Όταν η αναίδεια περισσεύει, οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και η αστική υποκρισία χτυπάει κόκκινο.

 Του Γ. Γ

Η δημοσιολόγος της Καθημερινής, Τασούλα Καραϊσκακη, έρχεται σήμερα να ασχοληθεί με ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό θέμα, απομονώνοντας το τελείως από τα αίτια που το προκαλούν, συσκοτίζοντας το πραγματικό υπόστρωμα που το δημιουργεί, προτείνοντας «λύσεις» για την αντιμετώπισή του παρόμοιες μ’ αυτές που θα έλεγε ένας παπάς από τον άμβωνα της εκκλησίας.

Ας πιάσουμε το θέμα απ’ την αρχή. Γράφει η υπάλληλος του Αλαφούζου:  «Ενα κύμα αυτοκτονιών σαρώνει τη χώρα. Κατά μέσο όρο τρία άτομα την ημέρα αποπειρώνται να βάλουν ή βάζουν τέλος στη ζωή τους αφήνοντας εμβρόντητη την ελληνική κοινωνία... Και καταγράφεται ένας ανησυχητικός μιμητισμός στον τρόπο αυτοχειρίας. Την απερίγραπτη φρίκη της αγχόνης διαδέχθηκε το αποσβολωτικό πλήγμα του πιστολιού ή της καραμπίνας και ακολούθησε η ανατριχιαστική πτώση στο κενό. Ο μεσήλικας με την υπερήλικη μητέρα του στην πλατεία Βάθης, ο συνταξιούχος στου Ζωγράφου, ο δικηγόρος στην Πλάκα, ο τραπεζικός υπάλληλος στην Ακρόπολη, ο συνταξιούχος γιατρός στο νοσοκομείο Λαμίας. Προ δύο ή τριών ημερών ένας ηλικιωμένος στη Σπερχειάδα απειλούσε να πέσει από την ταράτσα του σπιτιού του, όμως τον συγκράτησε η αστυνομία και ο γιος του, το ίδιο προσπάθησε να κάνει ένας μεσήλικας στον Ισθμό της Κορίνθου και ένας νεαρός άνδρας στα Πατήσια, που σώθηκαν με την παρέμβαση αστυνομικών, συγγενών, ψυχολόγου...».

Ναι μεν περιγράφει πραγματικά περιστατικά, τα παρουσιάζει όμως λες και πρόκειται για φυσικό φαινόμενο. Λες και πλάκωσε στην χώρα κάποια «αυτοκτονική ίωση» που κάνει θραύση στον «ευάλωτο» πληθυσμό. Δεν υπάρχει καπιταλισμός, βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, ταξικές κυβερνητικές επιλογές...

Και συνεχίζει:

«Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι παγιδευμένοι στη σήραγγα, γι’ αυτούς χωρίς διέξοδο, των χρεών, της εξοντωτικής ανέχειας, της εξαθλίωσης, της απελπισίας. Ομως αρκεί η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσει τη δραματική συχνότητα των απονενοημένων διαβημάτων σε μια χώρα που το φαινόμενο, ακόμη και σε δύσκολες εποχές, σχεδόν εξέλιπε; Από πού επιπλέον πηγάζει η εμπέδωση της ολοκληρωτικής αποτυχίας, η αίσθηση του απόλυτου αδιεξόδου, της ασήκωτης ζωής, του αφόρητου πόνου που μοιάζει να διακόπτεται μόνο με τον θάνατο; Στην Κατοχή οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα αλλά δεν αυτοκτονούσαν, λέγεται συχνά. Φταίει η έλλειψη κοινωνικής συνοχής; Η συνειδητοποίηση της απουσίας υποστηρικτικού δικτύου, η απομόνωση, η εξουθενωτική μοναξιά των απρόσωπων σύγχρονων πόλεων; Ή επιπροσθέτως είναι και η για πολλά χρόνια εμμονή στην ύλη που αφαίρεσε από τις επιδιώξεις την αναζήτηση άυλων αξιών; Είναι η ζωή χωρίς το παλιό κυνήγι των μεγάλων υπερβατικοτήτων, η καταβροχθισμένη από το επιταχυνόμενο γίγνεσθαι, τα ωράρια, τους μισθούς, τις τιμές, την έλλειψη χρόνου, που ξαφνικά άλλαξε, άδειασε;».

Εδώ πέρα από τις αυτονόητες διαπιστώσεις, παραθέτει απατηλά ερωτήματα και χρησιμοποιώντας στρογγυλεμένες εκφράσεις αθωώνει τον βασικό ένοχο που οδηγεί χιλιάδες συνανθρώπους μας να θέσουν τέλος στην ζωή τους και ούτε λίγο ούτε πολύ χρεώνει στους αυτόχειρες ότι δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στα δεδομένα της εποχής αφού «στην Κατοχή οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα αλλά δεν αυτοκτονούσαν». Μας κάνει δηλαδή μια ανόητη «διάλεξη» με ρητορικά ερωτηματικά λες και τα όσα αναφέρει έπεσαν από τον ουρανό. 

Δεν έχει νόημα να εξηγήσουμε στην δημοσιολόγο της «Καθημερινής» ότι  η πραγματικότητα είναι αυστηρά υλική και η εξέλιξη της έχει υλική βάση και αίτια. Δεν είναι η συνείδηση που ρυθμίζει τη ζωή, είναι η ζωή που ρυθμίζει τη συνείδηση. Ότι η συνείδηση είναι ένα μέγεθος μεταβλητό και διαμορφώνεται ανάλογα τα ερεθίσματα που παίρνει.

Πάντα για την ίδια δεν υπάρχουν θύτες σ’ αυτά τα εγκλήματα, αλλά μόνο θύματα. Σύμφωνα με τα γραφόμενα της τα ΜΜΕ, όταν αναφέρονται σε ανάλογα περιστατικά πρέπει να αυτολογοκρίνονται απόλυτα και όχι στον βαθμό που το κάνουν μέχρι σήμερα:
«Ποιος είναι ο ρόλος του Τύπου, ιδίως όταν επιπόλαια, σκανδαλοθηρικά, ντύνει την τραγική κίνηση -ενθαρρύνοντας τη μίμηση- με τον μανδύα του ηρωισμού, της αυτοθυσίας, της μετάδοσης ενός τρανταχτού κοινωνικού μηνύματος; Ποιος θα επιβάλλει στα ΜΜΕ τους ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς που χρειάζεται ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα;».

Και μετά τις παραινέσεις της στους «λειτουργούς της ενημέρωσης» καταλήγει:

«Πώς θα μπορέσει η πολιτεία να οργανώσει υποστηρικτικά δίκτυα και υπηρεσίες, να διευκολύνει οργανώσεις και εθελοντές που έχουν ήδη αναλάβει παρόμοιο έργο; Κάπως πρέπει... Για να μην τρυπώσει η ιδέα της αυτοκαταστροφής και σε άλλες ψυχές, να υπάρχει μια απάντηση να δοθεί σε όποιον επιλέξει την έσχατη ακρότητα. Σε μια εποχή γενικευμένης απαισιοδοξίας και μαζικού πανικού, αδιασάλευτων βεβαιοτήτων ότι το τέλος πλησιάζει, ότι τα θύματα θα είναι πολλά και ο βίος αβίωτος για δεκαετίες, δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό και πιο φοβερό από την πράξη την οποία αποφασίζει κάποιος αμετάκλητα για τον εαυτό του, και σε μια μόνο στιγμή καταργεί όλες τις στιγμές, αψηφώντας τα όρια της σωτηρίας.
Κι όμως, ένα χέρι βοηθείας, μια ψύχραιμη φωνή, μια ανοιχτή «αγκαλιά» μπορούν να ζωντανέψουν τα ένστικτα τα φθαρμένα από την αποδοχή του ραγδαίου λυκόφωτος ως λυτρωτική αυτοτιμωρία».

Ακόμα και οι προτάσεις της δημοσιολόγου της «Καθημερινής» ακούγονται σαν ανέκδοτο. Πώς  «η πολιτεία να οργανώσει υποστηρικτικά δίκτυα και υπηρεσίες» όταν η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή συμμορία που κυβερνά σήμερα  για λογαριασμό των τοκογλύφων και του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, έκανε περικοπές σε κλινικές που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να μην πάρει το φαινόμενο διαστάσεις επιδημίας που ξεπέρασαν το 40%, για να «πιάσουν τους στόχους του Μνημονίου»; Όταν μόλις πριν λίγες μέρες έκοψαν το ρεύμα στο Ασυλο Ανιάτων γιατί δεν είχε να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ;

Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό το πόνημα της Τ. Καραϊσκάκη. Ολος ο γκεμπελικός μηχανισμός του κεφαλαίου.(MEGA, Συγκρότημα Αλαφούζου, Κυριακού, Μπόμπολα), θεωρεί, όπως και οι αχυράνθρωποι κυβερνήτες μας «αποδεκτές παράπλευρες απώλειες» τις χιλιάδες αυτοκτονίες-δολοφονίες. Πρέπει να καταστραφεί η κοινωνία μας για να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τραπεζών, των τοκογλύφων της ντόπιας αστικής τάξης. Αυτό έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης. Το ζητούμενο είναι εμείς τι κάνουμε.

Καταλήγω με μια παράγραφο από περασμένη ανάρτηση του μπλοκ μας:

Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: Βαθιά λαθεμένη επιλογή των συνανθρώπων μας η αυτοχειρία. Κάθε ατομική λύση (είναι η αυτοκτονία λύση;) δεν μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τα προβλήματα που έχουν κοινωνικές αιτίες. Η λύση βρίσκεται στην αλληλεγγύη και στην κοινωνική δράση, για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Να μην σκοτώνει αυτό την ύπαρξη μας. Να βάλουμε εμείς ταφόπλακα στο πολιτικό σύστημα που μας εξαθλιώνει, μας μαραζώνει μας οδηγεί σε αδιέξοδα.