“Το σχολείο είναι καλό μόνο όταν έχει συνειδητοποιήσει
τους βασικούς νόμους με τους οποίους ζει ο λαός” Λ. Τολστόι
Το σύστημα της εκπαίδευσης λοιπόν θα έπρεπε να αλλάξει, και να δημιουργηθεί το μοντέλο που αποτελεί την βάση του πολυτεχνικού σχολείου. Έτσι πιο οργανωμένο τρόπο πλέον, το 1920 στο 8ο συνέδριο του μπολσεβίκικου κόμματος θα υιοθετήσει την θέση για πολυτεχνική εκπαίδευση. Πως θα μορφώσουν έναν άνθρωπο, και ποιος είναι μορφωμένος; Ο Λουνατσάρσκι δίνει έναν ορισμό για τον μορφωμένο άνθρωπο, ως τον άνθρωπο “που γνωρίζει τα πάντα σε γενικές γραμμές, αλλά έχει επίσης τη δική του ειδικότητα, όπου γνωρίζει την δουλειά του καλά, και μπορεί να λέει στους ανθρώπους “τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι άγνωστο”. Ο άνθρωπος που γνωρίζει τις βασικές αρχές της τεχνολογίας, της ιατρικής, των νόμων, της ιστορίας κλπ. είναι ένας πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος... Πρέπει να είναι ειδικός στην εργασία του, αλλά την ίδια στιγμή να ενδιαφέρεται για τα πάντα και να μπορεί να ασχολείται σε οποιοδήποτε τομέα της γνώσης. Αυτός ο άνθρωπος ακούει όλα τα ζητήματα που τρέχουνε γύρω του, όλους τους ήχους εντός του εύρους του, και όλα θα συνδέονται μαζί σε μια απλή συγχορδία, που αποκαλούμε κουλτούρα. Την ίδια στιγμή είναι αυτός που παίζει ένα όργανο [σε αυτήν την συγχορδία] και προσφέρει μια πολύτιμη συμβολή στον κοινωνικό πλούτο, και αυτός ο πλούτος αντανακλάται στην συνείδηση του, στην καρδία του”84. Αυτόν τον σκοπό φιλοδοξεί να δώσει η πολυτεχνική εκπαίδευση. Η έννοια πολυτεχνική, δηλώνει την αντίθεση στην μόνο-τεχνική εκπαίδευση.
Στην δεύτερη ο σκοπός είναι η ειδίκευση σε κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα. Η πολυτεχνική εκπαίδευση όμως, στο επίπεδο της γενικής εκπαίδευσης, δεν προσφέρει κάποια ειδίκευση, αλλά σκοπός της είναι η πολύπλευρη εκπαίδευση σε βασικές γενικές δεξιότητες, γνώσεις και εργασιακές συνήθειες. Η Κρούπσκαγια εξηγεί την διαφορά: «Ας εξετάσουμε, για παράδειγμα, την ραπτική. Η ραπτική μπορεί να διδαχθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μπορούμε να χαλάσουμε ώρες για τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές μπορούν να κάνουν ραφές και τρύπες για κουμπιά. Έτσι διδάσκεται μια τέχνη. Αλλά η ραπτική μπορεί να διδαχθεί με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο, σχετίζοντας την με την μελέτη των υλικών και των εργαλείων όπου το παιδί θα μπορούσε με εμφανή τρόπο να δει πως διαφορετικά υλικά απαιτούν διαφορετικά εργαλεία, μια βελόνα για να ράβουν μουσελίνα, άλλη για μάλλινα, ενώ το δερμάτινο πρέπει να ραφτεί με μεγάλη βελόνα, το χαρτί να συγκολληθεί, και το ξύλο να ενωθεί με καρφιά κλπ. Αυτή είναι η πολυτεχνική προσέγγιση της ραπτικής»85.
Η επιρροή του Ντιούι είναι εδώ εμφανής, καθώς στην ουσία επαναλαμβάνονται κατά γράμμα οι απόψεις του (επίσης η επιρροή του είναι εμφανής σε πολλά άλλα στοιχεία όπως η έμφαση στα ενδιαφέροντα του παιδιού, στις αντι-αυταρχικές μεθόδους, κατάργηση μαθημάτων κλπ.). Μονάχα που δεν σταματάει εκεί, αλλά “διαφέρουν από τα επαγγελματικά σχολεία στο γεγονός ότι δίνει έμφαση στην κατανόηση της παραγωγικής διαδικασίας, αναπτύσσοντας την ικανότητα να συνδέουν θεωρία και πράξη, να κατανοούν την αλληλοσυσχέτιση διαφόρων φαινομένων, ενώ στις επαγγελματικές σχολές δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη εργασιακών δεξιοτήτων και συνηθειών”86 και δίνει την δυνατότητα να γνωρίζουν την οργάνωση της παραγωγής και την κοινωνική σημασία της εργασίας, την σχέση τεχνολογίας και οικονομίας κλπ.87 Οι Μπουχάριν και Πρεομπραζίνσκι αναφέρουν “Η εργασία είναι αναγκαία, όχι μονάχα για την υγιή φυσική ανάπτυξη όλων των παιδιών, αλλά επίσης για την σωστή ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων τους. Η εμπειρία δείχνει ότι ο χρόνος που ξοδεύετε στο σχολείο σε πρακτική δουλειά, Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα πατώντας εδώ
Δημοσίευση σχολίου