[σχόλιο στο άρθρο του K. Βαξεβάνη: «γιατί δεν κάνουμε τίποτα;»]
Η έννοια του πολίτη προέρχεται από την αρχαία πόλη-κράτος όπου απολάμβανε ορισμένα προνόμια σε σχέση με αυτούς που δεν θεωρούνταν πολίτες. Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά) ορίζει τον πολίτη ως αυτόν που «μετέχει» αρχής και κρίσεως, δηλαδή, τον προνομιούχο ενήλικα άνδρα που είχε πολιτικά δικαιώματα και μπορούσε να συμμετέχει στην εκκλησία του δήμου, στα άλλα εκτελεστικά όργανα και στα δικαστήρια. Βέβαια, ο ορισμός αυτός μπορεί να αποδοθεί μόνο στους Αθηναίους πολίτες της κλασικής εποχής (μετά τη μεταρρύθμιση του Εφιάλτη, 462 π.Χ), οι υπόλοιποι έλληνες της αρχαιότητας είναι ζήτημα εάν κατάφεραν να αποκτήσουν αυτή την πρόσβαση στην εξουσία {ακόμη και στις πόλεις όπου οι Αθηναίοι, ειρηνικά ή όχι, επέβαλαν τη δημοκρατία} δεδομένου του ότι τα καθεστώτα των άλλων πόλεων κάθε άλλο παρά δημοκρατικά ήταν.
Οι πολίτες, λοιπόν, της Αθήνας, σε πείσμα του Αριστοτέλη και των λοιπών θεωρητικών της διάκρισης των εξουσιών, είχαν συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια τους ενοποιώντας – κατά παράδοξο τρόπο – τις τρεις εξουσίες σε μία. Σε άλλες εποχές αυτό θα σήμαινε καθαρό ολοκληρωτισμό. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν και κατά πόσο Η συνέχεια στην ιστοσελίδα μας
Δημοσίευση σχολίου