του Διονύση Ελευθεράτου
Μνήμες, σε φόντο …χακί – μαύρο! Η 14η Δεκεμβρίου συνέπεσε με την επέτειο ενός ξεχασμένου συμβάντος, του οποίου ηυπόμνηση αξίζει να αφιερωθεί στους αδαείς ή υποκριτές που αναμασούν το κωμικοτραγικό κλισέ περί «αδιάφθορης, τίμιας» χούντας που «δεν έφαγε λεφτά». Ποιο ήταν το γεγονός; Η εξαγγελία (1968) εκ μέρους του δικτάτορα Παπαδόπουλου ενός έργου μέγιστης «ελληνοχριστιανικής» σημασίας: Τον «Τάματος του Έθνους», ενός γιγάντιου ναού… Ο ναός δεν ανεγέρθηκε ποτέ, αλλά …εγέρθηκαν και «φτερούγισαν» εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές από το Ταμείο που συστάθηκε γι” αυτό το λόγο. Το Τάμα συγκαταλέγεται στα πλέον εμβληματικά από τα αναρίθμητα μικρά ή μεγάλα, σκάνδαλα -κάθε είδους- της δικτατορίας. Προτού δούμε εκ του σύνεγγυς ορισμένα από αυτά (όσα, τέλος πάντων, χωρούν σε ένα -εξ ορισμού ανεπαρκές- δισέλιδο!) ας «ακτινογραφήσουμε» εν τάχει τα σαθρά «άλλοθι» όσων περιβάλλουν με ιδιότυπο φωτοστέφανο τη χούντα. Πώς ακριβώς «αποδεικνύεται» ότι το φασιστικό καθεστώς φρουρούσε, σαν Κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χρηστής διοίκησης»;
Οι περισσότερες απαντήσεις συγκλίνουν σε αυτό που είπε ο Γ. Καρατζαφέρης, την 21η Απριλίου 2008: «Αυτοί τουλάχιστον πέθαναν στην ψάθα» (ο Μιχαλολιάκος απλώς θα παρέλειπε το «τουλάχιστον»). Δεν είναι άραγε απύθμενος κρετινισμός να κρίνεται ο βίος και η πολιτεία των δικτατόρων, βάσει της εικόνας παρακμής που εξέπεμπαν έπειτα από την αποκαθήλωσή τους;
Υπάρχει όμως και συμπληρωματικό «επιχείρημα»: «Και οι συγγενείς των στελεχών του καθεστώτος έζησαν -κατά κανόνα- λιτά στις επόμενες δεκαετίες. Άρα…». Όλα αυτά, όμως, παραπέμπουν σε διαφορετικά θέματα: πόσο οξυδερκείς και προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο της πτώσης τους ήταν οι δικτάτορες, πού πρόλαβαν και πού όχι να διοχετεύσουν χρήμα κλπ. Αλήθεια, πόσα πρέπει να …παραγράψουμε (και γιατί), ώστε να κάνουμε το χατίρι σε «νοσταλγούς» και καταναλωτές παραμυθιών, ειδικά ως προς το σκέλος του ισχυρισμού τους περί «τίμιων» και «λιτοδίαιτων» δικτατόρων; Τι να …πρωτοξεχάσουμε; Τη χλιδή με την οποία ζούσε το («αντιβασιλικό») ζεύγος Ζωιτάκη; Την ύψους 1,1 εκ. δραχμών δουλειά με τον Δήμο Αθηναίων (κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες), στην οποία φρόντισε ο Παττακός να «χώσει» τον γαμπρό του, Αντρέα Μεϊντάση; H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
Μνήμες, σε φόντο …χακί – μαύρο! Η 14η Δεκεμβρίου συνέπεσε με την επέτειο ενός ξεχασμένου συμβάντος, του οποίου ηυπόμνηση αξίζει να αφιερωθεί στους αδαείς ή υποκριτές που αναμασούν το κωμικοτραγικό κλισέ περί «αδιάφθορης, τίμιας» χούντας που «δεν έφαγε λεφτά». Ποιο ήταν το γεγονός; Η εξαγγελία (1968) εκ μέρους του δικτάτορα Παπαδόπουλου ενός έργου μέγιστης «ελληνοχριστιανικής» σημασίας: Τον «Τάματος του Έθνους», ενός γιγάντιου ναού… Ο ναός δεν ανεγέρθηκε ποτέ, αλλά …εγέρθηκαν και «φτερούγισαν» εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές από το Ταμείο που συστάθηκε γι” αυτό το λόγο. Το Τάμα συγκαταλέγεται στα πλέον εμβληματικά από τα αναρίθμητα μικρά ή μεγάλα, σκάνδαλα -κάθε είδους- της δικτατορίας. Προτού δούμε εκ του σύνεγγυς ορισμένα από αυτά (όσα, τέλος πάντων, χωρούν σε ένα -εξ ορισμού ανεπαρκές- δισέλιδο!) ας «ακτινογραφήσουμε» εν τάχει τα σαθρά «άλλοθι» όσων περιβάλλουν με ιδιότυπο φωτοστέφανο τη χούντα. Πώς ακριβώς «αποδεικνύεται» ότι το φασιστικό καθεστώς φρουρούσε, σαν Κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χρηστής διοίκησης»;
Οι περισσότερες απαντήσεις συγκλίνουν σε αυτό που είπε ο Γ. Καρατζαφέρης, την 21η Απριλίου 2008: «Αυτοί τουλάχιστον πέθαναν στην ψάθα» (ο Μιχαλολιάκος απλώς θα παρέλειπε το «τουλάχιστον»). Δεν είναι άραγε απύθμενος κρετινισμός να κρίνεται ο βίος και η πολιτεία των δικτατόρων, βάσει της εικόνας παρακμής που εξέπεμπαν έπειτα από την αποκαθήλωσή τους;
Υπάρχει όμως και συμπληρωματικό «επιχείρημα»: «Και οι συγγενείς των στελεχών του καθεστώτος έζησαν -κατά κανόνα- λιτά στις επόμενες δεκαετίες. Άρα…». Όλα αυτά, όμως, παραπέμπουν σε διαφορετικά θέματα: πόσο οξυδερκείς και προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο της πτώσης τους ήταν οι δικτάτορες, πού πρόλαβαν και πού όχι να διοχετεύσουν χρήμα κλπ. Αλήθεια, πόσα πρέπει να …παραγράψουμε (και γιατί), ώστε να κάνουμε το χατίρι σε «νοσταλγούς» και καταναλωτές παραμυθιών, ειδικά ως προς το σκέλος του ισχυρισμού τους περί «τίμιων» και «λιτοδίαιτων» δικτατόρων; Τι να …πρωτοξεχάσουμε; Τη χλιδή με την οποία ζούσε το («αντιβασιλικό») ζεύγος Ζωιτάκη; Την ύψους 1,1 εκ. δραχμών δουλειά με τον Δήμο Αθηναίων (κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες), στην οποία φρόντισε ο Παττακός να «χώσει» τον γαμπρό του, Αντρέα Μεϊντάση; H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
Δημοσίευση σχολίου