Ποτέ δεν χαμπάριασα τον μικροαστικό «καθωσπρεπισμό», που θέλει όταν εκφέρεις δημόσιο λόγο να εκφράζεσαι με «στρογγυλεμένες» προτάσεις με «Αβραμοπουλικό» λεξιλόγιο.
Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά μόνο βρόμικα μυαλά, όπως είχε πει κάποτε ένας μεγάλος κομμουνιστής παιδαγωγός. Ο Δ. Γληνός.
Κι όμως. Σήμερα συνέλαβα τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται. Όχι για τις απόψεις μου, αλλά το πώς πρέπει αυτές να παρουσιαστούν στο γραπτό λόγο. Και πραγματικά θύμωσα με τον εαυτό μου. Και όχι μόνο αυτό αλλά θυμήθηκα μια παλιά μου αντίδραση και έστω ετεροχρονισμένα έκανα την αυτοκριτική μου.
Ας τα πάρω απ’ την αρχή για να γίνω κατανοητός. Πριν αρκετά χρόνια, τότε που Ιντερνέτ ήταν στα σπάργανα στην Ελλάδα -δεν υπήρχαν blog, f/b και τα σχετικά- μια παρέα συντρόφων είχαμε φτιάξει μια ιστοσελίδα από μια εταιρεία που έδινε free χώρο. www.altlinks.geociries.com ήταν η διεύθυνση της. Δεν θυμάμαι γιατί επιλέξαμε αυτό το όνομα. Μου έρχονται στο μυαλό κάποιοι σύντροφοι που έγραφαν εκεί με τα ψευδώνυμα «τραπεζίτης», «κακός μπελάς», «Ακης», «Μελωδία», «Αρετή» ….
Εκεί, λοιπόν, έγραφε και ένας σύντροφος οικοδόμος. Ο Νίκος. Μεσήλικας τότε, και η κόρη του, που ήταν φοιτήτρια, είχε πάρει υπολογιστή. Την καταέβρισκε ο σύντροφος, όταν της υπαγόρευε τις απόψεις του, τις έγραφε η κοπελιά του, μας τις έστελνε το μαιηλ της ιστοσελίδας και εμείς τις αναρτούσαμε.
Ελα όμως που ο λόγος του ήταν εντελώς «πεζοδρομιακός» και εγώ σαν «υπεύθυνος» της ιστοσελίδας, όπως μου είχαν αναθέσει, προσπαθούσα να σουλουπώσω τα κείμενα του.
Αυτό τον ενόχλησε.
«Ακου Γιώργη», μου λέει, «εγώ όταν πάω το πρωί στον καφενέ, περιμένοντας μήπως το αφεντικό περάσει να με πάρει για δουλειά και συζητάω με τα καρντάσια μου για το πώς τα περνάν δεν θα μου πουν άσχημα. "Γάμησε τα", θα μου απαντήσουν. Μην μου ζητάς λοιπόν να γράφω διαφορετικά απ'ότι μιλάμε στην καθημερινότητα μας».
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι είναι άλλο τι λέμε στις ιδιωτικές συζητήσεις μας και άλλο τι γράφουμε δημόσια απευθυνόμενοι σε εντελώς άγνωστο κόσμο. Με άκουγε βερεσέ.
Μετά απ’ αυτή ας την συζήτηση δεν ξαναέγραψε στην ιστοσελίδα μας. Θεώρησε ότι τον λογοκρίναμε. Και τώρα μετά τόσα χρόνια θεωρώ ότι είχε δίκιο.
Το λέω αυτό γιατί ασυναίσθητα κατάλαβα ότι έφτασα στο σημείο να αυτολογοκρίνομαι.
Πριν λίγο έγραφα μια ανάρτηση με ερέθισμα δυο γεγονότα. Το πρώτο, το κείμενο του συντρόφου Μήτσου που έλεγε ότι «για προσωπικούς λόγους θα σταματήσω να γράφω. Θα κοπούν κάποια πράγματα για λόγους οικονομίας. Εδώ μας έφτασαν, πρώτα η θέρμανση μετά το τηλέφωνο, στο τέλος ίσως το φως, μια και ιδιωτικοποιούν τη ΔΕΗ. Ελπίζω να γλιτώσω το νερό, αλλιώς με βλέπω, να χορεύω το χορό της βροχής...» και το δεύτερο ερέθισμα με την συζήτηση που είχα, πριν λίγο, με έναν άλλο σύντροφο.
Είχα, λοιπόν γράψει ένα κείμενο που δεν περιοριζόταν στα κλισέ «φταίει το σύστημα», «η βαρβαρότητα του καπιταλισμού» μπλα μπλα (που κι αυτά είναι σωστά) αλλά έβγαζε ένα ταξικό μίσος σε βαθμό που ακόμα και σε συντρόφους πιθανόν να ήταν ενοχλητικό.
Όταν το διάβασα πριν το αναρτήσω, θεώρησα ότι θα δημιουργήσει πρόβλημα και το πέταξα. Μαλακία μου.
Τέρμα. «Ο ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ. ΕΧΟΥΜΕ ΠΗΓΑΔΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΑΘΥ»
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΒΑΡΚΙΖΕΣ
Δημοσίευση σχολίου