Τεράστια ΑΠΟΧΗ – Νέα ΕΠΟΧΗ!

του Σπύρου Ραυτόπουλου

Η αλματώδης αύξηση της αποχής από την εκλογική τελετουργία σηματοδοτεί μια νέα πολιτική εποχή που αναδύεται. Η αποχή πετάχτηκε στο 35%, από το 29% που σημείωσε στις βουλευτικές εκλογές του 2009 και το ποσοστό αυτό είναι ίσο με το άθροισμα των ποσοστών των δύο πρώτων κομμάτων!  Πρόκειται για ένα φαινόμενο τεράστιας πολιτικής σημασίας που δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κούρσα ραγδαίας απονομιμοποίησης, του σάπιου πολιτικού συστήματος που οδηγεί την Ευρώπη και τον κόσμο σε μνημόνια τρόμου, σε εργασιακό μεσαίωνα, στην ανεργία, τη φτώχια, τη δυστυχία, την ανισότητα και την ανελευθερία. 

Το λεγόμενο «μαύρισμα» δεν αφορά απλώς το δικομματισμό και τα κόμματα του μνημονίου. Πρόκειται για μαύρισμα ολόκληρης της πολιτικής παρωδίας που ευθύνεται για τη διαρκή ανακύκλωση της διαφθοράς, της ανισότητας, της πολιτικής κατάπτωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Διότι το σημερινό ρεκόρ αποχής δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά έρχεται ως φυσική συνέχεια μιας αυξανόμενης απονομιμοποίησης του συστήματος που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Το μόνο που αιφνιδίασε κάποιους είναι ότι η απονομιμοποίηση που μέχρι πρότινος προχωρούσε με σταθερό βηματισμό, στις τελευταίες δύο εκλογικές φιέστες φαίνεται να κινείται με άλματα.   

Το αυτιστικό κομματοκρατικό σύστημα δέχεται σήμερα ένα καίριο χτύπημα απαξίωσης από το λαό, ένα χτύπημα που το σύστημα γνωρίζει πως όσο κι αν είναι οδυνηρό, δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο, ούτε το ισχυρότερο. Οι μεθυσμένοι με την εξουσία ή την προοπτική της ζηλωτές της ετερονομίας, αυτοί που πιστεύουν ότι έχουν ειδικό ταλέντο, εφόδια και δικαίωμα να αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας για λογαριασμό της, θα έχουν στο αμέσως επόμενο διάστημα πολλή δουλειά. Οφείλουν πρώτα στον εαυτό τους έναν στοιχειώδη έστω προβληματισμό για την αποτυχία διατήρησης της συναίνεσης γύρω από τις υπαρκτές μορφές κοινοβουλευτισμού τον οποίον πιστά υπηρετούν, αυτού του συστήματος διακυβέρνησης που τα μετεπαναστατικά καθεστώτα καθιέρωσαν ως μοναδική δήθεν εφικτή λύση για ολόκληρο τον κόσμο. Κάποιοι θα πρέπει επίσης να απολογηθούν και στα πανικόβλητα αφεντικά τους και να τους παράσχουν διαβεβαιώσεις ότι η κατάσταση εξακολουθεί να είναι υπό έλεγχο! Στη συνέχεια όλοι αυτοί οι «πεφωτισμένοι» θα πρέπει να αναζητήσουν νέα επιχειρήματα, θα πρέπει να εφεύρουν νέα διλλήματα, νέες απειλές για να τις θέσουν στο ανυπότακτο πλήθος ώστε να το ξαναμετατρέψουν σε κοπάδι.

Δύσκολη υπόθεση! Διότι όπως προαναφέραμε και όπως αποδεικνύει ο πίνακας παρακάτω, ενώ η απονομιμοποίηση του συστήματος έτρεχε με περίπου σταθερή 1% αύξηση της αποχής ανά εκλογική βουλευτική αναμέτρηση, τελευταία επιταχύνεται. Στις εκλογές του 2009 ήδη έτρεχε με 4% ενώ τώρα άνοιξε το διασκελισμό της στο 6%, αύξηση που ισοδυναμεί με άλμα! Αν στο ποσοστό αποχής προσθέσουμε τα άκυρα/λευκά τότε προκύπτει μια ποσοστιαία απόρριψη 36,45%, πράγμα που σημαίνει ότι ο ένας στους 3 πολίτες της χώρας δεν ικανοποιείται από το πολιτικό σύστημα. 

Το σημαντικότερο όμως είναι πως αυτό το άλμα απαξίωσης της κομματοκρατίας και της ετερόνομης διακυβέρνησης της κοινωνίας είναι ταυτοχρόνως ένα άλμα της τελευταίας προς το κέντρο της πολιτικής. Η πολιτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύεται σήμερα τόσο καθαρά, που καθιστά γελοία πλέον κάθε ερμηνεία της εκλογικής αποχής ως φαινομένου πολιτικής αδιαφορίας. Άλλωστε οι αποφάσεις κατάληψης εκλογικών τμημάτων, η εξαφάνιση και αναζήτηση των χαμένων εφορευτικών επιτροπών, η πλήρης αποχή σε ορισμένα εκλογικά τμήματα, η κατάθεση των ταυτοτήτων σε ένδειξη διαμαρτυρίας και οι υπόλοιπες ατραξιόν του εκλογικού χάπενιγκ, συνθέτουν ένα σκηνικό δημιουργικής πολιτικής διάδρασης που τα επιμέρους φαινόμενά της, κωμικά ή μη, δύσκολα μπορούν να ερμηνευτούν ως ειδικές διαμαρτυρίες, αποκομμένες από το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από τον εκδημοκρατισμό του συστήματος με θεσμική επαναδραστηριοποίηση της κοινωνίας. Κι αυτό διότι κοινός τόπος όλων αυτών των διαμαρτυριών και εκδηλώσεων είναι η αντίθεση με το σύστημα που γεννάει τις επιμέρους αιτίες της υφιστάμενης πολιτικής αθλιότητας.

Ο λαός πολιτικοποιείται, βοηθούσης δυστυχώς της εξαθλίωσής του. Και όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τα χρεωκοπημένα πολιτικά πρότυπα που του προσφέρθηκαν ως μοναδική ρεαλιστική επιλογή, καθώς ανακαλύπτει ότι αυτός ο περιβόητος δήθεν ρεαλισμός της πολιτικής δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αχρείαστος κυνισμός μιας ιδιοτελούς εξουσίας την οποία δεν έχει λόγο να ανέχεται.

Ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας θα παρακολουθήσει τις επόμενες μέρες αηδιασμένο και εξοργισμένο τη γνωστή θεατρική παράσταση από το θέατρο του πολιτικού παραλόγου με τους κενούς περιεχομένου διαξιφισμούς των πολιτικών θαμώνων των μιντιακών καφενείων, τα οποία σε αντίθεση με τα πραγματικά καφενεία, σπανίως φιλοξενούν πολιτική σκέψη. Ο κύριος πολιτικός σκοπός των μιντιακών καφενείων δεν είναι μόνο η αύξηση της συσπείρωσης γύρω από τη μνημονιακή πολιτική και τις παραλλαγές της. Είναι ακόμα χειρότερα η παραγωγή συναίνεσης υπέρ του συστήματος που έχει κάθε συμφέρον και σκοπό να παράγει τέτοιες πολιτικές.

Αν το σύστημα μέσω των ιδιόκτητων τηλεοπτικών του παραθύρων εννοεί να βαφτίζει ουτοπική στάση τη συντριπτική νίκη της κριτικής εκλογικής αποχής, και ρεαλισμό το αγκομαχητό των κομμάτων που αγωνίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση προσπαθώντας να πιάσουν έστω το μισό ποσοστό αυτής της αποχής, δεν είναι γιατί δεν ξέρει αριθμητική, ούτε γιατί ανησυχεί για την πολιτική αδιαφορία της κοινωνίας. Είναι αντιθέτως διότι η άρνηση της συμμετοχής στην πολιτική παρωδία των εκλογών αποκαλύπτει μια επικίνδυνη για την επιβίωσή του κοινωνική μεταστροφή, που προσωρινά εκφράζεται με την αμφισβήτηση της πολιτικής μυθολογίας που εδραιώθηκε με το τέλος των μεγάλων επαναστάσεων. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντισυστημικό από το τέλος της εκλογικής αυταπάτης, από την ήττα της εκλογικής απάτης (απάτης με πολιτικούς και όχι αριθμητικούς όρους).

Αυτό που κυοφορείται είναι μια νέα επανάσταση. Κανείς δεν ξέρει την αφορμή, τον τόπο, τον ακριβή χρόνο και τον τρόπο που αυτή θα εκδηλωθεί. Αλλά η ελπίδα κάθε σώφρονος ανθρώπου είναι να πρόκειται για ειρηνική επανάσταση, γιατί η βία της επανάστασης έχει αίμα, συνήθως πολύ, και συχνά αδικοχυμένο. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να υπάρξει μια ειρηνική επανάσταση που θα φέρει ουσιαστικές (άρα υποχρεωτικά σαρωτικές) αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς και στο σύστημα διακυβέρνησης. Η αλλαγή κομματικών ηγεσιών, η αλλαγή των κομμάτων που διεκδικούν ή κατακτούν την εξουσία, η ανάδυση νέων κομματικών πρωταγωνιστών, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, η τροποποίηση ή ακόμα και η απάλειψη των ειδικών προνομίων των βουλευτών και των κυβερνητικών στελεχών, η μείωση του αριθμού των βουλευτών και των αμοιβών τους και η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων ενώ δεν αποτελούν ουσιαστική απάντηση στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως στάχτη στα μάτια του λαού, ως δήθεν απόδειξη αναβαπτισμού του καθεστώτος σε δημοκρατικά ύδατα. Όλα αυτά δεν κάνουν καμιά ουσιαστική πολιτική αλλαγή.

Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι η ύπαρξη ή μη της πολιτικής ελευθερίας. Και πολιτική ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο από την ελευθερία της κοινωνίας να αποφασίζει για την τύχη της. Χρειαζόμαστε θεσμούς που να κατοχυρώνουν τη λαϊκή κυριαρχία σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Δεν χρειαζόμαστε και δεν πρέπει να πάμε σε αναθεώρηση αυτού του ευθυμογραφήματος που ονομάζεται ελληνικό σύνταγμα, αλλά χρειαζόμαστε ένα νέο σύνταγμα που θα κατοχυρώνει με σαφέστατο τρόπο τη λαϊκή κυριαρχία, θα προβλέπει ελεύθερα δημοψηφίσματα, ανακλητότητα του πολιτικού προσωπικού και που θα θέτει την εξουσία στη διάθεση και τον διαρκή και άγρυπνο έλεγχο της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε συλλογικούς φορείς-δεξαμενές πολιτικής σκέψης και κοινωνικής δράσης (συνελεύσεις, τοπικά συμβούλια, ανοιχτή εθνική διαβούλευση) και όχι κόμματα-διεκδικητές εξουσίας, χρειαζόμαστε εκδημοκρατισμό και όχι ολιγαρχία, χρειαζόμαστε αυτοργάνωση, πολιτική αυτονόμηση, όχι ετερονομία. Η Ελλάδα χρειάζεται πολίτες, όχι υπηκόους, σκεπτόμενα πολιτικά όντα που συζητούν, προβληματίζονται και παίρνουν αποφάσεις, όχι οπαδούς. Το ίδιο χρειάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα, ολόκληρος ο πλανήτης προκειμένου να διασωθούν.

Ίσως αυτή η παγκόσμια κρίση να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, το ένστικτό της για αυτοσυντήρηση. Ίσως η επόμενη μεγάλη επανάσταση να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές κάτι καλύτερο από την κομματοκρατία. Το τελικό αποτέλεσμα κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, αλλά τα μέχρι σήμερα στοιχεία κάτι τέτοιο δείχνουν: το βάθεμα της απονομιμοποίησης όχι απλώς μιας χρεωκοπημένης οικονομίας, αλλά ενός χρεωκοπημένου πολιτικού μοντέλου.

  Διακυβέρνηση και Πολιτική