Είναι το «ιδανικό» πρόσωπο για να κάνει την «βρόμικη» δουλειά μιας και ο ίδιος δηλώνει θιασώτης του νεοφιλελευθερισμού, του φέρνει αλλεργία κάθε ύπαρξη κοινωνικού κράτους και κάθε λειτουργία που σήμερα γίνεται από δημόσιες υπηρεσίες θέλει να παραχωρηθεί σε ιδιώτες.
Εχει εμπειρία ο τύπος από τότε που σαν διευθύνων σύμβουλος της ΑΓΕΤ, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη ξεπούλησε την εταιρία.
Απ’ ότι ακούμε στο βίντεο που παραθέτουμε αυτό ετοιμάζεται να κάνει και σήμερα στην όποια κρατική παρουσία έχει απομείνει. Και αυτό μάλιστα το παρουσιάζει κάτι «προοδευτικό» ενώ ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζει «αυτιστικούς» όσους αντιδρούν στην λεηλασία που γίνεται στα περιουσιακά στοιχεία του κράτους.
Και ενώ ακούμε την απάντηση που έλαβε από την βουλευτίνα του Σύριζα Νάντια Βαλαβάνη καλό είναι να παρακολουθήσουμε την τοποθέτηση της ίδιας σε σχετική ερώτηση στην συνέντευξη που έδωσε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
- Κατ' αρχάς, όπως σχεδόν όλοι παραδέχονται πλέον, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Συνεπώς, το να πουλάς το δημόσιο πλούτο -κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και ακίνητα- για το σκοπό αυτό είναι σαν να τον πετάς στον πίθο των Δαναΐδων. Αλλά και βιώσιμο να ήταν το χρέος, το γεγονός ότι τα χρήματα από τις εκποιήσεις πηγαίνουν μέσα σε 10 μέρες στον Ειδικό Λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος για τους δανειστές σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεσα οποιοδήποτε αναπτυξιακό όφελος για τη χώρα.
Ομως ούτε έμμεσο αναπτυξιακό όφελος υπάρχει, αν σκεφθούμε τα «οφέλη» που είχαμε από τη δεκαετία του '90 απ' όσες ΔΕΚΟ ιδιωτικοποιήθηκαν μερικά ή ολικά, αφήνοντας λιγότερο από το 1/3 του αρχικού κρατικού τομέα υπό δημόσιο έλεγχο. Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα δείχνουν πως δεν έχεις αύξηση, αλλά μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών, για να γίνουν «ανταγωνιστικότερες» οι επιχειρήσεις. Επίσης, έχεις αύξηση των τιμολογίων, ήδη «προετοιμάζοντας» την ιδιωτικοποίηση, για να γίνει ελκυστικότερη η κερδοφορία, όπως συμβαίνει τώρα με τη ΔΕΗ, και βέβαια συνεχώς μετά.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Βουλγαρίας, όπου η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας με δύο τσέχικες και μία αυστριακή εταιρεία οδήγησε σε συντονισμένες αυξήσεις τιμών, με το ρεύμα να φτάνει μέχρι και το μηνιαίο εισόδημα μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να πέσει η κυβέρνηση. Ή η εξυπηρέτηση απομακρυσμένων περιοχών, όπου π.χ. η συντήρηση και επέκταση του δικτύου συνεπάγεται επενδύσεις μη αποδοτικές, π.χ. περίπτωση ΕΛΤΑ, που δεν μπορεί να αναλάβει ένα ιδιωτικό, παρά μόνο ένα κρατικό φυσικό μονοπώλιο.
Αξίζει να αναφέρουμε την περίπτωση του νερού (η πρώτη ιδιωτικοποίηση έγινε όχι τυχαία στη Χιλή του Πινοσέτ), για το οποίο υπάρχει απόφαση του ΟΗΕ, που λέει ότι για να πληροί η παροχή του τρία κριτήρια -επαρκές, καθαρό και φθηνό- σε πολλές περιπτώσεις προϋποθέτει τιμολόγια κάτω του κόστους, κάτι που αποκλείει μια ιδιωτική εταιρεία. Γι' αυτό στην Ευρώπη πληθαίνουν οι κινήσεις επαναδημοτικοποίησης του νερού - π.χ. δήμος Παρισιού, δήμοι Γερμανίας, απαγόρευση με νόμο το 2004 της ιδιωτικοποίησής του στην Ολλανδία, αντίστοιχα με δημοψήφισμα το 2011 στην Ιταλία κ.α.
Τέλος, σημασία έχει και η τάση για χαμηλή ασφάλεια των παρεχόμενων από τους ιδιώτες κοινωφελών υπηρεσιών, όπως δείχνει η περίπτωση των σιδηροδρομικών ατυχημάτων στη Βρετανία λόγω ανύπαρκτης συντήρησης των δικτύων. Και για να τρέχουν σήμερα οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι, το κράτος πληρώνει μεγάλες επιδοτήσεις στους ιδιώτες. Οπότε γιατί να μην επιδοτεί τον ίδιο του τον εαυτό;
Δημοσίευση σχολίου