Ειδικά Μισθολόγια και Ειδικές Κατηγορίες Ανθρώπων, Αναχώματα στην Ανατρεπτική Διάθεση των Καταπιεσμένων.

Η επίδραση των πολιτικοοικονομικών μοντέλων ως μέσο επιβολής στην ανθρώπινη ζωή γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητή στις μέρες μας ακόμα και από τον πιο ανυποψίαστο.Πέρα από την μακροσκοπική προσέγγιση που έχει να κάνει με την σχέση εξάρτησης και υποτέλειας του υποκειμένου(ανθρώπου) από το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει και η μικροσκοπική η οποία αν και λαβυρινθώδης μπορεί να γίνει πιο αντιληπτή από τον μέσο άνθρωπο.

Από την πρώτη ακόμα περίοδο της εφαρμογής των πολιτικοοικονομικών μοντέλων μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος σε διάφορες χώρες του κόσμου ,αλλά και στην Ελλάδα(σχέδιο Μάρσαλ), η οικονομική ευρωστεία συνδέθηκε αριστοτεχνικά με την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής.Αυτό όντως ίσχυε για τις μεγάλες πόλεις,όχι όμως και για την περιφέρεια όπου το μεταναστευτικό κύμα συνεχιζόταν αδιάκοπα ως και τις δεκαετίες '60 και '70,και συνεχίζεται ως τις μέρες μας διάολε.

Έτσι λοιπόν, και με την απαραίτητη δόση κοσμικοθρησκευτικής επίδρασης,χτίστηκε ο απαραβίαστος,δεν ξέρω μεχρι πότε, μύθος της ανωτερότητας των Ευρωπαίων(κυρίως δυτικών) άρα και των Ελλήνων αφού ως γνωστόν “ανήκωμεν εις την Δύσιν”.Ήταν επόμενο οι ευρωπαϊκοί λαοί όπως και ο Ελληνικός να θωρακίζονται ολοένα και περισσότερο πίσω απ' αυτό το μοντέλο ψευτοασφάλειας αποξενώνοντας τους γειτονικούς λαούς που κατά καιρούς δοκιμάζοταν και δοκιμάζονται όπως ο Παλαιστινιακός.Την στιγμή που η οικονομική διαχείριση της Ευρώπης έμπαινε από την κύρια είσοδο μέσω τυμπανοκρουσιών και αλλαλαγμών η αλληλεγγύη και η αυτοδιάθεση των Λαών έφευγαν κατατρεγμένες από την πίσω πόρτα, χωρίς επιστροφή.

Η ίδια αγκίστρωση στις υλικές απολαβές εξαφάνισε και κάθε ίχνος αλληλεγγύης μεταξύ των λεγόμενων κοινωνικών ομάδων οι οποίες στο όνομα της απώλειας των κεκτημένων(κυρίως οι “μάχιμες”)οραματίζονται μέχρι και ανατροπές.Αδιαφορώντας για την γενικότητα του προβλήματος που γεννά το εξειδικευμένο και ατομικό πρόβλημα.

Η εικόνα του πεινασμένου,αλλά μέχρι χτές καλοσυντηρημένου γείτονα τρομάζει.Ποια κοινωνία μπορεί να χωρέσει αυτόν κι εμένα που το μόνο που με νοιάζει είναι να μην θιχτούν τα κεκτημένα μου;Ποια κοινωνία μπορεί να δεχτεί τον χιλιοταλαιπωρημένο μετανάστη και εμένα τον αθεράπευτα νοσταλγό του ατομισμού;

KAMIA ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΜΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ.