λαό για τις σκοτεινές ολιγαρχικές πλευρές της 4ης εξουσίας(...)».

Πράγματι, η κριτική, έντονη, οργισμένη ή οξυδερκής στη συμπεριφορά και στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ και των φωνών τους, είναι μια σχετικά «εύκολη» υπόθεση.'Εχει δε εν μέρει για το αριστερό, καλά υποψιασμένο ακροατήριο, το ρόλο της μιας πλευράς διαλόγου και αφύπνισης ή προειδοποίησης.

Ας αντιγυρίσω όμως το ερώτημα. Γιατί το αριστερό ακροατήριο δεν αγοράζει αριστερές εφημερίδες; Γιατί δεν αγοράζει μαζικά την Αυγή, τον Ριζοσπάστη, τον εβδομαδιαίο Δρόμο, την Εποχή, Το Πριν; Και γιατί στη συντριπτική πλειονότητα του συνεχίζει βασανιστικά -στα όρια του μαζοχισμού- να ενημερώνεται από το Mega, τον Ant1, τον Σκάι; Ή τα μπλογκ-σάιτ που, αποδεδειγμένα, αποτελούν την ιντερνετική προέκταση της εξουσίας χειραγώγησης του συστήματος;

 Σαφώς και δεν έχω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.Ένα-δυο επισημάνσεις, ωστόσο, θα μπορούσαν να κατατεθούν προς προβληματισμό. Τα ΜΜΕ, τα Media κινούνται και λειτουργούν τόσο στην οικονομία, όσο και στην ιδεολογία. Η ταυτόχρονη αυτή λειτουργία τους καθορίζει και τους όρους για την εργασία των δημοσιογράφων αλλά και την παραγωγή του προϊόντος, της ενημέρωσης.

Η δημοσιογραφία είναι μια ακόμη δουλειά. Στην παραγωγή ιδεολογίας, βεβαίως, αλλά δουλειά. Με πρώτη της προϋπόθεση κατά την παροχή της στις επιχειρήσεις ΜΜΕ και την παραγωγή του «προϊόντος», την ανάπτυξη της αυτολογοκρισίας. Ανάλογα με το Μέσο και την κεντρική του κατεύθυνση ο εργάτης της ενημέρωσης, διαμορφώνει τον κεντρικό, αόρατο άξονα στο γραπτό του. Το να βρεις δημοσιογράφο σε ΜΜΕ χωρίς τη λειτουργία αυτολογοκρισίας είναι σαν να ζητάς από εργάτη ορυχείου να βγάλει αντί για κάρβουνο, χρυσό.

Στην παρούσα ιδιαίτερα οξυμένη κατάσταση των ΜΜΕ δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότεροι επαγγελματίες δημοσιογράφοι πετιούνται ακουσίως ή εκουσίως (λιγότερο) από τη βιομηχανία της μαζικής χειραγώγησης.

Τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις, τα αφεντικά των οποίων ανήκουν στην ελίτ της εξουσίας, στην κορυφή της κορυφής της. Όχι μόνο κατέχουν τα μέσα παραγωγής και διάχυσης ιδεολογίας, αλλά επιβάλλουν τους κανόνες για αυτήν, επιβάλλουν τη θεσμική και επιχειρηματική λειτουργία των επιχειρήσεων Media. Η τηλεόραση, ως το δυναμικότερο και μαζικότερο Μέσο σε αυτή τη βιομηχανία, παρέχεται «δωρεάν» και ουδείς «αντιφρονούντος» του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να έχει θέση στην κατανομή των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων.

Συχνότητες δόθηκαν, βεβαίως, στα πολιτικά κόμματα (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ). Και πάλι ισχύουν τα ερωτήματα. Γιατί δεν έκανε θραύση τηλεθέασης ο 902 TV; Και έτσι φθάνουμε στον πυρήνα του παρεχόμενου τηλεοπτικού «προϊόντος». Η ενημέρωση, σκληρό μείγμα παραγωγής ιδεολογίας και οικονομίας, με ιδιότητες από την τέχνη αλλά και τη βιομηχανία, έχει διαφορετικούς κανόνες από τ' άλλα προϊόντα. Απαιτεί ανθρώπους που θα πληρώνονται, απαιτεί μεγάλο κόστος, απαιτεί κανόνες. Αλλά και μόρφωση, κουλτούρα, σχέσεις, ανεξαρτησία. Με δύο-τρία από τα παραπάνω να ικανοποιούνται στα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι διαφορετικές φωνές των ΜΜΕ θα βρίσκουν χώρο -προς το παρόν- μόνο στο Διαδίκτυο. Κι εκεί θα έχουν το κοινό τους το οποίο δεν πληρώνει για το διαφορετικό προϊόν της άλλης, αδέσμευτης αλλά όχι ανεξάρτητης, ενημέρωσης.